Της Μαρίας Καπαράκη
Στα μέσα του περασμένου Μάρτη ο πρόεδρος του Ισραήλ Μπένζαμιν Νιετανιάχου δήλωνε υπερήφανος ότι υπάρχει μόνο μια χώρα σταθερή και δημοκρατική χωρίς κινητοποιήσεις και κραδασμούς στη Μέση Ανατολή, κι αυτή είναι το Ισραήλ. Τις τελευταίες εβδομάδες οι δηλώσεις αυτές έχουν διαψευστεί πανηγυρικά, αφού η χώρα συγκλονίζεται από ένα εξαιρετικά μαζικό κίνημα “αγανακτισμένων”.
Το κίνημα αυτό είναι σαφώς επηρεασμένο από τις εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου αλλά κι από τα αντίστοιχα κινήματα αγανακτισμένων της Ευρώπης. Παρότι η ανεργία βρίσκεται ακόμα σε χαμηλά επίπεδα και η οικονομία αναπτύσσεται, το κίνημα διαμαρτύρεται ενάντια στο υψηλό κόστος ζωής και διεκδικεί κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στα μέσα Ιούλη από νέους και φοιτητές που ζουν στην κεντρική λεωφόρο Ρότσιλντ στο κέντρο του Τελ- Αβίβ, οι οποίοι έστησαν σκηνές διαμαρτυρόμενοι για τα πολύ ακριβά ενοίκια της περιοχής. Τις μέρες που ακολούθησαν κι άλλος κόσμος συσπειρώθηκε γύρω από αυτή την κινητοποίηση ενάντια συνολικά στο υψηλό κόστος ζωής στην πρωτεύουσα.
Οι καταλήψεις των δρόμων και το στήσιμο σκηνών εξαπλώθηκε αστραπιαία στη χώρα. Πολύς κόσμος συμμετέχει για πρώτη φορά στη ζωή του σε κινητοποιήσεις. Νέοι, παιδιά, άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και συγκεκριμένοι κλάδοι εργαζομένων, όπως οι δάσκαλοι, οι οδηγοί ταξί, ακόμα και οι αστυνομικοί και οι φρουροί των φυλακών διαμαρτύρονται για το συνεχώς αυξανόμενο κόστος διαβίωσης και ενάντια στην κοινωνική αδικία.
Στις 6 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη μέχρι τότε διαδήλωση στην ιστορία της χώρας, με 300.000 άτομα να κατακλύζουν τους δρόμους του Τελ- Αβίβ, της Ιερουσαλήμ και άλλων πόλεων. Αυτός ο αριθμός ρεκόρ ξεπεράστηκε στην πρόσφατη κινητοποίηση της 3ης Σεπτέμβρη, όταν 400.000 Ισραηλινοί διαδήλωσαν στο Τελ- Αβίβ και άλλες 15 πόλεις της χώρας.
Το κίνημα δεν έχει θέσει με σαφήνεια στα αιτήματά να φύγει η κυβέρνηση, ωστόσο από τις πρώτες κιόλας μέρες τα επιτελεία της άρχουσας τάξης συζητούσαν το ενδεχόμενο το κίνημα αυτό να οδηγήσει σε πτώση της κυβέρνησης Νιετανιάχου.
Μπορεί οι συνθήκες στη χώρα να μην είναι επαναστατικές, ωστόσο στο εσωτερικό του κινήματος έχουν ανοίξει συζητήσεις για το με ποιο τρόπο μπορεί να αλλάξει η κοινωνία και να διεκδικήσει το κίνημα ένα μέλλον διαφορετικό και καλύτερο. Μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών είναι συγχυσμένο για το πως να παλέψει. Είναι θετικό όμως ότι όλο και πιο πολύς κόσμος βγάζει το συμπέρασμα ότι οι καταλήψεις και οι γενικές διαδηλώσεις δεν αρκούν και ότι για να κερδίσει πράγματα αυτό το κίνημα είναι απαραίτητες και οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Επίσης, αποκτά αυξανόμενη υποστήριξη το αίτημα για ένα νέο κόμμα που θα αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα του κινήματος.
Σε μια περίοδο που ο αραβικός κόσμος φλέγεται από επαναστάσεις, και που όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες προχωρούν σε κινητοποιήσεις, μια χώρα σαν το Ισραήλ- που βρίσκεται στο κέντρο αυτών των εξελίξεων- δεν ήταν δυνατόν να μείνει ανεπηρέαστη. Το μέλλον του κινήματος αυτού είναι αβέβαιο, αλλά ο αγώνας αυτός είναι ιστορικής σημασίας για τη χώρα.
Η οργάνωση της CWI στην περιοχή (Socialist Struggle Movement) στην οποία συμμετέχουν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, παρεμβαίνει στο κίνημα αυτό από την αρχή του, τονίζοντας την ανάγκη τις μάχες αυτές να τις δώσουν από κοινού η νεολαία και οι εργαζόμενοι και των δύο λαών, ανατρέποντας τη λογική του “διαίρει και βασίλευε” και διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον και ειρήνη στην περιοχή.
