Αποσπάσματα από συνέντευξη με τον Πέδρο Λεμούς Παγιάτσο, στην πλατεία Πουέρτο ντελ Σολ στην Μαδρίτη.
Σε πόσες πόλεις έχει επεκταθεί το κίνημα;
Ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος, γιατί υπάρχουν και πολλές μικρές πόλεις όπου υπάρχουν «μικρές» καταλήψεις. Αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχουν αντίστοιχες καταλήψεις, εκτός από τη Μαδρίτη, σε μια σειρά σημαντικές πόλεις όπως τη Βαρκελώνη, την Μαγιόρκα την Παμπλόνα, την Γρανάδα, την Σαραγόσα κλπ. Υπάρχουν επίσης κινητοποιήσεις έξω από πολλές ισπανικές πρεσβείες στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.
Για όσους βρισκόμαστε στην πλατεία, αυτό που γίνεται είναι κάτι σαν προέκταση των αραβικών επαναστάσεων, από τις οποίες έχει εμπνευστεί η κατάληψη. Είναι χαρακτηριστικά εξάλλου τα πλακάτ τα οποία χαρακτηρίζουν την πλατεία Πουέρτο ντελ Σολ σαν πλατεία Ταχρίρ της Ισπανίας.
…και η Ισπανία με την σειρά της δίνει παράδειγμα στην υπόλοιπη Ευρώπη..
Αυτό ελπίζουμε. Ο κόσμος που συμμετέχει στην κατάληψη της πλατείας δεν νοιώθει πως αυτό είναι απλά μια ισπανική υπόθεση.
Ο πληθυσμός της πόλης, της Μαδρίτης, πώς αντιμετωπίζει την κατάληψη;
Όλη η πόλη ζει στους ρυθμούς της πλατείας… η κατάληψη είναι βασικό θέμα συζήτησης. Είναι το κεντρικό θέμα προβληματισμού – τι μπορεί να καταφέρει, με ποιο τρόπο, μέχρι πού θα φτάσει, ποιες είναι οι προοπτικές, τι πρέπει να κάνουμε.
Η συμπαράσταση του κόσμου είναι κάτι φανταστικό. Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι η κατάληψη δεν είναι υπόθεση απλά της νεολαίας. Στην πλατεία υπάρχουν οι πάντες – μικροί και μεγάλοι νέοι και γέροι άνεργοι και εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, οι πάντες.
Η κοινωνία της Μαδρίτης συντηρεί την κατάληψη με ό,τι χρειάζεται – παρέχει άφθονο φαγητό, νερό, καφέδες, αναψυκτικά, λαχανικά, τα πάντα…
Πώς αντιμετωπίζει το κατεστημένο την κατάληψη αυτή;
Τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας, το Λαϊκό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν τόλμησαν να βγουν επιθετικά ενάντια στην κατάληψη. Κατά βάθος όμως είναι πολύ εχθρικοί και φοβούνται, αλλά δεν τολμούν να το πουν καθαρά. Ελπίζουν ότι με την πάροδο του χρόνου το πράμα θα καταλαγιάσει και η κατάληψη θα κλείσει.
Το ίδιο ισχύει και για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Κρατούν μια «αντιφατική» στάση που στην πραγματικότητα δείχνει την ανησυχία τους. Δεν τολμούν να μιλήσουν καθαρά εναντίον της κατάληψης γιατί η κοινωνία είναι υπέρ της. Έτσι δείχνουν «κατανόηση», λένε δηλαδή ότι είναι κατανοητή η αντίδραση του κόσμου κ.λπ. αλλά την ίδια στιγμή τονίζουν ότι αυτό είναι κάτι παράνομο…
