Τελικά τα βασικά χαρακτηριστικά των φετινών φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών είναι 2:
α) Ένα από τα μεγαλύτερα φοιτητικά κινήματα μεταπολιτευτικά δεν αντανακλάστηκε στις φετινές εκλογές, καθώς η ΔΑΠ κατάφερε να κρατήσει την πρωτιά της και τα συνολικά αποτελέσματα δεν άλλαξαν ουσιαστικά.
β) όχι μόνο η ΠΚΣ (αυτό είναι αναμενόμενο) αλλά και η υπόλοιπη αριστερά (δηλ. ΕΑΑΚ – ΑΡ.ΕΝ) δεν στέκονται απέναντι στα αποτελέσματα με τον απαραίτητο προβληματισμό και νηφαλιότητα ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα που να βοηθούν το κίνημα στα μελλοντικά του βήματα.
Πιο αναλυτικά:
Σε σύγκριση με το 2006:
Η ΔΑΠ έμεινε στάσιμη στα ΑΕΙ (+107 ψ.) και έπεσε στα ΤΕΙ ( – 2.832 ψ.).
Η ΠΑΣΠ έπεσε ελαφρά στα ΑΕΙ (482 ψ.) και στα ΤΕΙ (888 ψ.)
Τα άκυρα-λευκά ήταν 4.367 στα ΑΕΙ (+ 375) και 1.717 στα ΤΕΙ (-133).
Η αποχή μειώθηκε ελάχιστα στα ΑΕΙ (735 περισσότεροι φοιτητές ψήφισαν φέτος) και αυξήθηκε στα ΤΕΙ (2797 σπουδαστές λιγότεροι ψήφισαν φέτος).
Η ΠΚΣ έπεσε κατά 566 ψ. στα ΑΕΙ και ανέβηκε κατά 1317 ψ. στα ΤΕΙ.
Η ΕΑΑΚ ανέβηκε κατά 873 ψ. στα ΑΕΙ και κατά 280 ψ. στα ΤΕΙ, σύμφωνα με την ίδια (και κατά 1160 ψ. στα ΑΕΙ και 217 ψ. στα ΤΕΙ σύμφωνα με την ΠΚΣ).
Η ΑΡ.ΕΝ ανέβηκε κατά 802 ψ. στα ΑΕΙ και 216 ψ. στα ΤΕΙ σύμφωνα με την ίδια (και κατά 635 ψ. στα ΑΕΙ και κατά 207ψ. στα ΤΕΙ σύμφωνα με την ΠΚΣ).
Αυτή η εικόνα σε τίποτα δεν δείχνει ότι προηγήθηκε εδώ και ένα χρόνο ένα από τα πιο μαζικά φοιτητικά κινήματα, με τα 2/3 των σχολών σε κατάληψη, δεκάδες χιλιάδες στις ΓΣ όπου η ΔΑΠ υπέστη πανωλεθρία, δεκάδες πορείες μερικές εκ των οποίων από τις πιο μαζικές μεταπολιτευτικά.
(Σημ: για τα στοιχεία χρησιμοποιήσαμε τους πίνακες της ΠΚΣ, της ν.ΚΑ και της ΑΡ.ΕΝ. Επειδή έχουν όλα τους ελλείψεις και λάθη αποφεύγουμε την αναφορά σε ποσοστά και κρατάμε την αναφορά σε αριθμούς που είναι παρόμοιοι και μπορούν να διασταυρωθούν ανά σχολή)
Νίκη της ΔΑΠ και του «δικομματισμού»
Οι φοιτητές και οι σπουδαστές δεν είδαν σε αυτές τις εκλογές την προέκταση του κινήματός τους. Δεν είδαν λόγο μαζικής προσέλευσης και μαχητικής υπερψήφισης κάποιας από τις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις. Πάνω από όλα δεν είδαν την δυνατότητα ανατροπής της κυριαρχίας της ΔΑΠ σε μια σειρά σχολές ύστερα από 21 χρόνια κάτι που όπως φαίνεται και από τα αποτελέσματα ήταν απόλυτα εφικτό σε πολλές σχολές. Είδαν για μια ακόμη φορά την αριστερά κατακερματισμένη και αλληλοσπαρασόμενη, δίχως προτάσεις για το κίνημα και πρόγραμμα για τις σχολές.
Η ΔΑΠ παρέμεινε πρώτη με μικρή πτώση και αυτό επέτρεψε στον Καραμανλή και στη Γιαννάκου να σπεύσουν να τη συγχαρούν και να μιλήσουν για «αποφασιστική συνέχιση των μεταρρυθμίσεων στην παιδεία». Παράλληλα πολλοί φοιτητές και σπουδαστές απογοητεύτηκαν από τα αποτελέσματα και κυρίως για τις προοπτικές ενός νέου κινήματος για την ανατροπή του νέου νόμου πλαίσιο στην πράξη.
ΠΚΣ
Η ΠΚΣ ήταν η μόνη από τις μαζικές παρατάξεις της αριστεράς που έπεσε στα ΑΕΙ. Η αιτία γι αυτό βρίσκεται στην πολιτική της απέναντι στο κίνημα. Αρχικά ήταν ενάντια στις καταλήψεις όπως και στην απεργία διαρκείας των πανεπιστημιακών, μετά σύρθηκε στο κίνημα, έπειτα έκανε χωριστά συντονιστικά, μετά συμμετείχε στα συντονιστικά των καταλήψεων για να καταλήξει στο τέλος ξανά σε χωριστά συντονιστικά.
Όλη της η προσπάθεια ήταν το πώς θα καπελώσει το κίνημα και πως θα αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη και καθόλου το πώς θα νικήσει ο αγώνας των φοιτητών. Από το Μάρτη ακόμα όλη της η έμφαση ήταν οι εκλογές και οι ψήφοι. Και βέβαια οι κατηγορίες απέναντι σε όλη την υπόλοιπη αριστερά ότι είναι «πασόκοι» και «τσιράκια της ΕΕ».
Στα ΤΕΙ η ΠΚΣ ανέβηκε, βασικά γιατί το κίνημα στα ΤΕΙ δεν είχε την ίδια δυναμική και η υπόλοιπη αριστερά είναι αρκετά αδύναμη με αποτέλεσμα να μη φανεί όπως στα ΑΕΙ η διασπαστική και αντιφατική πολιτική της.
Τα αποτελέσματα αυτά σίγουρα έχουν προκαλέσει υγιείς προβληματισμούς στα πιο σκεπτόμενα κομμάτια της βάσης της ΠΚΣ και της ΚΝΕ. Το κεντρικό ερώτημα «γιατί ενώ είχαμε ένα χρόνο φοιτητικών αγώνων η ΠΚΣ δεν ανέβηκε στις εκλογές» δεν μπορεί να απαντηθεί από την ηγεσία της ΚΝΕ. Και αυτό γιατί η απάντηση απαιτεί συνολική αυτοκριτική για τη στάση της ΠΚΣ-ΚΝΕ όχι μόνο σε αυτό το κίνημα αλλά στα κινήματα γενικά. Απαιτεί πάνω απ΄ όλα ουσιαστική αυτοκριτική και αλλαγή του σταλινικού χαρακτήρα αυτής της οργάνωσης, κάτι που η ηγεσία είναι ανίκανη να κάνει.
ΕΑΑΚ
Την πιο σοβαρή αυτοκριτική από το κομμάτι της αριστεράς που μπήκε στη μάχη του φοιτητικού κινήματος, οφείλει να κάνει η ΕΑΑΚ, καθώς αυτή ήταν η δύναμη που πρωτοστάτησε στο κίνημα.
Προβληματισμοί υπάρχουν και στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ και ειδικά στους νέους αγωνιστές που συσπειρώθηκαν γύρω της μέσα στο κίνημα. Γι αυτούς η εικόνα που προσπαθούν να παρουσιάσουν οι κεντρικές ανακοινώσεις της ΕΑΑΚ και τα πρωτοσέλιδα του ΠΡΙΝ απλά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Η ΕΑΑΚ στις ανακοινώσεις της (και στα πρωτοσέλιδα του ΠΡΙΝ) πανηγυρίζει για μια άνοδο 1000 ψ. σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και για συνολικά 7.788 ψ. στα ΑΕΙ και 694 στα ΤΕΙ τη στιγμή που καθοδηγούσε ένα κίνημα περισσότερων από 80.000 φοιτητών.
Η άνοδος των 1000 ψήφων όμως είναι μικρότερη από αυτή που είχε το 2004 και το 2005 – όταν δεν υπήρχε κανένα κίνημα!
Λένε για την άνοδο στο Βόλο, στο Ηράκλειο και στη Θεσ/νίκη (που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην καταγραφή νέων σχημάτων και όχι στην άνοδο ήδη υπαρχόντων) και δεν λένε κουβέντα για τις μεγάλες σχολές-κάστρα των ΕΑΑΚ και ατμομηχανές του κινήματος σε Αθήνα, Πάτρα κα.
Τα ΕΑΑΚ έπεσαν στις βασικές σχολές όλων των συνιστωσών τους στην Αθήνα: ΕΜΠ (όπου έχασαν και την πρώτη θέση στους Ηλεκτρολόγους από τη ΔΑΠ), Ιατρική, Νομική, Γεωπονική, ενώ ανέβηκαν μόλις 17ψ. στη Φιλοσοφική.
Στην Πάτρα είχαν στασιμότητα συνολικά ενώ έπεσαν στις σχολές κλειδιά των Μηχανολόγων και των Ηλεκτρολόγων όπου έχασαν και την πρώτη θέση από τη ΔΑΠ.
Τέλος έπεσαν στα Πολυτεχνεία Κρήτη (Χανιά) και Ξάνθης ενώ στα Γιάννινα έμειναν στάσιμα σημειώνοντας πτώση στο Επιστήμης Υλικών όπου είναι πρώτη δύναμη.
Στα ΤΕΙ τα ΕΑΑΚ ξεπεράστηκαν από την ΑΡ.ΕΝ και ακόμη περισσότερο από την άνοδο της ΠΚΣ.
ΑΡ.ΕΝ.
Η ΑΡ.ΕΝ μιλάει κι αυτή για «σημαντική επιτυχία» εννοώντας ως τέτοια την αύξηση κατά 800 ψ. στα ΑΕΙ και 216ψ. στα ΤΕΙ.
Η αλήθεια είναι ότι η ΑΡ.ΕΝ ανέβηκε αλλά δεν κατέγραψε δυναμική, παρά το γεγονός ότι σε αυτή συμμετέχει ο ΣΥΝ με ότι αυτό συνεπάγεται σε μηχανισμό, προβολή από τα ΜΜΕ κτλ.
Στις μεγάλες σχολές της Αθήνας όπου το Δίκτυο έχει τα μαζικότερα σχήματά του, η ΑΡ.ΕΝ είτε ξεπέρασε ελάχιστα το περυσινό άθροισμα ψήφων ΔΑΡΑΣ και ΚΟΕ: π.χ. Φιλοσοφική και ΠΑ.ΠΕΙ (+20ψ), Πάντειος (+ 9ψ), είτε έπεσε ελαφρά π.χ. ΑΣΟΕΕ (–5ψ.), Πολιτικό (–11ψ.) κτλ.
Στην Πάτρα επίσης όπου έχει σημαντικές δυνάμεις η ΚΟΕ, η ΑΡ.ΕΝ συνολικά είχε μικρή πτώση.
Συμπεράσματα – προτάσεις
Στην περίοδο που μπαίνουμε η κυβέρνηση θα επιχειρήσει την εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο στην πράξη. Το παραπέρα χτύπημα του δημόσιου πανεπιστημίου. Την ισοτίμηση των πτυχίων μας με αυτά των λογής-λογής ιδιωτικών κολεγίων και ΚΕΣ.
Την παράδοση της έρευνας στις επιχειρήσεις. Την γενικευμένη επιβολή διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η αριστερά στις σχολές χρειάζεται να βγάλει συμπεράσματα. Να διορθώσει τις αδυναμίες της για να μπορέσει να δώσει τις μάχες που έρχονται με καλύτερους όρους.
Χρειάζεται καταρχήν σταμάτημα του «εμφύλιου πολέμου» και του κατακερματισμού. Η ενότητα δεν σημαίνει παραγνώριση των διαφορών ή κατάργηση της αυτοτέλειας της κάθε δύναμης. Σημαίνει όμως την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα στις ΓΣ και στο κίνημα, κάτι που απόδειξε περίτρανα η εμπειρία του αγώνα μας.
Χρειάζεται πρόγραμμα. Θετικές και τεκμηριωμένες προτάσεις και όχι απλά αρνήσεις. Απλό και κατανοητό στους φοιτητές και στην κοινωνία. Που να εξηγεί πως εμείς εννοούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο και να απαντάει στα ψέματα της κυβέρνησης.
Χρειάζεται σωστή αντίληψη για τη λειτουργία των συντονιστικών. Με πραγματικά εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους από τις ΓΣ ώστε να είναι πραγματικά δημοκρατικά και αποτελεσματικά.
Χρειάζεται καθαρή τοποθέτηση απέναντι στα μπάχαλα και σε όσα δυσφημούν τον αγώνα του κινήματος.
Τέλος χρειάζεται εγκατάλειψη της αλαζονείας και της λογικής «εγώ είμαι το κίνημα» γιατί αποδείχτηκε στην πράξη ότι οδηγεί σε ήττες.
Το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα ένα χρόνο τώρα απέδειξε ότι έχει ωριμότητα και διάθεση για σκληρούς αγώνες διαρκείας. Με μια αριστερά αντάξιά του, μπορεί να ανατρέψει τις επιθέσεις της κυβέρνησης και του κατεστημένου. Να ανοίξει το δρόμο για ένα αναβαθμισμένο, δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Να ενώσει τις δυνάμεις του με όλη την παιδεία και τους εργαζόμενους στην προοπτική μιας συνολκής αλλαγής στην παιδεία και μιας συνολικής ανατροπής στην κοινωνία.
Για τα γεγονότα στη Νομική και αλλού
Μέλη της ΑΡΑΣ στα Εξάρχεια ξυλοκοπούν και τραυματίζουν τον Δ. Τζανακόπουλο γραμματέα της νεολαίας ΣΥΝ.
Μέλη των ΕΑΑΚ στη Φιλοσοφική Αθήνας, στο Ρέθυμνο κ.α. απαγορεύουν στην ΑΡ.ΕΝ να γράφει στα ψηφοδέλτιά της αναλυτικά τις παρατάξεις που την συναποτελούν κάτι που άλλωστε κάνουν τα ίδια τα ΕΑΑΚ σε άλλες σχολές που έχουν 2 σχήματα στην ίδια σχολή (π.χ. Φιλοσοφική Αθήνας, Φ-Π ΑΠΘ, Μουσικό στο Ιόνιο κ.α.)
Μέλη των ΕΑΑΚ σκίζουν ψηφοδέλτια της ΑΡΕΝ στην Νομική προκειμένου να ακυρωθούν.
Για όλα αυτά οι βασικές συνιστώσες των ΕΑΑΚ –ΑΡΑΣ, ΝΑΡ, ΑΡΑΝ- όχι μόνο δεν λένε κουβέντα αλλά αντίθετα τα προσπερνάνε με μια πολιτική επίθεση στον ΣΥΝ και με τις υπερβολές περί «ντου» οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στα γραφεία της ΑΡΑΣ.
Επιπλέον βγάζουν πανελλαδική ανακοίνωση στο όνομα των ΕΑΑΚ χωρίς να ρωτήσουν ούτε τα σχήματα ούτε τις υπόλοιπες συνιστώσες των ΕΑΑΚ και δίνουν πλήρη κάλυψη στην ΑΡΑΣ. Και αυτό στο όνομα της «άμεσης δημοκρατίας» την οποία τόσο υπερασπίζουν αλλά καθόλου δεν εφαρμόζουν.
Κι όμως αυτό που έκανε η ΑΡΑΣ, και δεν αρνήθηκε σε καμία φάση(!!) ονομάζεται ΝΟΘΕΙΑ και ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΣ! Το ότι άτομα της ν. ΣΥΝ και της ΑΡΕΝ πήγαν να διαμαρτυρηθούν στην ΑΡΑΣ, πιθανά με τσαμπουκάδες, καθόλου δεν επιτρέπει στην ΑΡΑΣ να κρύβεται πίσω από το τελευταίο για να αποπροσανατολίζει από το πρώτο.
Η νοθεία στις εκλογές και ο τραμπουκισμός της ΑΡΑΣ πρέπει να καταδικαστούν από όλους τους αγωνιστές – και καταρχήν των ΕΑΑΚ. Όχι μόνο γιατί η ΕΑΑΚ αλλά και όλη η αριστερά έχει υποφέρει από όλα αυτά από αντίστοιχες ενέργειες ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και ΠΚΣ αλλά γιατί τέτοιες ενέργειες απογοητεύουν χιλιάδες αγωνιστές από την αριστερά, και δίνουν πολιτικά επιχειρήματα στους αντιπάλους μας. Αυτή η λογική της άρνησης των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων στους πολιτικούς σου αντιπάλους προέρχεται απευθείας από το οπλοστάσιο του σταλινισμού και της ΚΝΕ και καθόλου από το κίνημα.
Το να μη διορθώνεις ένα λάθος είναι πολλές φορές χειρότερο και από το ίδιο το λάθος.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΧΗΣ
