Όσοι στερούνται φωνής, μαζί και των δικαιωμάτων τους, έχουν το λόγο. Όλοι τους παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών. Η Μαρία και η Μαριάνθη μαθήτριες στο 19ο ΕΛ Αθηνών, ο Βασίλι στο 41ο Γυμνάσιο Αθηνών, ο Τι Τζέι στο 2ο Πολυπολιτισμικό Λύκειο Ελληνικού, ο Μάμους στο 2ο Πολυπολιτισμικό Γυμνάσιο Ελληνικού, το ίδιο και ο Μιχάλης, η Λάρυ από το Πολυπολιτισμικό Γυμνάσιο Ν.Ιωνίας, η Πέγκυ από το 2ο Γυμνάσιο Αθηνών και ο Μανώλης απόφοιτος. Οι 6 απ’ αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν εδώ, και οι 3 ήρθαν εδώ μαζί με τους γονείς τους πολύ μικροί. Την συζήτηση μαζί τους έκανε η Χριστίνα Ζιάκκα.
Ποια θα λέγατε ότι είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε;
Τι Τζέι: Το γενικό πρόβλημα μας είναι η ανασφάλεια. Ακόμα κι αν είσαι νόμιμος, μπορεί να πετύχεις αστυνομικό που να σου σκίσει τα χαρτιά σου και να σε υποχρεώσει να τρέχεις και να πληρώνεις πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω… ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί τους ενοχλεί το γεγονός ότι είμαστε νόμιμοι. Εγώ για παράδειγμα είχα ακούσει για ένα περιστατικό με δύο 20χρονους πρόσφυγες που αστυνομικοί τους κατέστρεψαν την ρόζ κάρτα (σ.σ. άσυλο) και μετά τους έλεγαν «απόδειξε το αν μπορείς ότι εγώ σου έσκισα τα χαρτιά, κι ακόμα απέδειξε αν μπορείς ότι εσύ είχες χαρτιά»…
Μάμους: Τέτοια περιστατικά έχουν τύχει είτε έχουμε ακούσει όλοι μας. Εμένα μου ‘χει τύχει μια φορά να περπατώ στο δρόμο και ξαφνικά να με πιάνουν από πίσω φωνάζοντας «αυτός είναι, αυτός είναι!». Ήταν αστυνομικοί, μου ζήτησαν τα χαρτιά μου. Τους τα ‘δειξα και όταν είδαν ότι είμαι νόμιμος, σαν να έπεσαν από τα σύννεφα. Για να καλύψουν το γεγονός ότι μου φέρθηκαν σαν να είμαι εγκληματίας, άρχισαν να με ρωτούν «τι ομάδα είμαι;» και αν «μου αρέσει το ποδόσφαιρο;»!! Αισθάνθηκα στην αρχή φόβο αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα με αφήσουν επειδή είχα τα χαρτιά.
Τι Τζέι: Εμένα την πρώτη φορά που μου ‘τυχε αστυνομικός έλεγχος ήμουν κοντά στο σπίτι μου. Αυτό που μου ‘μεινε στην μνήμη ήταν ότι ο έλεγχος δεν ήταν ακριβώς έλεγχος, αλλά προσβολές και ειρωνείες του τύπου «για να δω αν έχεις χαρτιά, πρωτότυπα έτσι, κι όχι να βάζεις την φωτογραφία σου σε αλλουνού τα χαρτιά»…
Μιχάλης: Εμένα δεν μου έχει συμβεί τίποτα που να με ενοχλεί μέχρι σήμερα. Αλλά ξέρω κι εγώ από άλλους ότι οι αστυνομικοί τους ζητούν συνέχεια τα χαρτιά τους, τους φωνάζουν τους εξευτελίζουν, τους φέρονται με βιαιότητα. Δεν θα ‘θελα να το ζήσω αυτό.
Μαριάνθη: Κι εμένα δεν με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένα, αλλά υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που κάποιοι λένε πολύ προσβλητικά πράγματα. Όταν πήγα στα Γιάννενα για διακοπές, επειδή εκεί δεν υπάρχουν καθόλου έγχρωμοι άνθρωποι, με κοιτούσαν πολύ περίεργα. Δεν με άγγιζαν καν, κάποιοι λέγανε «μήπως ξεβάψω», άλλοι λέγανε «μήπως έχω κάποια αρρώστια»… Τα ίδια είχα αντιμετωπίσει και στο δημοτικό. Στην Πρώτη και στη Δευτέρα, αλλά μετά το συνήθισα… Ο χαρακτήρας μου δεν έχει σχέση με το χρώμα μου…
Μαρία: Εμένα πάντως με ενοχλεί κυρίως το γεγονός ότι δεν έχω ελληνική υπηκοότητα, παρόλο που γεννήθηκα εδώ. Μερικές φορές ντρέπομαι γι’ αυτή την κατάσταση. Το καλοκαίρι που πέρασε είχα πάει διακοπές στην Σενεγάλη με τους γονείς μου και όλα τα ξαδέρφια μου είχαν την γαλλική και την αμερικάνικη υπηκοότητα. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα, πραγματικά ντράπηκα γιατί η χώρα που ζω, δεν θέλει να έχω δικαιώματα. Και να φανταστείς πως τα ξαδέρφια μου είχαν πάρει την υπηκοότητα από τα 15 τους…
Γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει αυτό;
Μαρία: Στην αρχή νόμιζα ότι φταίει όλη η ελληνική κοινωνία, ότι είναι μια κλειστή κοινωνία, παρόλο που όλοι εδώ σου λένε πόσο φιλόξενοι είναι. Με τον καιρό κατάλαβα όμως ότι φταίει ο κράτος, οι νόμοι τους, αλλά και τα μυαλά αυτών που κυβερνούν.
Μαριάνθη: Ξέρεις πολλοί από μας, τα παιδιά των μεταναστών, όσο είμαστε μικροί δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Όταν γινόμαστε όμως 18 χρονών τότε ανακαλύπτουμε ξαφνικά τα προβλήματα. Θεωρώ ότι αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί εφόσον γεννηθήκαμε εδώ, θα ‘πρεπε καταρχήν να μας δίνουν εδώ τα πιστοποιητικά γέννησης μας κι όχι να ζητάνε από τους γονείς μας να τα βρούνε στις δικές τους χώρες… Είναι πραγματικό γελοίο να ζητάνε από τους γονείς μου για να βγάλω χαρτιά, πιστοποιητικό της γέννησης μου από τη Νιγηρία, ενώ εγώ γεννήθηκα εδώ και έπρεπε να μου το ‘χουν δώσει αυτοί που μου το ζητάνε…
Τι Τζέι: Δεν είναι μόνο το πιστοποιητικό γέννησης. Δεν είναι μόνο η γέννα…
Μαρία: Ποια γέννα; Πάμε όλοι μας σε ελληνικά σχολεία. Οι γονείς μας πληρώνουν φόρους, ένσημα σαν όλους τους άλλους. Επίσης πολλοί αγοράζουν και σπίτια γιατί εδώ θέλουν να ζήσουν. Δουλεύουν σκληρά και συμβάλουν στην οικονομία. Αυτά που τα βάζεις;;
Τι Τζέι: Μόνο τους νόμους για τα χαρτιά ξέρουν να αλλάζουν όποτε τους κατεβαίνει, χωρίς να μας ρωτούν ποτέ. Αλλά για τα δικαιώματα μας τίποτα. Καμιά φορά σκέφτομαι οι σύμβουλοι της κυβέρνησης δεν είναι ικανοί ή δεν ξέρουν και οι ίδιοι τι θέλουν…
Τι νομίζετε για την στάση της κυβέρνησης;
Μαριάνθη: Εγώ νομίζω πως ούτε ξέρουν, ούτε ασχολούνται…
Μαρία: Δεν είναι έτσι… Ξέρουν αλλά δεν τους καίγεται καρφί! Και τελικά άνθρωποι καταλήγουν σε κυκλώματα για να αγοράσουν την υπηκοότητα με ψεύτικους γάμους. Εμείς επειδή σεβόμαστε τον εαυτό μας θέλουμε απλά αυτό που μας ανήκει γιατί είναι δικαίωμα μας.
Πέγκυ: Κι εγώ έχω ακούσει για πολλούς μετανάστες που επιδιώκουν να παντρεύονται με ευρωπαίους για να βγάλουν τα χαρτιά που δεν τους δίνουν. Τους οδηγούν σ’ αυτή την κατάσταση. Εμείς όμως δεν το θέλουμε αυτό.
Μαρία: Ξέρουμε πως σ’ αυτά τα κυκλώματα βρίσκονται και δικηγόροι αλλά και άτομα της ανώτερης κοινωνικής τάξης.
Οι γονείς σας τι λένε;
Μαριάνθη: Κάποιες φορές μετανιώνουν που ‘ρθαν εδώ, όταν βλέπουν ότι η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Έχουν περάσει την μισή τους ζωή μόνο δουλεύοντας.
Λάρυ: Οι δικοί μου θεωρούνε πολλές φορές ότι πάει χαμένος ο κόπος τους και αναρωτιούνται τι θα απογίνουμε εμείς τα παιδιά.
Μαρία: Ο πατέρας μου μετανιώνει που ‘ρθε εδώ. Σπούδασε εδώ στην Ελλάδα πολιτικός μηχανικός και έχει καταλήξει να δουλεύει αποθηκάριος. Δεν είναι δίκαιο.
Τι Τζέι: Εγώ ξέρω από τον πατέρα μου που ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, περιπτώσεις όπου ομάδες κάλεσαν μετανάστες αθλητές για να τους δώσουν συμβόλαια και τελικά τους πέταξαν στον δρόμο.
Τι ονειρεύεστε για σας; Θέλετε να παλέψετε για τα δικαιώματα σας;
Μανώλης: Εγώ ονειρεύομαι να μορφωθώ, να βρω μια καλή δουλειά και να δώσουν υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά των μεταναστών.
Μαριάνθη: Δεν ξέρω σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορείς να κάνεις όνειρα…
Μαρία: Μας έχουν κόψει τα φτερά για να ονειρευόμαστε…
Τι Τζέι: Το δικό μου όνειρο είναι να περάσω φέτος στο πανεπιστήμιο, ή αεροναυπηγός ή πιλότος, η αδερφή μου σπουδάζει ήδη στην Ιατρική της Αλεξανδρούπολης. Αλλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι το μάτι μου είναι τυφλό στην χώρα αυτή.
Μαρία: Ξέρεις, το πιο βασικό είναι ότι θέλουμε και χρειαζόμαστε την υποστήριξη της ελληνικής κοινωνίας για να πετύχουμε. Και πρώτα των ελλήνων φίλων μας που όλοι έχουμε.
Τι Τζει: Αν το καλοσκεφτείς, καταλαβαίνεις ότι εμείς πρώτα πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματα μας. Εγώ θέλω να μπορώ να το λέω, ότι παλεύω για τα δικαιώματα μου. Θα μου τα δώσουν αν δεν αγωνιστώ ο ίδιος;
Μαριάνθη: Μακάρι να είμαστε εμείς η γενιά που θα αλλάξει αυτή την κατάσταση… Ποιος άλλος αν όχι εμείς;
