Ο κατάλογος των νεκρών της εργατικής τάξης στον καθημερινό πόλεμο της δουλειάς όλο και μεγαλώνει. Κορυφή του παγόβουνου το τραγικό δυστύχημα στις εγκαταστάσεις του «ΤΙΤΑΝ» στην Ελευσίνα.
Όπως συνηθίζεται, στην τσιμεντοβιομηχανία αυτή, εκτελούνταν έργο το οποίο είχε ανατεθεί σε εργολάβο. Τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας δεν πάρθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν δύο ολόκληροι γερανοί και μια γερανογέφυρα που στηριζόταν πάνω τους να πέσουν και να καταπλακώσουν 7 εργάτες. Τελικός απολογισμός: 2 νεκροί και 5 τραυματίες. Για τους Βαγγέλη Τσολάκη και Μπλάτερ Βλατόφ αυτό ήταν το τελευταίο μεροκάματο του τρόμου.
Κανείς δε διαφωνεί στο ότι τα μέτρα ασφάλειας στον συγκεκριμένο χώρο ήταν ανύπαρκτα. Το μπαλάκι της ευθύνης όμως πηγαίνει από τη διοίκηση του «ΤΙΤΑΝ» στην εργοληπτική εταιρία «ΜΕΣΚΑ» και το αντίστροφο. Όπως και σε τόσα εργατικά δυστυχήματα στο παρελθόν αλλά και στα εγκλήματα της «ΡΙΚΟΜΕΞ» και της «ΣΑΜΙΝΑΣ», κανείς δεν καταδικάζεται, κανείς δεν είναι υπεύθυνος.
Τα στοιχεία καμιά φορά μιλούν μόνα τους. Από τη μεταπολίτευση και μετά 4.000 εργάτες έχουν σκοτωθεί στο βωμό του κέρδους. Κάθε 15 λεπτά γίνεται ένα εργατικό ατύχημα και κάθε 3 μέρες υπάρχει ένας νεκρός. Την ίδια στιγμή το αρμόδιο σώμα για τον έλεγχο των εργασιακών συνθηκών, ΚΕΠΕΚ, υποφέρει από έλλειψη προσωπικού. Χαρακτηριστικά, το αρμόδιο ΚΕΠΕΚ Ελευσίνας διαθέτει 17 αντί για 51 εργαζόμενους. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό πως εργαζόμενοι του ΣΕΠΕ και του ΚΕΠΕΚ πολλές φορές δουλεύουν σε τελείως διαφορετικό τομέα από αυτόν που έχουν προσληφθεί.
Οι νεκροί αυτοί, θύματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας, είναι το τίμημα της μεγάλης κερδοφορίας των ελληνικών επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια, της «επιτυχημένης» Ολυμπιάδας και της ένταξης στην ΟΝΕ. Για μας όμως πέρα από όλα αυτά, είναι και ο βασικότερος λόγος για να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία, απαλλαγμένη από εκμετάλλευση, κέρδη και νεκρούς.
Γιώργος Κασαμπαλάκος
