Παραθέτουμε σειρά άρθρων για την αναγκαιότητα του πανεκπαιδευτικού μετώπου στην παιδεία, τις εξελίξεις για τους εκπαιδευτικούς σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Πανεκπαιδευτικό μέτωπο ενάντια στην κυβερνητική πολιτική
Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, δεν υπάρχει κλάδος εκπαιδευτικών που να μην βρίσκεται σε κινητοποιήσεις. Οι καθηγητές όλων των βαθμίδων της δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, οι δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στα φροντιστήρια, οι εκπαιδευτικοί των ΑΕΙ και ΤΕΙ, το διοικητικό προσωπικό των ΑΕΙ.
Η πολιτική της κυβέρνησης κατάφερε αυτό που δεν κατάφεραν εδώ και πολλά χρόνια οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες αυτών των κλάδων: το ταυτόχρονο απεργιακό μέτωπο των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων. Πρόκειται για ένα σημαντικό μέτωπο αγώνα που αναπόφευκτα θα επηρεάσει κι άλλους κλάδους εργαζομένων.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αξιοποιήσει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο των εκπαιδευτικών σε σύγκριση με τα χαμηλόμισθα στρώματα του ιδιωτικού τομέα και να στρέψει την κοινή γνώμη ενάντια στους απεργούς. Παράλληλα έχει ξεκινήσει την διαδικασία των εισαγγελικών παρεμβάσεων (π.χ. Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) ή τη δράση παρακρατικών ομάδων (π.χ. Πανεπιστήμιο Πειραιά) προκειμένου να κάμψει τους απεργούς.
Φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές και γονείς πρέπει να υποστηρίξουμε τον αγώνα των εκπαιδευτικών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει καθόλου ότι δίνουμε "συγχωροχάρτι", π.χ. στους μεγαλοκαθηγητές των ΑΕΙ οι οποίοι συνδέονται με εταιρείες και ερευνητικά προγράμματα.
Την ίδια ώρα κατανοούμε ότι αν η κυβέρνηση νικήσει τους εκπαιδευτικούς θα αναθαρρήσει για να συνεχίσει την πολιτική της λιτότητας στην παιδεία, την ψήφιση των νόμων για την αξιολόγηση, την εφαρμογή των αποφάσεων της Μπολώνια και του Βερολίνου, την εφαρμογή του καθηκοντολόγιου στα σχολεία, την εξόντωση των μαθητών με τα απαράδεκτα ωράρια και τις διαρκείς εξετάσεις και τέλος, την παραπέρα οικονομική αφαίμαξη των γονέων που δαπανούν ήδη 1.443,08 εκ. ευρώ (περίπου 500 δις δρχ.) το χρόνο για την παιδεία, χωρίς να υπολογίζονται αυτοί των οποίων τα παιδιά σπουδάζουν σε άλλη πόλη.
Για να νικήσουν οι εκπαιδευτικοί οι κινητοποιήσεις δεν θα πρέπει να σταματήσουν στις 6 του Οκτώβρη. Αλλά να ακολουθηθούν από νέες 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, με κοινές συγκεντρώσεις και πορείες και διευρυμένα αιτήματα που να καλύπτουν εκτός από τα μισθολογικά και θεσμικά αιτήματα της εκπαίδευσης.
Με τη δημιουργία απεργιακών επιτροπών και συντονισμό όλων των φορέων της εκπαίδευσης να μην επιτρέψουμε στην κυβέρνηση και στους υποταγμένους συνδικαλιστές να διασπάσουν και να σταματήσουν τον αγώνα.
__________
Kαθηγητές ΑΕΙ
Από τις 15 Σεπτέμβρη οι καθηγητές των ΑΕΙ απέχουν απο τα διδακτικά τους καθήκοντα με μισθολογικά κυρίως αιτήματα. Η αποχή των καθηγητών – μεσούσης μάλιστα της εξεταστικής περιόδου- είναι φυσικό να δημιουργεί δυσφορία στους φοιτητές. Ομως κύρια υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή είναι η κυβέρνηση μιας και στην κυριολεξία εμπαίζει τους πανεπιστημιακούς εδώ και 6 μήνες.
Με προτροπή της κυβέρνησης οι πανεπιστημιακοί ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις τους την περασμένη άνοιξη και προσήλθαν σε διάλογο. Η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει το πόρισμα της επιτροπής διαλόγου, που αποτελούνταν από εκπροσώπους των υπουργείων οικονομικών και παιδείας και από εκπρόσωπο της ΠΟΣΔΕΠ (της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας των καθηγητών γ’βάθμιας). Το τελικό πόρισμα της επιτροπής διαλόγου ήταν ότι οι πανεπιστημιακοί δικαιούνταν αύξηση 20% (10% το 2004 και 10% το 2005) στις μεικτές αποδοχές τους. Η κυβέρνηση τον Σεπτέμβρη τελικά ανακοίνωσε ότι δίνει αύξηση της τάξης του 7% μόνο. Αν αναλογιστεί κανείς ότι από αυτό το 7% μόνο το 2,8% είναι πραγματική αύξηση (λόγω πληθωρισμού και φορολογίας) σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΠΟΣΔΕΠ, τότε όλοι καταλαβαίνουμε ότι η κυβέρνηση απλά κοροϊδεύει τους πανεπιστημιακούς.
Ένα άλλο ερώτημα που έρχεται σε πολλούς λόγω της απεργίας είναι ότι οι πανεπιστημιακοί ήδη έχουν μεγάλους μισθούς σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και ότι είναι παράλογο να ζητάν παραπάνω. Η πραγματικότητα είναι ότι από την μία υπάρχει τεράστια απόκλιση μεταξύ των μισθών των διαφορετικών βαθμίδων των καθηγητών των ΑΕΙ, ενώ από την άλλη ένα μεγάλο μέρος του μισθού τους είναι επιδόματα που δεν υπολογίζονται στην σύνταξη με αποτέλεσμα η σύνταξή τους να φτάνει μόλις το 42% του μισθού τους. Επιπλέον όταν έχουμε ανάγκη από εκπαιδευτικούς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης είναι ανάγκη και η κάλυψη των οικονομικών αναγκών τους.
Αλλά πέρα από τα παραπάνω, ιδιαίτερα ανάμεσα στους φοιτητές, υπάρχουν και άλλα ερωτήματα: "μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτούς που είναι χωμένοι μέχρι το λαιμό στα πανάκριβα ερευνητικά προγράμματα, στα κονδύλια της ΕΕ και στην διαπλοκή με τις εταιρείες"; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι οι καθηγητές δεν μπορούν να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι αφού δεν διαπλέκονται όλοι με τα παραπάνω αλλά βασικά οι υψηλόβαθμοι, των οποίων η μισθολογική διαφορά από τους χαμηλόβαθμους εκπαιδευτικούς (π.χ. του λέκτορα) ξεκινούν από 1.000 ευρώ και φτάνουν τα 1.560 ευρώ. Έτσι ενώ από την μία πρέπει να υποστηριχθούν οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, από την άλλη δεν μπορεί να μείνει στο απηρόβλητο το κομμάτι εκείνο των καθηγητών οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με τις εταιρείες και τα προγράμματα της ΕΕ για την έρευνα, κερδίζοντας τεράστια ποσά. Παράλληλα αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια για την προώθηση των αντιδραστικών πολιτικών της στην ανώτατη εκπαίδευση ακολουθώντας μάλιστα και κατασταλτικές πρακτικές απέναντι σε φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Στα αιτήματα της ΠΟΣΔΕΠ περιλαμβάνεται και η αύξηση των δαπανών για τα πανεπιστήμια καθώς και η απόσυρση του ν/σ για την αξιολόγηση. Αλλά αν εξαιρέσει κανείς κάποιες μεμονωμένες παρεμβάσεις καθηγητών, συνολικά ο κλάδος δεν έχει πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση, ούτε έχει προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με τους δυσφορούντες φοιτητές, τόσο για να εξηγήσει τα αιτήματά του όσο και για να προσπαθήσει για την κοινή δράση απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης.
__________
ΟΛΜΕ (εκπαιδευτικοί β’βάθμιας)
Η απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις 6 και 7 Οκτώβρη και οι αποφάσεις της γενικής συνέλευσης των ΕΛΜΕ στις 11 Οκτώβρη, θα κρίνουν το αν θα έχουμε μια νέα αρχή για τον κλάδο μετά την μεγάλη απεργία διαρκείας του 1997 και την αναπόφευκτη "κοιλιά" που προκάλεσε η ήττα εκείνου του αγώνα.
12.000 καθηγητές – μετά από αρκετό καιρό – συμμετείχαν στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ που αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της 48ωρης απεργίας.
Οι καθηγητές ζητούν ουσιαστικές αυξήσεις στις αποδοχές στο ύψος του 25%. Η κυβέρνηση τους δίνει καθαρά – και πέρα από τις λογιστικές αλχημείες του Χριστοδουλάκη – από 59.62 ευρώ αύξηση (+ 6.3%) στον πρωτοδιοριζόμενο μέχρι 106.19 ευρώ αύξηση (+ 8.6%) στον καθηγητή που δουλεύει πάνω από 33 χρόνια (σύμφωνα με τους μισθολογικούς πίνακες της ΟΛΜΕ).
Οι αυξήσεις αυτές δεν καλύπτουν καν τον πληθωρισμό της διετίας 2003-4, ούτε τις απώλειες στο εισόδημα που ξεπερνούν το 30% την τελευταία πενταετία. Πόσο μάλλον που οι μισθοί των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα αντιστοιχούν στο 54% του ευρωπαϊκού μέσου όρου…
Παράλληλα οι καθηγητές έχουν στα αιτήματά τους:
– Την αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ
– Την καθιέρωση ανώτατου ορίου 25 μαθητών ανά τμήμα σε Γυμνάσιο-Λύκειο, ανά 20 για τις κατευθύνσεις και ανά 10 για τα εργαστήρια
– Την κατάργηση των νόμων 2525/97("μεταρρύθμιση" Αρσένη) και 2640/98 καθώς και του καθηκοντολογίου με το οποίο επιδιώκεται η χειραγώγηση καθηγητών και μαθητών.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να σύρει τους καθηγητές σε μια μάχη αριθμών γύρω από το επίδομα των 176 ευρώ που έχει ήδη δώσει στους δημόσιους υπαλλήλους αλλά όχι στους εκπαιδευτικούς, προσπαθώντας να στρέψει την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα τα πιο χαμηλόμισθα στρώματα ενάντια στους καθηγητές.
Αυτή η παγίδα πρέπει να αποφευχθεί και η ΟΛΜΕ μαζί με τις ΕΛΜΕ να απευθυνθούν για κοινό αγώνα σε μαθητές, γονείς και στους υπόλοιπους φορείς της εκπαίδευσης.
Ωστόσο η κατάσταση στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι ιδιαίτερα εύθραυστη. Η απεργία στηρίζεται στις ψήφους της ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ την σαμποτάρει ανοικτά και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΚΚΕ) με ένα κρεσέντο σεκταρισμού βάζει στο ίδιο τσουβάλι τις παρατάξεις της αριστεράς με τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που επιβάλει πρωτεύοντα ρόλο στις τοπικές ΕΛΜΕ και τη δημιουργία απεργιακών επιτροπών από τα κάτω, στο βαθμό που αποφασιστεί κλιμάκωση της απεργίας.
__________
Eκπαιδευτικοί ΤΕΙ
Είναι συνεχείς οι προσπάθειες της κυβέρνησης για διάσπαση του μετώπου καθηγητών ΤΕΙ και ΑΕΙ. Παρά τις υποσχέσεις για επιπλέον ενίσχυση των πρώτων, με σκοπό το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ τους και ενάντια στην πρόταση της πλειοψηφίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) στο ΔΣ της ΟΣΕΠ, οι εκπαιδευτικοί των ΤΕΙ αποφάσισαν -μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο- την συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Πολύς κόσμος αναρωτιέται αν οι καθηγητές των ΤΕΙ αξίζουν πράγματι συμπαράστασης στα αιτήματα τους ή αν απλώς ζητάνε παράλογες αυξήσεις στους ήδη πολύ μεγάλους μισθούς που παίρνουν. Πρώτα απ’ όλα από το 2002 η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει για την αύξηση του 20% που ζητούν οι εκπαιδευτικοί καθώς η Ομοσπονδία τους, μέσω ειδικής επιτροπής που είχε δημιουργηθεί για το ζήτημα και είχε αποδείξει με ατράνταχτα στοιχεία τη σημαντική μείωση των αποδοχών τους τα τελευταία χρόνια.
Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι μιλάμε για καθηγητές πολλαπλών ταχυτήτων, αφού στη μεγάλη τους πλειοψηφία πρόκειται για αναπληρωτές και ωρομίσθιους (ενδεικτικά στα ΤΕΙ Αθήνας οι ωρομίσθιοι αποτελούν το 27% των διδασκόντων). Σε πολλές περιπτώσεις οι έκτακτοι -που αποτελούν το 70% του συνόλου- δεν έχουν λάβει ακόμα τις αποδοχές της περασμένης χρονιάς !
Στα θετικά των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών είναι ότι πέραν των αυξήσεων και την ενσωμάτωση των επιδομάτων στο μισθό, ζητούν την απόσυρση του νομοσχεδίου για την αξιολόγηση και την επιπλέον χρηματοδότηση των ιδρυμάτων.
Στα αρνητικά πως για άλλη μια φορά δεν έχει γίνει καμιά προσπάθεια από μέρους τους για σύνδεση των αιτημάτων τους με τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις των σπουδαστών, την στιγμή που όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η συγκρότηση μετώπου διδασκόντων και διδασκομένων για την υπεράσπιση της δημόσιας , δωρεάν παιδείας.
__________
ΔΟΕ (Δάσκαλοι)
Με 9 στις 11 έδρες του Δ.Σ. της ΔΟΕ να ανήκουν σε ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ γίνεται αντιληπτό ότι η λέξη "αγώνας" έχει εκλείψει από τους δασκάλους. Ακόμα και σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή που η ΟΛΜΕ κάλεσε 48ωρη απεργία, η ΔΟΕ φρόντισε να "διαφοροποιηθεί" καλώντας για 24ωρη στις 6 Οκτώβρη και 48ωρη μετά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη.
Κι όμως η βάση των δασκάλων είναι εξοργισμένη με την κυβέρνηση και την στάση της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στο Δ.Σ. Η έκφραση "πουλημένοι" είναι η πιο επιεικής που ακούγεται.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΔΟΕ ένας πρωτοδιόριστος εκπαιδευτικός θα πάρει συνολική αύξηση 109 ευρώ το 2004 τα οποία περιλαμβάνουν 36 ευρώ αύξηση στο βασικό και 73 ευρώ το επίδομα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από το επίδομα των 176 ευρώ που πήραν οι δημόσιοι υπάλληλοι οι δάσκαλοι θα πάρουν μόνο τα 73 και ότι αυτό το ποσό δεν συνυπολογίζεται στα δώρα και την ασφάλιση του εκπαιδευτικού καθώς δεν είναι ενσωματωμένο στο βασικό μισθό.
Ενδεικτικά η ΔΟΕ ανακοίνωσε ότι ενώ οι αυξήσεις των άλλων κλάδων του δημοσίου αρχίζουν από τα 212 ευρώ για τους πρωτοδιόριστους, στην περίπτωση των δασκάλων η μεγαλύτερη αύξηση δεν ξεπερνάει τα 165 ευρώ και αυτή για όσους έχουν 30 χρόνια υπηρεσίας και πάνω.
Εκτός από τα μισθολογικά υπάρχουν ακόμα και τα ζητήματα του ολοήμερου σχολείου, των δαπανών για την παιδεία κ.α, τα οποία "τρέχουν" και για τα οποία η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ αδιαφορούσε προκλητικά. Η αγανάκτηση της βάσης των δασκάλων είναι δικαιολογημένη. Τα τοπικά συντονιστικά και οι τοπικές Γ.Σ. πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Γιατί αν περιμένουν από τον Μπράτη και τους ομοίους του…
