Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα δεν μας εκπροσωπούν πλέον

Κώστας Θ. Μάρκου, 
Οργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού

Η 9η Ιούλη είναι μία μαύρη μέρα για την ελληνική Αριστερά. Ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού πλαστογράφησαν το περήφανο ΟΧΙ τού ελληνικού λαού σε ΝΑΙ στο ευρώ με καινούριες και πολλές θυσίες (καμιά θυσία για το ευρώ είναι η συνεδριακή θέση τού ΣΥΡΙΖΑ) αφού παρέδωσαν επί πίνακι το κεφάλι τού Βαρουφάκη στους δανειστές κατ’ απαίτησή τους, αφού έτρεξαν να συμβιβαστούν και να ζητήσουν τη συναίνεση των ηττημένων τού δημοψηφίσματος σε συμβούλια αρχηγών ηττημένων κομμάτων, υποτάχτηκαν στις απαιτήσεις των Δανειστών.

Γιατί έγινε το δη­μο­ψή­φι­σμα; Γιατί αυτός ο εξευ­τε­λι­σμός της Αρι­στε­ράς; Η κα­τά­στα­ση είναι τρα­γι­κή και μη ανα­στρέ­ψι­μη για τη αξιο­πι­στία τού Τσίπρα, της κυ­βέρ­νη­σής του και τής ηγε­τι­κής ομά­δας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο ελ­λη­νι­κός λαός, ψή­φι­σε δύο φορές ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για έξοδο από τα Μνη­μό­νια και μετά από 5 μήνες αυ­τα­πά­της και ολι­γω­ρί­ας των κυ­βερ­νώ­ντων, το μόνο που προ­τεί­νουν είναι ένα νέο κα­τα­στρο­φι­κό Μνη­μό­νιο!

Μετά τη χρε­ω­κο­πία της «ανά­λυ­σης» ότι οι δα­νει­στές δεν θα μπο­ρέ­σουν να α­ντέ­ξουν την έξοδο της Ελ­λά­δας απ’ το ευρώ, «ανά­λυ­ση» στην οποία Τσί­πρας και ηγε­τι­κή ομάδα επέ­μει­ναν δογ­μα­τι­κά πα­ρ’ ό­λες τις προει­δο­ποι­ή­σεις της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς αλλά και των ίδιων των γε­γο­νό­των (Κύ­προς, οι­κο­νο­μι­κή ασφυ­ξία από την ΕΚΤ μετά τις εκλο­γές της 25ης Γε­νά­ρη) έρ­χε­ται ένα τρίτο Μνη­μό­νιο. Να θυ­μη­θού­με ότι αυτοί που σή­με­ρα προ­δί­δουν ήταν οι ίδιοι που έλεγαν ότι θα κα­ταρ­γή­σουν το Μνη­μό­νιο μέσα σε μία μέρα, με ένα νόμο, με ένα άρθρο. Ήταν αυτοί που έλε­γαν ότι το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης ήταν ανε­ξάρ­τη­το από την πο­ρεία των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων.

Ο Α. Τσί­πρας και η ηγε­τι­κή ομάδα απο­δεί­χτη­καν ανά­ξιοι της εμπι­στο­σύ­νης του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, ανά­ξιοι του με­γά­λου ΟΧΙ της 5ης Ιου­λί­ου που ανή­κει στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τούς συμ­μά­χους της, που έχει σαφές τα­ξι­κό πρό­ση­μο και που δη­μιούρ­γη­σε ένα πρω­τό­γνω­ρο διε­θνές κί­νη­μα αντί­στα­σης στη λι­τό­τη­τα και το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Δεν είναι σί­γου­ρο ότι η υπο­τα­γή τού Τσί­πρα και της κυ­βέρ­νη­σής του θ’ αρ­κέ­σει για να δια­σφα­λι­στεί η θέση της χώρας στο ευρώ. Το γερ­μα­νι­κό κε­φά­λαιο φαί­νε­ται ότι θε­ω­ρεί πως τα συμ­φέ­ρο­ντά του εξυ­πη­ρε­τού­νται κα­λύ­τε­ρα από την έξοδο της Ελ­λά­δας απ’ αυ­τό το νό­μι­σμα. Ίσως ο Τσί­πρας ν’ α­να­γκα­στεί να αντι­με­τω­πί­σει την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη. Και σ’ αυ­τή όμως την πε­ρί­πτω­ση το κακό έχει γίνει. Η αξιο­πι­στία Τσί­πρα, ηγε­τι­κής ομά­δας και τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ολό­κλη­ρου έχει τρω­θεί αμε­τά­κλη­τα. Τα λάθη συγ­χω­ρού­νται, οι προ­δο­σί­ες όχι.

Αυτές τις ιστο­ρι­κές στιγ­μές, εμείς, τα μέλη τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οφεί­λου­με να στοι­χη­θού­με πίσω από το κεί­με­νο της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας και να δώ­σου­με τη μάχη για αλ­λα­γή γραμ­μής και ηγε­σί­ας. Αν αυτό δεν γίνει κα­τορ­θω­τό, αν η πλειο­ψη­φία τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­τι­μή­σει τη με­τάλ­λα­ξή του σε κόμμα τού αστι­κού συ­στή­μα­τος, τότε οι ρι­ζο­σπά­στες τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λου­με να δη­μιουρ­γή­σου­με με τους ρι­ζο­σπά­στες στην εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Αρι­στε­ρά ένα νέο κόμμα της Αρι­στε­ράς που θα ανα­λά­βει το ρόλο τής εκ­προ­σώ­πη­σης των μι­σθω­τών ερ­γα­ζο­μέ­νων, είτε αυτοί είναι ενερ­γοί (έχουν δη­λα­δή δου­λειά) είτε είναι στην ανερ­γία.

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα μα­θαί­νει από τα λάθη του. Το ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα εκ­φρά­ζει τη θέ­λη­ση τού λαού ν’ α­παλ­λα­γεί απ’ τα μνη­μό­νια. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις άλλες χώρες πα­ρα­τη­ρούν με ανη­συ­χία και ελ­πί­δα. Ας έχου­με εμπι­στο­σύ­νη στην ικα­νό­τη­τα τής τάξης μας, της τάξης των μι­σθω­τών ερ­γα­ζο­μέ­νων να κρί­νει, να μά­χε­ται, να δη­μιουρ­γεί. Το μέλ­λον της ανή­κει!