Στις 9 Δεκέμβρη, λίγο πριν το «Ξ» φύγει για το τυπογραφείο, η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού συνεχίζεται. Στις 8 Δεκέμβρη ο υπ. «Δικαιοσύνης», Χ. Αθανασίου, άφησε για πρώτη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο να του επιτραπεί να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες φορώντας ειδικό «βραχιολάκι» παρακολούθησης – μια λύση που ο δικηγόρος του Ρωμανού, Φ. Ραγκούσης, έχει δηλώσει πως αποδέχεται ο πελάτης του.
Χωρίς να είναι ακόμη τίποτα βέβαιο, φαίνεται πως έχουμε υποχώρηση της κυβέρνησης και ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος του Ν. Ρωμανού.
Όμως για να υπάρξει αυτή η υποχώρηση της κυβέρνησης απέναντι σε ένα δίκαιο αίτημα, χρειάστηκαν όχι μόνο 30 μέρες απεργίας πείνας, που έθεσε σε κίνδυνο την ζωή του Νίκου Ρωμανού, αλλά και η ανάπτυξη ενός πλατιού κινήματος αλληλεγγύης με μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, αλλά και ανακοινώσεις υποστήριξης από το σύνολο των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, εκατοντάδες δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίου και καλλιτέχνες. Ακόμη και στελέχη της ΝΔ (Π. Παυλόπουλος, Δ. Μπριάνης) η Νεολαία ΠΑΣΟΚ και το Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΠΑΣΟΚ, πήραν θέση υπέρ της χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών στο Ν. Ρωμανό.
Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στο αίτημα του Ν. Ρωμανού, δεν είναι παρά απλά ένα κομμάτι στο παζλ της ολοένα αυξανόμενης κρατικής καταστολής.
Μέσα σε λίγες μόλις βδομάδες είχαμε το όργιο καταστολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κατ’ εντολή του πρύτανη Φορτσάκη, την απρόκλητη επίθεση κατά των διαδηλωτών στην πορεία του Πολυτεχνείου, την βίαιη απώθηση διαδηλωτών με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ) που προσπαθούσαν να συναντηθούν με τον υπ. Οικονομικών, ενώ στις διαδηλώσεις της 6/12 είχαμε την απόπειρα των ΜΑΤ να εισβάλλουν στο Εργατικό Κέντρο Θεσ/κης όπου είχαν καταφύγει διαδηλωτές, την επίθεση με χημικά στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, ξυλοδαρμό διαδηλωτή ενώ φορούσε χειροπέδες όπως τον κατέγραψε η κάμερα του πρακτορείου Reuters, καθώς και δεκάδες συλλήψεις και προσαγωγές «στον σωρό».
Η βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από όξυνση της κρατικής καταστολής. Δεν έχει κανένα άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει την οργή της κοινωνίας παρά μόνο επενδύοντας στον τρόμο και αξιοποιώντας τα ακροδεξιά/φασιστικά ιδεολογήματα και πρακτικές που κυριαρχούν στα σώματα «ασφαλείας». Η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα γίνεται, αντικειμενικά στην εποχή που ζούμε, αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας και της ανεργίας – κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς.
