Η προκήρυξη σε pdf εδώ
Η εικόνα της σημερινής Ελλάδας είναι αυτή μιας χώρας που έχει περάσει από πόλεμο – ένα πόλεμο που δεν έγινε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, άρματα και χερσαίους στρατούς, αλλά με τις πολιτικές των λυσσασμένων σκυλιών της Τρόικας, που οι Αλαφούζοι και τα καλοπληρωμένα υποτακτικά τους ονομάζουν «εταίρους». Δεν πρόκειται να πουν ποτέ την αλήθεια: ότι δηλαδή αυτή η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική. Η κρίση του χρέους δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά όλες τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης. Ξεκίνησε δε το 2007 από την αγορά κατοικίας (μια πρωτοφανών διαστάσεων φούσκα) των ΗΠΑ που κατέρρευσε, μετεξελίχθηκε σε κρίση του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος το 2008, από τις ΗΠΑ πέρασε στο διεθνές τραπεζικό σύστημα στη συνέχεια και όταν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παρενέβησαν για να σώσουν τις καταρρέουσες τράπεζες και φορτώθηκαν τα χρέη τους, μετατράπηκε στην «κρίση του χρέους» όπως τη βιώνουμε σήμερα.
Πώς θα βγούμε απ’ την κρίση;
Η ελληνική κοινωνία συνθλίβεται κάτω από τον ωμό εκβιασμό της Τρόικας: υποταγή ή έξοδος από το ευρώ. Ο πραγματικός χαρακτήρας της ΕΕ και του €, σαν σχέση υποταγής και ξεζουμίσματος των φτωχών λαών του Νότου από τις άρχουσες τάξεις των Βορείων και ειδικά τη Γερμανική, αποκαλύπτεται πια στην πλήρη του διάσταση! Οι «εταίροι» μετατρέπονται σε αιμοδιψείς εχθρούς, καθώς διακυβεύονται τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των βιομηχάνων τους! Ο καπιταλισμός αποκαλύπτει τον απάνθρωπο χαρακτήρα του: απαιτεί μαζικές ανθρωποθυσίες, επιβάλλει την καταστροφή ολόκληρων κοινωνιών στο αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους του μεγάλου κεφαλαίου.
«Πώς θα βγούμε από την κρίση;» είναι το ερώτημα που απασχολεί όλους τους εργαζόμενους. Και πιο συγκεκριμένα: «Πώς θα μας βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κρίση; Μπορεί;». Γιατί η κοινωνία έχει κάνει την επιλογή της: ενάντια στον σεκταριστικό απομονωτισμό του ΚΚΕ, ενάντια στις «εμμονές» και τις «επαναστατικές κραυγές» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και υπέρ της πρότασης για τη συνεργασία και για κυβέρνηση της Αριστεράς που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεφύγουμε από το καταστροφικό τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε.
Ένα κομμάτι της Αριστεράς επιλέγει μια εύκολη απάντηση στο πρόβλημα: «αφού η ΕΕ και το € μας καταδυναστεύουν, να φύγουμε να ησυχάσουμε».
Η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν η απάντηση ήταν τόσο απλή. Η επιστροφή όμως στη δραχμή από μόνη της δεν πρόκειται να λύσει καμία από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, και δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, της εξάρτησης της χώρας και των νέο-αποικιακών πολιτικών που επιβάλλονται από τους ισχυρούς της ΕΕ και του πλανήτη.
Εξάλλου, αν η μετάβαση σε ένα εθνικό νόμισμα μπορούσε να λύσει προβλήματα, γιατί η Αφρική η Ασία και η Λατινική Αμερική, με τα εθνικά τους νομίσματα παραμένουν σε συνθήκες νέο-αποικιακής εξάρτησης, στη φτώχεια και την πείνα;
Η απλή πρόταση που θέτει σαν πρωταρχικό καθήκον το «έξω τώρα από την ΕΕ και το €» περιέχει ένα εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο: δημιουργεί εθνικές αυταπάτες, χωρίς να θέτει το θέμα της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου σαν το πρωταρχικό καθήκον.
Όμως…
Έχοντας όμως πει αυτά πρέπει να τονίσουμε πως οι επίσημα διακηρυγμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του € και της ΕΕ δεν επαρκούν σαν απαντήσεις στο θέμα αυτό.
Είναι λάθος το να υποστηρίζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι «δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, δεν πρόκειται να μας πετάξουν εκτός ευρώ, γιατί κάτι τέτοιο θα έχει τεράστιες αρνητικές συνέπειες για τους ίδιους». Είναι λάθος να λέει ότι ο λόγος που η Τρόικα προχωρά στην επιβολή του 3ου Μνημονίου είναι γιατί «η τριμερής κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) δεν έκανε αρκετά σκληρή διαπραγμάτευση».
Κατά τη γνώμη μας η αλήθεια είναι πιο σύνθετη και είναι η ακόλουθη: Όσο και να κοστίζει (και πραγματικά κοστίζει πολύ στην Μέρκελ και τους άλλους γκάγκστερ της ΕΕ) να πετάξουν την Ελλάδα εκτός €, τους κοστίζει πολύ περισσότερο να ανεχτούν μια μικρή Ελλάδα να τους ανατρέπει τις πολιτικές τους και να τους τρίβει στα μούτρα τα Μνημόνιά τους! Γιατί μια Ελλάδα που δεν πειθαρχεί αλλά ανατρέπει πολιτικές θα δώσει το «κακό παράδειγμα» στις υπόλοιπες χώρες του Νότου και στα εργατικά κινήματα όλης της Ευρώπης που χτυπιούνται, πληρώνοντας την κρίση του κεφαλαίου.
Λάθος
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να πιστεύει πως θα μπορεί να εφαρμόσει φιλολαϊκές πολιτικές και οι νεοαποικιοκράτες ηγεμόνες της ΕΕ να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν σεβόμενοι τη… «δημοκρατική βούληση» του ελληνικού λαού!
Γιατί ενώ είναι σωστό ότι δεν υπάρχει τυπική διαδικασία εκδίωξης κάποιας χώρας από την Ευρωζώνη, εντούτοις η έξωση από το € είναι το πιο απλό πράμα: κόβουν τη χρηματοδότηση και υποχρεώνουν τη χώρα να στραφεί στην έκδοση ενός εθνικού νομίσματος.
Το χρέος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, κι όχι να αποκρύβει τα δύσκολα, μήπως και «φοβίσει τον κόσμο» και δεν τον ψηφίσει. Στην αντίθετη περίπτωση, ο κόσμος θα στραφεί ενάντια στην κυβέρνηση της Αριστεράς θεωρώντας την υπεύθυνη για όλα τα δύσκολα που θα έχουν προκύψει. Και με τη Χ. Αυγή μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι θα γίνει…
Η Αριστερά ή θα υποταχθεί ή θα συγκρουστεί – μέσος δρόμος δεν υπάρχει
Δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία Κόμμα της Αριστεράς που να έχει πάρει την εξουσία και να μην έχει αντιμετωπίσει την οργή και το σαμποτάζ του κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου. Από απλές πιέσεις και οικονομικούς αποκλεισμούς μέχρι πραξικοπήματα και δολοφονίες – όπως του Σαλβαντορ Αλιέντε στη Χιλή το ’73.
Η Αριστερά είτε θα υποταχθεί στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, είτε, αν αρνηθεί, το κεφάλαιο θα επιχειρήσει να τη συντρίψει, σαμποτάροντας την οικονομία με κάθε μέσο, για να στρέψει την οργή της κοινωνίας ενάντια στην Αριστερά.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να αποφύγει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, αν θέλει να είναι συνεπής με τις αρχές και τις διακηρύξεις της. Θα την «αποφύγει» μόνο αν υποταχθεί στις απαιτήσεις και τους όρους του.
Κάτι τέτοιο, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελεί μια ιστορική ήττα, μια επανάληψη των τραγωδιών στις οποίες η Αριστερά ιστορικά μας έχει δυστυχώς συνηθίσει.
Τι γυρεύουν απεργοσπάστες και λαμόγια απ’ το ΠΑΣΟΚ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ;
Πολλοί αριστεροί αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή την περίοδο βαθιά προβληματισμένοι με το τι συμβαίνει με το θέμα των εγγραφών μελών στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι 15 μέρες πριν την παρούσα Συνδιάσκεψη ο ρυθμός εντάξεων ήταν μέτριος ως χαμηλός. Κάποιος κόσμος από τα λαϊκά στρώματα του ΠΑΣΟΚ, στρεφόταν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα θετικό και καλοδεχούμενο.
Όταν όμως αντί για λαϊκά κι εργατικά στρώματα αρχίζουν να προσεγγίζουν το ΠΑΣΟΚ δήμαρχοι, στελέχη του στενού περιβάλλοντος του Γιώργου Παπανδρέου, εργατοπατέρες συνδικαλιστές και απεργοσπάστες, τότε το πράγμα αλλάζει! Γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο!
Τις τελευταίες μέρες πριν από τη Συνδιάσκεψη είχαμε μια μαζική εισροή τέτοιων «στελεχών», τα οποία δεν μπήκαν μόνα τους, αλλά με τη συνοδεία δεκάδων «υφισταμένων», συγγενών και άλλων – ατόμων που μπήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να ψηφίσουν! Η ηγεσία προσπαθεί να υποβαθμίσει το θέμα μιλώντας για ελάχιστες περιπτώσεις. Αυτό όμως δεν είναι αληθές – το φαινόμενο είναι αρκετά εκτεταμένο.
Η μόνη λέξη που περιγράφει αυτή τη διαδικασία είναι σκανδαλώδης! Η Αριστερά οφείλει να σέβεται την έννοια του μέλους του κόμματος, να διασφαλίζει ότι γίνονται μέλη όσοι θέλουν πραγματικά να αγωνιστούν για τα δίκαια των λαϊκών στρωμάτων κι όχι να μπορεί ο καθένας να «κατεβάζει» μαζικά τα «κουκιά» του στις εκλογές για να εκλέγει τους δικούς του.
Είναι αδιανόητο να μπορεί κανείς να μπαίνει σε ένα αριστερό κόμμα μαζί με τους «προσωπικούς στρατούς» του και την ίδια στιγμή να έχει το δικαίωμα της ψήφου και της εκλογής σε κορυφαία όργανα του κόμματος!
Αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι ξέφραγο αμπέλι που επιτρέπει σε εχθρικές στην ουσία δυνάμεις, όπως του ΠΑΣΟΚ, σε καιροσκόπους που μεταπηδούν απ’ το καράβι που βουλιάζει, για να διασφαλίσουν τα ρουσφετολογικά και άλλα προνόμια τους. Μπαίνοντας σε μεγάλους αριθμούς σε ένα κόμμα όπως τον ΣΥΡΙΖΑ αποκτούν, αν όχι άμεσα, σταδιακά, τη δυνατότητα να επανακαθορίσουν τα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του.
Αυτού του είδους τις μαζικές εγγραφές μελών την έφερε στην Ελλάδα ο Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου αντιγράφοντας τις γελοίες «δημοκρατικές» υποτίθεται διαδικασίες των αμερικανικών αστικών κομμάτων. Είναι τραγικό να αντιγράφει τέτοιες διαδικασίες ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η διαδικασία αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της τροχιάς της ενσωμάτωσης και της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, στην οποία θέλει να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα σημαντικό τμήμα των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ ας επαγρυπνεί! Ο κίνδυνος να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη περίοδο σε ένα μεταλλαγμένο «αριστερό» ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο μακρινός όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Μόνο η αριστερά μπορεί να βγάλει την κοινωνία από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού
Υπάρχει λύση σε όλα τα πιο πάνω; Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να προβάλει μια εναλλακτική οικονομική πολιτική ακριβώς όταν το καπιταλιστικό σύστημα οδηγεί την κοινωνία στον Καιάδα. Υπάρχουν μια σειρά μέτρα που από πρακτική σκοπιά είναι εντελώς απαραίτητα για την έξοδο από την κρίση:
- Καταγγελία των Μνημονίων
- Άρνηση αποπληρωμής του χρέους.
- Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
- Εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
- Κοινωνικός και εργατικός έλεγχος και διαχείριση σε συνθήκες πλήρους διαφάνειας ώστε να μην κυριαρχεί στο δημόσιο η διαφθορά και η κακοδιαχείριση
Η καταγγελία των Μνημονίων και η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η καταβαράθρωση και να ξεκινήσει η αποκατάσταση του βιοτικού επιπέδου, των συντάξεων και των δικαιωμάτων των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Αυτό θα επιφέρει τη μήνι των ξένων και Ελλήνων καπιταλιστών που θα σαμποτάρουν την οικονομία κατ’ αρχήν προκαλώντας πιστωτική ασφυξία: η Τρόικα να σταματήσει τα δάνεια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα σταματήσει να χορηγεί πιστώσεις στις ελληνικές τράπεζες. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα έχει καμία άλλη επιλογή από την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ώστε από τη μια να διασφαλίσει τις καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων και από την άλλη να χρησιμοποιήσει το τραπεζικό σύστημα σαν μοχλό ανάπτυξης μέσα από χαμηλότοκα δάνεια. Την ίδια στιγμή θα πρέπει να προετοιμάζεται για ένα εναλλακτικό νόμισμα – το οποίο μπορεί να λειτουργεί παράλληλα με το ευρώ για ένα μεταβατικό διάστημα). Το νόμισμα αυτό θα μπορούσε να είναι εθνικό (δραχμή ας πούμε) ή αν η σύγκρουση επεκταθεί σε μια σειρά χώρες, πχ του Νότου, θα μπορούσε να είναι ένα κοινό νόμισμα των χωρών του Νότου.
Μόνο ο δημόσιος τομέας μπορεί να αποτελέσει κινητήρια δύναμη ανάπτυξης
Στη συνέχεια θα προκύψει το πιο κρίσιμο ερώτημα: ποιος θα αποτελέσει τον μοχλό της ανάπτυξης, ο ιδιωτικός ή ο δημόσιος τομέας; Οποιαδήποτε προσπάθεια στήριξης στον ιδιωτικό τομέα είναι όχι απλά αφελής, είναι καταστροφική. Όχι μόνο γιατί το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο δεν θα θέλει να επενδύσει αλλά θα επιδιώκει το σαμποτάζ της οικονομίας για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω. Όχι μόνο γιατί δεν θα έχει λόγο να επενδύσει όταν οι ελληνικοί μισθοί και επιτόκια θα αποκαθίστανται ενώ οι μισθοί των Βαλκανίων θα παραμένουν καθηλωμένοι και μειούμενοι. Αλλά ακόμα γιατί στην ΕΕ και τις ΗΠΑ υπάρχουν αυτή τη στιγμή γύρω στα 7 τρις € (όχι δις, τρις) στα «θησαυροφυλάκια» των πολυεθνικών που δεν επενδύονται! Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν αγορές να απορροφήσουν την παραγωγή που θα προκύψει!
Μόνο ο δημόσιος τομέας μπορεί να δώσει αναπτυξιακή πνοή, και γι’ αυτό απαιτείται η εθνικοποίηση όχι μόνο των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ αλλά και όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Έτσι ώστε να δημιουργηθούν «εθνικοί φορείς» ανά κλάδο και να σχεδιαστεί η οικονομία για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί γρήγορα να δώσει αναπτυξιακή πνοή, δημιουργώντας θέσεις εργασίας σε τομείς που έχουν άμεση ανάγκη, όπως υποδομές, Παιδεία και Υγεία, ακυρώνοντας ή μειώνοντας τα χρέη των φτωχών νοικοκυριών κι επιχειρήσεων και στη συνέχεια στρέφοντας τις δημόσιες επενδύσεις εκεί που υπάρχουν μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα: αγροτική παραγωγή, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τουρισμός και τελικά προς μια σημαντική βιομηχανική παραγωγή που κάποτε υπήρχε στην Ελλάδα αλλά την ξεπαστρέψανε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Στο δρόμο του σοσιαλισμού
Αυτή είναι η απάντηση στην κρίση – μια απάντηση που αφαιρεί την εξουσία από μερικές δεκάδες οικογένειες που δυναστεύουν και καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων. Και που έτσι ανοίγει το δρόμο σε μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτός ο δρόμος αποτελεί σήμερα τη μοναδική διέξοδο. Η σοσιαλιστική προοπτική δεν αποτελεί κάποιου είδους «καλή ιδέα», αλλά αδήριτη αναγκαιότητα.
Διεθνισμός
Στο δρόμο του αγώνα, βέβαια, πρέπει να έρθουμε σε συνεννόηση, συντονισμό και κοινή πάλη με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης, που υποφέρουν με παρόμοιο τρόπο αν και όχι στον ίδιο βαθμό με τους Έλληνες. Και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους του Νότου, που σιγά-σιγά μπαίνουν στο χορό των μεγάλων απεργιακών και κοινωνικών κινημάτων.
Σαν ελληνική Αριστερά είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε το δρόμο της σύγκρουσης ακόμα και μόνοι μας αν χρειαστεί, αλλά θα είμαστε σε απείρως καλύτερη θέση μάχης, αν μπορέσουμε να συντονίσουμε την πάλη μας με τους Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς, Ιρλανδούς, Κύπριους κλπ εργαζόμενους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει σαν καταλύτης για όλο το Νότο, σε πρώτη φάση, και δυνητικά, στη συνέχεια, για τις χώρες του Βορρά. Μαζί με τις άλλες χώρες του Νότου δεν έχουμε να φοβηθούμε καμιά απειλή και κανένα εκβιασμό!
Ο Νότος μπορεί, αν οι εργαζόμενοι και η Αριστερά δώσουν από κοινού τη μάχη, να προχωρήσει στη δική του ένωση – οικονομική και νομισματική: Στη βάση μιας δημοκρατικής, ισότιμης και εθελοντικής ομοσπονδίας των χωρών του Νότου στη βάση του σοσιαλισμού, που να δείχνει και να ανοίγει το δρόμο για τη συνολική ανατροπή της ΕΕ των πολυεθνικών και του κεφαλαίου και για την Ευρώπη των εργαζομένων και του σοσιαλισμού.
