Του Πάρη Μακρίδη
Εδώ και μια βδομάδα σχεδόν έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες συνελεύσεων στην πλατεία του ΛΠ. Μέχρι στιγμής έχουν γίνει τέσσερις συνελέυσεις στις οποίες (αν εξαιρεθεί η πρώτη στις 25/8 που είχε γύρω στα 300 άτομα), είχαν μικρή μαζικότητα με τη συμμετοχή να κυμαίνεται ανάμεσα στα 70 και τα 100 άτομα. Ήδη από τις πρώτες αυτές συνελεύσεις υπάρχει προβληματισμός σε σχέση με τη δυναμική και το βηματισμό του κινήματος. Ακόμα δηλαδή δεν μπορεί να φανεί αν το κίνημα των Αγανακτισμένων μπορεί να επαναμαζικοποιήσει τις διαδικασίες του και αν μπορέσει να παίξει ξανά το ρόλο του υποδοχέα της κοινωνικής οργής και ριζοσπαστικοποίησης.
Οι αποφάσεις-δράσεις για τη ΔΕΘ
Όσο αφορά το πρώτο, η συνέλευση στις 29/8 πήρε μια, κατά τη γνώμη μας, λάθος απόφαση. Για την ημέρα της ΔΕΘ αποφασίστηκε η προσπάθεια αποκλεισμού της ΔΕΘ έτσι ώστε να μπλοκαριστεί η ομιλία του πρωθυπουργού. Έτσι, μπήκαν τρεις προσυγκεντρώσεις για το σκοπό αυτό. Η πρόταση αυτή, που έγινε από μέλη της ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη, είναι λανθασμένη για δύο λόγους: αφενός δεν λογαριάζει τη φάση που βρίσκεται το κίνημα αυτή τη στιγμή. Για να γίνει ο αποκλεισμός χρειάζονται δεκάδες χιλιάδες κόσμου, γνωρίζοντας φυσικά και την τεράστια αστυνομική δύναμη που θα αναπτυχθεί. Όπως δείχνει και η μειωμένη συμμετοχή στις συνελεύσεις, το κίνημα προς το παρόν τουλάχιστον δεν έχει τη δυναμική να διοργανώνει τόσο φιλόδοξες δράσεις. Πρέπει να διαχωρίζουμε το τι θέλουμε να κάνουμε και το τι μπορούμε. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και στις διαδηλώσεις στην Αθήνα στις 15 και 29/6, ο αποκλεισμός της Βουλής δεν κατέστη δυνατός, σε συγκεντρώσεις δηλαδή στην ακμή του κινήματος και με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Το να λειτουργούμε με λογικές κεκτημένης ταχύτητας από τον Ιούνη είναι λάθος. Αλλά η πρόταση αυτή είναι λάθος και για άλλον ένα λόγο. Κι αυτό γιατί σημαίνει ότι οι Αγανακτισμένοι δεν θα συμμετέχουν στη διαδήλωση των συνδικάτων προσθέτοντας άλλη μια ξεχωριστή συγκέντρωση στις ήδη τρεις υπάρχουσες. Όμως, αυτό που μας έμαθε ο Ιούνης είναι ότι για να πετύχουμε τους στόχους μας χρειάζεται ένα μαζικό και ενωτικό λαϊκό κίνημα και όχι απομόνωση και διαίρεση των κομματιών της κοινωνίας που αγωνίζονται. Γι’ αυτό και πρέπει να επιδιώξουμε μια κοινή πορεία με τους εργαζόμενους.
Ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κίνημα
Άλλο ένα σημαντικό συμπέρασμα που βγαίνει από τις πρώτες συνελεύσεις είναι ότι, λόγω του εκνευρισμού που υπάρχει σε ένα κομμάτι των Αγανακτισμένων, διατυπώνονται κάποιες επικίνδυνες προτάσεις. Ο εκνευρισμός αυτός αναπτύχθηκε λόγω της μειωμένης συμμετοχής στις συνελεύσεις και τις δράσεις που καλούνται. Με βάση αυτό ξεκίνησε η αμφισβήτηση της ψηφοφορίας σαν τρόπου λήψης των αποφάσεων, σε σημείο μάλιστα που να προταθεί ότι «όποιος δεν μπορεί να συμμετέχει σε μια δράση, να μην ψηφίζει», βάζοντας με αυτόν τον τρόπο προϋποθέσεις για να είναι κάποιος «μέλος» της πλατείας, χειρότερες κι απ’ του πιο μονολιθικού και συγκεντρωτικού κόμματος! Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η έλλειψη συμμετοχής δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί με διοικητικά μέτρα. Αντιθέτως, ακριβώς επειδή είναι πολιτικό πρόβλημα, χρειάζεται η κατανόηση ότι υπάρχει μια απογοήτευση στον κόσμο επειδή το κίνημα δεν πέτυχε τους στόχους του. Γι’ αυτό και χρειάζεται ένας απολογισμός έτσι ώστε, διορθώνοντας προηγούμενα λάθη, να ξαναπείσουμε τον κόσμο και να ξαναχτίσουμε το κίνημα
Τα επόμενα βήματα
Το κεντρικό καθήκον του κινήματος αυτή τη στιγμή είναι να μην απομονωθεί από τα άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
Πρέπει να έρθουμε σε συνεννόηση με χώρους που αγωνίζονται, αρχής γενομένης από το φοιτητικό κίνημα που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Με καλή οργάνωση να προσπαθήσουμε να φέρουμε ξανά τον κόσμο στις πλατείες, υιοθετώντας ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της πλατείας, χωρίς κατ’ ανάγκη καθημερινές συνελεύσεις. Μια καλά οργανωμένη συνέλευση έχει μεγαλύτερη αξία από 10 ανοργάνωτες. Μόνο με τη δημιουργία ενός πλατιού μετώπου αγώνα μπορεί η κυβέρνηση και τα σχέδιά της να ανατραπούν.
