Στις αρχές Νοέμβρη, ο Υπουργός Άμυνας Ν. Δένδιας, ζητούσε με δηλώσεις του στο συνέδριο «Athens Security Forum 2025», να επιστρέψουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σε «πνεύμα αυτοθυσίας», συγκρίνοντάς τες με τις ΗΠΑ όπου ο κόσμος είναι «εθισμένoς» στο να βλέπει φέρετρα με τη σημαία, ενώ η Ευρώπη δεν αντέχει σε αυτό το θέαμα. Την ίδια «λογική» προσπαθεί να περάσει και στην ελληνική κοινωνία, με μια σειρά πρωτοβουλίες που περιλαμβάνουν από «αθώες» εκδηλώσεις όπως το κάμπινγκ νεολαίας της σχολής Ευελπίδων που στοχεύει καθαρά στην προσέλκυση νέων στη στρατιωτική εκπαίδευση και «καριέρα», μέχρι το νέο νομοσχέδιο για τις ένοπλες δυνάμεις που αναμένεται να αλλάξει δραστικά την κατάσταση στον ελληνικό στρατό.
Το νέο νομοσχέδιο προβλέπει μια σειρά αλλαγές, κάποιες από τις οποίες αφορούν σε μισθολογικά θέματα, ή θέματα προαγωγών των αξιωματικών του στρατού, ενώ κάποιες άλλες αγγίζουν πολύ πιο πλατιά κοινωνικά στρώματα, καθώς φέρνουν σημαντικές αλλαγές στη θητεία, αλλά και στον ρόλο των ενόπλων δυνάμεων συνολικά. Ανάμεσα σε άλλα, το ν/σ δίνει κίνητρα για στράτευση αμέσως μετά το σχολείο (9μηνη αντί για 12μηνη θητεία), προβλέπει την εθελοντική στράτευση των γυναικών από το 2026 και αυστηροποιεί τη διαδικασία αναβολών (για σπουδές σε ΑΕΙ επιτρέπει αναβολή μέχρι και το 25ο έτος της ηλικίας του φοιτητή) και τη διαδικασία απαλλαγής από τη στράτευση για τους αντιρρησίες συνείδησης. Στην περίπτωση των τελευταίων, η εναλλακτική θητεία παραμένει ως είχε (προσφορά κοινωφελούς εργασίας σε δημόσιους φορείς) αλλά τα κριτήρια γίνονται αυστηρότερα.
Στο μεταξύ ο ελληνικός στρατός μετράει συχνά απώλειες σε ανθρώπινες ζωές (δυστυχήματα, αυτοκτονίες, κλπ), με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον θάνατο ενός 19χρονου εκπαιδευόμενου πυροτεχνουργού και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό ενός 39χρονου συναδέλφου του σε μονάδα της Ρόδου μετά από έκρηξη χειροβομβίδας.
Αντίστοιχα η κυβέρνηση αυξάνει τις εξοπλιστικές δαπάνες, που σήμερα είναι κοντά στο 3% του ΑΕΠ, καθώς το ΝΑΤΟ απαιτεί πλέον από τα μέλη του να έχουν φτάσει μέχρι το 2035 στο 5% του ΑΕΠ τους. Για την Ελλάδα που ήδη δαπανά υπέρογκα ποσά με πρόσχημα την απειλή της Τουρκίας, αυτό θα σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση της υγείας, της παιδείας, των συγκοινωνιών, κάθε τομέα που σχετίζεται με τις ανάγκες των εργαζόμενων και των νέων, κάθε πτυχής του κοινωνικού κράτους που δεν έχει ακόμη διαλυθεί.
Η κατεύθυνση αυτή βέβαια είναι πανευρωπαϊκή, με τις κυβερνήσεις των πιο ισχυρών δυνάμεων της ηπείρου να μιλάνε ανοιχτά για τον κίνδυνο του πολέμου με την Ρωσία, να ζητάνε από τους κατοίκους τους να προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο, ακόμη και να έχουν στο σπίτι τους κιτ επιβίωσης 72 ωρών για το ενδεχόμενο επίθεσης! Προκειμένου να δικαιολογήσουν τις γιγάντιες εξοπλιστικές δαπάνες, προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα φόβου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ήδη πριν από έναν χρόνο ο Μαρκ Ρούτε, Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, ζητούσε από τους Ευρωπαίους πολίτες να πείσουν τις κυβερνήσεις τους (!) ότι είναι έτοιμοι να δουν περικοπές στη δημόσια υγεία, τις συντάξεις τους, κα, προκειμένου να αυξηθούν οι εξοπλιστικές δαπάνες:
«Οι πολιτικοί σας πρέπει να ακούσουν τις φωνές σας. Πείτε τους ότι δέχεστε να κάνετε θυσίες σήμερα, ώστε να είμαστε ασφαλείς αύριο. Πείτε τους ότι είναι ανάγκη να ξοδέψουν περισσότερα στην άμυνα, ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε ειρηνικά».
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας, όπου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η αντίληψη που επικρατούσε ήταν αυτή της απομάκρυνσης από την ιδέα του πολέμου, του ισχυρού στρατού, κλπ, «ιδανικά» που σήμερα επιστρέφουν, με τη νεολαία να καλείται να στραφεί προς τις ένοπλες δυνάμεις και να χτίσει τον «πιο ισχυρό στρατό στην Ευρώπη».
Η πραγματικότητα όμως είναι πως η «επένδυση» σε περισσότερα όπλα δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη όπως προσπαθεί να μας πείσει ο Ρούτε. Αντίθετα, κούρσα των εξοπλισμών και η εθνικιστική προπαγάνδα που την συνοδεύει, ενισχύουν την αστάθεια και την καχυποψία και χτίζουν πολεμικό κλίμα.
Οι κυβερνήσεις και οι ελίτ όλων των χωρών χτυπάνε τα τύμπανα του πολέμου, τραβώντας τους λαούς σε ένα αιματηρό κατήφορο προκειμένου να εξασφαλίσουν τα κέρδη και τα προνόμια τους οι δύο κεντρικές δυνάμεις που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη και οι δορυφόροι τους: από τη μια μεριά οι ΗΠΑ και η Ευρώπη και από την άλλη η συμμαχία Κίνας – Ρωσίας. Σε αυτή τη λυσσαλέα μάχη, σίγουρα χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι απ’ όποια πλευρά των συνόρων και αν βρίσκονται. Γι’ αυτό χρειάζεται να χτίσουμε γέφυρες αλληλεγγύης και φιλίας, σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στους εθνικισμούς και την απειλή του πολέμου.
