Ένα νέο κίνημα κάνει τα πρώτα του βήματα και ξανα-ξυπνά συνειδήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεγάλους, εργαζόμενους και άνεργους, απασχολήσιμους και συνταξιούχους, οι οποίοι ψάχνουν με αγωνία πώς να αντιπαλέψουν αυτές τις βάρβαρες πολιτικές αυτών των απάνθρωπων που κυβερνούν, που ισοπεδώνουν τα πάντα και καταστρέφουν την κοινωνία υποσχόμενοι την…. αναγέννηση της. Πόσο θράσος, πόση υποκρισία… Καμία εμπιστοσύνη σε καμία λέξη που προέρχεται από τα χείλη του κάθε ψεύτη, του κάθε κλέφτη, του κάθε διεφθαρμένου, απατεώνα, που βρίσκεται στη βουλή και στα υπουργεία, καμία εμπιστοσύνη σε καμία λέξη του γελοίου πρωθυπουργού ο οποίος άλλα έλεγε και αλλά κάνει, αλλά επιμένει να παριστάνει τον σοφό και τον σωτήρα, την ίδια στιγμή που σέρνεται πίσω από τις επιταγές των τραπεζιτών και των πολυεθνικών της Ευρώπης, τους οποίους κάνει ό,τι μπορεί για να ευχαριστήσει.
Το ελληνικό κίνημα παίρνει τη σκυτάλη από τους Ισπανούς εργαζόμενους και νέους, που πήραν τη σκυτάλη από τους Τυνήσιους και Αιγύπτιους εργαζόμενους – που έριξαν αιμοσταγείς δικτάτορες κι έτσι ενέπνευσαν κινήματα σ’ όλο τον κόσμο. Ο διεθνισμός στο μεγαλείο του, η πιο σαφής απάντηση στο αδιέξοδο του εθνικισμού και στους εγκληματίες ρατσιστές/φασίστες.
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» αποτελεί την πιο σαφή απάντηση στη γραφειοκρατία του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και στις ηγεσίες των μαζικών κομμάτων της αριστεράς που, δεν μπήκαν ποτέ, ουσιαστικά, μπροστά στην ανάπτυξη ενός πραγματικά μαζικού κινήματος, υποστηρίζοντας μάλιστα συχνά, πως «ο κόσμος δεν τραβάει».
Ξανά, λοιπόν, γεννιέται ένα σημαντικό κίνημα. Μας αφορά όλους. Έχουμε κάθε λόγο να παλέψουμε να είναι νικηφόρο.
Όλοι στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο, σε κάθε πλατεία!
Όλοι λοιπόν στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου, κοκ, για να χτίσουμε από τα κάτω ένα κίνημα μαζικό, αυτό το οποίο δεν χτίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως όφειλαν και αυτό το οποίο δεν χτίζουν τα μαζικά κόμματα της αριστεράς, όπως όφειλαν! Όλοι λοιπόν στις πλατείες και στους δρόμους, κάθε πόλης, γιατί είναι δικοί μας, σε εμάς ανήκουν. Καταλήψεις διάρκειας, με μαζική συμμετοχή, με ζωντανή συμμετοχή, για να πάρουν το μήνυμα: ώρα να φεύγουν! Κι αυτά όλα, στην πράξη, σημαίνουν:
-
Συμμετοχή στις καθημερινές απογευματινές κινητοποιήσεις, μετά τις 6.00. Όσοι περισσότεροι μπορούν να κατασκηνώσουν, τόσο το καλύτερο.
-
Οργάνωση των καταλήψεων, με τρόπο λειτουργικό και αποτελεσματικό. Να προχωρήσουμε στη δημιουργία όλων των ειδών των επιτροπών: τεχνικής υποστήριξης, διατροφής, ενημέρωσης, επαφής με άλλες πόλεις, νεολαίας, παιδείας, περιβάλλοντος, κοκ. Οι συνελεύσεις, που γίνονται σε καθημερινή βάση, να είναι ο χώρος των σημαντικών αποφάσεων, να διασφαλίσουμε σαν κόρη οφθαλμού, την δημοκρατία στις αποφάσεις μας και των μην υπάρχει καπέλωμα από κανέναν μηχανισμό ή άτομα.
-
Να καλέσουμε όλα τα κινήματα να κατευθυνθούν στις υπό κατάληψη πλατείες. Όσοι είναι σε αγώνες, εργατικούς, απεργιακούς, νεολαιίστικους, περιβαλλοντικούς ή άλλους κοινωνικούς, να κατευθύνονται στην πλατεία, να στρατοπεδεύουν εκεί, να κρατάνε την κατάληψη ζωντανή και μαχητική.
-
Θέλουμε τους απεργούς της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ, του ΟΤΕ, τους συμβασιούχους των Δήμων, κοκ, τους θέλουμε όλους εκεί. Θέλουμε οι καταλήψεις των πλατειών να ενθαρρύνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, γιατί χωρίς αυτές δεν πέφτουν κυβερνήσεις, θέλουμε οι απεργίες των κλάδων να κλιμακωθούν σε γενικές απεργίες, όχι συμβολικές, μία κάθε 2-3 μήνες, αλλά ουσιαστικές, επαναλαμβανόμενες, κλιμακούμενες!
-
Να διεκδικήσουμε να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν. Αυτό σημαίνει να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος που δημιούργησαν – με πολύ συνειδητό τρόπο – για να αυξάνουν τα κέρδη τους! Το χρέος είναι γύρω στα 350 δις – μιάμιση φορά το α.ε.π. της χώρας – μπορούν να γίνουν θαύματα στην οικονομία με αυτά τα «μυθικά» ποσά!
-
Να απαιτήσουμε το δικαίωμα να διαχειρίζεται η κοινωνία τις καταθέσεις των πολιτών της, δηλαδή τις δικές μας καταθέσεις! Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν 200 δις καταθέσεις στις τράπεζες, δικά μας λεφτά (το μεγάλο κεφάλαιο έχει ήδη μεταφέρει τις καταθέσεις του σε τράπεζες του εξωτερικού, συνολικά γύρω στα 60 δις ευρώ) και να χρησιμοποιούνται εναντίον μας, επειδή οι τραπεζίτες «πρέπει να βγάζουν κέρδη» σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς! Αυτό σημαίνει να περάσουν οι τράπεζες στην κοινωνία.
-
Να απαιτήσουμε να μάθουμε πού πήγαν τα κέρδη τόσων χρόνων! Από τα μέσα της δεκαετίας του 90 μέχρι το 2007 η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμούς 4-5% το χρόνο και η Ελλάδα αποτελούσε το Ελντοράδο των κερδών, με κερδοφορία στα επίπεδα 20-30% τον χρόνο! Που πήγαν αυτά τα λεφτά; Γιατί τα κέρδη δικά τους και οι ζημιές δικές μας;
-
Όχι στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και των άλλων ΔΕΚΟ – όχι άλλη ληστεία του δημόσιου πλούτου. Όχι άλλα ξεπουλήματα κερδοφόρων επιχειρήσεων που ανήκουν στο δημόσιο. Αντίθετα πέρασμα αυτών επιχειρήσεων στον έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων, έτσι ώστε να χτυπήσουμε τη διαφθορά και των διευθυντικών στελεχών και των ηγετικών συνδικαλιστών.
-
Διεκδικούμε μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας. Διεκδικούμε μια κοινωνία στην οποία δεν θα είναι όλα υποταγμένα στο κέρδος των λίγων – μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας! Αλλά που θα σχεδιάζει την οικονομία για να υπηρετεί τις δικές της ανάγκες! Και, ναι, πρέπει να αποκαταστήσουμε την έννοια των λέξεων όπως ήδη ακούγεται στις συνελεύσεις των «αγανακτισμένων»: δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουμε εμείς και να ελέγχουμε τις όποιες αποφάσεις στην πορεία και όχι οι ψεύτες και οι κλέφτες που κυριαρχούν στο κοινοβούλιο· το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν είναι Λαός είναι Λάος· δικαιοσύνη σημαίνει οι νόμοι να υπηρετούν την κοινωνία και όχι να δυναστεύουν την κοινωνία· ελευθερία σημαίνει να μπορείς να έχεις άποψη και να την εκφράζεις ελεύθερα και όχι η κοινή γνώμη να ποδηγετείται από 5 οικογένειες που ελέγχουν την οικονομία και τα κανάλια· και σοσιαλισμός σημαίνει όλα τα πιο πάνω και όχι αυτά που κάνουν οι σοσια-ληστές του μίστερ ΓΑΠ.
Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε!
Δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε! Το βιοτικό μας επίπεδο καταρρέει, το δικαίωμα στη δουλειά εξαφανίζεται, οι συντάξεις χτυπιούνται αλύπητα, η Παιδεία και η Υγεία εξοντώνονται, ο βασικός για το νεοεισερχόμενο έχει πάει στα 520 ευρώ, δικαιώματα ενός αιώνα, που κέρδισαν οι πατεράδες κι οι παπούδες μας, συνθλίβονται! «Τα έχουν πάρει όλα» και θα πάρουν κι άλλα τόσα! Και γιατί; Για να ξοφλήσουμε λέει το χρέος! Ποιος δημιούργησε το χρέος για να το ξοφλήσουμε εμείς; Ποιος τα έφαγε για τα πληρώσουμε εμείς;
Ας σημειώσουμε τους αριθμούς! Στη δεκαετία 2000 – 2009 πληρώσαμε σε χρέη 450 δις ευρώ και δανειστήκαμε 485! Δηλαδή από το σύνολο των δανείων της προηγούμενης δεκαετίας (κοντά στα 500 δις €, δηλαδή δύο φορές το α.ε.π της χώρας) μόνο τα 35 δις αξιοποιήθηκαν για μισθούς και συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες κι επιδόματα – όλα τα υπόλοιπα πήγαν για να εξοφλήσουν τα προηγούμενα δάνεια! Δηλαδή πήγαν στις τσέπες των τραπεζιτών – Ελλήνων Γάλλων, Γερμανών κλπ! Οι τραπεζίτες αυτοί δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο με επιτόκια που έφταναν και το 7%, όχι με δικά τους λεφτά, αλλά με αυτά που δανείζονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1%!
Και μετά ο ψεύτης πρωθυπουργός λέει πως χρειαζόμαστε τα δάνεια για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, Υγεία και Παιδεία! Ψεύτης!
Η απληστία των τραπεζιτών, διεθνώς, οδήγησε τη διεθνή οικονομία στη μεγαλύτερη κρίση από το 29. Η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, με αφετηρία το 2007, κι επεκτάθηκε στο αμερικανικό και στη συνέχεια στο διεθνές τραπεζικό σύστημα! Η ελληνική κυβέρνηση με τη συνδρομή των «σοφών» της τρόικας, πρόσφερε στις ελληνικές τράπεζες ρευστό και εγγυήσεις στο ύψος των 108 δις ευρώ! Όμως η χρηματιστηριακή αξία του τραπεζικού συστήματος της χώρας μας είναι μόνο 15 δις ευρώ! Απίστευτο; Πώς γίνεται μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση να βρίσκει 108 δις € για να εγγυηθεί τους τραπεζίτες της χώρας όταν η αξία των τραπεζών συνολικά στο χρηματιστήριο είναι γύρω στα 15 δις; Τα βρίσκει – ξεζουμίζοντας εμάς!
Γιατί δεν αγόρασε τις τράπεζες η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου; Γιατί δεν πρότεινε η τρόικα αυτή τη λύση; Για ένα απλό λόγο: γιατί τότε θα αναγκαζόντουσαν να παραδεχτούν πως η περιβόητη «ιδιωτική πρωτοβουλία» είναι χρεοκοπημένη! Θα άφηναν χώρο στο να κυριαρχήσουν μέσα στην κοινωνία οι ιδέες ότι πρέπει να περάσει ο πλούτος του μεγάλου κεφαλαίου, το τραπεζιτών, των βιομηχάνων κ.λπ. στην κοινωνία! Και κάτι τέτοιο οι κυβερνήσεις των πολυεθνικών, όπως είναι αυτή του κ. Παπανδρέου, δεν μπορούν να δεχτούν!
