«Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Όμως ο πλούτος της είναι άνισα κατανεμημένος. Το 80% της ιδιωτικής περιουσίας βρίσκεται στα χέρια 2.000 οικογενειών. Τα χρήματα που βρίσκονται στο εξωτερικό ανέρχονται στα 200 δις ευρώ. Επίσημα ωστόσο αναφέρεται ότι σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχουν μόνο εννέα άτομα που κερδίζουν περισσότερα από 700.000 ευρώ».
Αυτά λέει το γερμανικό περιοδικό Stern στο χριστουγεννιάτικο άρθρο του για την Ελλάδα που αφορά τις σχέσεις των Ελλήνων μεγαλοκαπιταλιστών με πολιτικούς και το σύστημα διαπλοκής μεταξύ τους, με τίτλο «Μονοπώλιο εκατομμυριούχων στην Ελλάδα της διαπλοκής».
Λίγες μέρες μετά, το περιοδικό Unfollow, σε ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, δημοσίευσε έρευνα σύμφωνα με την οποία αποκαλύπτονται μερικές μόνο από τις φορολογικές δηλώσεις των Ελλήνων μεγαλοκαπιταλιστών:
- Ο βιομήχανος Νικόλαος Μάνεσης (Χαλυβουργία) έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 30.714,52 ευρώ.
- Ο επιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.870,11 ευρώ.
- Ο εφοπλιστής και μιντιάρχης Ιωάννης Αλαφούζος έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.160,40 ευρώ.
- Ο τραπεζίτης Ανδρέας Βγενόπουλος έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 18.217,41 ευρώ
Σε αυτούς τους αριθμούς αποτυπώνεται η ουσία της ελληνικής τραγωδίας. Οι Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές μπορούν και με το νόμο να εμφανίζονται ως «αναξιοπαθούντες» και να έχουν φορολογικές δηλώσεις που δεν διαφέρουν τίποτα από αυτές ενός μισθωτού. Και ενώ κατά καιρούς ακούμε για τους «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» δημόσιους υπαλλήλους, για τα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ, για «συντεχνίες» κοκ, η πραγματικότητα είναι αδίστακτη: Μια συντεχνία και μόνο έχει την ευθύνη για την τραγική κατάσταση που βιώνει η ελληνική οικονομία και αυτή η συντεχνία συνεχίζει να απολαμβάνει τα προνόμιά της και να απολαμβάνει πλήρους ασυλίας και συνεχείς διευκολύνσεις ώστε να αυγατίζει τα κέρδη της. Πρόκειται για τη συντεχνία των Ελλήνων καπιταλιστών.
Την ίδια ώρα η εσωτερική και εξωτερική τρόικα συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πιο σκληρή λιτότητα καταδικάζοντας εκατομμύρια εργαζομένων στη φτώχεια την ανεργία και την εξαθλίωση. Τα μέτρα του 3ου Μνημονίου θα είναι σαρωτικά και στόχο έχουν να χτυπήσουν ότι έχει απομείνει:
- Μέσα στο Γενάρη αναμένεται να ψηφιστεί το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που χτυπάει εργαζόμενους και ελεύθερους επαγγελματίες με στόχο να εισπραχθούν 2,5 δις ευρώ.
- Άμεσα θα προχωρήσει η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ
- Μέχρι το Μάρτη αναμένεται να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο διαθεσιμότητας/απολύσεων στο Δημόσιο κατά 150,000 μέχρι το 2014, εκ των οποίων οι 25,000 θα είναι μέσα σε αυτή τη χρονιά.
- Συνεχίζεται το κύμα ξεπουλήματος της περιουσίας του Δημοσίου με ΟΠΑΠ, ΕΛΤΑ, ΕΛΒΟ και επίσης λιμάνια, ακίνητα του Δημοσίου, περιφερειακών αεροδρομίων και οτιδήποτε με λίγα λόγια ανήκει στο Δημόσιο και μπορεί να πουληθεί.
Την ίδια στιγμή, πριν τελειώσει το 2012, μια επικοινωνιακή εκστρατεία έχει ξεκινήσει από την πλευρά της κυβέρνησης που στόχο έχει να πείσει ότι «όλα πάνε καλύτερα» και ότι πρέπει να κάνουμε «λίγη υπομονή ακόμα».
Ο Σαμαράς αναδεικνύεται από γερμανική εφημερίδα «πολιτικός της χρονιάς». Η εκταμίευση της δόσης παρουσιάστηκε με διθυράμβους από την κυβέρνηση και η διαπόμπευση του Παπακωνσταντίνου για τη λίστα Λαγκάρντ αξιοποιείται από την κυβέρνηση για να αποδείξει ότι «όποιος ευθύνεται τελικά την πληρώνει».
Η συγκυβέρνηση των τριών μοιάζει να έχει κερδίσει χρόνο ζωής. Παρά την πρωτοφανή απομόνωσή της από την κοινωνία, παρά το γεγονός ότι με μόλις λίγους μήνες ζωής έφτασε πολύ κοντά στην κατάρρευση όταν κλήθηκε να ψηφίσει τα νέα μέτρα, σήμερα μοιάζει πιο σταθερή και να κερδίζει κάποιες ανάσες επιβίωσης.
***
Πρόκειται όμως για μια προσωρινή και φαινομενική εικόνα. Γιατί οι επικλήσεις στην ανάπτυξη που υποτίθεται είναι όλο και πιο κοντά, οι θριαμβολογίες για τις επενδύσεις που θα έρθουν, οι προσδοκίες για το «καλό κλίμα που διαμορφώνεται στις αγορές» δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα των αριθμών.
Τι μας λέει η οικονομική πραγματικότητα; Ότι το δημόσιο χρέος έχει φτάσει στο 190% του ΑΕΠ από 120% που ήταν πριν 4 χρόνια. Ότι η ύφεση στην ελληνική οικονομία θα συνεχίσει να καλπάζει φτάνοντας στο αστρονομικό σχεδόν μέγεθος του 25% για τα τελευταία 5 χρόνια και ότι το 2013 θα είναι επίσης μια χρονιά υψηλής ύφεσης. Ότι η επίσημη ανεργία ξεπερνά το 25% και η ανεργία των νέων το 58%.
Τελικά, είναι η οικονομική πραγματικότητα και οι κοινωνικές εξελίξεις που προκύπτουν από αυτή την οικονομική πραγματικότητα, που θα κρίνουν τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης την επόμενη περίοδο.
***
Από την άλλη η προσωρινή αυτοπεποίθηση της τρικομματικής κυβέρνησης πατάει σήμερα και σε κάτι άλλο: την ύφεση της ταξικής πάλης. Μετά και την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, μετά από 3 χρόνια σκληρών αγώνων, είναι υπαρκτά τα σημάδια της κόπωσης και της απογοήτευσης του εργατικού κινήματος. Αυτό οφείλεται στην «ανεπάρκεια» για να μην πούμε τον προδοτικό ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών που αρνήθηκαν και αρνούνται να υιοθετήσουν ένα σχέδιο πάλης μαχητικών απεργιακών κινητοποιήσεων, καταλήψεων κλπ, που να ανατρέπει τις πολιτικές που εφαρμόζονται και τους ίδιους τους κυβερνώντες.
Σ’ αυτές τις συνθήκες ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων και της κοινωνίας στρέφει το βλέμμα του στο πολιτικό επίπεδο και επενδύει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ που αυτή τη στιγμή έχει όλες τις δυνατότητες να φέρει σε πέρας μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές.
Αυτοί οι δύο παράγοντες, από τη μια δηλαδή το επίπεδο της ταξικής πάλης και από την άλλη οι εξελίξεις γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι που θα κρίνουν πολλά την επόμενη περίοδο.
Και η μόνη διέξοδος από την πλευρά των εργαζομένων μόνο σε αυτό το επίπεδο μπορεί να δοθεί: Στη μάχη δηλαδή για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και στην προετοιμασία για τους αγώνες που θα έρθουν, αλλά και στη μάχη για να ανοίξει ο δρόμος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Μιας κυβέρνησης της Αριστεράς όμως που δεν θα αναλάβει να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα και σαν συνέπεια να «βυθιστεί» μαζί του στην κρίση του, αλλά στη βάση ενός προγράμματος σύγκρουσης με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα στον στόχο και στον δρόμο του σοσιαλισμού, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς.
