Του Νίκου Αναστασιάδη
Ανεξαρτήτως της έκβασης του ανοιχτού πολέμου που έχει ονομαστεί «διαπραγμάτευση» (από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ) η πρόταση και ψηφοφορία στη βουλή υπέρ ενός μνημονίου που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι είναι έτοιμη να εφαρμόσει, την τοποθετεί αντικειμενικά στην απέναντι πλευρά.
Γιατί όταν 5 χρόνια τώρα δίνουμε σαν λαός έναν σκληρό αγώνα ενάντια στη λιτότητα, το να αναλαμβάνει η Αριστερά την ευθύνη να υλοποιήσει μια τέτοια λιτότητα είναι ανοιχτή προδοσία του αγώνα!
Στα πλαίσια του σοκ που έχει προκαλέσει αυτή η κίνηση, έχουν εμφανιστεί κάποιες «φυλές» στελεχών, μελών, ή υποστηρικτών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να εξηγήσουν και να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση.
Α. «Είναι σωστά τα μέτρα»
Ο Πάγκαλος είχε χρησιμοποιήσει τη φράση «το Μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο» ενσαρκώνοντας την τάση όχι απλά να δικαιολογηθούν τα μνημονιακά μέτρα αλλά να υποστηριχθεί ότι είναι και σωστά! Κάτι παρόμοιο βλέπουμε από μια σειρά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο τον Παπαδημούλη ο οποίος πρόσφατα έγραψε:
«Γιατί όσοι ζουν στο Περιστέρι, την Κρήτη, το Πέραμα ή τους Παξούς, να επιδοτούν, μέσω ΦΠΑ, τους τουρίστες και κατοίκους σε Μύκονο κ Σαντορίνη;».
Επαναφορά δηλαδή του κοινωνικού αυτοματισμού για να δικαιολογηθεί η κωλοτούμπα! Ντροπή! Μόνο αυτό μπορεί να ειπωθεί για αυτή τη στάση!
Β. «Έξοδος από το ευρώ σημαίνει καταστροφή»
«Εδώ κινδυνεύουμε να ανατιναχτεί το κράτος… μιλάμε για άτακτη χρεοκοπία», «Ανάμεσα σε μια κακή και σε μια καταστροφική επιλογή, είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε το πρώτο»
είπε ο Αλέξης Τσίπρας προχτές στην ομιλία του.
Τι διαφορά έχει αυτό το επιχείρημα από αυτά που χρησιμοποιούσαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ για να ψηφίσουν τα προηγούμενα μνημόνια και όλα τα μέτρα; Όταν το κίνημα ήταν τότε στους δρόμους απαιτούσε από όλους αυτούς να μην ψηφίσουν τα μέτρα παρά τον εκβιασμό για έξοδο από το ευρώ.
Τώρα χρησιμοποιείται ακριβώς η ίδια πιπίλα, και έτσι με μια έννοια βγαίνουν δικαιωμένοι όλοι αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια, και εμφανίζεται ο Μεϊμαράκης να συμπονεί τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ γιατί «τώρα μας καταλαβαίνετε που ψηφίζαμε μνημόνια»…
Το Δεν Υπάρχει Άλλη Εναλλακτική (το γνωστό TINA – there is no alternative) είναι το μόνιμο μαστίγιο όλων των κομμάτων του κατεστημένου για να εφαρμόζει τις πολιτικές του. Από τη στιγμή που το αποδέχεται η Aριστερά, παύει να είναι Aριστερά.
Γ. «Δεν είναι ευνοϊκός ο συσχετισμός δυνάμεων»
«Ήταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία […] Είναι αλήθεια πως ορισμένα σημεία θα μπορούσαν να αποσαφηνιστούν περισσότερο αλλά αυτό δεν είναι η ουσία του όλου ζητήματος. Η συναισθηματικότητα δεν μπορεί να καθορίζει την πολιτική μας. Η πραγματικότητα και η ακριβής εκτίμηση των δυνάμεων μας καθορίζει την πολιτική μας […] Η σημερινή συμφωνία είναι αποτέλεσμα της διεθνούς κατάστασης. Δεν πρέπει να είμαστε απογοητευμένοι από τη συμφωνία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τη συμφωνία απαισιόδοξα αλλά να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε η συμφωνία να αποβεί προς όφελός μας […] Είχαμε και έχουμε σωστή πολιτική αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να την εφαρμόσουμε. Αν αύριο αλλάξουν οι συνθήκες θα νικήσουμε».
Απόσπασμα από ομιλία του ηγετικού στελέχους (ουσιαστικά υπ’ αριθμόν δύο του κόμματος) Γ. Ιωαννίδη στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στις 14 Φεβρουαρίου 1945, δύο μέρες δηλαδή μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας
Όπως και τότε που το ΕΑΜ έλεγχε όλη την Ελλάδα εκτός από το Κολωνάκι, η εκτίμηση για «αρνητικό συσχετισμό» ήταν στα μυαλά των ηγεσιών που δεν είχαν το σθένος και το σχέδιο να τον αλλάξουν.
Μετά από 5 χρόνια σκληρών μαχών ενάντια στη λιτότητα, μετά από την τρομοκρατία των 5 μηνών για καταστροφή, ο λαός έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ και ΟΧΙ! Όποιος αγνοεί αυτόν τον συσχετισμό και παραδίδεται στους χαρτογιακάδες δεν είναι άξιος να ηγείται αυτού του αγώνα.
Δ. «Ήταν λάθος το σχέδιο, αλλά ΔΕΝ υπήρχε άλλη κατατεθειμένη πρόταση»
Η «φυλή» αυτή περιλαμβάνει εκτός από τους κακοπροαίρετους και αρκετό καλό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είχε την απαραίτητη ενημέρωση ή έδειξε κατά κάποιο τρόπο εμπιστοσύνη στην ηγεσία – με αυτή την έννοια έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ξεκινάει από μια αυτοκριτική για το «σχέδιο» της ηγεσίας (θα σταματήσουμε την λιτότητα εντός Ευρωζώνης χωρίς να συγκρουστούμε – θα τους πείσουμε) που στα μάτια όλων πια φάνηκε πόσο αποτυχημένο ήταν, αλλά θεωρεί ότι ποτέ δεν κατατέθηκε κάποια εναλλακτική πρόταση.
Πρέπει όμως να πούμε ότι εναλλακτική πρόταση σε αυτό τον στρουθοκαμηλισμό της ηγεσίας υπήρχε, και είχε κατατεθεί εγκαίρως. Η πραγματικότητα είναι ότι εντός της Αριστεράς από την αρχή της κρίσης υπάρχει ένας πολύ έντονος διάλογος για πρόγραμμα με το οποίο θα πορευτούμε. Και σε αυτό το διάλογο είχαν κατατεθεί (με διαφοροποιήσεις) δύο λογικές. Η μία που βλέπουμε να εφαρμόζεται σήμερα. Και η άλλη που μιλούσε για την ανάγκη προετοιμασίας για ρήξη.
Πολλές οργανώσεις, ομάδες και αναλυτές της Αριστεράς είχαν καταθέσει τέτοιες προτάσεις, αλλά αυτές αντιμετωπίστηκαν σαν «υπερβολικές», «ανυπόστατες», κτλ.
Το «Ξεκίνημα» είχε από το 2009 και άπειρες φορές έκτοτε καταθέσει ένα εναλλακτικό σχέδιο που περιλαμβάνει εν ολίγοις:
- Άρνηση πληρωμής του χρέους για να σταματήσει η αιμορραγία της οικονομίας
- Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο για να μην επικρατήσει χάος (όπως έγινε)
- Έλεγχος κίνησης κεφαλαίων για να σταματήσει η μεταφορά του πλούτου του ελληνικού λαού από τους καπιταλιστές σε τράπεζες του εξωτερικού
- Αντιμετώπιση του σαμποτάζ των καπιταλιστών που θα δοκιμάσουν να πιέσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς με κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων που κλείνουν
- Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και σχεδιασμός με βάση έναν ενιαίο φορέα ανά κλάδο παραγωγής
- Ένα μαζικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για να πάρει μπροστά η οικονομία.
- Εφαρμογή πλατιάς δημοκρατίας στην παραγωγή και στη δημόσια διοίκηση με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση
- Τα μέτρα αυτά θα έθεταν φυσικά το θέμα του νομίσματος και της συμμετοχής στην Ευρωζώνη. Το «Ξ» εξηγούσε εμφατικά και επίμονα ότι αποτελούσε τραγική αυταπάτη το να πιστεύει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορούσε να ανατρέψει τη λιτότητα μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Κι ότι μόλις επιχειρούσε να κάνει κάτι τέτοιο οι «εταίροι» θα της έδειχναν την πόρτα! Δυστυχώς σήμερα ζούμε τις τραγικές συνέπειες των αυταπατών του Α. Τσίπρα και της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
- Μια αριστερή κυβέρνηση όφειλε να είχε εκπονήσει, έγκαιρα, ένα σχέδιο σταδιακής μετάβασης σε εθνικό νόμισμα ώστε να συγκεντρώσει τα ευρώ που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά, δημιουργώντας συναλλαγματικά αποθέματα και διασφαλίζοντας ότι το νέο νόμισμα θα έχει αξία στην πληρωμή των βασικών αγαθών (λογαριασμοί, σούπερ μάρκετ, μετακινήσεις, βενζίνη, θέρμανση, κτλ) ώστε να μην έχουμε δραματική υποτίμηση και πληθωρισμό, και δημιουργώντας εμπιστοσύνη στον κόσμο.
- Με βάση αυτά, ταξικό και διεθνιστικό κάλεσμα στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου για συνεργασία σε μια ισότιμη βάση
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με αυτά τα μέτρα, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν κατατέθηκαν!
Για να βγουν τα συμπεράσματα από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, θα πρέπει η αυτοκριτική να είναι ανοιχτή και ειλικρινής. Για να αποφύγουμε την καταστροφή που έρχεται, χρειάζεται η υιοθέτηση ενός τέτοιου προγράμματος από τον κόσμο της Αριστεράς και σε μαζικό επίπεδο.
