Άρθρο του Ανδρέα Παγιάτσου
H κυβέρνηση (και μαζί μ αυτήν οι διάφοροι «σοφοί» απ’ την Ελλάδα και το εξωτερικό) λέει πως δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν οι συντάξεις. Γι’ αυτό, λέει, πρέπει να ληφθούν μέτρα τώρα, για χάρη, υποτίθεται, της επόμενης γενιάς συνταξιούχων, δηλαδή των σημερινών νέων εργαζόμενων. Για την ειλικρίνεια των κυβερνώντων έχουμε ήδη μια πολύ καλή εικόνα – και επομένως και σαφή άποψη…
Ας δούμε καλύτερα τι λένε τα στοιχεία:
Η πραγματικότητα των αριθμών
– Το 71% των συντάξεων κυμαίνεται κάτω από 600 ευρώ τον μήνα!
– Τα χρέη του δημοσίου (της κυβέρνησης δηλαδή) προς τα ταμεία υπερβαίνουν συνολικά τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ!
– Το δημόσιο (η κυβέρνηση) αρνείται να πληρώσει στα ταμεία το 1% του ΑΕΠ που είναι υποχρεωμένη σύμφωνα με τον τελευταίο νόμο για την Κοινωνική Ασφάλιση, του 2002!
– Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αποφεύγουν να πληρώσουν τις εισφορές στο ΙΚΑ. Οφείλουν (καταγεγραμμένες οφειλές) πάνω από 3 δις ευρώ!
– Κάθε χρόνο από τη μαύρη εργασία χάνονται 2 δις ευρώ!
– Το 20% των απασχολουμένων σύμφωνα με δειγματοληπτικούς ελέγχους δεν ασφαλίζεται
– 1 στις 9 επιχειρήσεις είναι άγνωστου διευθύνσεως για το Ι.Κ.Α.
– Μέσα σε τέσσερα χρόνια οι πληρωμές για φάρμακα αυξήθηκαν κατά 60%.
– Κανονικά έπρεπε να λειτουργούν 13 ελεγκτικά κέντρα, αλλά έχουν συσταθεί μόνο τέσσερα
– Υπάρχει τεράστια έλλειψη προσωπικού στο Ι.Κ.Α. σε σύνολο 12.448 θέσεων οι 3570 παραμένουν κενές. Στα τρία μεγαλύτερα υποκαταστήματα του Ι.Κ.Α. (Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Πειραιά) η έλλειψη προσωπικού φτάνει το 33%
– Η πρόσληψη πρόσφατα 330 υπαλλήλων έγινε με διαδικασίες, εκτός ΑΣΕΠ, και ασφαλιστικά είναι ενταγμένη στο ΤΕΒΕ – προσλήφθηκαν σαν ελεύθεροι επαγγελματίες.
(Στοιχεία από το τελευταίο συνέδριο των εργαζομένων στο ΙΚΑ, ΠΟΣΕ /ΙΚΑ, Ελευθεροτυπία, 11/10/07)
Κι ακόμα..
Στα στοιχεία του συνεδρίου της ΠΟΣΕ/Ι.Κ.Α., πρέπει να προσθέσουμε την ληστεία 30 περίπου δις ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία από τα τέλη της δεκαετίας του 50 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, για να δοθούν στους βιομηχάνους τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές για να αναπτύξουν, δήθεν, την ελληνική οικονομία.
Η κλοπή αυτή έγινε με το να δίνει η κυβέρνηση στους καπιταλιστές άτοκα δάνεια από τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων σε συνθήκες που ο πληθωρισμός έτρεχε με 20 – 25% το χρόνο, που σήμαινε εξαφάνιση του αρχικού κεφαλαίου μέσα σ’ ένα διάστημα τεσσάρων με πέντε χρόνων.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τα τεράστια ποσά που χάσανε τα ασφαλιστικά ταμεία στην περίοδο της χρηματιστηριακής κρίσης του 1998, ούτε το σκάνδαλο των ομολόγων του 2007. Για όλα αυτά δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένας ένοχος.
Γι΄ αυτό, στα ψέματα της κυβέρνησης, απαντάμε
– Καμία αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, καμία μείωση συντάξεων για κανένα κλάδο εργαζομένων!
– Να δοθούν πίσω τα κλεμμένα, τόσων δεκαετιών – 30 δις ευρώ.
– Να πληρώσει εδώ και τώρα η κυβέρνηση (10 δις ευρώ) και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις (3 δις ευρώ) τις οφειλές τους στα ταμεία των εργαζομένων.
– Να καταπολεμηθεί η «μαύρη» εργασία και η εισφοροδιαφυγή – 2 δις ευρώ το χρόνο.
– Η εισφοροδιαφυγή να γίνει ποινικό αδίκημα – όπως είναι η κλοπή δημόσιας περιουσίας. Σκληρές ποινές και δήμευση των περιουσιακών στοιχείων κάθε εργοδότη που δεν πληρώνει ένσημα.
– Ο μόνος τρόπος να ελέγχεται η εισφοροδιαφυγή είναι η εμπλοκή των ίδιων των εργαζομένων στη διαδικασία ελέγχου. Να δημιουργηθούν επιτροπές ελέγχου στην πλειοψηφία των οποίων να είναι εργαζόμενοι (δημοκρατικά εκλεγμένοι και ανακλητοί) για κάθε επιχείρηση.
– Να δημιουργηθεί επιτροπή ελέγχου των πρόωρων και αναπηρικών συντάξεων, στην οποία η πλειοψηφία θα είναι οι εργαζόμενοι.
– Να σταματήσουν οι πολιτικές των κυβερνώντων που προσφέρουν απαλλαγές στους βιομήχανους και τους εφοπλιστές φορτώνοντας τα χρέη στα ταμεία – όπως γίνεται με την πρόωρη συνταξιοδότηση σε δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιεί η κυβέρνηση ή με το χάρισμα των οφειλών των τραπεζιτών στα επικουρικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων (το 2005) ή με την ανάληψη των οφειλών των εφοπλιστών από το κράτος (πχ Λούης).
– Να αντιμετωπιστεί η ανεργία, γιατί όσο αυτή είναι στο 10% επίσημα, και τα 2/3 των νέων θέσεων εργασίας είναι δουλειές του ποδαριού, οι απώλειες από τα ταμεία είναι τεράστιες.
– Να σταματήσει η κερδοσκοπία στο χώρο της Υγείας και του Φαρμάκου. Να περάσουν όλες οι επιχειρήσεις παρασκευής ή εμπορίας φαρμάκων στο δημόσιο κάτω από συνθήκες διαφάνειας, κοινωνικού ελέγχου και εργατικής διαχείρισης για να κτυπηθούν τα κυκλώματα που λυμαίνονται τα ταμεία.
– Πίσω από τα μέτρα των κυβερνώντων υπάρχει το σχέδιο να στείλουν μαζικά τον πληθυσμό στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες να βγάζουν ακόμα περισσότερα κέρδη. Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την κοινωνικοποίηση των ασφαλιστικών εταιρειών, το πέρασμα τους δηλαδή στο δημόσιο κάτω βέβαια από συνθήκες εργατικής διαχείρισης διαφάνειας και ελέγχου.
– Τέλος, στα πλαίσια μιας οικονομίας στην οποία οι στρατηγικές επιχειρήσεις είναι στα χέρια του δημοσίου (κάτω από συνθήκες κοινωνικού ελέγχου, διαφάνειας και εργατικής διαχείρισης) όχι μόνο δεν θα χρειάζεται να έχουμε αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων όπως επιβάλλουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά θα υπάρχει η δυνατότητα δραστικής μείωσης των ορίων συνταξιοδότησης από τα σημερινά 60 στα 55 κι ακόμα πιο κάτω. Με μαζικές επενδύσεις από το κράτος σε νέες τεχνολογίες θα είναι δυνατή όχι μόνο η μείωση των ορίων ηλικίας αλλά και η μείωση των ωρών εργασίας. Έτσι θα μπορούν οι εργαζόμενοι να χαρούν τη ζωή τους, σε πλήρη αντίθεση με τον καπιταλισμό που θέλει τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες και αριστερά
Το πρώτο που θα έπρεπε να έχουν ήδη κάνει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι η επεξεργασία ενός συνολικού σχεδίου θέσεων και προγράμματος δράσης που να απαντάει σημείο προς σημείο στα ψέματα της κυβέρνησης και των φιλικών της ΜΜΕ και ταυτόχρονα να προετοιμάζει το κίνημα για σκληρό αγώνα με διάρκεια. Ζητήματα όπως αυτά της κλοπής των ταμείων από κράτος και εργοδότες ώστε να χρηματοδοτηθεί το σύστημα, πρέπει να γίνουν κτήμα για κάθε εργαζόμενο, για όλη την κοινωνία.
Οι 4 μήνες ψεύτικου, υποκριτικού διαλόγου που ζητά η κυβέρνηση να γίνουν 4 μήνες απεργιακής δράσης, ξεκινώντας από μία προειδοποιητική γενική απεργία και κλιμακώνοντας στη συνέχεια.
Η εμπειρία από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία ότι ένας τέτοιος αγώνας θα οργανωθεί σωστά. ΓΙ’ αυτό οι ευθύνες της Αριστεράς είναι μεγάλες.
Η αριστερά έχει υποχρέωση να δει ενωτικά την όλη μάχη, να σταματήσουν οι «κακές συνήθειες» του ΚΚΕ να προχωρά σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις, πορείες κλπ, που διασπούν το κίνημα, να προχωρήσει στη συγκρότηση κοινών επιτροπών σε κάθε χώρο που να αναδείξουν το θέμα και να πάρει κοινές πρωτοβουλίες που να κινητοποιήσουν την κοινωνία και να πιέσουν τα συνδικάτα σε συντονισμένη, καλά οργανωμένη, δυναμική, ενωτική δράση.
