Η πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ για συντονισμό των ομοσπονδιών του Δημοσίου
Στις 28/9 η ΟΛΜΕ (ομοσπονδία καθηγητών στα δημόσια γυμνάσια και λύκεια) κάλεσε τις ομοσπονδίες του δημοσίου τομέα σε σύσκεψη με στόχο το συντονισμό και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης στην δημόσια υγεία, παιδεία και το κράτος πρόνοιας. Η πρωτοβουλία αυτή ήταν επιβεβλημένη καθώς η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ (η οποία είναι το επίσημο όργανο του συντονισμού των ομοσπονδιών του Δημοσίου) βρισκόταν σε πλήρη αδράνεια.
Στο συντονιστικό συμμετείχαν 15 ομοσπονδίες[1] (και ένα πρωτοβάθμιο σωματείο[2]) και η συζήτηση περιστράφηκε κατά κύριο λόγο γύρω από το ζήτημα της απεργίας διαρκείας.
Η σημαντική διαφορά, σε σχέση με άλλα συντονιστικά και συσκέψεις, ήταν πως μια σειρά ομοσπονδίες ήρθαν με ειλημμένες αποφάσεις Δ.Σ. και γενικών συνελεύσεων για απεργίες διαρκείας. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο να μην μείνει η κουβέντα σε θεωρητικό επίπεδο και να εκφράζει τις «καλές διαθέσεις» μεμονωμένων συνδικαλιστών, αλλά να προχωρήσει σε περισσότερο βάθος για το πώς και πότε συγκεκριμένα και πρακτικά μπορεί μια απεργία διαρκείας να ξεκινήσει άμεσα ή μεσοπρόθεσμα.
Χαρακτηριστική είναι η κοινή απόφαση 6 ομοσπονδιών εργαζομένων στο Υπουργείο Εργασίας, τα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΕΟΠΥΥ, η οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«… Προχωράμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας το συντομότερο δυνατόν σε συντονισμό με το υπόλοιπο Δημόσιο. […]
… Καλούμε την ΑΔΕΔΥ, ενόψει του Γενικού Συμβουλίου της, να συντονίσει τις επιμέρους Ομοσπονδίες και να προτείνει κοινό σχέδιο κλιμάκωσης με αιχμή απεργία διαρκείας το συντομότερο δυνατόν.»[3]
(Π.Ο.Σ.Ε-ΙΚΑ, Π.Ο.Π.Ο.Κ.Π, Ο.Υ-ΟΑΕΔ, Ο.Σ.ΥΠ.Ε, Π.Ο.ΥΓ.Υ – ΕΟΠΥΥ, ΠΣΕ ΟΑΕΕ)
Ο εκπρόσωπος της ΠΟΕ-ΔΟΥ (Εφοριακοί) μίλησε επίσης στη βάση απόφασης που έχει λάβει η ομοσπονδία του από τις 23/8 και με την οποία καλεί:
«την ηγεσία της Α∆Ε∆Υ να κινηθεί επιτέλους, προς την κατεύθυνση εξασφάλισης του µέγιστου δυνατού συντονισµού και την προκήρυξη Γενικής Απεργίας διαρκείας και µε αίτηµα την ανατροπή της εφαρµοζόµενης πολιτικής και των εκφραστών της.» 4
Όσον αφορά την ίδια την ΟΛΜΕ, ο Θ. Κοτσιφάκης (πρόεδρος) εξήγησε πως η απόφαση για απεργία διαρκείας που έλαβε το συνέδριο της ΟΛΜΕ τον Ιούλιο, αμφισβητείται ουσιαστικά από την ΔΑΚΕ, την ΠΑΣΚΕ και το ΠΑΜΕ. Οι προτάσεις που κατέβασαν άλλωστε αυτές οι τρεις παρατάξεις προς ψήφιση στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ (4&5/9) καλούσαν απλά σε μια 48ωρη απεργία και βλέπουμε…
Την αναγκαιότητα να προετοιμαστεί άμεσα μια γενική απεργία με διάρκεια και με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της κυβέρνησης στήριξαν επίσης οι εκπρόσωποι της ΠΟΣΕΕΔΙΠ ΑΕΙ (ειδικό και εργαστηριακό προσωπικό πανεπιστημίων), της ΟΔΠΤΕ (διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστημια), της ΕΜΔΥΔΑΣ (μηχανικοί δημοσίου) και της ΔΟΕ (δάσκαλοι), χωρίς όμως να έχουν λάβει μέχρι στιγμής επίσημα αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις και στα ΔΣ τους.
Αντίθετα όμως, ο Θ. Μπαλασόπουλος, προέδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ (εργαζόμενοι στους Δήμους) και ο Σ. Κουτσιουμπέλης, προέδρος της ΠΟΕΔΗΝ (εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία) δύο πολύ μαζικές και κρίσιμης σημασίας ομοσπονδίες που δέχονται απευθείας την επίθεση της κυβέρνησης ξεκαθάρισαν εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν θα κάνουν καμία προσπάθεια στην κατεύθυνση της προετοιμασίας μιας απεργίας διαρκείας.
Ο Θ. Μπαλασόπουλος «θεωρητικοποίησε» τη στάση του λέγοντας πως: «δεν μπορείς να προγραμματίσεις μια απεργία διαρκείας». Εξήγησε, πως κατά τη γνώμη του, η απεργία διαρκείας είναι κάτι που «προκύπτει αντικειμενικά από τη συμμετοχή των εργαζομένων σε διάφορες κινητοποιήσεις» και πως αν σήμερα προταθεί στους εργαζόμενους 5ήμερη ή 10ήμερη απεργία, οι εργαζόμενοι θα είναι αρνητικοί γιατί θα σκεφτούν πως θα χάσουν 5 ή 10 μεροκάματα.
Ο Σ. Κουτσιουμπέλης, ξεκίνησε την τοποθέτησή του λέγοντας πως δεν είναι αρνητικός στην απεργία διαρκείας αρκεί να έχει συμμετοχή. Χρειάστηκαν όμως μόνο λίγα λεπτά για να αναιρέσει ακόμα κι αυτό, λέγοντας πως οι συνθήκες δεν ώριμες, πως ιστορικά στο δημόσιο δεν έχει γίνει ποτέ απεργία διαρκείας, πως δεν καταλαβαίνει «γιατί η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει φετίχ με την απεργία διαρκείας» και πως τέλος πάντων: «δεν έχω καμία διάθεση να τροχονομήσω την επανάσταση».
Θα μπορούσε πράγματι το επόμενο διάστημα το Δημόσιο να προχωρήσει σε μια απεργία διαρκείας;
Το γεγονός ότι μια σειρά ομοσπονδίες έχουν λάβει αποφάσεις ή δηλώνουν δημόσια ότι χρειάζεται συντονισμός και προετοιμασία μιας γενικής απεργίας διαρκείας με στόχο να ανατραπεί αυτή η πολιτική και η κυβέρνηση που την εφαρμόζει, αντανακλά την πίεση που τους ασκείται από τη βάση τους, από τους εργαζόμενους των υπηρεσιών που εκπροσωπούν. Δείχνει επίσης ότι οι μαχητικοί συνδικαλιστές κατανοούν ότι κανένας κλάδος δεν μπορεί να δώσει τη μάχη μόνος του και να έχει οποιαδήποτε ελπίδα επιτυχίας!
«Πίεση» από την βάση δεν σημαίνει πως οι εργαζόμενοι των ομοσπονδιών που έχουν λάβει αποφάσεις για απεργία διαρκείας βρίσκονται σε μια εξαιρετικά μαχητική και ετοιμοπόλεμη κατάσταση. Πολλοί από αυτούς τους χώρους «δεν είναι σε καλή φάση» όπως ανέφερε για το χώρο του στο συντονιστικό της ΟΛΜΕ ο εκπρόσωπος της ΠΟΣΕ-ΙΚΑ.
Έχοντας μπει όμως στο στόχαστρο της κυβέρνησης, καταλαβαίνουν πως η μόνη πιθανότητα που έχουν να αναχαιτίσουν τις απολύσεις και τα λουκέτα είναι να προχωρήσουν σε συντονισμένο απεργιακό αγώνα μέχρι την ανατροπή.
Την ίδια στιγμή, άλλοι χώροι, παρόλο που βρίσκονται και αυτοί αντιμέτωποι με απολύσεις και λουκέτα δεν έχουν πάρει ανάλογες αποφάσεις και το κλίμα φαίνεται να είναι «πίττα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα νοσοκομεία. Στα μικρά και περιφερειακά νοσοκομεία όπου εφαρμόζονται οι διαθεσιμότητες και μπαίνουν σταδιακά λουκέτα οι εργαζόμενοι νιώθουν πλέον ηττημένοι, ενώ στα μεγάλα νοσοκομεία «κορμούς» πολλοί εργαζόμενοι διατηρούν τις αυταπάτες ότι τα μέτρα δεν τους αφορούν (σε μια λογική ότι κανείς δεν μπορεί να πειράξει τα μεγάλα νοσοκομεία). Οι ευθύνες της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ γι’ αυτή την κατάσταση είναι τεράστιες και κυρίως όσον αφορά τις αυταπάτες των εργαζομένων στα νοσοκομεία «κορμούς».
Αν ένας σημαντικός αριθμός ομοσπονδιών του Δημοσίου έπαιρνε απόφαση να προχωρήσει συντονισμένα και κλιμακωτά στην κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, αυτό θα ενέπνεε και θα γέμιζε αυτοπεποίθηση τους εργαζόμενους που καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα μιας τέτοιας μάχης αλλά «δεν είναι σε καλή φάση» σήμερα και νιώθουν ηττημένοι. Επίσης, θα «τραβούσε» σταδιακά μεγάλα τμήματα των εργαζομένων που μπορεί να νιώθουν ότι δεν βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο στόχαστρο, αλλά έχουν πληγεί με χίλιους δυο τρόπους από την μνημονιακή πολιτική. Σε μια απεργία διαρκείας θα έβλεπαν μια δυνατότητα που καμιά 24ωρη και 48ωρη ντουφεκιά στον αέρα δεν μπορεί επιφέρει, την ανατροπή δηλαδή αυτής της πολιτικής και της κυβέρνησης που την εφαρμόζει.
Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι οι ηγεσίες των ομοσπονδιών δεν θα καλέσουν από την μια σε απεργία και να την σαμποτάρουν από την άλλη (π.χ. μην κάνοντας εκστρατείες ενημέρωσης και κινητοποίησης, μην οργανώνοντας την σωστά, καλλιεργώντας έμμεσα ηττοπάθεια, αυταπάτες κοκ).
Είναι επίσης αυτονόητο ότι για να έχει επιτυχία μια απεργία διαρκείας που ξεκινά από τις ομοσπονδίες του Δημοσίου, θα πρέπει να ξεπεράσει τα όρια του στενού Δημόσιου, να έχει την συμμετοχή ΔΕΚΟ και να μετατραπεί σταδιακά σε γενική απεργία διαρκείας.
Πώς φτάνεις μέχρι την απεργία διαρκείας;
Πώς όμως εξασφαλίζεις ότι η «πρώτη γραμμή» δεν θα κουραστεί και δεν θα εγκαταλείψει τον αγώνα μέχρι να «τραβηχτούν» σε αυτόν και εργαζόμενοι από χώρους και ομοσπονδίες που νιώθουν ότι δεν βρίσκονται στο στόχαστρο και όπου το κλίμα είναι πεσμένο;
Η απεργία διαρκείας απαιτεί σχέδιο και προετοιμασία. Ένα σχέδιο που να το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι από την αρχή και να δηλώνει καθαρά ότι προετοιμάζει την απεργία διαρκείας – απεργία μέχρι την ανατροπή. «Σχηματικά» ένα τέτοιο σχέδιο αυτή την περίοδο θα μπορούσε να ήταν το εξής:
Ξεκινάμε με 48ωρη απεργία, μετά από μία βδομάδα ή 10 μέρες συνεχίζουμε με 3ήμερη, έπειτα από μια ακόμα βδομάδα ή ένα 10ήμερο με 5ήμερη και ακολουθούν 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Στόχος καθαρός και δηλωμένος να πέσει η κυβέρνηση ιδιαίτερα καθώς αυτή δεν εκπροσωπεί ακόμα και με τους όρους της αστικής δημοκρατίας παρά μόνο μια μειοψηφία του ελληνικού λαού.
Ένα τέτοιου τύπου σχέδιο θα μπορούσε να ανακοινωθεί από ένα συντονισμό ομοσπονδιών (είναι σημαντικό να είναι επαρκείς οι αρχικές δυνάμεις) το οποίο θα συνοδεύεται από συνεχή καλέσματα και προσπάθειες για να συμμετέχουν και άλλες ομοσπονδίες – Δημοσίου, ΔΕΚΟ, Ιδιωτικού Τομέα.
Ανακοινώνοντας το σύνολο του σχεδίου από την αρχή και δηλώνοντας το στόχο, δεν θα υπάρχει καμία παρανόηση στους εργαζόμενους ότι πρόκειται για ντουφεκιές στον αέρα. Την ίδια στιγμή το χρονικό διάστημα μέχρι την κλιμάκωση σε 5ήμερες επαναλαμβανόμενες δίνει αρκετό χρόνο για εκστρατεία ώστε να σηκωθεί το κλίμα στους χώρους που είναι πεσμένο. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν ότι θα γίνει πραγματικά εκστρατεία και μάλιστα εξαιρετικά εντατική.
Οι ομοσπονδίες να «ξεπεράσουν» την ΑΔΕΔΥ
Το γενικό συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ που συνεδρίασε στις 30/9 ήταν για μια ακόμα φορά πίσω από τις ανάγκες του κινήματος και της κοινωνίας. Η απόφαση για μια 48ωρη απεργία και η θολή υπόσχεση «κλιμάκωσης» δεν εμπνέει τους εργαζόμενους, ούτε βέβαια θορυβεί την κυβέρνηση.
Την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι το γενικό συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ έχει αναγκαστεί να συζητά το ζήτημα της απεργίας διαρκείας και να μιλά στην απόφασή της έστω και για αγώνα διαρκείας αντανακλά τις πιέσεις που δέχεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία από τη βάση, από το συντονιστικό που καλέστηκε στην ΟΛΜΕ, αλλά και μια σειρά άλλα συντονιστικά που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο και κυρίως από τις συγκεκριμένες αποφάσεις για συντονισμένο απεργιακό αγώνα με διάρκεια που έχουν λάβει μια σειρά ομοσπονδίες.
Τις μέρες και βδομάδες που ακολουθούν είναι απαραίτητο να πληθύνουν οι αποφάσεις των ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων για έναν συντονισμένο απεργιακό αγώνα με διάρκεια και στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Είναι επίσης απαραίτητο ο συντονισμός των Ομοσπονδιών (και των Σωματείων όπου οι Ομοσπονδίες αρνούνται ή ολιγωρούν) να αποχτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά, ξεπερνώντας την (καθ’ όλα εσκεμμένη) αδράνεια της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ και οδηγώντας το κίνημα σε ένα πραγματικά συγκρουσιακό και ανατρεπτικό απεργιακό αγώνα διαρκείας.
