Η νίκη της Χαμάς στις τελευταίες εκλογές ήταν ένας πολιτικός σεισμός για την κατάσταση στην περιοχή. Η Χαμάς, που αρνείται να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, βρήκε απέναντί της όχι μόνο τους Ισραηλινούς, τις ΗΠΑ και την ΕΕ αλλά και τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Αμπάς, προερχόμενο από τη Φατάχ. Έτσι, τη νίκη της Χαμάς στις εκλογές του περασμένου Φλεβάρη ακολούθησε το οικονομικό μποϋκοτάζ προς την Παλαιστίνη από ΗΠΑ και ΕΕ και η τακτική των ‘ομαδικών αντιποίνων’ από την πλευρά του Ισραήλ. Που στην πράξη σήμαιναν στρατιωτικές επιχειρήσεις και βομβαρδισμούς παλαιστινιακών περιοχών, καταστροφή των όποιων οικονομικών υποδομών της Παλαιστίνης κλπ, προκειμένου να γονατίσουν τη νέα παλαιστινιακή κυβέρνηση. Την ίδια ώρα μεγάλο κομμάτι του μηχανισμού και των μελών της Φατάχ βρέθηκαν σε εντελώς καινούρια δεδομένα: όχι μόνο έχασαν τη θέση τους στους μηχανισμούς εξουσίας που μέχρι τότε κατείχαν για δεκαετίες αλλά έχασαν και τις δουλειές τους αφού στο οικονομικό μποϋκοτάζ η Χαμάς απάντησε με την αναστολή πληρωμής 165.000 κρατικών αξιωματούχων, οι περισσότεροι υποστηρικτές της Φατάχ. Η κατάσταση έφτασε ένα βήμα πριν την εμφύλια διαμάχη όταν στο τέλος Μαΐου ένοπλες δυνάμεις της Χαμάς και οι δυνάμεις ασφαλείας που ελέγχει η Φατάχ συνεπλάκησαν στη Γάζα.
Η συμφωνία Χαμάς – Φατάχ
Μετά από εβδομάδες ενδοπαλαιστινιακών συγκρούσεων και μπροστά στον κίνδυνο να νομιμοποιηθεί η άποψη του Ισραήλ ότι ‘δεν μπορεί να γίνει ειρηνική διευθέτηση του παλαιστινιακού’ λόγω του χάους που υπάρχει στην Παλαιστίνη, οι δύο οργανώσεις ήρθαν σε συμφωνία που βασίστηκε στο κείμενο στελεχών τους που είναι φυλακισμένα στο Ισραήλ. Το κείμενο των παλαιστίνιων φυλακισμένων ουσιαστικά προβλέπει:
-Ισραήλ στα σύνορα του 1967
-Παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική
Ιερουσαλήμ
-Επιστροφή Παλαιστίνιων προσφύγων
-Κατοχύρωση του δικαιώματος αντίστασης μόνο στα κατεχόμενα μέρη
Ουσιαστικά η πρόταση των φυλακισμένων, που αποδέχθηκαν Φατάχ και Χαμάς, προβλέπει την έμμεση αναγνώριση του Ισραήλ. Η αποδοχή της πρότασης ουσιαστικά έδινε τέλος στον παλαιστινιακό εμφύλιο και αποτέλεσε υποχώρηση της Χαμάς μια που μέχρι τώρα αρνούνταν να αναγνωρίσει το Ισραήλ. Μπροστά όμως στις διεθνείς πιέσεις και τα αδιέξοδα που δημιουργούσε η τακτική της ‘μη αναγνώρισης’ επικράτησε η πιο ‘ρεαλιστική’ θέση της έμμεσης αναγνώρισης του Ισραήλ.
Ένα βήμα πριν τον απόλυτο εφιάλτη
Ωστόσο, την εξέλιξη αυτή που έβαζε τέλος σε ενδεχόμενο παλαιστινιακό εμφύλιο, διαδέχθηκε η απαγωγή ισραηλινού στρατιώτη από ομάδα Παλαιστινίων, η πρώτη μετά από μια δεκαετία. Η απαγωγή αυτή έδωσε στην κυβέρνηση του Ισραήλ την αφορμή για μια χωρίς προηγούμενο στρατιωτική εισβολή στη Γάζα. Υποτίθεται ότι στόχος του ισραηλινού στρατού ήταν ‘η καταστροφή των υποδομών της τρομοκρατίας’. Ουσιαστικά όμως αυτό που έκαναν οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν να καταστρέψουν τις υποδομές της παλαιστινιακής κοινωνίας με αποτέλεσμα 650.000 Παλαιστίνιοι να μείνουν χωρίς ρεύμα και νερό. Και σαν να μην έφταναν αυτά ο ισραηλινός στρατός συνέλαβε 84 στελέχη της Χαμάς μεταξύ των οποίων 8 υπουργοί της κυβέρνησης (!) και 21 βουλευτές (!).
Φυσικά τα αίτια της αγριότητας και της εγκληματικής δράσης του ισραηλινού στρατού δεν βρίσκονται στην απαγωγή του 19χρονου ισραηλινού στρατιώτη από ομάδα παλαιστινίων. Και εδώ η υποκρισία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ΗΠΑ ξεπερνάει κάθε όριο μια και όλες αναγνωρίζουν το δράμα του, ωστόσο καμιά δεν αναφέρεται στους 8.500 Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους (μεταξύ των οποίων 750 άμαχοι, παιδιά κλπ) ή στους 48 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν από τον Ισραηλινό στρατό τον Ιούνιο, εκ των οποίων οι 27 ήταν άμαχοι.
Οι πραγματικές αιτίες της ισραηλινής εισβολής πρέπει να αναζητηθούν στην προσπάθεια του Ισραήλ να λύσει οριστικά το ζήτημα των εδαφών της Παλαιστίνης μονομερώς, χωρίς καμιά συνδιαλλαγή με τους παλαιστίνιους. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνταν στο παρελθόν όταν προσπαθούσε να απομονώσει τον Αραφάτ, σε αυτή την κατεύθυνση προχωρούσε ‘κερδίζοντας πόντους’ από την ενδοπαλαιστινιακή διαμάχη και τον εμφύλιο μεταξύ Χαμάς και Φατάχ. Η συμφωνία των δύο πλευρών και η αποτροπή του εμφυλίου οδήγησε την ισραηλινή κυβέρνηση στην προσπάθεια να τορπιλίσει τη συμφωνία , να αποφύγει την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και να προχωρήσει στη μονομερή διευθέτηση των συνόρων. Πράγμα που θα σημαίνει τη διατήρηση των μεγάλων ισραηλινών εποικισμών στη Δυτική Όχθη και την κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.
Φυσικά υπάρχουν και σημαντικά κομμάτια των Παλαιστινίων που δεν θέλουν διευθέτηση και διαπραγματεύσεις με τους Ισραηλινούς. Η σκληροπυρηνική οργάνωση Τζιχάντ για παράδειγμα δεν αποδέχθηκε τη συμφωνία Φατάχ – Χαμάς. Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική των ‘ομαδικών αντιποίνων’ που εφαρμόζει το Ισραήλ και των βίαιων στρατιωτικών εισβολών στα παλαιστινιακά εδάφη πολώνει ακόμα περισσότερο το κλίμα στη Μέση Ανατολή και δίνει ακόμα περισσότερο χώρο στις σκληροπυρηνικές ισλαμιστικές οργανώσεις τύπου Τζιχάντ. Και την ίδια ώρα τροφοδοτεί με όλο και περισσότερο μίσος για το Ισραήλ τους Άραβες των γειτονικών χωρών.
Τα τελευταία γεγονότα αποδεικνύουν την αδυναμία λύσης του παλαιστινιακού μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Από τη συμφωνία του Όσλο το βιοτικό επίπεδο στην περιοχή έχει υποχωρήσει δραματικά. Αυτή η απογοήτευση που δημιούργησαν η φτώχεια και η καταπίεση ήταν που άνοιξε το έδαφος στον φονταμενταλισμό και τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Σήμερα όμως, από τη μια η πολιτική του Ισραήλ με τις μαζικές δολοφονίες, από την άλλη η τακτική των ισλαμιστικών οργανώσεων με τους καμικάζι αποδεικνύεται ότι έχει τραβήξει στα άκρα την κατάσταση χωρίς να φαίνεται μια διέξοδος.
Ωστόσο, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να σταματήσει αυτή η αιματοχυσία. Χωρίς τη διασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών ζωής στα παλαιστινιακά εδάφη και χωρίς τη διακοπή των ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Παλαιστίνη δεν μπορεί να διασφαλιστεί η ειρήνη στην περιοχή. Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις και οι ισλαμιστικές οργανώσεις δεν μπορούν να διασφαλίσουν ούτε την ειρήνη στην περιοχή ούτε την καταπολέμηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης των Παλαιστινίων. Για αυτό χρειάζεται να χτιστεί ένα μαζικό κίνημα στην Παλαιστίνη ενάντια στην πολιτική και οικονομική καταπίεση που να συνδεθεί με τους αγώνες των ισραηλινών εργαζομένων και όλου του αραβικού λαού ενάντια στους δικτάτορες και τους καπιταλιστές, ενάντια στον καπιταλισμό., τον ιμπεριαλισμό και τους αντιδραστικούς μουλάδες με στόχο μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική Πα]λαιστίνη και ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ στην προοπτική μιας εθελοντικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας όλης της Μέσης Ανατολής.
Κυριάκος Χάλαρης
