Άρθρο του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Με αφορμή τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις για το 2007 το ΠΑΜΕ είχε καλέσει σε απεργία στις 29 Μάρτη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα επιλέγουν να καλέσουν μόνοι τους απεργιακές κινητοποιήσεις. Τον Νοέμβρη του 2005 είχαν κάνει την πρώτη απόπειρα καλέσματος γενικής απεργίας στο όνομα του ΠΑΜΕ, που είχε παταγώδη αποτυχία και χρειάστηκε να περάσει 1.5 χρόνος για να το ξαναεπιχειρήσουν. Αυτή η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από την κορύφωση της λογικής των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών που διασπούν το εργατικό κίνημα.
Ούτε και αυτή η «γενική» απεργία (που κάλεσαν 9 ομοσπονδίες, με κύρια αυτή των οικοδόμων) είχε επιτυχία. Στη συγκέντρωση της Αθήνας συμμετείχαν γύρω στις 3000 άτομα αριθμός που δεν ξεπερνά τις συνήθεις δυνατότητες του κομματικού μηχανισμού του ΚΚΕ.
Είναι ολοφάνερο ότι το ΠΑΜΕ, παρά τις δηλώσεις των στελεχών του, δεν μπορεί να εκφράσει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να κινητοποιήσει ευρύτερες μάζες εργαζομένων έξω από τον κορμό του ΚΚΕ.
Έχουμε ξαναγράψει ότι η τακτική της διάσπασης του κινήματος όχι μόνο δεν βοηθά το κίνημα να βγάλει συμπεράσματα για τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ αλλά στην πραγματικότητα τις αφήνει στο απυρόβλητο. Αυτό συμβαίνει γιατί στα μάτια των εργαζομένων το ΠΑΜΕ δεν εμφανίζεται σαν μία υγιής ταξική δύναμη, όπως το ίδιο παρουσιάζεται, αλλά σαν ένα κομματικό παραμάγαζο του ΚΚΕ το οποίο λειτουργεί σαν αντίβαρο στις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.
Και μπορεί οι εργαζόμενοι να αγανακτούν με τη στάση των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά αυτό είναι πολύ μακριά από το δεχτούν – και πολύ περισσότερο να υποστηρίξουν – τη διάσπαση των συνδικάτων στα οποία ανήκουν.
Στην εκστρατεία για την τελευταία του απεργία μάλιστα το ΠΑΜΕ χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι οι ομοσπονδίες που καλούν στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ είναι αυτές που εξασφαλίζουν με την αγωνιστικότητά τους ικανοποιητικές κλαδικές συλλογικές συμβάσεις. Το επιχείρημα αυτό στην ουσία του διαχωρίζει τους εργαζόμενους από τη μια σε αυτούς που είναι στο ΠΑΜΕ και συνεπώς είναι αγωνιστές και κερδίζουν και από την άλλη σε συμβιβασμένους που είναι καταδικασμένοι να παίρνουν μισθούς πείνας γιατί δεν ακολουθούν τις επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ. Είναι άλλη μία εκδοχή της λογικής του ΚΚΕ: «το κόμμα καλά τα λέει, ο κόσμος είναι χαζός και δεν καταλαβαίνει».
Επιπλέον οι 9 ομοσπονδίες που ελέγχει πανελλαδικά το ΠΑΜΕ δεν έχουν να επιδείξουν ουσιαστικές νίκες στο ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων παρά μόνο μικροδιαφορές στο ύψος των αυξήσεων που πέτυχαν σε σύγκριση με τα 0.77 της ΓΣΕΕ. Ειδικά στο ζήτημα των επιχειρήσεων που έκλεισαν και που αφορούν σωματεία ή Εργατικά Κέντρα που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ (συνολικά 13 ΕΚ ελέγχονται από αυτό) όπως για παράδειγμα η ΣΕΞ-ΦΟΡΜ, τα Κλωστήρια Νάουσας κλπ, το ΠΑΜΕ δεν μας εξηγεί τι είδους νίκες σημείωσε….
Η διασπαστική τακτική του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα μετρά μόνο αποτυχίες, αλλά καμία από αυτές δεν στάθηκε ικανή να κάνει την ηγεσία του να βγάλει συμπεράσματα.
Είναι χαρακτηριστικό το χάσιμο μιας έδρας στη ΓΣΕΕ αλλά αυτό που είναι εκπληκτικό είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η ηγεσία του ΚΚΕ για να δικαιολογήσει την απώλεια αυτή. Σύμφωνα λοιπόν με τον «Ριζοσπάστη», την επομένη του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, για το χάσιμο της έδρας ευθύνεται η νοθεία στις εκλογές κάποιων σωματείων (ΔΕΚΟ) και η μείωση των εργαζομένων στον κλάδο των οικοδόμων μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες. Αστεία πράγματα… Γιατί δεν κατάγγειλε συγκεκριμένα τη νοθεία όταν έγινε και όπου έγινε και την θυμήθηκε όταν έχασε την έδρα; Το επιχείρημα δε για τους οικοδόμους το μόνο που δείχνει είναι την παραδοχή της αδυναμίας του ΚΚΕ να απλωθεί και σε άλλα στρώματα των εργαζομένων, πέρα απ’ αυτά που παραδοσιακά (από το μακρινό παρελθόν) είχε επιρροή.
Το ΚΚΕ προσπαθεί εδώ και καιρό να κάνει χωριστή ΓΣΕΕ. Είναι η αδυναμία του ΠΑΜΕ που το κρατάει στην ΓΣΕΕ και το αναγκάζει να συμμετέχει στις απεργίες που καλεί η ΓΣΕΕ
Τη στιγμή που το κίνημα έχει ανάγκη τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στις γραμμές του το ΚΚΕ ακολουθεί μια τακτική που δεν είναι ούτε πλήρης διάσπαση ούτε ενότητα με αποτέλεσμα να είναι ακατανόητη ακόμα και από τα μέλη του.
Είναι φανερό πως ο δρόμος για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μακρύς. Αλλά είναι επίσης φανερό πως δεν περνά μέσα από το ΠΑΜΕ.
