Τέσσερις σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση. Και θα συνεχίσει να είναι μαζί της, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δώσει τη μάχη αποφασιστικά ενάντια στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, χωρίς άλλες υποχωρήσεις και χωρίς παραβίαση των «κόκκινων γραμμών»!
Η εξήγηση για τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απλή. Μετά από 5 χρόνια μνημονιακής λαίλαπας και διαρκών επιθέσεων, η νέα κυβέρνηση έχει σταματήσει την επίθεση και αρχίζει να παίρνει κάποια μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Μέτρα όπως
- το άνοιγμα της ΕΡΤ,
- η επαναπρόσληψη των απολυμένων καθαριστριών, σχολικών φυλάκων, διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ και καθηγητών λυκείου που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα,
- η κατάργηση του 5ευρου στα νοσοκομεία και
- η ελεύθερη πρόσβαση των ανασφάλιστων στις υπηρεσίες Υγείας.
Επιπλέον έχει δεσμευτεί για σταδιακή επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ και για αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων κοκ.
Οι εκβιασμοί των «εταίρων»
Όμως η συνολική προοπτική της κυβέρνησης θα εξαρτηθεί από την πορεία των διαπραγματεύσεων που λαμβάνουν χώρα αυτές τις μέρες.
Οι λεγόμενοι «εταίροι» (στην ουσία στυγνοί εκβιαστές) έχουν κάνει ξεκάθαρο με την στάση τους πως δεν έχουν σκοπό να επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει το πρόγραμμα του – το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό.
Η στάση των «Θεσμών» δεν είναι μόνο απαράδεκτη, είναι και ύπουλη και εγκληματική! Συνεχίζουν να εισπράττουν αδιάλειπτα τις δόσεις των ελληνικών δανείων, ενώ δεν δίνουν ούτε ένα ευρώ σε νέα δάνεια!
Αυτό αποτελεί μια συνειδητή επιλογή σαμποτάζ και σύνθλιψης της ελληνικής οικονομίας με στόχο να αναγκάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να υποταχθεί στις δικές τους απαιτήσεις!
Στην πραγματικότητα οι «εταίροι» δηλώνουν με την στάση τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να επιλέξει ανάμεσα στην συνέχιση της λιτότητας –έστω και σε πιο ήπια μορφή– ή την έξοδο από την ευρωζώνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πει όχι!
Στην πορεία αυτής της διαπραγμάτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει ήδη πολύ σημαντικές υποχωρήσεις. Έχει αφήσει στην άκρη το θέμα του χρέους, έχει υποχωρήσει στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, έχει καθυστερήσει μια σειρά από μέτρα όπως τις εργασιακές σχέσεις, το βασικό μισθό, τις προσλήψεις απολυμένων, την 13η σύνταξη στους φτωχούς, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, κλπ – όμως η άλλη πλευρά δεν υποχωρεί σε τίποτα.
Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να είναι συνεπής με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, πρέπει να σταματήσει τις υποχωρήσεις, πρέπει να πει όχι!
Και μετά;
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε με βάση το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, πιστεύοντας –και διαβεβαιώνοντας σχετικά– πως θα μπορέσει να το εφαρμόσει στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Είναι παραπάνω από φανερό πλέον πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει καταρχήν να συνειδητοποιήσει αυτή την πραγματικότητα – ότι δηλαδή η εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει σε «συνεννόηση» με τους δανειστές αλλά, αντίθετα, απαιτεί ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη.
Με βάση αυτή την πραγματικότητα πρέπει να πάρει θέση υπέρ της εξόδου από το ευρώ, να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό ενημερώνοντας για την κατάσταση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος και να καλέσει σε δημοψήφισμα όπου να τεθεί το δίλημμα: παραμονή στο ευρώ και συνέχιση της λιτότητας ή έξοδος από το ευρώ και αλλαγή πορείας με φιλολαϊκή πολιτική;
Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι η απάντηση που θα δώσει ο ελληνικός λαός στους εκβιασμούς των δανειστών θα είναι εκκωφαντική!
Τι είδους ρήξη;
Όμως η έξοδος από την ευρωζώνη από μόνη της δεν αποτελεί λύση. Για να μπορέσουν να μπουν οι βάσεις για μια άλλη πορεία είναι απαραίτητο η έξοδος από το ευρώ να συνδυαστεί με μια σειρά μέτρα όπως:
- άρνηση αποπληρωμής του χρέους
- εθνικοποίηση των τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων και βιομηχανιών
- εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, πλήρη διαφάνεια και δημοκρατία στην παραγωγή,
- σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του λαού κι όχι για το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει στην εφαρμογή πολιτικών σαν τις παραπάνω είναι βέβαιο ότι θα έχει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων και θα προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού συνολικά στην Ευρώπη. Όχι στην Ευρώπη των λόμπι των πολυεθνικών και των χρηματιστηρίων βέβαια, αλλά στην Ευρώπη των εργαζομένων και των κινημάτων – εκεί που βρίσκονται και οι μόνοι πραγματικοί σύμμαχοι του ελληνικού λαού.
Αν, αντίθετα, υποχωρήσει στις πιέσεις των δανειστών, θα σκορπίσει την απογοήτευση όχι μόνο στην κοινωνία, αλλά ακόμα και στην ίδια του την βάση που ήδη εκδηλώνει την ανησυχία της για τις εξελίξεις.
Ιδού η Ρόδος!
