Ρεπορτάζ βασισμένο σε υλικό από το site της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής (αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στις ΗΠΑ)
Οι εκπαιδευτικοί της πόλης Όκλαντ, μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις στην πολιτεία της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, κατάφεραν να πετύχουν μια πολύ σημαντική νίκη έπειτα από μια ιστορική απεργία διαρκείας που ξεκίνησε στις 21/2.
Συγκεκριμένα, κέρδισαν αυξήσεις 11% στους μισθούς τους μέσα στα επόμενα 4 χρόνια, καθώς και αναδρομικά ύψους 3%. Επιπλέον πέτυχαν παραχωρήσεις που αφορούσαν την αύξηση των προσλήψεων βοηθητικού προσωπικού στα σχολεία (καθαριστές, επιστάτες κοκ) και μια μικρή μείωση στον αριθμό των μαθητών ανά τάξη. Τέλος πέτυχαν να βάλουν (προσωρινά τουλάχιστον) φρένο στα σχέδια της Σχολικής Επιτροπής για κλείσιμο σχολείων. [Η Σχολική Επιτροπή διαχειρίζεται την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε κάθε πόλη και φέρει την ευθύνη για τις μειώσεις μισθών, το κλείσιμο σχολείων και την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης]
Η νίκη αυτή, παρότι βέβαια δεν ικανοποιήθηκε το σύνολο των αιτημάτων των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα όσον αφορά την μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, είναι πολύ σημαντική και είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει την αυτοπεποίθηση τους και θα τους συσπειρώσει ακόμη περισσότερο στο συνδικάτο τους. Έρχεται άλλωστε μετά την πρόσφατη νίκη της απεργίας των εκπαιδευτικών στο Λος Άντζελες.
Είναι ενδεικτικό ότι η αρχική πρόταση της Σχολικής Επιτροπής ήταν μόλις για 5% αύξηση στους μισθούς ενώ στα σχέδια τους ήταν το κλείσιμο ακόμη 24 σχολείων.
Πως πέτυχαν αυτή τη νίκη;
Η απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών είχε σχεδόν καθολική συμμετοχή. Το 95% των εκπαιδευτικών συμμετείχε στην απεργία, ενώ πάνω από το 85% συμμετείχε στις απεργιακές φρουρές έξω από τα σχολεία. Ταυτόχρονα, η αλληλεγγύη μαθητών, γονέων και συνολικά των εργαζόμενων της πόλης ήταν συγκλονιστική. Είναι ενδεικτικό πως το 97% των μαθητών δεν πήγε στο σχολείο κατά τη διάρκεια της απεργίας, ενώ χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, γονείς, εργαζόμενοι, πήραν μέρος στις απεργιακές φρουρές. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις το βοηθητικό προσωπικό των σχολείων, ιδιαίτερα τα πιο ταξικά στοιχεία, όπως οι επιστάτες, δεν μπήκαν επίσης στις αίθουσες.
Οι απεργιακές φρουρές ξεκινούσαν από τις 6 με 7 το πρωί, ή και ακόμη νωρίτερα σε ορισμένες περιπτώσεις, και κρατούσαν μέχρι τις 10:30 π.μ. Έπειτα, σε καθημερινή βάση, οργανώνονταν συγκεντρώσεις και πορείες. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς και αλληλέγγυοι στριμώχνονταν στα αμάξια τους για να κατευθυνθούν άλλες μέρες προς το δημαρχείο της πόλης, άλλες στα κεντρικά γραφεία της Σχολικής Επιτροπής και ορισμένες έξω από το γυμνάσιο Roots International Academy, το πρώτο σχολείο που βρισκόταν στην λίστα της Σχολικής Επιτροπής για κλείσιμο.
Η κινητοποίηση του συνδικάτου των εκπαιδευτικών, της Εκπαιδευτικής Ένωσης Όκλαντ (OEA) ήταν τεράστια. Καμία απεργία στη σύγχρονη ιστορία δεν είχε «αγγίξει» τόσο τους εργαζόμενους πλατιά και την κοινωνία της πόλης όσο η τωρινή απεργία των εκπαιδευτικών. Φίλοι και γείτονες συζητούσαν καθημερινά για την απεργία και ελάχιστοι ήταν εναντίον της. Σε πολλές από τις πορείες που οργάνωσε η OEA, ένα από τα κεντρικά συνθήματα ήταν το «Από πάνω μέχρι κάτω, το Όκλαντ είναι μια συνδικαλισμένη πόλη!».
Και τι σημαίνει αυτή η νίκη;
Για τις 7 εργάσιμες μέρες που διήρκεσε η απεργία σε ολόκληρο το Όκλαντ ήρθαν τα πάνω-κάτω. Εκπαιδευτικοί και αλληλέγγυοι απέκλειαν ξανά και ξανά το κεντρικό κτίριο στο οποίο στεγάζεται η Σχολική Επιτροπή, σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο με τα σώματα τους, αλλά και με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ενώ τα μέλη της Επιτροπής αναζητούσαν ευφάνταστους τρόπους για να μπουν στο κτίριο και να εγκρίνουν τις περικοπές που σχεδίαζαν. Αυτές οι πράξεις, παράνομες σύμφωνα με το νόμο, δεν κυνηγήθηκαν σε καμία περίπτωση από την αστυνομία, καθώς η τεράστια υποστήριξη που απολάμβαναν οι εκπαιδευτικοί από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και την τοπική κοινωνία, δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια περίοδο που οι εκπαιδευτικοί στις ΗΠΑ μπαίνουν στο αγώνα στην μια πόλη μετά την άλλη. Η νίκη των εκπαιδευτικών στο Όκλαντ μπορεί να γίνει παράδειγμα και για άλλες περιοχές. Το βέβαιο είναι πως την επόμενη περίοδο οι ταξικοί αγώνες στις ΗΠΑ θα οξυνθούν, και αυτό δεν μπορεί να μην αντανακλαστεί και στο πολιτικό επίπεδο.
