Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
«Για έναν διεθνή διαγωνισμό, με επίδικο το πρώτο λιμάνι της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου και της Ευρώπης, με τόσο μεγάλες προοπτικές, δεν είναι το καλύτερο, η τελική φάση του διαγωνισμού, να οδηγεί στο να υπάρχει μόνο μια προσφορά».
Αυτά είχε δηλώσει ο Θ. Δρίτσας[1] υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, δείχνοντας έτσι την έντονη απογοήτευση που υπήρχε στις γραμμές των κυβερνητικών στελεχών σ’ ότι αφορά στην πορεία πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του ΟΛΠ. Η απογοήτευση προέκυπτε από το γεγονός ότι τελικά για την αγορά του Λιμανιού υπήρξε μόνο μία προσφορά, αυτή της Cosco, η οποία στο αρχικό της στάδιο δεν ξεπερνούσε τα 200 – 280 εκατ. ευρώ αντί των 500 στα οποία προσέβλεπε η κυβέρνηση. Αποτέλεσμα ήταν το ΤΑΙΠΕΔ να ζητήσει νέα, «βελτιωμένη» προσφορά από τον επίδοξο αγοραστή, όπως και τελικά έγινε.
Οι δηλώσεις αυτές είναι ενδεικτικές της αποδοχής του «μνημονιακού μονόδρομου» που υπηρετούν πιστά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ιδιωτικοποιήσεις (και μάλιστα στρατηγικών τομέων της οικονομίας) πρέπει να γίνουν αλλά… με όρους «υγιούς» ανταγωνισμού, με αρκετές προσφορές και στο κατάλληλο τίμημα! Τα λόγια αυτά, ας σημειώσουμε, προέρχονται από έναν άνθρωπο της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και της τάσης των (πάλαι ποτέ) 53.
Ο υπουργός μάλιστα δήλωσε δημόσια ότι δεν ήταν ενήμερος για τις εξελίξεις και ζήτησε «αναλυτική ενημέρωση» για την τελική συμφωνία πώλησης του ΟΛΠ, την οποία… έμαθε από το δελτίο τύπου που εξέδωσε το ΤΑΙΠΕΔ![2]
Απ’ αυτό προκύπτουν δύο σημαντικά θέματα.
- Ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει τους υπουργούς του σαν διακοσμητικά στοιχεία. Τους αγνοεί επιδεικτικά. Οι αποφάσεις παίρνονται αλλού και οι υπουργοί του ενημερώνονται εκ των υστέρων. Αυτή είναι η «ηθική» και η «δημοκρατία» του κυρίου πρωθυπουργού που εξακολουθεί να παριστάνει τον αριστερό και να ντροπιάζει έτσι τη λέξη.
- Πως ανέχονται υπουργοί όπως ο Θ. Δρίτσας αυτή την κατάσταση; Έχοντας δηλώσει κατ’ επανάληψη αντίθετος με την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, σήμερα εμφανίζεται εντελώς εκτεθειμένος. Αν υπάρχει κάτι από την αριστερή ηθική και συνέπεια που εκπροσωπούσε στο παρελθόν και που θα ήθελε να διασώσει ο Θ. Δρίτσας, θα έπρεπε να παραιτηθεί καταγγέλλοντας όλη αυτή την κατάσταση.
Ο ορισμός του ξεπουλήματος
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΤΑΙΠΕΔ η τελική τιμή για την πώληση του 67% του ΟΛΠ (51% τώρα και το υπόλοιπο 16% στα επόμενα πέντε χρόνια) διαμορφώθηκε στα 368,5 εκατ. €. Ταυτόχρονα η Cosco «δεσμεύτηκε» για επενδύσεις ύψους 350 εκατ. € μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια.
Το συνολικό «όφελος» του δημοσίου θα φτάσει σύμφωνα με τη συμφωνία το 1,5 δισ. €. Αλλά αυτό θα γίνει… σιγά-σιγά, μέχρι το… 2052![3]
Ποιος ζει ποιος πέθανε το 2052, όμως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι παραδόξως και προς γενική μας έκπληξη η Cosco όντως τηρήσει τις «υποχρεώσεις» της, 1,5 δισ. € το 2052 δεν θα αξίζουν «ούτε τα μισά» της σημερινής τους αξίας.
Υπάρχει ακόμα μια «λεπτομέρεια», πέρα από τις διάφορες λεπτομέρειες της συμφωνίας: όσα χρήματα κι αν τελικά καταλήξουν στα κρατικά ταμεία θα εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού, καθώς όλα τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις πηγαίνουν αυτόματα στην εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.
Και αν νομίζει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί το χρέος έτσι ώστε να καταστεί βιώσιμο, ας λάβει υπόψη του το εξής: το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας πωλήθηκε σε ποσό που αντιστοιχεί στο… 6% μόνο των τόκων που έχουμε να πληρώσουμε μόνο για το 2016!
___________
