Στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες το κλίμα θα είναι μουντό, βαρύ και έτοιμο για καταιγίδα παρότι βρισκόμαστε στον Ιούνη. Καμία σχέση με τα πολύχρωμα μπαλόνια, την Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν και τις τυμπανοκρουσίες με τις οποίες είχε αναγγελθεί η ΟΝΕ το 2001 ή και η συμφωνία για το ευρωσύνταγμα ένα χρόνο πριν.
Το κατεστημένο ολόκληρης της Ευρώπης έπεσε πάνω στους γάλλους πολίτες για να τους πείσει να ψηφίσουν ΝΑΙ στο ευρωσύνταγμα και δεν τα κατάφερε.
Το 85% του γαλλικού και το 80% του ολλανδικού κοινοβουλίου καθώς και το 76% των γαλλικών ΜΜΕ ήταν υπέρ του ΝΑΙ αλλά το ΟΧΙ πήρε 55% στη Γαλλία και 61.6% στην Ολλανδία με ποσοστά συμμετοχής που ξεπέρασαν προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ηταν ένα ΟΧΙ που διαπέρασε όλη την Ευρώπη και προκάλεσε εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα στους λαούς και στο κατεστημένο.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα όπου πριν λίγο καιρό η κοινή γνώμη εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις κατά 70% υπέρ του ευρωσυντάγματος, την επόμενη του γαλλικού δημοψηφίσματος το 40-43% των πολιτών δηλώνει υπέρ του ΟΧΙ, το 30% υπέρ του ΝΑΙ και το 13.5% ότι «άλλαξε γνώμη και ψηφίζει ΟΧΙ λόγω του αποτελέσματος της Γαλλίας».
Οι λαοί χάρηκαν καθώς είδαν ένα ΟΧΙ αντίστασης στις πολιτικές της λιτότητας, της ανεργίας , του περιορισμού των κοινωνικών δαπανών, της περιστολής των δικαιωμάτων.
Οι εκπρόσωποι του κατεστημένου απλά πανικοβλήθηκαν βλέποντας τριγμούς σε ένα οικοδόμημα που ήταν έτσι κι αλλιώς ασταθές και εύθραυστο. Οι αλλεπάλληλες συσκέψεις επί συσκέψεων, τα σενάρια Α-Β-Γ και πάει λέγοντας, οι απαξιωτικές δηλώσεις ηγετών ή στελεχών για το ευρωσύνταγμα, μαρτυρούν αφενός τον πανικό και αφετέρου ότι οι ιθύνοντες της καπιταλιστικής ενωμένης ευρώπης, που θέλουν να πατήσουν στο λαιμό εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την ήπειρο, για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να κυριαρχήσουν στον ανταγωνισμό με ΗΠΑ – Ιαπωνία-Κίνα είναι γυμνοί από επιχειρήματα και αδύναμοι απέναντι στην συλλογικά εκφρασμένη οργή των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας.
Ασφαλώς το «φάντασμα του κομμουνισμού» δεν πλανάται ακόμη πάνω από την Ευρώπη. Όμως οι ολοένα και πιο συχνές αναφορές στο Μάη του 68 από αστικές εφημερίδες δείχνουν ότι οι πιο διορατικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου βλέπουν αυτό που δε βλέπουν οι πρώην θεωρητικοί της εξέγερσης και της ατομικής τρομοκρατίας και νυν μετανοούσες Μαγδαληνές που υποστήριξαν το ΝΑΙ τύπου Κον Μπετίτ και Τόνι Νέγκρι: την επερχόμενη ένταση των κοινωνικών αγώνων, την επιτάχυνση των πολιτικών διεργασιών στη συνείδηση των μαζών και την ανάδειξη μιας νέας και ασυμβίβαστης αριστεράς που θα ξαναβάλει μαχητικά στην ατζέντα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας το σύνθημα των ενωμένων σοσιαλιστικών πολιτειών της Ευρώπης. Μιας σοσιαλιστικής Ευρώπης, βέβαια, που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τα δικτατορικά καθεστώτα των προνομιούχων σταλινικών γραφειοκρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ή των απατεώνων ψευτοσοσιαλιστών τύπου Γιωργάκη και Σημίτη. Αλλά που θα στηρίζεται στη δημοκρατία, τον πολυκομματισμό και τη διαχείριση και τον έλεγχο από την κοινωνία και τους εργαζόμενους.
