Μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κοινωνικής απομόνωσης της κυβέρνησης, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να έχει περιοριστεί σ’ ένα ισχνό 152 που κι αυτό τρίζει, με την κατάρρευση του κομματικού μηχανισμού σε μια σειρά περιοχές και χώρους, με τα στελέχη του να μην μπορούν να εμφανιστούν πουθενά δημόσια και το κόμμα να βρίσκεται στο 14.7% στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, ο ΓΑΠ επιχειρεί μια «φυγή προς τα μπρος». Το δημοψήφισμα που έχει εξαγγείλει είναι μια κίνηση απελπισίας: είτε θα εκβιάσει τον ελληνικό λαό να ψηφίσει «ναι» κι έτσι να συνεχίσει τη «νικηφόρα» πορεία του, είτε θα φύγει αφήνοντας τους «άλλους» να «κόψουν το λαιμό τους».
Μόλις 5 μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας στις Βρυξέλες, που οι ΓΑΠ και Βενιζέλος παρουσίασαν σαν « μεγάλη πολιτική επιτυχία» που «δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα υπάρξει πολιτικός αρχηγός που θα ψηφίσει ενάντια», κάνουν στροφή 180ο. Αυτή η εξέλιξη αναπόφευκτα αφήνει τη συμφωνία μετέωρη καθώς αφενός καμία σοβαρή τράπεζα δεν θα μπει στη λογική του κουρέματος πριν ξεκαθαρίσει το τοπίο ενώ όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης θα περιμένουν να δουν το αποτέλεσμα στην Ελλάδα για να δουν αν θα εγκρίνουν ή όχι το νέο δάνειο.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναγκάζεται να καταφύγει σε δημοψήφισμα αποτελεί νίκη του ελληνικού εργατικού και μαζικού κινήματος, που τους έφερε στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Ενάμιση χρόνος ασταμάτητης πάλης και, στο μήνα που πέρασε, οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα συγκεντρώσεις στη 48ωρη γενική απεργία, το απεργιακό κύμα και οι καταλήψεις στο δημόσιο, που προηγήθηκαν, η μετατροπή των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ακόμα και τα συνθήματα στα γήπεδα πιστοποιούσαν την τεράστια οργή της κοινωνίας ενάντια στην κυβέρνηση.
Στο δημοψήφισμα, όπως και να διατυπώσουν τα εκβιαστικά τους διλήμματα, η απάντηση πρέπει να είναι ένα καθαρό «ΌΧΙ»!
Γιατί αν δεν είναι, οι κυβερνώντες σοσια-ΛΗΣΤΕΣ θα χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα για να «αποτελειώσουν» τις ζωές των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων – με εξαίρεση τις μερικές δεκάδες των οικογενειών που ελέγχουν τις τράπεζες, τις κατασκευές και τον εφοπλιστικό στόλο.
Το δικό μας ΌΧΙ στα νέα εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης της Τρόικας μπορεί να αξιοποιηθεί και από το εργατικό κίνημα της υπόλοιπης Ευρώπης για να ενισχυθούν οι αγώνες ενάντια στις ίδιες πολιτικές, πανευρωπαϊκά.
Με τον ίδιο τρόπο που το ΌΧΙ των Ισλανδών τον Μάρτιο του 2010 ενάντια στην αποπληρωμή των χρεών σε Βρετανούς και Ολλανδούς τραπεζίτες, προκάλεσε αίσθηση και έδωσε όπλα στο ελληνικό εργατικό κίνημα για να αντισταθεί, ένα ακόμα ελληνικό ΟΧΙ στην Τρόικα θα ενισχύσει τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους, Ιρλανδούς και Ισπανούς εργαζόμενους οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοιες επιθέσεις.
Το εκβιαστικό δίλημμα που θα μας θέσουνε θα είναι «ή ψηφίζετε ναι ή φεύγουμε απ’ το ευρώ». Η απάντηση πρέπει να είναι «ψηφίζουμε ΟΧΙ στο να ισοπεδωθούν οι ζωές μας». Αυτός ο εκβιασμός δεν πρέπει να περάσει. Αν το κόστος της παραμονής στο ευρώ είναι η εξόντωση, προφανώς επιλέγουμε να μην εξοντωθούμε. Από εκεί και πέρα το ελληνικό εργατικό κίνημα θα βρει τον τρόπο να ξαναχτίσει τη ζωή του, μετά την κατεδάφιση που προκάλεσε η Τρόικα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Και θα πρέπει να το κάνει, απαιτώντας από την αριστερά να ανταποκριθεί στα ιστορικά της καθήκοντα, να μπει μπροστά ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική ανατροπή, να φύγει η εξουσία από τα χέρια μιας χούφτας τραπεζιτών, εργολάβων και εφοπλιστών, και να περάσει στην κοινωνία, στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Θα πρέπει να το κάνει χτίζοντας γέφυρες συνεργασίας, κοινών αγώνων, συντονισμού και κλιμάκωσης με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ξεκινώντας από τους κλάδους που έχουν τις πιο μαχητικές και ταξικές-ριζοσπαστικές παραδόσεις και επεκτείνοντας το μέτωπο όλο και πιο πλατιά.
Λύσεις, μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχουν. Μόνο στην προοπτική του σοσιαλισμού υπάρχει μέλλον και μόνο στην προοπτική της κοινής πάλης με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη, για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και της εργατικής δημοκρατίας.
Δημοψήφισμα: η μητέρα των μαχών
Για όλους τους πιο πάνω λόγους το δημοψήφισμα που έχει εξαγγείλει ο Παπανδρέου πρέπει να αποτελέσει τη μητέρα των μαχών.
Το ΟΧΙ μας πρέπει να στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα όχι μόνο στην κυβέρνηση και στην τρόικα, αλλά σε όλον τον πλανήτη.
Οι πολιτικές των μνημονίων και του φορτώματος των χρεών στις πλάτες των λαών δεν θα περάσουν!
Θα είναι ΟΧΙ στην Ευρώπη των καπιταλιστών, της ΟΝΕ, των μνημονίων, των τραπεζιτών και των πολυεθνικών.
Ταυτόχρονα πρέπει να είναι ΝΑΙ στην άρνηση πληρωμής όλων των χρεών στους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους τραπεζίτες ώστε να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας και υγείας.
Θα είναι ΝΑΙ στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων και κάτω από εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση που θα διασφαλίζει τις καταθέσεις μας και θα τις κατευθύνει σε παραγωγικούς σκοπούς και όχι στις ελβετικές τράπεζες.
Θα είναι ΝΑΙ στην Ευρώπη των εργαζομένων, ΝΑΙ στην πάλη για μια σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη όπως την είχαν οραματιστεί οι μεγάλοι επαναστάτες της εποχής του Λένιν (Λένιν, Τρότσκι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, κοκ) με σχέσεις σοσιαλιστικής αλληλεγγύης κι όχι το ιμπεριαλιστικό ξεζούμισμα από τους Γερμανούς, Γάλλους, κλπ καπιταλιστές. Με δημοκρατικά σχεδιασμένες οικονομίες με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες που θα αξιοποιούν όλες τις σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες όχι για το κέρδος αλλά για την ανάπτυξη των κοινωνιών πανευρωπαϊκά.
Μια κοινωνία που βράζει ενάντια στην πιο μισητή κυβέρνηση μεταπολιτευτικά – αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Με κάθε ευκαιρία, με κάθε τρόπο, με όλα τα μέσα οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι μικρομεσαίοι εκφράζουν τον πόθο τους για ανατροπή της κυβέρνησης, της τρόικα και των πολιτικών του μνημονίου.
14.7% δίνει στο ΠΑΣΟΚ η τελευταία δημοσκόπηση της Kapa Research στο ΒΗΜΑ (29/10/11) το οποίο είναι ακόμα χαμηλότερο αν ληφθεί υπόψη ότι στη συγκεκριμένη δημοσκόπηση αφορά το 74% όσων ρωτήθηκαν καθώς το 26.5% δεν δήλωσε πρόθεση ψήφου.
Τα μέτρα δεν έχουν τέλος. Υπολογίζονται -με βάση τη νέα δανειακή σύμβαση- συνολικά σε επιπλέον 50 δις μέχρι το 2014 (ΕΘΝΟΣ 29/10/11). Μόνο από τα 5 διαφορετικά φορολογικά χαράτσια θα μας πάρουν 8 δις. μέσα σε 1 χρόνο. Όταν ήδη οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν «κουρευτεί» δραματικά και έρχονται 30.000 απολύσεις στο δημόσιο με τη μορφή της εφεδρείας και δεκάδες χιλιάδες ακόμα στον ιδιωτικό τομέα.
Η κυβέρνηση – με τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου – δανείζεται 130 δις για να σβηστούν 100 δις χρέους και να φτάσουμε το 2020 να χρωστάμε όσα και το 2009 που μπήκαμε στην εποχή του μνημονίου και περισσότερα από ότι σήμερα η Ιταλία που μπήκε τώρα στην εποχή του δικού της μνημονίου.
Όχι τυχαία, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας της ΕΕ, πληθαίνουν οι φωνές μεγαλοτραπεζιτών και επιχειρηματιών που μιλούν για «κούρεμα που δεν θα λύσει τα προβλήματα της Ελλάδας» (Γ. Βάντμαν επικεφαλής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας) και για «συμφωνία θα διαρκέσει από μία μέρα ως 3 μήνες» (Τζορτζ Σόρος)
Κυριολεκτικά ετοιμάζουν κοινωνικό αρμαγεδώνα. Και δεν θα σταματήσουν μέχρι να πέσουν! Γι’ αυτό πρέπει να πέσουν.
Ψωμί Παιδεία Ελευθερία
«Ψωμί – παιδεία – ελευθερία. Η χούντα δεν τελείωσε το 73» είναι το πιο αγαπημένο σύνθημα όλων των διαδηλώσεων, όλων των κινημάτων της τελευταίας περιόδου. Γιατί συμπυκνώνει το μίσος για την κυβέρνηση και την ανάγκη για μια νέα εξέγερση 38 χρόνια μετά από εκείνη του Πολυτεχνείου.
Ψωμί: γιατί σήμερα παιδιά λιποθυμάνε στα σχολεία από ασιτία ενώ οικογένειες ολόκληρες ζουν με το φαγητό των παππούδων και των γιαγιάδων.
Παιδεία: γιατί οι μαθητές πάνε σε σχολεία χωρίς βιβλία, για να πάρουν ένα χαρτί χωρίς καμία αξία, για να γίνουν η πρώτη γενιά μεταπολεμικά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη
Ελευθερία: γιατί κτυπιούνται όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα, ειδικά το δικαίωμα στην απεργία και στον συνδικαλισμό. Γιατί κάθε διαδήλωση σημαίνει χημικός πόλεμος και αλύπητο ξύλο με τα ΜΑΤ. Γιατί η ακροδεξιά με γραβάτα, το ΛΑΟΣ, απειλεί δημόσια δια στόματος Καρατζαφύρερ την αριστερά ότι «δεν θα την αφήσει να κάνει ότι θέλει». Γιατί όλο και περισσότερο οι Αλαφούζος, Ψυχάρης και Μπόμπολας –ειδικά μετά τον Δεκέμβρη του 2008– μιλούν για «συναγερμό στο στρατό» κτλ.
«Ο δικός μας δρόμος – όλοι στους δρόμους»
(πανό έξω από το κατειλημμένο υπουργείο Εσωτερικών)
Πραγματικά αυτός είναι ο δικός μας μονόδρομος.
«Πώς μπορούμε να τους ανατρέψουμε;» αναρωτιούνται πολλοί μετά τις 13 γενικές απεργίες σε 1,5 χρόνο.
Να παλέψουμε για να πάρουμε τα σωματεία στα δικά μας χέρια, στηριγμένοι στους ανιδιοτελείς μαχητικούς συνδικαλιστές της βάσης, ανατρέποντας τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Με συντονισμένες καταλήψεις-απεργίες-διαδηλώσεις να μην αφήσουμε κυβέρνηση και τρόικα σε χλωρό κλαρί.
Αξίζει να θυσιάσουμε 10-20 μεροκάματα ακόμα για να κερδίσουμε πίσω εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα.
Να παλέψουμε για την συνεργασία και κοινή δράση της αριστεράς όχι στη βάση ενός αντιμνημονιακού αχταρμά που να αγωνιά να συμπεριλάβει Κουβέληδες, Τρεμόπουλους (ΔΗΜ.ΑΡ & Οικολόγοι-Πράσινοι) και απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ, αλλά στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού.
Αυτό αφορά σε πρώτη φάση τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο το ΚΚΕ επιμένει στον αποστειρωμένη απομονωτική, διασπαστική και αδιέξοδη τακτική του. Αλλά το κάλεσμα προς τον κόσμο του ΚΚΕ, που θα πιέζει και την ηγεσία του, πρέπει να είναι διαρκές.
Μέσα από αυτή την «ενότητα» θα μπορεί να ξεπηδήσει μια νέα αριστερά αντάξια του ονόματός της και της ιστορίας του ελληνικού εργατικού κινήματος. Που να μην αποτελεί απλά το μη χείρον βέλτιστο για τις εκλογές. Που να είναι πραγματικά σοσιαλιστική, επαναστατική, διεθνιστική, με εσωτερική δημοκρατία και σεβασμό στις δημοκρατικά παρμένες συλλογικές αποφάσεις του κινήματος. Μια αριστερά που δεν θα μας οδηγήσει ξανά στη Βάρκιζα, ή σε καθεστώτα τύπου Στάλιν-Μάο και Χότζα. Αυτή η νέα μαζική επαναστατική αριστερά που να μπορέσει να ανταποκριθεί στις επαναστατικές διεργασίες που διαπερνούν απ’ άκρη σ’ άκρη την ελληνική κοινωνία και που δεν πρόκειται να αφήσουν την υπόλοιπη Ευρώπη εκτός παιγνιδιού, είναι το μοναδικό φως που μπορεί να υπάρξει στην άκρη του τούνελ.
