Οι αγώνες των ναυτεργατών είναι δίκαιοι. Δουλεύουν σε σκληρές συνθήκες, αντιμετωπίζουν μεγάλη ανεργία και από 85.000 που ήταν το 1981 έφτασαν τους 19.770 το 2009 (στοιχεία από το ΝΑΤ – Ρ 27.6.10).
Στον αντίποδα οι έλληνες εφοπλιστές ελέγχουν το 8% του παγκόσμιου στόλου, το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας, είναι πρώτοι – εν μέσω κρίσης – στις αγορές μεταχειρισμένων πλοίων δαπανώντας 2.25 δις δολ για αγορά 106 πλοίων μόνο για το πρώτο 5μηνο του 2010 έναντι 1.06 δις δολ για 68 πλοία το αντίστοιχο 5μηνο του 2009 (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20.6.10)
Με 59 επίσημες φοροαπαλλαγές, 400 εκ. ευρώ κρατικές επιδοτήσεις από το 2002 μέχρι σήμερα, συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων κάθε χρόνο, το εφοπλιστικό κεφάλαιο βλέπει τα κέρδη του να αυξάνουν συνεχώς τη στιγμή που επιβάλλει στους ναυτικούς περισσότερες ώρες δουλειάς και χαμηλότερα μεροκάματα, σε γερασμένα και επικίνδυνα πλοία.
Ταυτόχρονα μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή προπαγάνδα συκοφάντησης των αγώνων κάθε φορά που κάνουν απεργία στα λιμάνια οι λιμενεργάτες, οι ναυτεργάτες κοκ.
Ο αποκλεισμός των πλοίων από την ΠΝΟ και το ΠΑΜΕ έχουν προκαλέσει μια μεγάλη συζήτηση για την αποτελεσματικότητα αυτών των κινητοποιήσεων. Παράλληλα η κυβέρνηση και οι εφοπλιστές ενεργοποιώντας για μια ακόμη φορά τη θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού, θέλουν να στρέψουν την κοινωνία ενάντια στους απεργούς επιστρατεύοντας τις θεωρίες για το χτύπημα στον τουρισμό, στα μαγαζιά του Πειραιά κτλ.
Κατ’ αυτούς, οι εργαζόμενοι στους δήμους δεν πρέπει να απεργούν για λόγους δημόσιας υγείας, οι αγρότες δεν πρέπει να κλείνουν τους δρόμους γιατί εμποδίζουν τις συγκοινωνίες και τελικά το σύστημα θέλει το ιερό -κατά τα άλλα- δικαίωμα της απεργίας να ασκείται με τη μέθοδο του κολλήματος αυτοκόλλητου στο μέτωπο που θα λέει «απεργώ», ενώ θα μαζεύονται τα σκουπίδια, θα ταξιδεύουν τα πλοία, θα δουλεύουν τα νοσοκομεία κοκ.
Ουσιαστικά θέλουν να δημιουργήσουν κλίμα αποδοχής της καταστολής ώστε να τρομοκρατήσουν το κίνημα όχι μόνο στα λιμάνια αλλά συνολικά.
Για το συνδικαλιστικό κίνημα και την αριστερά δεν πρέπει να τίθεται δίλημμα επιλογής. Απέναντι στο μέτωπο κυβέρνησης – εφοπλιστών και ΜΜΕ πρέπει να αντιτάξουμε το μέτωπο της αριστεράς και των εργαζομένων.
Κριτική στο ΠΑΜΕ
Η ενότητα απέναντι στους εφοπλιστές και τα τσιράκια τους δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνεται καμία κριτική στο ΠΑΜΕ και στην ΠΝΟ.
Στην επίθεση των εφοπλιστών η απάντηση δεν είναι 400 μέλη του ΠΑΜΕ να κλείνουν τους καταπέλτες των πλοίων στα οποία δεν απεργούν τα μέλη των πληρωμάτων. Η θέση του ΚΚΕ είναι «δεν απεργούν γιατί φοβούνται οπότε γι αυτό και εμείς τους βοηθάμε στέλνοντας κόσμο απέξω». Όμως η δουλειά της αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος είναι να στηρίζει και όχι να υποκαθιστά τους απεργούς.
Το ΠΑΜΕ στις κινητοποιήσεις του δεν αφήνει, όχι να συναποφασίσει, αλλά ούτε καν να πλησιάσει κανένας που βρίσκεται εκτός των τειχών του ΚΚΕ. Στις απεργίες της ΟΜΥΛΕ και των λιμενεργατών επί 13 μήνες ενάντια στο ξεπούλημα του λιμανιού στην κινέζικη COSCO ουσιαστικά απείχε με βάση τη λογική «δεν συμμετέχουμε σε ότι δεν ελέγχουμε».
Ενότητα και κοινός αγώνας
Στο λιμάνι χρειάζεται ενότητα. Πραγματική ενότητα των εργαζομένων και της αριστεράς. Χρειάζονται πραγματικά δημοκρατικά παρμένες αποφάσεις από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Σύνδεση με τους αγώνες του υπόλοιπου εργατικού κινήματος. Εκστρατεία στην κοινωνία για να κερδηθεί η υποστήριξή της και να αποτραπεί το χτύπημα των απεργιών από τα ΜΑΤ ή και τα ΟΥΚ όπως έγινε το 2002. Να διατυπωθούν στόχοι όπως η μείωση των ναύλων, η απρόσκοπτη σύνδεση των νησιών, ο ενιαίος δημόσιος φορέας ακτοπλοίας και λιμανιών κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο που μπορούν να γίνουν κατανοητοί και να βρουν ευρύτερη υποστήριξη. Ο κοινός αγώνας λιμενεργατών-ναυτεργατών με την υποστήριξη του ευρύτερου εργατικού κινήματος και της κοινωνίας, καταρχήν του Πειραιά, μπορεί να κερδίσει.
