Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Πέτρου Κόκκαλη με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, τουλάχιστον σε όσους και όσες έχουν παρακολουθήσει την πορεία ενσωμάτωσης του κυβερνώντος κόμματος στο σύστημα όλα τα τελευταία χρόνια. Αυτές τις μέρες όμως, ο ίδιος ο υποψήφιος, προσπαθεί να πείσει ότι δεν έχουμε καταλάβει καλά. Το αντίθετο συμβαίνει. Δε σηματοδοτεί η υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη την πλήρη ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με το σύστημα και τα συμφέροντά του, αλλά ο επιχειρηματίας επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ταιριάζει με την αριστερή του ιδεολογία και τις περιβαλλοντικές του ανησυχίες. Γιατί ο ίδιος, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ απ’ ότι φαίνεται, παλεύουν ενάντια στο σύστημα!
Η συνέντευξη του Πέτρου Κόκκαλη στην εκπομπή της ΕΡΤ «Επόμενη Μέρα» την 1η Απρίλη δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο. Ήταν ένα θέατρο του παραλόγου, το οποίο απ’ ότι φαίνεται θα συνεχιστεί, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Αν και κάθε φράση αυτής της συνέντευξης αξίζει σχολιασμού, ας μείνουμε μόνο στα πιο εντυπωσιακά σημεία.
Μεγαλοεπιχειρηματίας ενάντια στο σύστημα
«… αυτό που αγγίζει εμένα και όλους τους ανθρώπους του κόσμου είναι να αναλάβουμε πολύ γρήγορα δράση κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη και κατά του οικονομικού συστήματος το οποίο μας φέρνει σε όλη αυτή την κατάσταση…»
Ποιο είναι άραγε αυτό το σύστημα; Αν και ο νεόκοπος επαναστάτης δεν το κατονομάζει, λέγεται καπιταλισμός. Και ο ίδιος, δεν είναι απλά άλλος ένας πολιτικός υπάλληλος του συστήματος, όπως τόσοι και τόσοι που κατά διαστήματα αστράφτουν και βροντάνε ενάντια στον «κακό καπιταλισμό», ανάλογα με το πως φυσάει ο αέρας. Δεν είναι καν ένα μικρό κύτταρο στον οργανισμό του συστήματος, αλλά μάλλον τμήμα της καρδιάς, ή του εγκεφάλου. Ο πατέρας του (Σ. Κόκκαλης) ανήκει στους 500 πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Οι επιχειρήσεις του δεν είναι ψιλικατζίδικα, ούτε καν σούπερ μάρκετ. Είναι κολοσσοί του τομέα της πληροφορικής, των αμυντικών συστημάτων, των κατασκευών, της ενέργειας, κ.α., με παρουσία σε πάνω από εκατό χώρες παγκοσμίως. Το πως γίνεται τώρα κάποιος που αποτελεί τμήμα του συστήματος να βιάζεται να αναλάβει δράση εναντίον του, ίσως μας το εξηγήσει σε κάποια επόμενη συνέντευξη.
Η κλιματική αλλαγή ευθύνεται για τους πολέμους
Ο Πέτρος Κόκκαλης πονάει για το περιβάλλον και τους περιβαλλοντικούς πρόσφυγες. Έχει μελετήσει το θέμα και δε βλέπει την ώρα να παλέψει από τα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου ενάντια στα ορυκτά καύσιμα. Αν σκέφτεστε ότι αυτή του η αγωνία έχει οποιαδήποτε σχέση με το γεγονός ότι οι οικογενειακές του επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας είστε τουλάχιστον κακεντρεχείς. Ο άνθρωπος είναι ευαίσθητος. Θέλει να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος, εκτός των άλλων επειδή αυτή (και μόνο αυτή) δημιουργεί πολέμους και έτσι νέους πρόσφυγες.
«Η κλιματική αλλαγή είναι εκείνη η οποία δημιουργεί τις ρίζες του πολέμου. Δηλαδή οι πόλεμοι γίνονται για το νερό, για το φαγητό, για την ξηρασία…»
Είπε ο άνθρωπος του οποίου η εταιρεία στις αρχές του χρόνου ανακοίνωσε ότι υπέγραψε σύμβαση για το πρόγραμμα αναβάθμισης των αεροσκαφών της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας. Αφού γίνονται που γίνονται οι πόλεμοι, ας βγάλουμε κάτι μέχρι να φέρει αποτελέσματα ο αγώνας μας ενάντια στην κλιματική αλλαγή.
Οι αριστερές παραδόσεις και ο Μπέρνι Σάντερς
«Στην Αμερική θα ψήφιζα Μπέρνι Σάντερς αν θέλετε να το πούμε έτσι».
Απαντάει στην ερώτηση για το πως αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά. Αφού έχει πρώτα εξηγήσει ότι προέρχεται από το χώρο της Αριστεράς, όχι μόνο λόγω παππού, αλλά και λόγω… πατέρα! Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον κύριο Κόκκαλη, ότι ο Σάντερς (παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του) μιλάει για πολιτική επανάσταση του φτωχότερου 99% ενάντια στο πλουσιότερο 1% (σε αυτό το ποσοστό που ανήκει η οικογένεια του Π. Κόκκαλη). Ο Σάντερς επίσης στις εκστρατείες του δεν δέχεται επιχορηγήσεις από μεγάλες επιχειρήσεις (σαν αυτές που έχει η οικογένεια Κόκκαλη).
Μήπως πρόκειται για λάθος; Δεν νομίζουμε. Ο Π. Κόκκαλης ξέρει ότι αντιπροσωπεύει την αστική τάξη. Έχει όμως το θράσος να μιλάει στο όνομα της εργατικής τάξης και της Αριστεράς, την ώρα που ξέρει (κάτι θα έχει διαβάσει από Μαρξ, δεν μπορεί) ότι υποφέρει από την καταπίεση της δικής του τάξης. Και φυσικά το θράσος αυτό του το δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιτρέπει στον καθένα να λέει ότι το άσπρο είναι μαύρο για να δικαιολογήσει την μετάλλαξη και την υποταγή του.
Όπως και να έχει όμως, είναι γελασμένοι και οι δύο αν νομίζουν ότι αυτή η τόσο εξόφθαλμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας μπορεί να πάει πολύ μακριά…
