του Χάρη Σαββίδη
Την καταστροφική τακτική, που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την κρίση στην Ευρωζώνη, συνεχίζουν οι ηγεσίες των γερμανικών συνδικάτων.
Την προηγούμενη εβδομάδα, με συνοπτικές διαδικασίες, η IG Metall, το μεγαλύτερο συνδικάτο στην Ευρώπη, συμφώνησε σε αυξήσεις 3% με αντάλλαγμα εργασιακή ειρήνη για τους επόμενους 15 μήνες. Σε ετήσια βάση, δηλαδή, η αύξηση είναι κοντά στο 2,5%.
Παραδοσιακά η IG Metall δίνει το στίγμα για το σύνολο της γερμανικής οικονομίας – λίγες μέρες μετά ακολούθησε το συνδικάτο 765.000 δημοσίων υπαλλήλων, υπογράφοντας συμφωνία για αυξήσεις 5,6% σε ορίζοντα διετίας – δηλαδή περίπου 2,75% σε ετήσια βάση.
Η ίδια η ηγεσία της IG Metall, προσπαθώντας να υποστηρίξει το αρχικό αίτημα για αυξήσεις 5,5%, εκτιμούσε ότι η αύξηση της παραγωγικότητας φέτος θα φτάσει το 3,5%.
επιστροφή στο 2001
Από το 2001 μέχρι το 2012, σωρευτικά οι αυξήσεις μισθών στο σύνολο της γερμανικής οικονομίας υπολείπονται 0,5 ποσοστιαίες μονάδες της αύξησης του επιπέδου των τιμών. Αν στο σύνολο της οικονομίας δοθούν αντίστοιχες αυξήσεις με αυτήν που κέρδισε η IG Metall, τότε η αγοραστική δύναμη των Γερμανών θα επιστρέψει στο επίπεδο του… 2001.
Το «πάγωμα» των μισθών επί σχεδόν 15 χρόνια έγινε δεκτό από τα συνδικάτα προκειμένου να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας. Τα συνδικάτα υπέκυψαν, δηλαδή, στον εκβιασμό των εργοδοτών «ή ξεχνάτε τις αυξήσεις ή μετακομίζουμε στην Ανατολική Ευρώπη». Υιοθέτησαν, επίσης, τη λογική της διατήρησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
με μαθηματική ακρίβεια στην κρίση
Μια προσέγγιση της πραγματικότητας που έχει υποτίθεται «ρεαλιστική» βάση αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κρίση, που ταλανίζει εδώ και πέντε χρόνια την παγκόσμια οικονομία.
Γιατί, από τη στιγμή που επί 15 χρόνια οι μισθοί σε μια οικονομία αυξάνονται με ρυθμό βραδύτερο της παραγωγής, λογική συνέπεια είναι οι εργαζόμενοι-καταναλωτές να μην μπορούν να την απορροφήσουν. Η υπερβάλλουσα παραγωγή θα πρέπει να διοχετευθεί προς εξαγωγή, αλλιώς τα προϊόντα απλά θα στοιβάζονται.
Αν, όμως, όλες οι οικονομίες ταυτόχρονα ακολουθούν αυτή τη λογική, θα έχουν όλες ανάγκη αύξησης των εξαγωγών. Καθώς αυτό δεν είναι εφικτό να συμβεί, θα προκύψει παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής.
η λύση
Η λύση προφανώς και δεν είναι να δίνονται ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Σε μια τέτοια περίπτωση είτε θα προκύψει πληθωρισμός, είτε θα διογκώνεται σταθερά το έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο.
Αυτό που είναι όμως εντελώς απαραίτητο είναι η αύξηση της παραγωγής να καταλήγει στους εργαζομένους και όχι τους εργοδότες. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να τροφοδοτείται η αγοραστική δύναμη και άρα να μπορεί να στηριχθεί η περαιτέρω αύξηση της παραγωγής. Σε αντίθετη περίπτωση η κρίση είναι απλά αναπόφευκτη!
Εθνικιστικές στρατηγικές από τις ηγεσίες των συνδικάτων
Οι ηγεσίες των συνδικάτων στη Γερμανία προτίμησαν όλα αυτά τα χρόνια να εστιάσουν στη διατήρηση των θέσεων εργασίας, προσεγγίζοντας το θέμα αποκλειστικά από την οπτική γωνία των εργοδοτών: «Πώς θα τους πείσουμε ότι έχουν κίνητρο να παραμείνουν στη χώρα».
Κατέληξαν, έτσι, σε μια εθνικιστική στην ουσία στρατηγική, που μεσοπρόθεσμα δυνάμωσε τις γερμανικές εταιρείες αλλά πλέον αναπαράγει και βαθαίνει την κρίση στην Ευρωζώνη, συνθλίβει τους λαούς του Νότου, γίνεται όπλο πυγμής στα χέρια της γερμανικής άρχουσας τάξης, ανοίγει μια νέα εποχή «νεο-αποικισμού» από τη μεριά της Γερμανίας προς τη λεγόμενη περιφέρεια, και ασφαλώς απειλεί την Ευρωζώνη βαθαίνοντας την κρίση του ευρώ.
Σίγουρα αυτός δεν πρέπει να είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης στη Γερμανία. Σίγουρα οι πολιτικές που αποφασίζουν οι ηγεσίες των γερμανικών συνδικάτων δεν ανταποκρίνονται στα συμφέροντα όχι μόνο των Ευρωπαίων εργαζομένων αλλά ούτε και των Γερμανών εργαζομένων.
«Μα δεν έχουμε επιλογή», θα απαντήσουν οι υποστηρικτές της αντίθετης άποψης. «Αν οι Γερμανοί εργαζόμενοι αρνηθούν να δεχτούν τις πενιχρές αυξήσεις που προσφέρουν οι εργοδότες (παρόλο που στην πραγματικότητα σημαίνουν μειώσεις) τότε θα υλοποιήσουν τις απειλές τους και θα φύγουν από τη χώρα, μεταφέροντας τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, προκαλώντας μια τεράστια κρίση».
η απάντηση
Είναι βέβαια σωστό ότι οι Γερμανοί εργοδότες δεν πρόκειται να αποδεχτούν τις απαιτήσεις των Γερμανών εργαζομένων για ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο κοκ. Αυτός όμως είναι και ο λόγος για τον οποίο, το εργατικό κίνημα στη Γερμανία, πρέπει να έχει απάντηση στις απειλές και τους εκβιασμούς τους. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία: το πέρασμα των γερμανικών κολοσσών στην ιδιοκτησία της γερμανικής κοινωνίας, με άλλα λόγια η εθνικοποίηση των μεγάλων βιομηχανικών και άλλων επιχειρήσεων – κάτω ασφαλώς από απόλυτη διαφάνεια και κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση για να μην έχουμε τα φαινόμενα της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς που υπάρχουν στον σημερινό δημόσιο τομέα.
Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να εμποδίσουν τη γερμανική βιομηχανία από το να φύγει σε άλλες χώρες, μόνο έτσι θα μπορούσαν να διασφαλίσουν το δικαίωμα στην απασχόληση και αξιοπρεπείς μισθούς για τους Γερμανούς εργαζόμενους, μόνο έτσι θα αποτρέπανε την καταλήστευση και τον νεο-εποικισμό της ευρωπαϊκής περιφέρειας από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό και μόνο έτσι θα μπορούσαν να διασφαλίσουν τη δημοκρατία, την ισότητα και την αδελφοσύνη ανάμεσα στις εργατικές τάξεις και τους λαούς της Ευρώπης.
