Του Geo Li
O Τζεφ, προετοιμαζόταν για να πάει στο δείπνο που είχε κανονίσει. Δεν ήταν ένα τυχαίο δείπνο, αλλά από αυτά που επικυρώνουν μεγάλες επαγγελματικές συμφωνίες. Το άγχος του ήταν εμφανές… ακόμα και το δέσιμο της γραβάτας του προκαλούσε δυσκολίες.
Ανάμεσα στις σκέψεις του όμως θυμήθηκε το εστιατόριο που έχει κλείσει για το μεγάλο ραντεβού και αυτό τον έκανε να χαμογελάσει. Ήταν το «The Ainsworth». Ένας ζεστός χώρος στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Αυτό που το έκανε ξεχωριστό όμως ήταν οι φημισμένες φτερούγες κοτόπουλου που αφού τις είχαν μαρινάρει για 12 ώρες, στο τέλος της κάλυπταν με βρώσιμη σκόνη χρυσού 24 καρατίων.
Ήξερε πώς να εντυπωσιάσει: «1.000 δολάρια για επίχρυσα κοτόπουλα 24 καρατίων. Θα βοηθήσουν σ’ ένα καλό deal» σκέφτηκε και μπήκε στη limo του με κατεύθυνση το εστιατόριο.
***
Η Σαχάρ, ίσα που πρόλαβε να μπει στο μετρό πριν κλείσουν οι πόρτες. Στο μυαλό της στριφογύριζαν διάφορες σκοτούρες. Τα δίδακτρα του πανεπιστημίου. Το νοίκι του σπιτιού… Η Σαχάρ, ήταν μετανάστρια δεύτερης γενιάς που για να τα βγάλει πέρα δούλευε σαν σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο. Ακόμα θυμάται την πρώτη της μέρα εκεί. Όταν αντίκρισε για πρώτη φορά τις επίχρυσες φτερούγες κοτόπουλου το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν
«Τι αηδίες είναι αυτές; Μα ποιος τα τρώει;»
Αλλά κυρίως σκεφτόταν
«Μα τι τα θέλουν τα 24 καράτια; Αφού ό,τι και να φάνε στο ίδιο μέρος θα καταλήξουν. Τι κομπλεξικοί, επιδειξιομανείς!».
***
O Τεντ, έμενε στην 26η οδό της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα σε ψηλούς ουρανοξύστες. Στεκόταν σε μια γωνία, ρακένδυτος. Είχε αποδεχτεί το γεγονός ότι πλέον δεν βασανίζεται από άγχη και σκοτούρες. Ήξερε ακόμα ότι στο τέλος της ημέρας θα ερχόταν εκείνη η κοπέλα με το ευγενικό βλέμμα κι ένα χαμόγελο, να του προσφέρει ένα πιάτο φαγητό από το εστιατόριο που δούλευε. Ήξερε επίσης ότι είναι ένας από τα 795 εκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη –που η αντιστοιχία είναι 1 στους 9 ανθρώπους– που ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.
Το μόνο που τον ανησυχούσε ήταν να μην έρθει και στη Νέα Υόρκη η εφαρμογή που ρουφιανεύει τους άστεγους.
***
Ο Τζεφ καθόταν ήρεμος και χαμογελαστός στο τραπέζι του εστιατορίου. Απέναντί του ο υποψήφιος μεγάλος πελάτης. Ήταν έτοιμοι να δώσουν και επίσημα τα χέρια για τη νέα συμφωνία:
– Τι καλύτερο από το να γλεντήσουμε τη σημερινή ξεχωριστή μέρα με τα επίχρυσα κοτόπουλα, είπε. Εξάλλου ανήκουμε το 1%, συνέχισε κλείνοντας το μάτι.
– Καλησπέρα σας! Με λένε Σαχάρ. Είσαστε έτοιμοι να παραγγείλετε;
– Ασφαλώς, είπε ο Τζεφ. Επειδή είναι ιδιαίτερη η σημερινή μέρα θα θέλαμε 2 μερίδες από τις επίχρυσες φτερούγες κοτόπουλου.
Στο άκουσμα του πιάτου, η Σαχάρ ένιωσε να της ανακατεύεται το στομάχι.
***
– Ας είναι αυτή η μέρα η απαρχή μιας μεγάλης συνεργασίας, είπε ο Τζεφ και τσούγκρισε το ποτήρι του με τον επίσημα πλέον πελάτη.
Και οι δυο ανυπομονούσαν να δοκιμάσουν τα ξακουστά κοτόπουλα. Όταν ο Τζεφ έβαλε τη πρώτη μπουκιά στο στόμα του, δεν ενθουσιάστηκε. «Ίσως αργούν να λειτουργήσουν οι γευστικοί κάλυκες» σκέφτηκε. Καθώς η μπουκιά προχωρούσε στον οισοφάγο τίποτα το ιδιαίτερο δεν γεύτηκε.
Δεν βαριέσαι… Στην τελική είναι μόνο 1.000 δολάρια…
Ο Τεντ παρακολουθούσε από την απέναντι γωνία τους δυο άντρες να πίνουν και να τρώνε.
«Τα κορόιδα πάλι τρώνε αυτή τη χρυσή αηδία», σκέφτηκε καθώς έτρωγε ένα υπόλειμμα από μπέργκερ που είχε σε μια χάρτινη σακούλα.
***
Τα φώτα του εστιατορίου έκλεισαν και μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε η Σαχάρ. Είχε χαιρετίσει τον Τεντ από την αρχή της βάρδιας της και ήξερε πως θα την περίμενε. Τον πλησίασε με μια μικρή σακούλα.
– Ποιοι είναι πάλι αυτοί που τρώνε τα χρυσά κοτόπουλα; άνοιξε την κουβέντα ο Τέντ.
– Είναι η ελίτ. Είναι αυτοί οι γελοίοι που μεταξύ τους λένε με υπερηφάνεια ότι είναι το 1%, απάντησε η Σαχάρ. Ξέρεις το 1% του πληθυσμού που έχει συσσωρεύσει όλο το πλούτο. Αυτοί μου προκαλούν περισσότερη αναγούλα κι από τα επίχρυσα κοτόπουλά τους.
Ο διάλογός τους συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Τελικά κατέληξαν σε ένα συμπέρασμα: ότι αυτό που πραγματικά τους προκαλεί αναγούλα είναι το σύστημα και αυτοί που το εκπροσωπούν – αυτή η μικρή μειοψηφία που συγκεντρώνει όλο το πλούτο στα χέρια της. Αφού συμφώνησαν ότι δεν μπορεί να γίνει ανεκτή αυτή η κατάσταση κι ότι χρειάζεται αγώνας ενάντια στο σύστημα η Σαχάρ σηκώθηκε να φύγει για το σταθμό του μετρό.
– Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και σε όλους σαν εμάς, είπε η Σαχάρ.
– Το οφείλουμε και στα κοτόπουλα… απάντησε ο Τεντ.
Υστερόγραφο:
Ο Τζεφ, η Σαχάρ και ο Τεντ είναι φανταστικά πρόσωπα. Το εστιατόριο όμως δεν είναι. Είναι το «The Ainsworth» που βρίσκεται στην 26η οδό της Νέας Υόρκης, το οποίο σερβίρει φτερούγες κοτόπουλου επικαλυμμένα με βρώσιμη σκόνη χρυσού 24 καρατίων. Όπως ενημερωνόμαστε, μία μερίδα επίχρυσες φτερούγες κοτόπουλου μαζί με ένα μπουκάλι σαμπάνια κοστίζουν 1.000 δολάρια!
