Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει, και σωστά, μετά τη δημοσιοποίηση της οικονομικής κατάστασης των βουλευτών. Το περιβόητο «πόθεν έσχες» βέβαια είναι απλά «έσχες» και καθόλου «πόθεν», αφού οι βουλευτές απλά δηλώνουν την οικονομική και περιουσιακή τους κατάσταση χωρίς ουσιαστικά να δηλώνουν και από πού προέρχονται χρήματα, ακίνητα κτλ. Εν ολίγοις δηλ. πρόκειται για μια διαδικασία έωλη και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για ουσιαστικό έλεγχο.
Η συζήτηση όμως έχει ανοίξει κυρίως για το περιεχόμενο των δηλώσεων των βουλευτών. Από τους βουλευτές βέβαια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τις μεγάλες τους περιουσίες μάλλον κανείς δεν εκπλήσσεται… Αλλά οι δηλώσεις κάποιων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν κατ’ αρχήν αν μη τι άλλο εντύπωση. Μπορεί την περισσότερη συζήτηση να προκάλεσαν αρχικά οι καταθέσεις του Δ. Τσουκαλά αλλά οι επενδύσεις σε διεθνείς επενδυτικούς κολοσσούς και funds όπως η JP Morgan ή η Black Rock από πλευράς των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Ε. Τσακαλώτου και Γ. Σταθάκη είναι πιστεύουμε ακόμη πιο προκλητικές.
Οι βουλευτές απαντούν ότι πρόκειται για χρήματα και επενδύσεις που έχουν γίνει με νόμιμο τρόπο και ότι αφορούν έσοδα πριν από την εκλογή τους. Ασφαλώς δεν έχουμε κανένα λόγο να το αμφισβητήσουμε αυτό. Αλλά «ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό» για να θυμηθούμε και τη γνωστή ρήση… Είναι λοιπόν σαφές ότι οι επενδύσεις των εν λόγω βουλευτών είναι προκλητικές. Κατ’ αρχήν πρόκειται για μεγάλα χαρτοφυλάκια σε funds που έχουν συνδέσει το όνομα τους με την παρούσα οικονομική κρίση. Επιπλέον δεν μιλάμε για οποιοδήποτε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για 2 από τα βασικότερα στελέχη του οικονομικού επιτελείου του κόμματος. Τρίτον, η BLACK ROCK στην οποία έχουν χαρτοφυλάκια και οι 2 βουλευτές είναι από τους βασικούς μετόχους της ELDORADO GOLD, της εταιρείας που είναι υπεύθυνη για την καταστροφή στις σκουριές της Χαλκιδικής. Τελευταίο και σημαντικότερο είναι ότι στα μάτια των πλατιών λαϊκών στρωμάτων που στενάζουν από τις πολιτικές λιτότητας οι τεράστιες περιουσίες βουλευτών και μάλιστα της Αριστεράς φαντάζουν πρόκληση μια που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αναγνωρίσουν σε αυτούς κάποιον που τους εκπροσωπεί. Η κοινωνία που δεν έχει «δεκάρα τσακιστή» δε μπορεί να θεωρήσει ότι οι βουλευτές της Αριστεράς με τις τεράστιες περιουσίες είναι κομμάτι της, βιώνουν τα ίδια με αυτούς προβλήματα και μπορούν να τους καταλάβουν. Και γι’ αυτό το λόγο, τα λαϊκά στρώματα δεν δίνουν και «δεκάρα τσακιστή» για επιχειρήματα του είδους ότι οι περιουσίες αυτές αποκτήθηκαν με νόμιμο τρόπο.
Φυσικά δεν πιστεύουμε πως ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που έτυχε να έχει περιουσία δεν μπορεί να προσφέρει στην υπόθεση της Αριστεράς – κάθε άλλο. Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να απαρνηθεί τον τρόπο ζωής που την συνοδεύει και να αποδεικνύει καθημερινά πως παλεύει για την ανατροπή του ίδιου του συστήματος που δημιουργεί την ανισότητα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια τελείως διαφορετική περίπτωση! Έχουμε να κάνουμε με δυο ηγετικά στελέχη της Αριστεράς που δηλώνει πως παλεύει ενάντια στα συμφέροντα των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων, να έχουν χαρτοφυλάκια σε… τραπεζιτικούς και κερδοσκοπικούς οργανισμούς!
Οι επενδύσεις των εν λόγω βουλευτών δεν συγκρούονται απλά με την ηθική της Αριστεράς και με τη διάθεση των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων που αυτή εκπροσωπεί. Δεν είναι μόνο ότι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας πολύ πιο εύκολα εμπιστεύονται αυτούς που νιώθουν ότι είναι κοντά τους και βιώνουν τα ίδια προβλήματα.
Είναι ακόμα το ερώτημα (το πιο κρίσιμο απ’ όλα): πως θα γίνει πάμπλουτα στελέχη της Αριστεράς να υιοθετήσουν πολιτικές οι οποίες υπηρετούν τους εργαζόμενους και τους φτωχούς; Ειδικά όταν αυτά τα στελέχη παίζουν ρόλο επιτελικό, έχουν την ευθύνη της επεξεργασίας της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ!
Ποια εγγύηση έχουν τα λαϊκά στρώματα ότι η οικονομική πολιτική που προτείνεται είναι στην υπηρεσία των δικών τους συμφερόντων και δεν επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: και με τους φτωχούς και με το κεφάλαιο; Πολύ περισσότερο όταν η πολιτική που εκπορεύεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ακριβώς αυτό, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: στηρίζει την ανοικοδόμηση της οικονομίας στην αγαστή συνεργασία του δημόσιου τομέα με τα ιδιωτικά κεφάλαια! Αυτό «δεν υπάρχει»! Αργά η γρήγορα αυτή η αντίφαση θα σκάσει!
Κι όσο κι αν θέλουν μια σειρά στελέχη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υποβαθμίσουν τη σημασία τέτοιων προσωπικών παραδειγμάτων, πώς απαντούν στο γεγονός ότι ο Σταθάκης, για παράδειγμα, είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος σ’ ότι αφορά την οικονομική πολιτική και πρόγραμμα. Μήπως ότι αυτό είναι τυχαίο;
