Μετά την ανάληψη των αγώνων το 1997 η επιτροπή διεκδίκησης υπολόγισε το κόστος των ολυμπιακών έργων και των παράπλευρων έργων υποδομής σε 770 δις δρχ. Σχεδόν αμέσως μετά το υπουργείο οικονομικών έφτιαξε «ολυμπιακό» προϋπολογισμό που άγγιζε τα 2,5 τρισ. δρχ. Σήμερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης (νέας και παλιάς) το κόστος των αγώνων αγγίζει τα 4 τρις δρχ.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο κόστος αγώνων σαν αναλογία στο α.ε.π. (6%!!) που έχει υπάρξει ποτέ! Αν αναλογιστεί κανείς ότι σε αυτό το ποσό δεν υπολογίζονται τα έξοδα για την ασφάλεια των αγώνων (που αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσό των 650 δις ευρώ!) και ότι όλες οι προηγούμενες ολυμπιάδες κληροδότησαν τεράστια χρέη στις διοργανώτριες χώρες τότε το συμπέρασμα ότι το κόστος των αγώνων είναι δυσβάσταχτο βγαίνει αβίαστα.
Το υπέρογκο αυτό κόστος των αγώνων φυσικά θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τόσο άμεσα, μέσω της φορολογίας, όσο και έμμεσα μέσω της έλλειψης κονδυλίων σε υγεία, παιδεία και κάθε είδος κοινωνικής παροχής.
Παράλληλα με το κόστος σκανδαλώδεις είναι και οι αναλήψεις των έργων. Μπόμπολας, Λάτσης, Κόκκαλης και λοιποί μεγαλοβιομήχανοι είναι οι εργολήπτες των αγώνων. Πολλές από τις αναθέσεις έργων μάλιστα έγιναν με φωτογραφικούς διαγωνισμούς και απευθείας αναθέσεις για να ευνοηθεί ο εκάστοτε μεγαλοεπιχειρηματίας. Επιπλέον μία πλειάδα πολυεθνικών εταιριών (Nike, Mc Donald, Coca Cola κτλ) προβάλλονται, διαφημίζονται και φυσικά κερδίζουν στο όνομα της χορηγίας των αγώνων. Άλλωστε δεν είναι τυχαία και η επιλογή της συζύγου του μεγαλοβιομήχανου Αγγελόπουλου για πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής των αγώνων.
Κατόπιν τούτων εύλογα αναρωτιέται κανείς: Για ποιον γίνονται οι αγώνες;
Ταυτόχρονα είναι φανερό ότι η κυβέρνηση με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ θέλει να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο καταστολής όπου κάθε διαφορετική φωνή θα αντιμετωπίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ σαν πιθανή τρομοκρατική επίθεση: Κάμερες σε όλη την Αθήνα, αστυνομικά μπλόκα σε κάθε γωνία, απαγόρευση διαδηλώσεων και απεργιών, στρατός, λιμενικό και κομάντος σε πλήρη επιφυλακή, νατοική «ομπρέλα» κτλ.
Αποτέλεσμα: η Αθήνα θα θυμίζει μια πόλη «υπό κατοχή» όπου οι κάτοικοι και η καθημερινή ζωή θα αντικατασταθούν από στρατό, αστυνομία και κάτι που θα μοιάζει περισσότερο με πολεμική επιχείρηση παρά με αθλητικούς αγώνες. Καταντάει έτσι κάπως σαν ανέκδοτο η περίφημη «ολυμπιακή εκεχειρία» για την οποία τόσο περηφανεύονταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Για επίλογο αφήνουμε τη μαρτυρία ενός από τους 35.000 άστεγους του Σίδνεϋ, που ο δήμαρχος προσπάθησε μάταια να κρύψει κατά την διάρκεια των αγώνων, χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα «ντροπή της πόλης»: «Οι ολυμπιακοί αγώνες είναι μία κοροϊδία. Ξοδεύουν τόσα λεφτά για ένα πανηγύρι και εμάς μας αφήνουν πεταμένους στους δρόμους. Τους τελευταίους μήνες μας διώχνουν από παντού αλλά δεν μας λένε που να πάμε. Να τελειώνουν επιτέλους αυτοί οι αγώνες μήπως και μας αφήσουν ήσυχους».
