Ανακουφισμένη και χαρωπή προσήλθε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στην σύσκεψη της Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ) της ΑΔΕΔΥ την 1/10. Η απεργία της ΟΛΜΕ και των εργαζομένων σε ΙΚΑ, ΟΑΕΔ και κοινωνικές υπηρεσίες είχε λήξει και όλοι όσοι είχαν δουλέψει για την αποτυχία της ένιωθαν «δικαιωμένοι»…
***
Η απεργία είχε ξεκινήσει με ιστορικά υψηλά ποσοστά συμμετοχής, που τις πρώτες μέρες ξεπερνούσαν το 90%. Ωστόσο, όταν φάνηκε ότι καμία άλλη μεγάλη ομοσπονδία δεν μπαίνει στο μπλοκ των 5ήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, όπως αυτή ήταν η αρχική απόφαση σε ΟΛΜΕ, ΠΟΣΕ ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, ΠΟΠΟΚΟΠ, άρχισε να επικρατεί απογοήτευση και απαισιοδοξία.
Οι απεργοί έβλεπαν πως το απεργιακό μέτωπο δεν πλαταίνει, ότι έμεναν μόνοι τους και πως ήταν αντικειμενικά λίγοι για να καταφέρουν να νικήσουν κυβέρνηση και Τρόικα. Και βλέποντας αυτά, σκέφτονταν, αναπόφευκτα, τα χαμένα μεροκάματα και τους λογαριασμούς που έτρεχαν… Έτσι σύντομα το ποσοστό των απεργών έπεσε στο 50% και μετά ακόμη χαμηλότερα στο 35 και 25%.
Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, και αυτών που μετά την 3η και 4η μέρα σταματούσαν την απεργία, θα ήταν διατεθειμένη να χάσει πολλά περισσότερα μεροκάματα, θα ήταν διατεθειμένη να «ματώσει», αν έβλεπε ότι η απεργία μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια νίκη.
Όμως, ενάντια σε αυτήν την προοπτική δούλεψαν πολλά στελέχη της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΠΑΜΕ μέσα στην ΟΛΜΕ, καθώς και οι πρόεδροι μιας σειράς Ομοσπονδιών που αρνήθηκαν να μπουν στον αγώνα και να συμβάλλουν στην δημιουργία ενός δυνατού απεργιακού μετώπου ανατροπής, παρότι οι εργαζόμενοι τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης και απειλούνται με διαθεσιμότητες, απολύσεις, κοκ.
***
«Ξέρετε όλοι, θα απεργήσουμε δυο βδομάδες και τίποτα δεν θα αλλάξει»,
έλεγε εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ σε συνέλευση της ΣΤ’ ΕΛΜΕ, εκφράζοντας τη γενική κομματική γραμμή και καταλήγοντας, βέβαια, στην θέση ότι για να αλλάξει κάτι ουσιαστικά χρειάζεται να ανατραπεί ο καπιταλισμός[1].
Όμως, με τέτοιες τοποθετήσεις το μόνο που κατάφερνε να ανατρέψει –και όχι άθελα του– ήταν οι αγωνιστικές διαθέσεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι τοποθετήσεις των στελεχών της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ:
«Θέλουμε, αλλά δεν αντέχουμε οικονομικά»… και «Δεν θα καταφέρουμε τίποτα»…
***
Η πλειοψηφία των απεργών θα αγνοούσε αυτές τις φωνές, αν έβλεπε το απεργιακό μέτωπο να μεγαλώνει και να έχει προοπτική. Όμως…
- Η ηγεσία της ΔΟΕ (ομοσπονδία των δασκάλων, όπου την πλειοψηφία στο ΔΣ έχουν οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) ενώ από τον Μάιο διερρήγνυε τα ιμάτια της ότι θα ακολουθήσει και θα υλοποιήσει όποια απόφαση πάρει η ΟΛΜΕ, όταν ήρθε η ώρα της απεργίας έκανε πίσω, αγνοώντας μάλιστα και μεγάλο κομμάτι της ίδιας της βάσης της, που ψήφιζε υπέρ της αγωνιστικής συμπόρευσης με την ΟΛΜΕ.
- Η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ (ομοσπονδία των εργαζομένων στους δήμους, όπου την πλειοψηφία στο ΔΣ έχουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) παρότι μετρά ήδη πάνω από 5.000 εργαζόμενους σε διαθεσιμότητα (δημοτικοί αστυνομικοί και σχολικοί φύλακες) και παρότι θα αποτελέσει βασική δεξαμενή «υποψηφίων» για το δεύτερο κύμα διαθεσιμότητας, κάλεσε την δεύτερη βδομάδα των κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ μια 48ωρη απεργία χωρίς κανένα ζήλο και χωρίς καμία εκστρατεία στο εσωτερικό της, γνωρίζοντας ότι θα οδηγήσει σε χαμηλή συμμετοχή στην απεργία και η οποία στην συνέχεια θα αποτελούσε το άλλοθι για το σταμάτημα των κινητοποιήσεων.
- Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ (ομοσπονδία των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, όπου πρώτη δύναμη στο ΔΣ είναι η ΠΑΣΚΕ) παρακολουθούσε τις κινητοποιήσεις αδιάφορα, την στιγμή που στην δημόσια υγεία 1.600 εργαζόμενοι βρίσκονται σε διαθεσιμότητα και ο Άδωνις βάζει λουκέτα στο ένα νοσοκομείο μετά το άλλο.
***
Στην συνεδρίαση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ την 1/10 οι ηγετικοί των παραπάνω ομοσπονδιών είχαν το θράσος να «εξηγούν» ότι η απεργία διαρκείας, στην οποία αποπειράθηκε να προχωρήσει η ΟΛΜΕ μαζί με τις 3 μικρότερες ομοσπονδίες, είναι λανθασμένη μορφή πάλης και γι’ αυτό απέτυχε!
Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Σ. Κουτσιουμπέλης (ΠΑΣΚΕ), είπε μεταξύ άλλων:
«…Συγκρούστηκαν δυο λογικές. Η μία που έλεγε ότι έχουμε μπροστά μας μαραθώνιο και κάνουμε συντήρηση δυνάμεων και τακτική φθοράς των κυβερνήσεων και η άλλη που έλεγε, επιτέλους, αντί για 20 απεργίες τον χρόνο, διαρκείας να τελειώνουμε…»
«…Το φετίχ των μορφών έχει καταρρεύσει. Να πάμε εκεί που πρέπει, δηλαδή σε αγώνα αποχής…»
Ενώ ο Ε. Κασσές (ΔΑΚΕ) αντιπρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, ζήτησε λίγο-πολύ από τις ομοσπονδίες που κινητοποιήθηκαν να κάνουν την αυτοκριτική τους!
Ο Δ. Μπράτης (ΠΑΣΚΕ) αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και προερχόμενος από τους δασκάλους, συμφώνησε ότι
«…η ορθή λογική που πρέπει να επικρατήσει για τις απεργίες είναι ότι είμαστε σε μαραθώνιο»
και μίλησε για ήττα όσων στηρίζουν την απεργία διαρκείας σαν μορφή αγώνα.
Όσο για τον Β. Πολυμερόπουλο (ΔΑΚΕ) από την ΠΟΕ-ΟΤΑ [2] είπε ότι:
«Οι απεργίες δεν είναι στραγάλια. Να γίνονται με μέτρο».
***
Έτσι, οι συνδικαλιστές που έχουν ιστορικές ευθύνες για τις ήττες των προηγούμενων χρόνων, που έχουν ιστορικές ευθύνες για τα χάλια, τον εκφυλισμό και τη σαπίλα που διαπερνά τις κορυφές των συνδικάτων και κάνει τον κόσμο να ακούει «συνδικαλιστής» και να αηδιάζει, δίνουν τώρα και «μαθήματα»!
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι αυτό που «απέτυχε», δεν είναι η απεργία διαρκείας, γιατί αυτή δεν δοκιμάστηκε ποτέ!
Πρόλαβαν να την φρενάρουν και να την σαμποτάρουν συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως τις πιο πάνω. Η απεργία διαρκείας και το πλατύ απεργιακό μέτωπο δυναμιτίστηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες!
Και είναι βέβαια δεδομένο ότι οι συνδικαλιστές αυτοί θα εκμεταλλευτούν τις ήττες για να σπείρουν απογοήτευση κλπ, αλλά δεν μας είπαν και τι προτείνουν! Δηλαδή, πώς κατά τη γνώμη τους θα καταφέρουν οι εργαζόμενοι να ανατρέψουν τις πολιτικές που έχουν ισοπεδώσει τα πάντα; «Απεργίες με μέτρο», απαντά ο ένας, «μαραθώνιο» λέει ο άλλος, «όχι στα φετιχ των μορφών πάλης» ο τρίτος… Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
Αυτές οι πολιτικές μπορούν να ανατραπούν μόνο με ένα τρόπο: με ένα πλατύ, γενικευμένο απεργιακό μέτωπο, με απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας. Κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Κι αυτό το ξέρουν οι καρεκλοκένταυροι που έχουν καλοκάτσει στις κορυφές των συνδικάτων. Κι αυτό φοβούνται. Γιατί ξέρουν ότι ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να ανατρέψει και τις πολιτικές, και τους κυβερνώντες και τους αχυρανθρώπους των κυβερνήσεων αυτών στα συνδικάτα.
