Συντρόφισσες-οι
φίλες-οι
Η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, το κατεστημένο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ,
όλοι τους προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό που ζούμε είναι σαν φυσική καταστροφή, και πως σαν άλλοι Σίσσυφοι πρέπει να κατεβάσουμε το κεφάλι και να αρχίσουμε να ανεβοκατεβάζουμε την κοτρώνα στο άπειρο…
Γιατί περί αυτού πρόκειται:
Εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ξέρουν πως το βιοτικό τους επίπεδο θα πέσει 20-30% κάτω. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι ξέρουν πως δεν θα βρουν δουλειά της προκοπής ποτέ, και πως δεν θα πάρουν σύνταξη της προκοπής ποτέ.
3 χρόνια λένε θα κρατήσει – αυτή η βάρβαρη επίθεση, αυτός ο οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας… «θα κρατήσει μόνο 3 χρόνια» και μετά θα έχουμε ανάπτυξη και ευημερία. Μας περνούν για ηλίθιους; Ποιο μεγάλο ψέμα δεν υπάρχει!… Και σωστά κανείς δεν τους πιστεύει. Πως άλλωστε; Το ψέμα είναι η επιστήμη τους.
Ποια ευθύνη όμως έχουμε εμείς γι΄ αυτή την κρίση; Καμιά απολύτως! Ποια ευθύνη έχουν εκατομμύρια άνθρωποι που καλούνται να αποδεκτούν τη συντριβή του βιοτικού τους επιπέδου και των δικαιωμάτων τους; Καμιά! Ποιοι από μας τα πήραν από την Ζήμενς ή κάνανε κακές παρέες με τον Εφραίμ; Ποιοι μαγειρέψανε τα στοιχεία με την Γκόλντμαν Ζαχς; Απολύτως κανένας!
Εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε για να την σκαπουλάρουν οι ένοχοι. Το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και το σινάφι τους.
Για χρόνια και δεκαετίες λυμαίνονται τα δημόσια ταμεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους! Έτσι δημιουργούνται τα ελλείμματα και το χρέος. Είναι μια συνειδητή πολιτική – για να τα παίρνουν στη συνέχεια από εμάς. Έτσι δημιουργούνται τα ελλείμματα, έτσι και το χρέος. Αυτό καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα: την ακόρεστη δίψα τους για κέρδη!
Εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε για να σωθεί λεει το ευρώ και το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και των κερδοσκόπων.
Όμως η ελληνική κρίση δεν είναι η αιτία για την κρίση του ευρώ!
Η ελληνική κρίση είναι σύμπτωμα της χειρότερη κρίσης του συστήματος που ξεκίνησε στις ΗΠΑ, πέρασε στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και τώρα χτυπά ολόκληρα κράτη. Με πρώτη την Ελλάδα γιατί είναι ένας από τους αδύνατους κρίκους της ΕΕ. Μετά από μας ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός νότος, αλλά και η Ιρλανδία, η Βρετανία και άλλοι.
Όλη αυτή η "παλιοπαρέα" των ευρωπαίων καπιταλιστών που ξεφτιλίζει τον όρο αλληλεγγύη, αποφάσισε να «μας» "σώσει" με 110 δις ευρώ πριν μερικές βδομάδες και προχθές αποφάσισε να διαθέσει 700 δις ευρώ για τους άλλους «κακούς», «μη ανταγωνιστικούς» «μη παραγωγικούς» «τεμπέληδες» της Ευρώπης.
Η πραγματικότητα όμως είναι πως προτού «διασώσουν» τις οικονομίες του Νότου, οι μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ, αποκαλύφθηκαν, ξεγυμνώθηκαν, έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, μέσα από μια εμετική εκστρατεία κατασυκοφάντησης, όπου η Μέρκελ και η παρέα της, τα ΜΜΕ σε Ευρώπη και Αμερική μας αποκαλούσαν «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» εξηγώντας μας πως «ζούμε πάνω από τα όρια μας» – ζούμε υπερβολικά πλούσια δηλαδή!
Ποιον σώζουν όμως αλήθεια με το νέο μηχανισμό σταθεροποίησης και τα 700 και πάνω δις €; Τους Έλληνες εργαζόμενους, μήπως; Μήπως τους Πορτογάλους; Μήπως τους Ισπανούς; Όχι!
Τους τραπεζίτες σώζουν. Γιατί τα χρέη τα δικά μας ή άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι χρέη προς το μεγάλο ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο. Τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς και όλους τους υπόλοιπους τραπεζίτες σώζουν. 2η φορά μάλιστα σε δύο χρόνια. Γι’ αυτούς έχουν, για μας ποτέ.
Εσείς έχετε ακούσει ποτέ να σώζουν κάποιον που πνίγεται στην θάλασσα περνώντας του μια θηλιά από τον λαιμό για να τον τραβήξουν; Αυτό ακριβώς μας κάνουν. Μας «σώζουν» υποτίθεται από πνιγμό, αλλά τέτοια «σωτηρία» να μας λείπει!
Ότι δίνουν στο ελληνικό, κράτος, και τους πιο «φτωχούς» στην Ευρώπη, το δίνουν μόνο και μόνο για να μπορέσουν να ξεπληρωθούν τα χρέη στους μεγάλους τραπεζίτες της Ευρώπης, και μετά υποχρεώνουν εμάς, τους εργαζόμενους, στην μια χώρα μετά την άλλη, να τα πληρώσουμε!
Οι έλληνες εργαζόμενοι μπορεί να καταλαβαίνουν ήδη ότι ο εφιάλτης παραμένει στον ξύπνιο και όχι στον ύπνο, αλλά και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα αισθανθούν Έλληνες πολύ σύντομα. Θα δεχθούν κι αυτοί τις χειρότερες επιθέσεις στο εισόδημα και στα δικαιώματα εδώ και 6-7 δεκαετίες!
Ας το πούμε καθαρά! Για να μην πληρώσουμε εμείς, για να μην πληρώσουν οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι, πρέπει να πληρώσει το κεφάλαιο, πρέπει να πληρώσουν οι τραπεζίτες!
Το βάζουμε όλοι στα πανό μας, στις προκηρύξεις μας, στα στένσιλ. Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; Πέρα απ’ τα συνθήματα, στην πράξη;
Σημαίνει:
-
Άρνηση πληρωμής του χρέους στους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες – τοκογλύφους. Δεν αναγνωρίζουμε αυτό το χρέος ως δικό μας. Γιατί αν το αναγνωρίσουμε σ. σημαίνει πως μέχρι και τα νεογέννητα πρέπει να ετοιμάσουν 30.000 το κεφάλι….
Ένα χρέος που μάλιστα -όπως μας πετάνε στα μούτρα οι "σωτήρες" μας- σε 3 χρόνια θα έχει γίνει παραπάνω: 40-50.000 ευρώ το κεφάλι.
Η μικρή Ισλανδία -300.000 όλοι και όλοι- το αρνήθηκαν. Και το αρνήθηκαν παρόλο που η αριστερά ήταν ανύπαρκτη εκεί.
-
Φτάνει όμως αυτό; Όχι δεν φτάνει. Είπαμε να πληρώσει το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες. Όχι μόνο οι απέξω αλλά και οι εδώ. Αυτό σ. σημαίνει να τους πούμε "ύαινες, τελείωσε", και να τους πάρουμε το όπλο που έχουν και χρησιμοποιούν ενάντια μας: δηλ. την ιδιοκτησία, και κατά συνέπεια τη διοίκηση και τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών. Να παλέψουμε δηλ. για να υιοθετήσει το κίνημα και η κοινωνία την πρόταση για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση στους μεγαλομετόχους, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση.
Μας απαντούν πως εθνικοποιήσεις δεν μπορούν να γίνουν! Ψέματα – τις έκανε ο Τσάβεζ, τις κάνει ο Μοράλες. Με τρόπο που εμάς δεν μας βρίσκει σύμφωνους -γιατί χαρακτηρίζονται από γραφειοκρατικές δομές και λειτουργία, χωρίς δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο και διαχείριση- αλλά τις κάνουν! Και απέναντι τους οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη των οποίων τα συμφέροντα θίγονται, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και αναζητούν συμβιβασμούς..
-
Είναι αρκετές οι τράπεζες; Όχι δεν είναι. Στην σημαία μας είναι και η εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ. Το πέρασμα στα χέρια των τοπικών κοινωνιών κάθε εταιρείας που απειλείται με λουκέτο. Και αυτές είναι πολλές εδώ στην Θεσσαλονίκη, και στην Βόρεια Ελλάδα.
Μα μπορούμε; Είναι όλοι απέναντι μας θα πουν κάποιοι.
Κατ’ αρχήν όχι όλοι. Εναντίον μας είναι όλοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, του ξένου, αλλά και του ελληνικού! Των πολυεθνικών αλλά και του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Αυτοί, ναι, όταν πάρουμε μέτρα εναντίον τους θα μας πολεμήσουν, με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.
Αλλά τι χειρότερο μπορούν να μας κάνουν; Θα μας μειώσουν το εισόδημα περισσότερο από 20 και 30%; Τις συντάξεις; Την ανεργία θα την ανεβάσουν πάνω από 20% – αυτά είναι τα πραγματικά ποσοστά σύμφωνα με τον Λοβέρδο, και αυτή είναι η μόνη αλήθεια που έχουν πει όλο αυτό τον καιρό! Τι χειρότερο δηλαδή μπορούν να κάνουν στο βιοτικό μας επίπεδο;
Ναι, οι ευρωπαίοι και Έλληνες τραπεζίτες, καπιταλιστές, μπορούν να μας πολεμήσουν, αλλά κι εμείς μπορούμε να αντισταθούμε. Γιατί αν η απάντηση στην επίθεσή τους είναι το να περάσει ο πλούτος στα χέρια της κοινωνίας για να σχεδιαστεί η παραγωγή για το καλό όλων των εργαζομένων, τότε ναι, υπάρχει νόημα, υπάρχει προοπτική! Κι αξίζει να δοθεί αυτή η μάχη, για να απαλλάξει το κάθε νεογέννητο από τις 30 – 40 – 50 χλ ευρώ που θέλουν να του φορτώσουν οι έλληνες και ξένοι καπιταλιστές – τα λεφτά δηλαδή που αυτοί έχουν τσεπώσει!
Όμως θέλω να τονίσω πως δεν είμαστε μόνοι μας, δεν είναι όλη η Ευρώπη γενικά κι αόριστα εναντίον μας. Οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι ξέρουν πως έρχεται η σειρά τους. Τα μάτια τους είναι στραμμένα εδώ – ιδιαίτερα των Πορτογάλων των Ισπανών και των Ιρλανδών. Μ’ αυτούς τους συμμάχους έχουμε δουλειά να κάνουμε. Να οργανώσουμε μέτωπα κοινών αγώνων, για να ανατρέψουμε την επίθεση του καπιταλισμού, να χτίσουμε μαζί τα κοινά οράματά μας.
Αν το οικοδόμημα της καπιταλιστικής Ευρώπης τρίζει, εμείς έχουμε απάντηση σ. Είναι η Ευρώπη των εργαζομένων, η Ευρώπη του Σοσιαλισμού, η Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.
Πριν καταφέρουμε όμως αυτό το άλμα, το οποίο θέλει χρόνο και πολλή δουλειά μαζί με τους Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιρλανδούς, αλλά και τους Γάλλους και τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, οι οποίοι αντιστέκονται στην βρώμικη προπαγάνδα των κυβερνητών τους,
οι οποίοι μας στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης,
κι ετοιμάζουν νέες πρωτοβουλίες υποστήριξης των αγώνων μας, έχουμε μια πολύ σημαντική δουλειά εδώ.
Απέναντι σε συνδικαλιστικές ηγεσίες που το χουν ήδη πάρει απόφαση πως πρέπει να γίνουμε Σίσυφοι απλά με ελαφρύτερη κοτρόνα, έχουμε ανάγκη μιας μαζικής εκστρατείας μέσα στο εργατικό κίνημα, τη νεολαία, τις τοπικές κοινωνίες, ώστε να δοθεί το μήνυμα της αντίστασης με όλα τα μέσα σο σύνολο της κοινωνίας, ώστε να χτίσουμε το παράδειγμα αντίστασης. Όταν το κάνουμε αυτό θα ανακαλύψουμε πως οι εργαζόμενοι όχι μόνο θέλουν, αλλά και μπορούν. Όλοι μας είμαστε έτοιμοι να χάσουμε κάποια μεροκάματα, αλλά να μην χάσουμε την ζωή μας, τα δικαιώματα μας. Όλοι μας είμαστε έτοιμοι να χάσουμε κάτι προς αντάλλαγμα να μην χαθούν 6-7 δεκαετίες δικαιωμάτων. Όλοι είμαστε έτοιμοι να απεργήσουμε και 5 και 10 και 15 και περισσότερες μέρες, αν με ένα τέτοιο μεγάλο απεργιακό κύμα μπορούμε να αναχαιτίσουμε την επίθεση τους. Όλοι είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε σε καταλήψεις διαρκείας στους εργατικούς μας χώρους και βέβαια στις σχολές, για να αντιμετωπίσουμε τον οδοστρωτήρα τους.
Είναι ψέμα ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι έτοιμοι για μεγάλες μάχες – αυτό που δεν θέλουν είναι τουφεκιές στον αέρα.
Είναι διατεθειμένοι να κάνουν τεράστιες θυσίες και το έχουν αποδείξει ξανά και ξανά – αλλά πρέπει να έχουν προοπτική, ελπίδα, δυνατότητα νίκης!
Εμείς σ. έχουμε την ευθύνη των προτάσεων που θα αγκαλιάζει το κίνημα κι όχι ο Πρετεντέρης και ο Χατζηνικολάου. Κανείς δεν θα θυμάται αυτούς τους γυμνοσάλιαγκες σε λίγα χρόνια. Προτάσεις που θα απευθύνονται και στους σ. του ΚΚΕ, αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Προτάσεις ενωτικής κοινής δράσης, προτάσεις δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων και δυναμικών μορφών πάλης – κι αυτό ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την παράνοια του να καίγονται υποκαταστήματα και μαγαζιά και μαζί μ’ αυτά και απλοί εργαζόμενοι. Όποιος θέλει να τις αρνηθεί, ας τις αρνηθεί, αλλά ας πάρει και την ευθύνη.
Και κλείνοντας
Αν το καπιταλιστικό σύστημα ζει σίγουρα τη χειρότερη του κρίση από τη δεκ του 30 – που ας θυμηθούμε ξανά που οδήγησε – και ίσως την χειρότερη κρίση της ύπαρξης του και αν ετοιμάζει την μεγαλύτερη του επίθεση, εμείς τι έχουμε; Τι πρέπει να έχουμε σαν απάντηση;
Την υπόσχεση ότι θα παλέψουμε για την ανατροπή τους και την αντικατάσταση τους από μια σοσιαλιστική κοινωνία με εργατική δημοκρατία και ελευθερία.
Το δίλημμα στο τέλος-τέλος είναι ή «αυτοί ή εμείς»!
Είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» όπως το εννοούσε ο Ένγκελς, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Τρότσκι, κι όχι όπως το έλεγε ο απατεώνας, σοσια-ληστής, ψεύτης, «βάρβαρος», πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
