Προκήρυξη του “Ξ”
σε pdf εδώ
500 χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα την Κυριακή 5 Ιούνη! Πάνω από 200 χλ στο Σύνταγμα στη γενική απεργία της 15ης Ιούνη. Και μια κυβέρνηση κρίσης, που στην ουσία κρέμεται από μια κλωστή όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο πανικόβλητος πρωθυπουργός παραιτήθηκε και ξε-παραιτήθηκε την ίδια μέρα.
Ένα νέο, μεγάλο κίνημα δίνει ένα βροντερό παρόν, συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία και κάνει όλη την Ευρώπη να το παρακολουθεί.
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» δημιουργεί νέες ελπίδες και δυνατότητες, και ταυτόχρονα αποτελεί, την πιο σαφή απάντηση στη γραφειοκρατία του συνδικαλιστικού κινήματος και στις ηγεσίες των μαζικών κομμάτων της αριστεράς που δεν μπήκαν ποτέ, ουσιαστικά, μπροστά στην ανάπτυξη ενός πραγματικά μαζικού κινήματος. Αποτελεί το πρώτο μαζικό κίνημα που στρέφεται με τόσο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ενάντια στη γραφειοκρατία των συνδικάτων και ενάντια στην ανεπάρκεια των μαζικών κομμάτων της αριστεράς.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων μπορεί να σταματήσει το «Μεσοπρόθεσμο» (νέο μνημόνιο) μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση! Μπορεί να το κάνει αυτό, ναι, αλλά μπορεί και σε μερικές βδομάδες να μην υπάρχει! Μήπως και το κίνημα «δεν πληρώνω» δεν είχε κάποια από αυτά τα εκπληκτικά χαρακτηριστικά; Κι όμως έσβησε μέσα σε 3 μήνες. Γι’ αυτό τα επόμενα βήματα του κινήματος όλων εμάς, των Αγανακτισμένων, είναι κρίσιμης σημασίας.
Όλοι στις πλατείες! Απεργιακή κλιμάκωση με στόχο να φύγουν!
Το πρώτο βήμα είναι, ασφαλώς, όλοι στις πλατείες. Για να χτίσουμε από τα κάτω ένα κίνημα μαζικό, για να κάνουμε τις πλατείες ζωντανούς οργανισμούς αντίστασης. Το μισό εκατομμύριο της 5ης Ιούνη πρέπει να γίνει 1 εκατομμύριο. Αυτό προϋποθέτει ημερομηνίες κορύφωσης. Ημερομηνίες όπως αυτές των γενικών απεργιών και σύνδεση του κινήματος των πλατειών με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και με τις γειτονιές.
Το κάλεσμα 48ωρης γενικής απεργίας απο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, για πρώτη φορά μετά από μια 20ετία περίπου, αποτελεί σημαντική εξέλιξη και στην πραγματικότητα αποτελεί επιτυχία των Αγανακτισμένων, καθώς ήταν η πίεση των πλατειών που την επέβαλε.
Αλλά ούτε κι αυτό δεν φτάνει. Απαιτείται παραπέρα κλιμάκωση κι επειδή η ηγεσία των συνδικάτων δεν πρόκειται να το κάνει από μόνη της, πρέπει να το επιβάλουμε από τα κάτω! Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μπορεί με τις αποφάσεις του να παίξει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Το «Ξ» προτείνει στις συνελεύσεις των πλατειών να συζητήσουν, να αποφασίσουν και να καλέσουν:
- Κορύφωση στη 48ωρη γεν. απεργία που έχουν καλέσει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τις μέρες που θα συζητείται το μνημόνιο στη Βουλή.
- Τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ να προχωρήσουν σε 5μερή γενική απεργία σε όλες τις ΔΕΚΟ τη βδομάδα πριν την κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου (νέου Μνημονίου) στη Βουλή.
- Γενική κάθοδο στην Αθήνα τις μέρες που προηγούνται της ψήφισης του μνημονίου και αντίστοιχη συγκέντρωση της Β. Ελλάδας στη Θ/νίκη. Στόχος 1 εκατ κόσμος στο Σύνταγμα, μαζί με τρακτέρ, νταλίκες, απορριμματοφόρα κλπ.
- Αν η κυβέρνηση επιμένει και προχωρήσει στην ψήφιση του νέου μνημονίου, τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την επέκταση της γενικής απεργίας για όσο χρειαστεί, και παραμονή στο Σύνταγμα μέχρι να πέσει η κυβέρνηση. Από τις καταλήψεις διαρκείας στις πλατείες η κυβέρνηση μπορεί να επιβιώσει, αλλά από μια γενική απεργία διαρκείας, όχι!
Σύνδεση με το εργατικό/απεργιακό κίνημα
Υπάρχουν απόψεις που λένε ότι οι πλατείες δεν χρειάζονται και δεν θέλουν το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί τότε οι συνδικαλιστές θα καπελώσουν το κίνημα αυτό. Οι ανησυχίες είναι κατανοητές, όμως δεν είναι σωστές. Αν το κίνημα των Αγανακτισμένων, δεν επεκταθεί στο εργατικό κίνημα και δεν συνδεθεί με απεργιακές κινητοποιήσεις ο κίνδυνος να μπει σε φάση υποχώρησης είναι εξαιρετικά μεγάλος.
- Έτσι, θέλουμε και χρειαζόμαστε όλα τα κινήματα να κατευθυνθούν στις υπό κατάληψη πλατείες. Όσοι είναι σε αγώνες, εργατικούς, απεργιακούς, νεολαιίστικους, περιβαλλοντικούς ή άλλους κοινωνικούς, να κατευθύνονται στην πλατεία, να στρατοπεδεύουν εκεί, να κρατάνε την κατάληψη ζωντανή και μαχητική. Θέλουμε τους απεργούς της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ, του ΟΤΕ, τους συμβασιούχους των Δήμων, κοκ, τους θέλουμε όλους εκεί. Θέλουμε οι απεργίες των κλάδων να κλιμακωθούν σε γενικές απεργίες, όχι συμβολικές – μία κάθε 2-3 μήνες – αλλά ουσιαστικές, επαναλαμβανόμενες, κλιμακούμενες!
Ενάντια στα καπελώματα – δημοκρατία στο κίνημα. Πώς;
Οι ανησυχίες χιλιάδων αγωνιστών για τον κίνδυνο να καπελωθεί και το κίνημα των Αγανακτισμένων, είναι απόλυτα κατανοητές και σωστές! Οι γραφειοκράτες των συνδικάτων και των κομματικών μηχανισμών έχουν ξανά και ξανά ξεπουλήσει αγώνες με τρόπο ωμό και ασύστολο. Πρέπει να παρθούν όλα τα μέτρα που να διασφαλίζουν τη δημοκρατία του κινήματος.
Πολλοί αγανακτισμένοι ζητούν να μην εμφανιστούν οι κομματικοί μηχανισμοί στις πλατείες. Αυτό όμως, όσο κι αν είναι κατανοητό, άλλο τόσο δεν προσφέρει καμία λύση. Γιατί οι διάφοροι κομματικοί μηχανισμοί, είναι ήδη εκεί, και μάλιστα πολλοί από αυτούς είναι κρυμμένοι πίσω από το «ανώνυμο» και το «ακομμάτιστο». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είναι διπλά επικίνδυνοι.
Πρέπει όμως να τονίσουμε ότι ο κίνδυνος της γραφειοκρατίας δεν προέρχεται μόνο από κομματικούς μηχανισμούς αλλά και από κλίκες ατόμων που βλέπουν ξαφνικά τη δυνατότητα της δικής τους προβολής μέσα από το κίνημα, φτιάχνοντας μπλογκ γι’ αυτό το σκοπό και ξοδεύοντας πολύ χρόνο στις πλατείες για να καθιερωθούν και να προβληθούν. Καθόλου τυχαία αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι «ανένταχτοι» στη Θεσ/νίκη πήγαν να επιβάλουν ως μοναδικό ομιλητή σε συγκέντρωση στις 5/6 τον εθνικιστή πολιτευτή Δημήτρη Αντωνίου!
Η δημοκρατία μπορεί να προστατευθεί μόνο με μια σειρά από μέτρα:
- Το πρώτο, ασφαλώς, είναι όλες οι αποφάσεις να περνούν από τις γενικές συνελεύσεις.
- Τα κόμματα και οι οργανώσεις που παρεμβαίνουν στο κίνημα αυτό (και καλώς παρεμβαίνουν) να το κάνουν επίσημα. Να σταματήσει η υποκρισία των κομματικών μελών που παριστάνουν τους «ακομμάτιστους».
- Κάθε πολιτικός φορέας να δικαιούται μόνο μία τοποθέτηση – για να ξέρουν όλοι «ποιος είναι ποιος και τι λέει». Όλος ο υπόλοιπος χρόνος να διατίθεται σε ανένταχτους.
- Η συντονιστική ομάδα της Συνέλευσης, αυτοί που βρίσκονται πίσω από τα μικρόφωνα, να εναλλάσσονται. Κάθε τρεις μέρες η ομάδα να είναι διαφορετική.
- Καμία εμπιστοσύνη σε κανένα άτομο και σε κανένα κομματικό μηχανισμό – μόνο στις δημοκρατικές διαδικασίες του κινήματος. Αυτός πρέπει να είναι ο απαράβατος κανόνας όχι μόνο για τις συνελεύσεις των Αγανακτισμένων αλλά για όλα τα κινήματα, παντού και πάντα!
Η δημοκρατία της πλατείας και η δημοκρατία του κινήματος
Η δημοκρατία της συνέλευσης του Συντάγματος ή του Λ. Πύργου όμως δεν πρέπει να συγχέεται με τη δημοκρατία του κινήματος. Γιατί στο τέλος-τέλος, ακόμα και αν στο Σύνταγμα έχουμε 3 χλ, ή και 5 χλ άτομα στη συνέλευση, αυτοί πώς μπορούν να αντιπροσωπεύσουν το ½ εκατ που είδαμε την Κυριακή 5 Ιούνη; Κι ακόμα, όλοι αυτοί πόση δυνατότητα είχαν να πουν τη γνώμη τους ή να θέσουν την πρότασή τους σε ψηφοφορία; Απειροελάχιστη.
Η απάντηση στα διλήμματα αυτά είναι μία.
- Να επεκταθεί το κίνημα σε όλους τους εργατικούς, νεολαιίστικους, λαϊκούς χώρους, όπως προτείνουμε πιο πάνω, και σε όλους αυτούς τους χώρους να αναπτυχθούν μαζικές συνελεύσεις που να εκλέξουν τις αντιπροσωπευτικές τους επιτροπές οι οποίες να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητές.
- Η συνέλευση του Συντάγματος, μία ή δύο φορές τη βδομάδα, να είναι συνέλευση των αντιπροσώπων του κινήματος απ’ όλες τις γωνιές της Αττικής. Το ίδιο και του Λ. Πύργου στη Θ/νίκη, κοκ. Αυτές οι συνελεύσεις να έχουν την ευθύνη των τελικών κεντρικών αποφάσεων.
- Οι αντιπρόσωποι αυτοί να είναι σε διαρκή σχέση με τις συνελεύσεις που τους έχουν εκλέξει, να λογοδοτούν σ’ αυτές και να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί – η κάθε συνέλευση δηλαδή να μπορεί να τους αντικαταστήσει με άλλους.
Μόνο έτσι μπορεί το μαζικό κίνημα να ελέγχει την πορεία των αγώνων του. Οτιδήποτε άλλο, όποιο όνομα και να φέρει, αποτελεί επίφαση δημοκρατίας – και δεν είναι ούτε «άμεση» ούτε «πραγματική».
Υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση;
Ο κόσμος που συμμετέχει στο κίνημα των Αγανακτισμένων νοιώθει πια τη δύναμη του μαζικού κινήματος και κατανοεί ότι μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση. Το ερώτημα που προκύπτει αμέσως όμως είναι: και μετά τι θα ακολουθήσει; Γιατί, σίγουρα, το να ρίξουμε το ΠΑΣΟΚ για να φέρουμε τη ΝΔ ή μια κυβέρνηση συνεργασίας ή τεχνοκρατών/προσωπικοτήτων δεν είναι λύση…
Η πρώτη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι, έχει σημασία να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακόμα κι αν δεν είναι καθαρό ποιος θα ακολουθήσει γιατί η όποια επόμενη κυβέρνηση θα ζει κάτω από την διαρκή απειλή του κινήματος, κινδυνεύοντας με ανατροπή.
Πρέπει να θυμηθούμε την Αργεντινή που τον χειμώνα του 2001-2 έριξε πέντε (5!) προέδρους μέσα σε διάστημα μερικών βδομάδων. Τελικά αυτό το κίνημα ανάγκασε την κυβέρνηση της Αργεντινής να προχωρήσει σε παύση πληρωμής του δημόσιου χρέους. Μια τεράστια νίκη από μόνη της! Όμως, η νίκη αυτή δεν μπόρεσε να ανατρέψει συνολικά την πολιτική εξουσία των καπιταλιστών, ούτε να απαλλάξει την κοινωνία από τη φτώχεια. Επομένως χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω!
Αν οι τύχες μας παραμείνουν στα χέρια μερικών εκατοντάδων διεφθαρμένων στη βουλή, εντελώς ανεξέλεγκτων, που στηρίζονται στα μεγάλα συμφέροντα και πραγματικά τα «τρώνε μαζί» που εκλέγονται στη βάση ψεύτικων υποσχέσεων χωρίς κανείς να μπορεί να τους αλλάξει για τα επόμενα 4 χρόνια – τότε το πρόβλημα παραμένει. Ποια είναι λοιπόν η απάντηση σ’ αυτό το ζήτημα;
- Θέλουμε μια «βουλή» στην οποία όσοι εκλέγονται να είναι υπόλογοι και να μπορούν να ανακαλούνται αμέσως, αν έτσι αποφασίσουν αυτοί που τους εκλέξανε.
- Θέλουμε εκπροσώπους που θα παίρνουν όσα παίρνουν και οι εργαζόμενοι – κι όχι 10.000 € το μήνα – χωρίς κανένα προνόμιο και καμία σύνδεση με επιχειρηματικά συμφέροντα. Όσοι απ’ αυτούς αθετούν αυτούς τους κανόνες, στη φυλακή – ούτε «εξαγορές» ποινών ούτε παραγραφές!
- Αυτούς τους κανόνες μπορούν να τους υπηρετήσουν μόνο εκπρόσωποι που θα εκλέγονται μέσα από μαζικές συνελεύσεις, στους εργατικούς χώρους, στις γειτονιές, στις σχολές κλπ. Σ’ αυτές τις ίδιες συνελεύσεις θα λογοδοτούν και θα υπόκεινται σε ανάκληση ανά πάσα στιγμή!
- Μια τέτοια «βουλή» των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να προχωρήσει στη θέσπιση μιας πραγματικής «λαϊκής εξουσίας» – δηλαδή μιας κυβέρνησης «από τους εργαζόμενους για τους εργαζόμενους», στην υπηρεσία της κοινωνίας και των λαϊκών στρωμάτων.
- Δύσκολο, σαν προοπτική; Ναι, πολύ δύσκολο! Αλλά γιατί; Γιατί αυτή τη στιγμή το κίνημα περιορίζεται στις κεντρικές μόνο πλατείες και δεν επεκτείνεται σε όλο το πλάτος και το βάθος της κοινωνίας, με τρόπο οργανωμένο και συνεκτικό. Και γιατί το κίνημα δεν θέτει σαν συνειδητό του στόχο τα πιο πάνω. Αν το κίνημα όμως μπορέσει να αναπτυχθεί με τον τρόπο που περιγράφουμε, τότε η εκλογή των αντιπροσώπων αυτών, κι αυτών που θα «κυβερνούν», θα προκύπτει με τον πιο φυσιολογικό τρόπο: θα είναι άνθρωποι που θα εκπροσωπούν τα κοινωνικά κινήματα κι όχι τα μεγάλα συμφέροντα και θα τελούν κάτω από τον διαρκή έλεγχο της «βάσης».
- Έτσι, και μόνο έτσι θα αποκτήσουν οι λέξεις «πραγματική» ή «άμεση» δημοκρατία, νόημα.
Υπάρχει εναλλακτική οικονομική πολιτική;
Το βιοτικό μας επίπεδο καταρρέει, το δικαίωμα στη δουλειά εξαφανίζεται, οι συντάξεις χτυπιούνται αλύπητα, η Παιδεία και η Υγεία εξοντώνονται, δικαιώματα ενός αιώνα συνθλίβονται! «Τα έχουν πάρει όλα» και θα πάρουν κι άλλα τόσα! Και γιατί; Για να ξοφλήσουμε λέει το χρέος! Ποιος δημιούργησε το χρέος για να το ξοφλήσουμε εμείς;
Ας σημειώσουμε μερικούς αριθμούς!
Στη δεκαετία 2000 – 2009 πληρώσαμε για το χρέος 450 δις ευρώ και δανειστήκαμε 485! Δηλαδή από το σύνολο των δανείων της προηγούμενης δεκαετίας (δύο φορές περίπου το α.ε.π της χώρας) μόνο τα 35 δις αξιοποιήθηκαν για μισθούς, συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν για να εξοφλήσουν τα προηγούμενα δάνεια! Δηλαδή πήγαν στις τσέπες των τραπεζιτών – Ελλήνων, Γάλλων, Γερμανών κλπ! Οι τραπεζίτες αυτοί δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο με επιτόκια που έφταναν και το 7%, όχι με δικά τους λεφτά, αλλά με αυτά που δανείζονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1%!
Η απληστία των τραπεζιτών, διεθνώς, οδήγησε τη διεθνή οικονομία στη μεγαλύτερη κρίση από το ’29. Η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007 κι επεκτάθηκε στο αμερικανικό και στη συνέχεια στο διεθνές τραπεζικό σύστημα! Η ελληνική κυβέρνηση με τη συνδρομή των «σοφών» της τρόικας, πρόσφερε στις ελληνικές τράπεζες ρευστό και εγγυήσεις στο ύψος των 108 δις ευρώ! Όμως η χρηματιστηριακή αξία του τραπεζικού συστήματος της χώρας μας είναι μόνο 15 δις ευρώ!
Απίστευτο; Πώς γίνεται μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση να βρίσκει 108 δις € για τους τραπεζίτες της χώρας όταν η αξία των τραπεζών συνολικά στο χρηματιστήριο είναι γύρω στα 15 δις; Τα βρίσκει – ξεζουμίζοντας εμάς! Και γιατί δεν τις αγόρασε; Γιατί τότε θα αναγκαζόντουσαν να παραδεχτούν πως η περιβόητη «ιδιωτική πρωτοβουλία» είναι χρεοκοπημένη και πως οι τραπεζίτες δεν είναι τίποτε άλλο από παράσιτα!
Τι πρέπει να διεκδικήσουμε λοιπόν;
- Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν. Αυτό σημαίνει να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος που δημιούργησαν, για να αυξάνουν τα κέρδη τους, και που σήμερα φτάνει τα 350 δις – μιάμιση φορά το α.ε.π. της χώρας!
- Να απαιτήσουμε το δικαίωμα να διαχειρίζεται η κοινωνία τις καταθέσεις των πολιτών της, δηλαδή τις δικές μας τραπεζικές καταθέσεις! Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν 200 δις καταθέσεις στις τράπεζες, δικά μας λεφτά (το μεγάλο κεφάλαιο τα έχει ήδη μεταφέρει στο εξωτερικού, συνολικά γύρω στα 60 δις ευρώ από πέρυσι) και να χρησιμοποιούνται εναντίον μας, επειδή οι τραπεζίτες «πρέπει να βγάζουν κέρδη» σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς! Αυτό σημαίνει να περάσουν οι τράπεζες στην ιδιοκτησία της κοινωνίας.
- Να απαιτήσουμε να μάθουμε πού πήγαν τα κέρδη τόσων χρόνων! Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 μέχρι το 2007 η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμούς 4-5% το χρόνο και η Ελλάδα αποτελούσε το Ελντοράντο των κερδών, με κερδοφορία στα επίπεδα 20-30% τον χρόνο! Που πήγαν αυτά τα λεφτά; Γιατί τα κέρδη δικά τους και οι ζημιές δικές μας;
- Όχι στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και των άλλων ΔΕΚΟ. Όχι άλλη ληστεία του δημόσιου πλούτου. Όχι άλλα ξεπουλήματα επιχειρήσεων του δημοσίου. Αντίθετα πέρασμα αυτών των επιχειρήσεων στον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων και της κοινωνίας, έτσι ώστε να χτυπήσουμε τη διαφθορά και των διευθυντικών στελεχών και των ηγετικών συνδικαλιστών.
Με βάση τα πιο πάνω, με τα 350 δις € που θα «γλιτώσουμε» αν αρνηθούμε να αποπληρώσουμε το χρέος και με τη διαχείριση των 200 δις € που βρίσκονται στις τράπεζες, μπορούν να γίνουν θαύματα στην οικονομία. Μπορούμε να μεταμορφώσουμε ολοκληρωτικά την κατάσταση, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να έχουμε αξιοπρεπή υγεία, παιδεία, συντάξεις και λαϊκές κατοικίες. Δεν χρειαζόμαστε και δεν θέλουμε τους κερδοσκόπους των χρηματιστηρίων και των τραπεζών.
Όσοι λένε πως «αυτά δεν γίνονται» πως «είναι ξεπερασμένα», κλπ, κάνουν αυτό που έχουν μάθει πολύ καλά μέσα από τα κανάλια του συστήματος: λένε ψέματα!
Τέλος…
Διεκδικούμε μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας. Διεκδικούμε μια κοινωνία στην οποία δεν θα είναι όλα υποταγμένα στο κέρδος μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας! Αλλά που θα σχεδιάζει την οικονομία για να υπηρετεί τις δικές της ανάγκες! Και, ναι, πρέπει να αποκαταστήσουμε την έννοια των λέξεων όπως ήδη ακούγεται στις συνελεύσεις των «Αγανακτισμένων»:
- δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουμε εμείς και να ελέγχουμε τις όποιες αποφάσεις στην πορεία και όχι οι ψεύτες και οι κλέφτες που κυριαρχούν στη Βουλή
- δικαιοσύνη σημαίνει οι νόμοι να υπηρετούν την κοινωνία και όχι να δυναστεύουν την κοινωνία
- ελευθερία σημαίνει να μπορείς να έχεις άποψη και να την εκφράζεις ελεύθερα και όχι η κοινή γνώμη να ποδηγετείται από 5 οικογένειες που ελέγχουν την οικονομία και τα κανάλια
- και σοσιαλισμός σημαίνει όλα όσα περιγράφουμε πιο πάνω, για την οικονομία, την πολιτική και την κοινωνία, κι όχι αυτά που κάνουν οι σοσια-ληστές του μίστερ ΓΑΠ.
