Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς την παρανοϊκή κατάσταση που επικρατεί στον στρατό. Όχι ότι δεν έχουν γίνει αλλαγές αλλά όταν είσαι εκεί δεν μπορείς να πιστέψεις μερικά πράγματα.
Ιδεολογικά
Από την άποψη της ιδεολογίας ο στρατός βασικά προωθεί την ιδέα της πατρίδας και της εθνικής ενότητας, ότι στην Ελλάδα είμαστε όλοι ένα, ενάντια στον "εξωτερικό εχθρό". Κανείς δε λέει ότι η κοινωνία δεν είναι κάτι ενιαίο, ότι υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι και ότι τα συμφέροντα των δύο αυτών είναι αντικρουόμενα.
Ο στρατός βασικά είναι εκεί για να διαφυλάξει τα συμφέροντα των καπιταλιστών της Ελλάδας, όταν αυτά απειληθούν. Αυτό έχει αποδειχτεί ιστορικά με τις διάφορες εκστρατείες που έχει κάνει (και δεν ντρέπονται να τις διαφημίζουν κιόλας: Ρωσία, Μικρά Ασία, Κορέα, Κόσσοβο, Αφγανιστάν, κτλ) αλλά και να στρέφεται ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να απειλήσει τον καπιταλισμό εσωτερικά (εμφύλιος, πολυτεχνείο).
Η γραφειοκρατία σε όλο της το μεγαλείο
Το τι απίστευτα ποσά ξοδεύονται για εξοπλισμούς και γενικά για τη λειτουργία του στρατού κανένας ακριβώς δεν ξέρει αλλά και με τα λειψά στοιχεία που υπάρχουν, τα ποσά είναι αστρονομικά.
Υπάρχει τεράστια σπατάλη και κακοδιαχείριση, ενώ οι μίζες δίνουν και παίρνουν για προμήθειες, από τα οπλικά συστήματα μέχρι και το φαγητό.
Σχετικά με τη λειτουργία του, ο στρατός σαν οργανισμός είναι εξωφρενικά γραφειοκρατικός. Αυτό βασικά πηγάζει από την απόλυτη πίστη στην αυθεντία του ανώτερου. Κάθε κίνηση, όσο λογική και αν φαίνεται, δεν ισχύει από τη στιγμή που διατυπώνεται η αντίθετη γνώμη του ανώτερου.
Κάθε τι που γίνεται πρέπει να έχει την έγκριση κάποιου στρατιωτικού, όσο άσχετος και αν είναι αυτός με το θέμα. Ατέλειωτη χαρτούρα και κολλήματα κάνουν τη ζωή του φαντάρου δύσκολη μια και δεν μπορεί ποτέ να βγάλει άκρη μέσα στο δαίδαλο των υπευθύνων. Από το πώς στρώνεις το κρεβάτι σου μέχρι πως χαιρετάς τους ανώτερους είναι καθορισμένο σε εκνευριστική και άχρηστη λεπτομέρεια. Πως θα φαινόταν σε κάποιον λογικό άνθρωπο να μάθει ότι σε ένα τεράστιο στρατόπεδο δεν υπάρχει ούτε ένα τασάκι, ακριβώς για να απασχολούνται οι φαντάροι να μαζεύουν τις γόπες από κάτω μία- μια; Για τίποτα δεν υπάρχει εξήγηση (η μόνιμη απάντηση στην ερώτηση "γιατί" είναι το "γιατί έτσι"), και ότι απλά πρέπει να μάθεις να υπακούς σε ότι σου λένε. Πού αλλού θα μπορούσε κανείς να φανταστεί να υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που να δουλεύουν όλη τη μέρα χωρίς να πληρώνονται και χωρίς να αντιμιλάνε και να γίνονται τόσο λίγα;
Το δράμα
Η φρίκη του στρατού αποκαλύπτεται πλήρως στο προσωπικό δράμα που βιώνουν οι φαντάροι – και το οποίο έχει οδηγήσει πολλές φορές ακόμα και σε αυτοκτονίες. Δεν υπάρχει καθόλου προσωπικός χώρος (ζούμε όλοι μαζί σε κάτι μικρούς και άθλιους θαλάμους) και καθόλου ελεύθερος χρόνος (μια και πρέπει να είμαστε πάντα σε αναμονή νέων διαταγών). Η έννοια της αξιοπρέπειας ουσιαστικά καταργείται, μια και η προσωπικότητα δε γίνεται ανεκτή και ο ανώτερος έχει κάθε εξουσία πάνω σου. Ουσιαστικά ο στρατός προσπαθεί να καταργήσει την σκέψη, να σε κάνει ρομποτάκι, υπάκουο και πειθήνιο στις εντολές της εξουσίας. Ειδικά το παιχνίδι επιβεβαίωσης- τιμωρίας είναι μια διαρκής διελκυστίνδα από την οποία λίγοι ξεφεύγουν. Εκεί επίσης βλέπεις διάφορους που έχουν τοποθετηθεί σε μια θέση και αμέσως χάνουν κάθε έννοια συναδελφικής αλληλεγγύης και περνούν στην πλευρά των καραβανάδων (πολύ επώδυνο να το βλέπεις, ειδικά σε πρώην "φίλους" σου). Τέλος, ουσιαστικά προωθείται και η λούφα, το "εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;", και πολύς κόσμος βγαίνει από το στρατό χάνοντας πολλές από τις ευαισθησίες του.
Όμως…
Όσο και αν προσπαθούν να καταπιέσουν τους φαντάρους, πάντα υπάρχει μια χαραμάδα, που βλέπεις ότι τελικά δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν το ανθρώπινο στοιχείο. Όσο και να βρίζει ο λοχαγός, πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει μια εξυπνάδα να τον αποστομώσει, όσο κι αν σπέρνουν τη διχόνοια πάντα βρίσκεται ένας συνάδελφος να σε καλύψει ή να σε βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή, και όπως λέει και το σύνθημα "δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα συνταγματάρχη".
Ο Οβελίξ φαντάρος
