Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου. Από την Iskra
1. Ό,τι και να συμβεί τις αμέσως επόμενες, εξαιρετικά κρίσιμες ημέρες, η 5η Ιουλίου θα περάσει στην ιστορία σαν μια εκπληκτική νίκη του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη κι απ’ την 25η Ιανουαρίου. Ένας μικρός λαός υπέστη πρωτοφανή οικονομική και ψυχολογική βία- κάτι σαν εικονικές εκτελέσεις και εικονικούς πνιγμούς ενός ολόκληρου έθνους- από το ενιαίο μέτωπο όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αυτού του πλανήτη.
Βρέθηκε αντιμέτωπος με μια εκστρατεία οργανωμένης τρομοκρατίας των Ελλήνων ολιγαρχών και των συστημικών καναλιών τους, που ποντάρισαν στην προσχεδιασμένη χρεοκοπία της χώρας για να διασώσουν τα προνόμιά τους- και πρέπει να λογοδοτήσουν γι αυτό, μόλις βγούμε από το τούνελ.
Παρόλα αυτά, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της εποχής μας έμειναν όρθιοι και προκάλεσαν έναν πολιτικό σεισμό που ακούστηκε από τη μια άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη. Αυτοί που περίμεναν ότι μέχρι σήμερα θα είχαν κλείσει την «αριστερή παρένθεση», βρίσκονται ήδη στην πολιτική συνταξιοδότηση, σαν τον Σαμαρά, ή ετοιμάζονται να τον ακολουθήσουν.
2. Περισσότερο κι από την απροσδόκητη, ακόμη και για τους πιο αισιόδοξους, έκτασή της (23 μονάδες διαφορά!), η θριαμβευτική νίκη του ΟΧΙ διακρίνεται για τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα πολώθηκε ταξικά όσο ποτέ άλλοτε μετά τον εμφύλιο. Το ΟΧΙ θριάμβευσε χάρη στη συντριπτική υποστήριξη της εργατικής τάξης (73% στην πιο εργατική περιφέρεια της Ελλάδας, τη Β’ Πειραιά!), των αγροτών και της νεολαίας. Όσοι διεκτραγωδούσαν την υποτιθέμενη πολιτική «απάθεια» των νέων ανθρώπων, ξύπνησαν σε έναν άλλο κόσμο την Παρασκευή και την Κυριακή το βράδυ στο Σύνταγμα. Η πλατεία κατακλύστηκε- σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από την εποχή των Αγανακτισμένων- από νέα παιδιά, που τραγουδούσαν Θεοδωράκη, Μικρούτσικο και αντάρτικα, ανακαλύποντας τη μυθολογία της δικής μας γενιάς, όπως εμείς ανακαλύπταμε στη μεταπολίτευση τη μυθολογία της γενιάς της Αντίστασης. Είναι αυτή η γενιά που γράφει τώρα τη δική της ιστορία, στη δική της, νέα, εργατική- λαϊκή- νεανική «μεταπολίτευση».
3. Αποτελεί εκπληκτικό, συμβολικά και ουσιαστικά, στοιχείο η νίκη του ΟΧΙ σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους νομούς της χώρας. Η προσπάθεια των κυρίαρχων να διαμορφώσουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα για να διχάσουν το λαό απέτυχε οικτρά. Η ευρεία λαϊκή ενότητα έγινε γεγονός, όχι βέβαια στο έδαφος της «συναίνεσης», δηλαδή του ενουχισμού του κινήματος, αλλά πάνω στο αμόνι της σκληρότατης ρήξης. Ο χτυπημένος από την κρίση και την τρομοκρατία, αλλά ψύχραιμος, αποφασισμένος και περήφανος λαός ήταν αυτός που έδωσε και κέρδισε τη μάχη, ξεπερνώντας κατά πολύ ΟΛΑ τα κομματικά επιτελεία της Αριστεράς, κυβερνώσας και εξωκοινοβουλευτικής. Τράβηξε τα επιτελεία από το μανίκι, επιβάλλοντάς τους αυτό που του υπαγόρευε η ανάγκη της λαϊκής και της εθνικής επιβίωσης, σηκώνοντας τις ηγεσίες πολύ ψηλότερα από το μπόι τους. Αυτός ο λαός εξουδετέρωσε τους λιπόψυχους, τους σαμποτέρ και τους γραφειοκράτες που δεν έλειψαν και δεν λείπουν στους κόλπους των αριστερών ηγεσιών, αποτρέποντας και την καταστροφική συνθηκολόγηση και την παραλυτική πολυδιάσπαση. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη υποθήκη για το μέλλον.
4. Μια πολύ μεγάλη μάχη κερδήθηκε, αλλά ένας πολύ μεγάλος πόλεμος βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό που διαδραματίστηκε στο δραματικό οκταήμερο (πυκνό σαν μια δεκαετία!) ανάμεσα στη θαρραλέα απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα και στη νίκη της 5ης Ιουλίου, ήταν η εκρηκτική ωρίμανση της βασικής αντίθεσης που μας ακολουθεί από τις 25 Ιανουαρίου: της αντίθεσης ανάμεσα στην πολιτική δύναμη της ελληνικής Αριστεράς, επικεφαλής ενός κυρίαρχου λαού, και την οικονομική δύναμη των επίδοξων στραγγαλιστών μας. Και οι δύο πόλοι της αντίθεσης γιγαντώθηκαν το οκταήμερο που πέρασε: ποτέ η πολιτική μας δύναμη δεν ήταν πιο κραταιά και ποτέ η οικονομική μας κατάσταση τόσο δεινή. Αυτή η δραματική αντίθεση θα λυθεί με τον τρόπο που λύνονται όλες οι πραγματικές αντιθέσεις: με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο. Η στιγμή της αλήθειας έρχεται, πιθανόν μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Σ’ αυτές τις συνθήκε δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ανάπαυλα και για το μεθύσι της νίκης. Ο παράγοντας χρόνος είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
5. Τις αμέσως επόμενες ώρες θα μάθουμε αν κυριαρχήσει στους κόλπους της ΕΕ η σκληρή γραμμή στραγγαλισμού της Ελλάδας με «εκτέλεση» των τραπεζών, πράγμα πιθανό ή αν, υπό την πίεση των εσωτερικών τους αντιθέσεων, επιχειρήσουν μια νέα παγίδευση της κυβέρνησης για να κερδήσουν χρόνο και να μας αποδιοργανώσουν, προτού μας φέρουν ξανά αντιμέτωπους με έναν νέο, ακόμη πιο ασφυκτικό εκβιασμό. Σε κάθε περίπτωση, ο «ασύμμετρος πόλεμος» που βρίσκεται εδώ και πέντε μήνες σε εξέλιξη, θα κλιμακωθεί. Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με κεραυνοβόλο τρόπο, στο «γήπεδο» όπου εκείνη είναι ισχυρή, το πολιτικό πεδίο, όσο ακόμη οι εσωτερικοί αντίπαλοί της είναι εκμηδενισμένοι, ζαλισμένοι, με το ηθικό στο πάτωμα.
Το πρώτο, απολύτως αναγκαίο μέτρο είναι η με συνοπτικές διαδικασίες κρατικοποίηση των συστημικών τραπεζών- ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσει η κυβέρνηση ζωτικό οικονομικό χώρο, να ελέγξει τα στρατηγικά υψώματα της οικονομίας, να σώσει τις λαικές καταθέσεις και να αποτρέψει την απαλλοτρίωση των τραπεζών από το ευρωπαϊκό (κυρίως γερμανογαλλικό) κεφάλαιο.
Εξίσου αναγκαία είναι η υπερώριμη πια κάθαρση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, με την εφαρμογή της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο εξευτελισμός πολλών συστημικών- και καταχρεωμένων- μίντια, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, προσφέρει τεράστια λαϊκή νομιμοποίηση σ’αυτή τη στοιχειώδη και υπερώριμη από καιρό κίνηση.
Παράλληλα, ο πρωθυπουργός οφείλει από σήμερα κιόλας να κηρύξει αναστολή πληρωμών στην ΕΚΤ, το EFSF και τα ευρωπαϊκά κράτη- μέλη μέχρι να κουρευτεί δραστικά το χρέος, κάτι ακόμη και το ΔΝΤ αναγνωρίζει ως αναπόφευκτο. Είναι βέβαιο ότι το μήνυμα θα το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψιν, αν όχι από την πρώτη στιγμή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, τουλάχιστον οι ευρωπαϊκές αγορές, το «δημοψήφισμα» των οποίων δεν τολμούν να αγνοήσουν τα πολιτικά τους ενεργούμενα.
6. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν οι κυρίαρχοι της Ευρώπης θα υποχωρήσουν μπροστά σε μια τέτοια επίδειξη αποφασιστικότητας. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν κύμα αποστροφής και οργής στις ίδιες τις χώρες τους και σε όλο τον κόσμο αν επιχειρήσουν, παρόλα αυτά, να μας στραγγαλίσουν ακόμη κι ύστερα από το δημοψήφισμα. Γιατί τώρα και οι Ευρωπαίοι επικυρίαρχοι και η Πέμπτη φάλαγγα στην Ελλάδα, θα είναι φως φανάρι ότι επιχειρούν να βιάσουν όχι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά και έναν ολόκληρο λαό. Η Ε.Ε. θα αποκαλυφτεί μπροστά σε όλο τον κόσμο ως νέα Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών, μια μεταμοντέρνα μορφή οικονομικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού.
Εάν όμως αναλάβουν αυτό το τεράστιο οικονομικό και πολιτικό ρίσκο, θα φέρουν την ελληνική κυβέρνηση, παρά τη θέλησή της, αντιμέτωπη με το Γόρδιο Δεσμό του ευρώ. Σ’αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση θα πρέπει, επί ποινή ακύρωσης και προδοσίας της λαϊκής νίκης, να απεμπλακεί από την «τριάδα του αδύνατου»: τέλος στη λιτότητα- διάσωση των καταθέσεων και ξανάνοιγμα των τραπεζών- παραμονή στο ευρώ. Ένα από τα τρία πρέπει να θυσιαστεί, για να διασωθούν, έστω με προσωρινό κόστος, τα άλλα δύο. Ο λαός το έδειξε πολύ καθαρά την Κυριακή: ανάμεσα στο να «πεθάνει» κοινωνικά, αγκαλιά με το ευρώ και το να ζήσει χωρίς αυτό, διαλέγει ξεκάθαρα, έστω και σαν το λιγότερο κακό, το δεύτερο. Οι εχθροί μας, ξένοι και εγχώριοι, μας γάνωσαν τ’ αυτιά επί οκτώ μέρες ότι θα ψηφίζαμε ναι ή όχι στο ευρώ. Ας το λουστούν τώρα! Οι ίδιοι προσέφεραν ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση σε ενδεχόμενη ρήξη με την ευρωζώνη. Μια φασιστική απόπειρα στραγγαλισμού της ελληνικής Δημοκρατίας θα γιγαντώσει αυτή τη νομιμοποίηση.
Η στρατηγική της «σύνεσης» και της «δημιουργικής ασάφειας» έδειξε τα αδιέξοδά της. Η κορύφωση της δραματικής σύγκρουσης που βρίσκεται μπροστά μας απαιτεί τρία μόνο πράγματα: Τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη! Μήπως μ’αυτά δεν κερδίσαμε ό,τι κερδίσαμε ως τώρα;
