Άρθρο του Πέτρου Παπαγεωργίου
Όπως δείχνουν οι συνθήκες που διαμορφώνουν οι υπεύθυνοι –ανεύθυνοι στο χώρο της Ψυχικής Υγείας αλλά και γενικότερα στο τομέα της κοινωνικής πρόνοιας στόχος είναι η κατάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της.
Αφού πρώτα κλείσουν τις δομές που παραδίδονται από τις διοικήσεις, οι οποίες έτσι πετάνε από πάνω τους κάθε ευθύνη, και απολύσουν τους εργαζόμενους που περισσεύουν, θα προχωρήσουν στον πλειστηριασμό του κοινωνικού κράτους.
Αυτά γίνονται μάλιστα σε μια περίοδο που κανείς επαγγελματίας ψυχικής υγείας δεν περισσεύει στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της χώρας μετά τη δεκαετία του ’40. Όλα τα σχέδια, οι βλέψεις και οι κινήσεις γίνονται πιο έντονες τώρα που το όλο πολιτικό σκηνικό-βλέπετε η κρίση είναι ευκαιρία για κάποια αρπακτικά- βοηθάει για τέτοιες «επιχειρήσεις». Όλη αυτή η ραδιουργία που λαμβάνει χώρα στις πλάτες των απλήρωτων είτε με είτε χωρίς αντικείμενο -καμία διαφορά δεν έχει εξάλλου- εργαζομένων, είναι μια πραγματικότητα που όσο το γρηγορότερο αντιληφθούμε, κοινοποιήσουμε σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και οργανωθούμε να αντιμετωπίσουμε, τόσο το καλύτερο για μας.
Η πλειοψηφία των εργαζόμενων, ίσως ακόμα και τώρα, απελπισμένοι περιμένουμε να μας δοθεί μια εξήγηση σε αυτό το θεάτρο του παραλόγου που λαμβάνει χώρα μεταξύ του υπουργείου και των διοικήσεων των δομών.
Πιο συγκεκριμένα το όλο σκηνικό που έχει στηθεί με βάση την δομή «Περιβολάκι» δεν έχει προηγούμενο. Χωρίς κανένα σχεδιασμό, πρόγραμμα ή πλάνο βρεθήκαμε οι εργαζόμενοι του «Περιβολάκι» 1 και 2 κυριολεκτικά στον αέρα. Υπουργείο και διοίκηση ακολούθησαν πρακτικές προσεκτικά σχεδιασμένες όχι για την αποκατάσταση του προβλήματος αλλά για τη διαγραφή του, που είχαν σαν αποτέλεσμα να τελούμε από τη μια εμείς οι εργαζόμενοι υπό το καθεστώς αεργίας και από την άλλη η κοινότητα να στερείται ζωτικών υπηρεσιών. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν μετά από δύο μήνες και παρά την συνεχιζόμενη προσπάθεια των εργαζομένων για να δοθεί μια λύση, η κατάσταση παραμένει απελπιστική. Σαν τελευταία κίνηση από πλευράς υπουργείου έχουμε την αναστολή λειτουργίας των δομών 1 και 2 του «Περιβολάκι». Η σκέψη της υπάρχουσας πολιτικής ηγεσίας είναι πια εμφανής.
Πόσο θα συνεχιστεί αυτό το απίστευτο κρυφτούλι; Πόσο ακόμα θα κυνηγάμε οι εργαζόμενοι τους αρμόδιους στους διαδρόμους των υπουργείων; Αν δεν μπορούν να διαχειριστούν την πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν ας αποχωρήσουν. Είναι πιο έντιμο, ακέραιο και δίνει την δυνατότητα σε μια άλλου τύπου διαχείριση να αναδυθεί .
Μη λησμονούμε τις υπηρεσίες και τις φροντίδες που έχουμε προσφέρει σε αυτό τον τόσο ευπαθή πληθυσμό. Την ενέργεια και τις ώρες που έχουμε δώσει για να κάνουμε την ζωή τους καλύτερη και χαρούμενη. Οφείλουμε σε αυτόν τον ιδιαίτερο κόσμο αλλά και στους εαυτούς μας να δώσουμε έναν αγώνα δύσκολο. Μια μάχη για ένα αύριο στην ψυχική υγεία που θα την διέπει η ευαισθησία, η ανθρωπιά, η κλινική σκέψη και η διαφάνεια.
