Το κράτος του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το παρακράτος του, εξαπέλυσε χιλιάδες λυσσασμένα σκυλιά στους δρόμους του κέντρου από τη μανία των οποίων δεν γλίτωσε κανείς, ούτε καν οι ανυποψίαστοι τουρίστες που έτρωγαν αμέριμνοι στις πλατείες και τους πεζόδρομους γύρω από το Σύνταγμα. Την ίδια στιγμή, τα βίντεο καταγράφουν την ωμή πραγματικότητα των «δημοκρατών» και «σοσια-ληστών» του ΠΑΣΟΚ: ανθρώπινες ζωές να κινδυνεύουν από το άγριο ξύλο και τα χημικά, αλλά οι ακροδεξιοί της ΕΘΕΛ, να τυγχάνουν προστασίας και να συνοδεύονται στο χώρο της βουλής για να διαφύγουν με ασφάλεια.
Ήταν ένα συνειδητό και πλήρες σχέδιο, μαζικής κατατρομοκράτησης, για να «καθαρίσει» το κέντρο και το Σύνταγμα από τους ενοχλητικούς αγανακτισμένους, έτσι ώστε η ανυπόληπτη βουλή να ολοκληρώσει το βρώμικο έργο της. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι μόνοι Έλληνες που δεν είναι αγανακτισμένοι είναι οι πλούσιοι φίλοι τους.
Όλοι αυτοί που με τις πολιτικές τους ισοπεδώνουν τις ζωές εκατομμυρίων, θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι θα κρύβονται, θα φοβούνται να βγουν στους δρόμους και στις ταβέρνες. Και δεν προκαλούν παρά αηδία, οι όποιες διαμαρτυρίες τους για τη «βία» της κοινωνίας εναντίον τους και για τα δήθεν «δικαιώματά τους», όταν αυτοί έχουν ποδοπατήσει κάθε δικαίωμα που υπάρχει κι όταν για να μπορέσουν να φύγουν ανενόχλητοι με τις λιμουζίνες (και τα air condition) τους, μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε κρανίου τόπο. Ειδικά «συγχαρητήρια» σ’ αυτούς που μέχρι χτες έλεγαν «όχι» αλλά τελικά «πείστηκαν» – Παντελής Οικονόμου, Αθανασιάδης, κοκ. Αναβάθμισαν, οι κύριοι αυτοί, σε νέα επίπεδα τις έννοιες του «λαμογιού», του «ψεύτη» και του «κλέφτη». Μπορούμε μόνο να τους διαβεβαιώσουμε: θα πληρώσετε!
***
Το κίνημα των Αγανακτισμένων, δεν μπόρεσε να λειτουργήσει σαν ο καταλύτης που θα κατάφερνε να εμποδίσει την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Αυτή η αδυναμία δεν μπορεί παρά να προκαλέσει απογοήτευση σε πλατιά λαϊκά στρώματα και στο κίνημα. Όμως, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από τη συνέχιση του αγώνα. Γιατί πια έχει γίνει κοινός τόπος ότι «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε».
Για να συνεχίσουμε όμως χρειάζεται να βγουν συμπεράσματα. Γιατί δεν μπόρεσε να νικήσει το κίνημα; Πώς θα μπορέσει να προετοιμαστεί καλύτερα για τις επόμενες μάχες;
***
Το κίνημα των Αγανακτισμένων δεν μπορεί να το βάλει κάτω. Πρώτα και κύρια γιατί η κοινωνία δεν μπορεί να το βάλει κάτω και το κίνημα των Αγανακτισμένων, με όλες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του, αποτελεί μια κατάκτηση της κοινωνίας.
Γι’ αυτό, τις επόμενες μέρες, χρειάζεται επιστροφή στις πλατείες για ένα σοβαρό απολογισμό του κινήματος. Και στη συνέχεια σχεδιασμός για το πώς προχωράμε για τις νέες μάχες που αναμφίβολα θα έρθουν από το Φθινόπωρο και μετά.
Χρειάζεται, βέβαια, να είμαστε προετοιμασμένοι για την πιθανότητα μιας κοιλιάς στο μαζικό κίνημα. Κάθε αποτυχία δική μας, κάθε νίκη της μαφίας που κυβερνά, προκαλεί μια υποχώρηση του κινήματος. Και αυτό αναπόφευκτα θα επηρεάζει τις γραμμές των Αγανακτισμένων. Με αυτά τα δεδομένα, με κατανόηση των «πάνω» και των «κάτω» του κινήματος, με υπομονή και επιμονή, πρέπει να σχεδιαστούν τα επόμενα βήματα και να γίνει η προετοιμασία για τους επόμενους μεγάλους αγώνες που εγκυμονούνται.
***
Στις επόμενες μέρες, στις γενικές συνελεύσεις των πλατειών που πρέπει να καλεστούν άμεσα, τα μέλη του «Ξ» θα θέσουν μια σειρά από θέσεις/προτάσεις σαν συμπεράσματα από τη μέχρι σήμερα πορεία του κινήματος.
- Η δύναμη του κινήματος βρίσκεται στη μαζικότητά του και στη σύνδεσή του με το εργατικό κίνημα, ειδικά τα κομμάτια του που βρίσκονται σε φάσεις μάχης. Αυτή η σύνδεση έγινε αποδεκτή από τη γενική συνέλευση του Συντάγματος, στα λόγια, όμως στην πράξη δεν προχώρησε ουσιαστικά.
- Η κυβέρνηση μπορεί να αντέξει την κατάληψη πλατειών για βδομάδες ή και μήνες, όμως δεν μπορεί να αντέξει απεργίες που να κρατάνε βδομάδες. Χρειάζεται μέσα από τις συνελεύσεις των πλατειών να προκύψουν επιτροπές που να αναλάβουν μαζί με αντίστοιχες επιτροπές από αντιπροσώπους μαχητικών σωματείων ή παρατάξεων τον σχεδιασμό της ουσιαστικής σύνδεσης των Αγανακτισμένων με το εργατικό – απεργιακό κίνημα.
- Οι συνελεύσεις των πλατειών πρέπει να επεκταθούν στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους. Οι συνελεύσεις αυτές δεν πρέπει να αποτελούνται απλά από γνωστά στελέχη και ακτιβιστές της αριστεράς, αλλά να έχουν πλατιά λαϊκή συμμετοχή. Κάτι τέτοιο απαιτεί ειδικές εκστρατείες στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους. Οι συνελεύσεις αυτές δεν είναι νοητό να είναι καθημερινές γιατί κανένας εργαζόμενος, προπάντων οικογενειάρχης δεν μπορεί να συμμετέχει σε τέτοιες διαδικασίες – χρειάζεται να είναι βδομαδιάτικες, ή κάθε 15, ανάλογα με το πώς αποφασίσουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες. Πρέπει να εκλέξουν επιτροπές οι οποίες να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητές, δηλαδή, κάθε συνέλευση να τις ανακαλεί αν έτσι κρίνει. Οι συνελεύσεις των κεντρικών πλατειών πρέπει σταδιακά να γίνουν συνελεύσεις εκπροσώπων των τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών.
- Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν άμεσα, από τη μια μέρα στην άλλη. Ειδικά δεν μπορούν να γίνουν Ιούλιο και Αύγουστο, που αναγκαστικά το κίνημα πρέπει να κάνει μια ανάπαυλα. Είναι στόχοι που θέλουν χρόνο. Ειδικά ο στόχος, να λειτουργήσει το κίνημα σαν καταλύτης για σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις, απαιτεί υπομονετική δουλειά για αρκετό χρόνο. Στην ουσία απαιτεί τη σταδιακή αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος ώστε να φύγει από τα χέρια των καρεκλοκένταυρων που το διοικούν και να περάσει στα χέρια ανιδιοτελών αγωνιστών συνδικαλιστών της βάσης.
- Η ανάγκη της μαζικότητας του κινήματος απαιτεί καθαρή θέση για το θέμα των μπάχαλων. Αυτή η θέση δεν μειώνει καθόλου την οργή για την άγρια καταστολή από τις διάφορες ειδικές δυνάμεις. Όμως τα μπάχαλα στο όνομα της «αντιεξουσιαστικής» δήθεν πάλης λειτουργούν σαν το ιδανικό άλλοθι για την άγρια καταστολή των κινημάτων μας. Αυτό πια το ξέρουν οι πάντες. Επομένως, όσο κατανοητή κι αν είναι η οργή και θεμιτό το μίσος απέναντι στα όργανα καταστολής, χρειάζεται η ψύχραιμη κατανόηση ότι τα μπάχαλα υπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τους στόχους του κράτους και των δυνάμεων καταστολής.
- Μέχρι τη στιγμή που μιλάμε όμως, η συνέλευση του Συντάγματος (καθώς και του Λ. Πύργου και αλλού) δεν έχει καθόλου καθαρή θέση γι’ αυτό το θέμα. Οι υπερασπιστές της «θετικής» συμβολής των μπάχαλων μάλιστα κρύβονται πίσω από θέσεις του είδους «για χάρη της ενότητας δεν πρέπει να κάνουμε το διαχωρισμό ανάμεσα σε κουκουλοφόρους και μη». Όμως η σύγκρουση με τους μπάτσους στο επίπεδο της πέτρας και της μολότοφ είναι χαμένη – από χέρι και για πάντα. Η πραγματική σύγκρουση απαιτεί πολιτικούς στόχους και σχέδιο δράσης του μαζικού κινήματος. Η ενότητα που έχει νόημα, είναι με τις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, που δεν είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν σε ένα ανώφελο πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ. Αυτή θυσιάζεται, όταν προτάσσεται η ενότητα με τους «μπαχαλάκηδες» ένα μεγάλο ποσοστό από τους οποίους είναι δεδομένο πως είναι ασφαλίτες.
- Τέλος, κανένα κίνημα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς καθαρούς πολιτικούς στόχους. Το κίνημα των Αγανακτισμένων έχει πάρει μέχρι στιγμής μια σειρά από πολύ σημαντικές αποφάσεις, όπως: ανατροπή της κυβέρνησης, όχι στην αποπληρωμή του χρέους, πέρασμα του τραπεζικού συστήματος στα χέρια της κοινωνίας, πραγματική/άμεση δημοκρατία, σύνδεση με το εργατικό και απεργιακό κίνημα για την επιτυχία των παραπάνω στόχων.
Αυτοί οι στόχοι είναι πολιτικοί, και αποτελούν μια σαφή μετακίνηση του κινήματος προς τα αριστερά. Αυτό είναι αποτέλεσμα από τη μια της αντικειμενικής λογικής των πραγμάτων, κι από την άλλη της παρέμβασης αριστερών οργανώσεων σ’ αυτό το κίνημα. Με βάση αυτό, θεωρούμε σωστό να σταματήσει το «θέατρο» των «ανένταχτων» και «ακομμάτιστων» που ανήκουν σε κόμματα και οργανώσεις, να δηλώσουν καθαρά την ταυτότητα τους και να έχουν τη δυνατότητα επίσημης τοποθέτησης – έτσι ώστε οι συνελεύσεις να ξέρουν ποιος είναι ποιος και τι ακριβώς λέει. Με μια ολιγόλεπτη τοποθέτηση από κάθε πολιτική οργάνωση ο χρόνος που θα μένει για τις τοποθετήσεις των μη οργανωμένων θα είναι πολύ περισσότερος από τώρα (που μια οργάνωση μπορεί να έχει και 3 και 5 και κάποτε περισσότερες τοποθετήσεις).
- Το κίνημα των Αγανακτισμένων πρέπει τολμηρά να πει ναι στην πολιτικοποίηση, και να σταματήσει στην ουσία να κρύβεται πίσω από το δάκτυλο του. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την παρουσία των πολιτικών οργανώσεων, φτάνει αυτές να σέβονται τη δημοκρατία του κινήματος μας. Όποιος θέλει να μείνει απ’ έξω δικαίωμά και πρόβλημά του, οι υπόλοιποι θα πρέπει να υποταχτούν στις απαιτήσεις ενός κινήματος που αρνείται το καπέλωμα και δοκιμάζει όλες τις ιδέες, επιλέγοντας αυτές που του «ταιριάζουν».
- Το κίνημα των αγανακτισμένων μπορεί και πρέπει να θέσει κατά τη γνώμη μας ένα πιο προχωρημένο, πιο μεγαλεπήβολο στόχο: να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα νέο πολιτικό φορέα/κίνημα που μπορεί να επιφέρει μεγάλες ανατροπές στην ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή. Πολιτικό κίνημα δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά οργάνωση ή αυτό-οργάνωση στη βάση μιας σειράς πολιτικών θέσεων. Κι αυτές υπάρχουν ή μισο-υπάρχουν ήδη. Ρόλος και καθήκον μας είναι να τις ολοκληρώσουμε. Για ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι σε πρώτη φάση αρκετό να πούμε:
- Κάτω η κυβέρνηση, έξω η Τρόικα, κάτω όσοι στηρίζουν τις πολιτικές της
- Το χρέος δεν είναι δικό μας, δεν το πληρώνουμε.
- Πέρασμα του συνόλου του τραπεζικού συστήματος στην ιδιοκτησία της κοινωνίας.
- Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (που ανήκει σε εμάς) επανεθνικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ που ξεπουλήθηκαν στους ιδιώτες και τις πολυεθνικές
- Διαφάνεια, δημοκρατία, αποφασιστική συμμετοχή των εργαζομένων και της κοινωνίας στον έλεγχο και τη διαχείριση των επιχειρήσεων του δημοσίου και της παραγωγής.
- Σύνδεση του κινήματός μας με το μαζικό λαϊκό κίνημα στις γειτονιές και με το εργατικό απεργιακό κίνημα. Με τις σημερινές, διεφθαρμένες και ανάξιες συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν υπάρχει καμία προοπτική. Γι’ αυτό χρειάζεται συνειδητή πάλη για την αναγέννηση, στην ουσία, του συνδικαλιστικού κινήματος: τα σωματεία ανήκουν στους εργαζόμενους και πρέπει να περάσουν στα χέρια τους και να ελέγχονται απ’ αυτούς, δεν ανήκουν στους γραφειοκράτες.
