Με ανοιχτό το στόμα μένει όποιος διαβάσει την ανακοίνωση του ΣΕΚ στο site της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (διαβάστε όλο το κείμενο εδώ). Με τίτλο «η επιτυχία της Πανεργατικής Απεργίας ανοίγει το δρόμο!» η ανακοίνωση μεταφέρει μια εικόνα της απεργίας που έγινε στις 30 Μάη που… δεν υπάρχει!
«Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα χαιρετίζει τις χιλιάδες απεργούς που έδωσαν και κέρδισαν τη μάχη της Πανεργατικής της Τετάρτης 30 Μάη. Αρχίζοντας από τα ξημερώματα στο Λιμάνι του Πειραιά όπου οι εργάτες σταμάτησαν την COSCO και συνεχίζοντας στα καράβια, στα τρένα, στα σχολεία, στις εφημερίδες και στα κανάλια, σε κάθε χώρο δουλειάς, ενωμένοι στείλαμε βροντερό μήνυμα πανεργατικής αντίστασης στις μνημονιακές επιθέσεις. Στην Αθήνα, το Σύνταγμα πλημμύρισε ξανά και ξανά από διαδοχικά κύματα απεργών που συμμετείχαν στα απεργιακά συλλαλητήρια που ξεκίνησαν από την Ομόνοια, από τα Προπύλαια, από το Πολυτεχνείο και από την Κλαυθμώνος.»
Κάθε άνθρωπος που διαβάζει τις παραπάνω γραμμές και ζει στην Ελλάδα, αναπόφευκτα θα πει «μα τι λένε;». Κάθε εργαζόμενος που συμμετείχε στις δυστυχώς άμαζες και χωρίς παλμό κινητοποιήσεις που έγιναν τη μέρα της απεργίας θα αναρωτηθεί «για ποιο πλανήτη μιλάνε;».
***
Πως μπορεί η απεργία της 30 Μάη να χαρακτηριστεί επιτυχημένη; Δεν έχουμε δει στοιχεία και επίσημα ποσοστά της απεργίας, αλλά η εικόνα που υπάρχει από πολλούς χώρους ήταν ότι δεν υπήρξε καμία μαζική συμμετοχή των εργαζομένων. Και αυτό βέβαια έχει την εξήγηση του.
Η ΓΣΕΕ εδώ και χρόνια έκανε απεργίες χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο και αιτήματα. Από το 2015 όμως, μετά την θέση που πήρε υπέρ του Ναι στο δημοψήφισμα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Η άρνηση της να καλέσει απεργία τη μέρα ψήφισης του μέτρου για τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία ήταν ένα ακόμα βήμα σε αυτή την κατρακύλα. Και η τωρινή της στάση, όπου κάλεσε μια απεργία στην ουσία χωρίς εργατικά αιτήματα, προβληματίζει και αηδιάζει μεγάλο μέρος των εργαζομένων, που της γύρισαν την πλάτη.
Το να παρουσιάζεται αυτή η κατάσταση σαν «επιτυχία», και να μιλάει κανείς για «διαδοχικά κύματα που πλημμύρισαν ξανά και ξανά το Σύνταγμα», εκτός από το να γελοιοποιεί τον ίδιο, βάζει ακόμα ένα λιθαράκι στην εικόνα που έχουν οι εργαζόμενοι για ένα (δυστυχώς όχι και τόσο μικρό) τμήμα της Αριστεράς ότι «ζει στον κόσμο του».
Η Αριστερά οφείλει να λέει πάντα την αλήθεια, ακόμα και στις ήττες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ανοίγει μια ειλικρινής συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους για το πώς φτάσαμε εδώ, τι συμπεράσματα βγαίνουν, και πως μπορούμε να αλλάξουμε πορεία ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για νίκες σε μια επόμενη φάση του κινήματος. Το να μιλάμε για «επιτυχίες» όταν η κατάσταση είναι εμφανώς προβληματική, δεν βοηθάει, ίσα ίσα απομακρύνει κόσμο που καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα και διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα.
