Του Μάριου Σταθόπουλου
Το Σάββατο, στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, παρακολούθησα τη συζήτηση ανάμεσα σε έξι σημαντικές οργανώσεις της Αριστεράς της πόλης μας. Πρέπει να πω πως μια σειρά από πράγματα που κάνανε εξαιρετική εντύπωση – και εννοώ αρνητική!
Το πρώτο ήταν γιατί ενώ ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν υπήρχαν σημαντικές πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις οργανώσεις εντούτοις δεν διαφαινόταν καμία σοβαρή προοπτική συνεργασίας!
Συμφωνώ με την άποψη που κατέθεσε ο ομιλητής του «Ξ», ότι δηλαδή το να μην μπορεί η Αριστερά συνολικά να κατέβει σε μία κοινή πορεία αλλά, αντίθετα, την ίδια μέρα για το ίδιο γεγονός να γίνονται 5, 6 ή 7 διαφορετικές πορείες αποτελεί όχι απλά λάθος, αλλά αρρώστια! Αρρώστια που από ότι φαίνεται είναι αθεράπευτη! Γιατί από αυτά που άκουσα στη συζήτηση δεν νομίζω πως φάνηκε να υπάρχει οποιαδήποτε ελπίδα ότι αυτή η αρρώστια είχε ελπίδες να θεραπευτεί.
Πέρα απ’ αυτό το γενικό μου έκαναν ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση οι τοποθετήσεις των δύο από τους έξι ομιλητές.
Η πρώτη του Πάνου Κοσμά, γνωστό στέλεχος του R-Project, ο οποίος εκπροσωπούσε τη ΛΑΕ. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο σύντροφός μας είπε ότι από τη στιγμή που υπάρχει η ΛΑΕ δεν χρειάζεται τίποτα άλλο!
Μας είπε ουσιαστικά ότι η ΛΑΕ έχει το μεταβατικό πρόγραμμα που χρειάζεται και ότι αποτελεί και το «μέτωπο» που χρειάζεται. Το θέμα, εξήγησε, είναι να υπάρχει η απαιτούμενη «συγκέντρωση δυνάμεων» και γι’ αυτό το λόγο η μόνη επιλογή που είναι άξια λόγου είναι η ΛΑΕ. Δεν το είπε με αυτά ακριβώς τα λόγια βέβαια, το είπε πιο διπλωματικά…
Μας είπε βέβαια κατ’ επανάληψη ότι αυτός ανήκει στην επαναστατική Αριστερά αλλά… δεν ακούσαμε οποιαδήποτε ίχνος κριτικής προς την ΛΑΕ. Αντίθετα τον είδαμε να δικαιολογεί πλήρως την βλακώδη θέση της ΛΑΕ που υποστηρίζει έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά όχι από την ΕΕ, κι επίσης να μασάει πολύ τα λόγια του στο θέμα του Brexit σε βαθμό που να μην βγαίνει καθαρά από τα λεγόμενά του αν το θεωρούσε θετικό ή αρνητικό βήμα.
Θυμάμαι τα στελέχη του χώρου στον οποίο ανήκει ο Π. Κοσμάς να μιλούν με εντελώς παρόμοιο τρόπο όταν ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι δηλαδή η μόνη πολιτική δουλειά που είχε νόημα και αξία ήταν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί εκεί υπήρχε η «απαιτούμενη συγκέντρωση δυνάμεων». Το ότι υπήρχε πολύς κόσμος έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τους απασχολούσε αλλά τέλος πάντων στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν κάποιες δεκάδες χιλιάδες μέλη, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μαζικό κόμμα. Τώρα μας λένε τα ίδια για τη ΛΑΕ… Η ΛΑΕ όμως είναι μια οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με λίγο μεγαλύτερο αριθμό μελών από της ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Μήπως δεν το έχουν πάρει μυρωδιά;
Ο «κορυφαίος» όμως ομιλητής, αυτός που μου έκανε εξαιρετικά αρνητική εντύπωση ήταν ο εκπρόσωπος της ΟΚΔΕ.
Το άτομο αυτό επανέλαβε σε βαθμό απίστευτα φορτικό ότι (κατά λέξη περίπου) τους βρίσκει «παγερά αδιάφορους» κάθε ενωτικό κάλεσμα της Αριστεράς. Έφτασε μάλιστα σε κάποιο σημείο να πει ότι αδιαφορεί για το τι έγραφε ο Τρότσκι στο παρελθόν (σημειώστε ότι η ΟΚΔΕ δηλώνει «σκληρή» τροτσκιστική οργάνωση) γιατί αυτοί… παραμένουν «παγερά αδιάφοροι» σε οποιοδήποτε ενωτικό κάλεσμα.
Το είπε μια («το παγερά αδιάφοροι»)το είπε δυο το είπε τρεις… εντάξει φίλε το καταλάβαμε. Αυτό που δεν καταλάβαμε όμως είναι γιατί είσαι σε ένα κοινό πάνελ με την υπόλοιπη Αριστερά, αφού η συζήτηση για τι το να κάνει από κοινού η Αριστερά σε αφήνει «παγερά αδιάφορο».
Αυτό που εγώ κατάλαβα από τη συζήτηση που παρακολούθησα είναι ότι σαν Αριστερά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας! Κάποιοι δεν πρόκειται να σοβαρευτούν ποτέ! Ο σεκταρισμός είναι βαθιά ριζωμένος και θέλει πολύ αγώνα να ξεριζωθεί!
