Στα πλαίσια του 27ου κάμπινγκ Antinazizone – YRE διοργανώθηκε συζήτηση με θέμα «Οι νέοι νόμοι της Κεραμέως για την παιδεία». Τη συζήτηση άνοιξαν οι Παναγιώτης Ανάπαλης, εκπαιδευτικός, και η Ιωάννα Μιχάλογλου, τελειόφοιτη, ενώ το «κλείσιμο» της έκανε ο Ζήσης Σούρλας, φοιτητής του Πολυτεχνείου Πάτρας. Διαβάστε παρακάτω ρεπορτάζ από τη συζήτηση για τις επιθέσεις στην εκπαίδευση και τις διεκδικήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Ανοίγοντας τη συζήτηση, ο Παναγιώτης Ανάπαλης αναφέρθηκε στην κατάσταση της εκπαίδευσης στα χρόνια των μνημονίων. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν περάσει χωρίς διορισμούς, ενώ ο νόμος Γαβρόγλου που θέσπισε το «προσοντολόγιο» αναγκάζει τους εκπαιδευτικούς να βγουν στο κυνήγι τίτλων σπουδών, οι οποίοι τους κοστίζουν μεγάλα χρηματικά ποσά. Όσο για την κυβέρνηση της ΝΔ, από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της εξουσίας κατάργησε 46 ειδικότητες, απολύοντας 2.500 εκπαιδευτικούς. Παράλληλα, μέσα στα τελευταία χρόνια έχουν γίνει συγχωνεύσεις σχολείων και έχουν χτυπηθεί τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της εκπαιδευτικής κοινότητας, με βασικό όχημα την κατάργηση του ασύλου.
Μέσα στην καραντίνα η κυβέρνηση και το υπουργείο παιδείας οργάνωσαν υποτίθεται την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που παρά τα τεράστια προβλήματα παρουσιάστηκε σαν «success story», ενώ στην πραγματικότητα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των μαθητών για πολλούς λόγους δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Την ίδια ώρα στα ιδιωτικά σχολεία έγινε «πάρτι», με τους σχολάρχες να αναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν χωρίς να τους πληρώνουν, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι έπαιρναν το επίδομα από την κυβέρνηση.
Νόμος Κεραμέως
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ήρθε ο νόμος Κεραμέως, που επιτίθεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Το κεντρικό σημείο του είναι η αξιολόγηση σχολείων, πανεπιστημίων και εκπαιδευτικών και η σύνδεση αυτής της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση, που έτσι κι αλλιώς είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Στα σχολεία θεσπίζεται Συμβούλιο το οποίο θα συμμετέχουν «εξέχουσες προσωπικότητες» της περιοχής και γονείς, που βασική τους δουλειά θα είναι να αναζητούν χρηματοδότηση για κάθε εκπαιδευτική μονάδα, από τον ιδιωτικό τομέα.
Η Ιωάννα Μιχάλογλου, περιέγραψε την επίθεση του υπουργείου παιδείας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση: επιστροφή της βάσης του 10 και της τράπεζας θεμάτων που στην πρώτη χρονιά της εφαρμογής της το 40% των μαθητών έμειναν μετεξεταστέοι, κατάργηση της κοινωνιολογίας στην Πρώτη και Δευτέρα λυκείου, επιστροφή των υποχρεωτικών λατινικών, εισαγωγή ενός «κόντρα» μαθήματος εξέτασης από διαφορετική κατεύθυνση, τη συνολική προώθηση ενός μοντέλου εκπαίδευσης που προωθεί την αποστήθιση αντί για την κριτική σκέψη και την πολύπλευρη μόρφωση.
Παράλληλα επιστρέφει η αναγραφή της διαγωγής στον έλεγχο των μαθητών και οι πολυήμερες αποβολές για σχολικά παραπτώματα. Πρόκειται για συνθήκες ιδιαίτερα στρεσογόνες για τους μαθητές και τις μαθήτριες, καθόλου παραγωγικές για ουσιαστική μάθηση.
Τα σχολεία στην πανδημία
Η Ιωάννα ανέφερε επίσης ότι τα σχολεία έκλεισαν λόγω κορονοϊού στις αρχές της άνοιξης, σε μια κρίσιμη περίοδο για τις επαναλήψεις των παιδιών που προετοιμάζονταν για πανελλαδικές εξετάσεις.
Η τηλε-εκπαίδευση παρουσίασε πολύ μεγάλα προβλήματα, καθώς πολλοί μαθητές έχουν πρόβλημα πρόσβασης σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ίντερνετ, ή εξαρτώνται γι’ αυτό από τους γονείς τους. Αντίστοιχα, υπάρχουν ανεκπαίδευτοι σε διαδικτυακές διαδικασίες καθηγητές, ενώ τελικά δεν είναι δυνατό να υπολογιστεί πόσα παιδιά κατάφεραν να παρακολουθήσουν. Όσο για τις ίδιες τις πανελλαδικές εξετάσεις, για τις οποίες η εκπαιδευτική διαδικασία απέτυχε να προετοιμάσει τους μαθητές, διοργανώθηκαν με μεγάλη προχειρότητα.
Η Ιωάννα αναφέρθηκε επίσης στην ανάγκη οι μαθητές και οι μαθήτριες να μπουν στον αγώνα μαζί με την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα και να διεκδικήσουν ένα σχολείο, αλλά και μια κοινωνία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.
Παιδεία υποβάθμισης και οπισθοδρόμησης
Στην πλούσια συζήτηση που ακολούθησε, μπήκαν ζητήματα γύρω από την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων, την ανασφάλεια που επικρατεί στο χώρο των φοιτητών καθηγητικών σχολών για το εργασιακό τους μέλλον, το σχολικό εκφοβισμό και το ρατσισμό στα σχολεία, φαινόμενα τα οποία οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια για να αντιμετωπίσουν, το άγχος, την κατάθλιψη και τις ψυχικές ασθένειες που αντιμετωπίζει τμήμα των μαθητών, χωρίς να βρίσκει καμία στήριξη από το κράτος και τις δομές της εκπαίδευσης. Συζητήθηκε το θέμα της έμφασης στα θρησκευτικά, αλλά και της καταστολής που βιώνει στις μέρες μας η νεολαία. Τέλος, αναφέρθηκαν παραδείγματα εκπαιδευτικών αγώνων του παρελθόντος και η ανάγκη για το χτίσιμο ενός μαζικού πανεκπαιδευτικού κινήματος, που να οργανώσει τις αντιστάσεις απέναντι στη νέα επίθεση.
