Για δύο σχεδόν βδομάδες τα μάτια του πλανήτη είναι καρφωμένα στην Τουρκία. Καθώς το «Ξ» πηγαίνει στο τυπογραφείο το κίνημα συνεχίζεται αλλά η έκβαση του είναι αβέβαιη. Όμως ακόμα και αν ο Ερντογάν επιβάλει τη θέλησή του στο κίνημα αυτό, η ιστορική του σημασία παραμένει. Και είναι ιδιαίτερα μεγάλη καθώς οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού διεθνώς προσπαθούσαν μέχρι πρόσφατα να παρουσιάσουν την Τουρκία σαν ένα «πρότυπο» γοργής οικονομικής ανάπτυξης κι έτσι επιβεβαίωσης των οικονομικών πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού.

Το κίνημα στην Τουρκία έχει σαν γενεσιουργό αιτία ότι έχουν και τα κινήματα όλου του κόσμου. Την φτώχεια και την ανισότητα που γεννούν οι πολιτικές του συστήματος και που συνδυάζονται με την καταπίεση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Αλλά με αντίστοιχο τρόπο το κίνημα στην Τουρκία έχει την ίδια αδυναμία, την ίδια «αχίλλειο πτέρνα» με όλα τα αντίστοιχα κινήματα σε όλο τον κόσμο: είναι ένα εκπληκτικό και αυθόρμητο κίνημα, που όμως δεν έχει ξεκαθαρισμένους τους στόχους που θέλει να πετύχει και το πώς θα τους πετύχει.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με στόχο την υπεράσπιση του πάρκου Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό ήταν μόνο η αφορμή. Τόσο η εξάπλωσή τους σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, συνολικά 75, όσο και το αίτημα να παραιτηθεί η κυβέρνηση σε συνδυασμό με την κήρυξη 48ωρης απεργίας στο δημόσιο, αποδεικνύουν ότι το θέμα δεν είναι μόνο το πάρκο. Είναι επίσης τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες καθώς και το βιοτικό επίπεδο του τουρκικού λαού – τα οποία η κυβέρνηση χτυπά βάναυσα.

Στην αρχή τα διεθνή επιτελεία και ΜΜΕ προσπάθησαν να παρουσιάσουν την εξέγερση σαν αποτέλεσμα της σύγκρουσης των Κεμαλιστών με την προσπάθεια του Ερντογάν να «εξισλαμίσει» το τουρκικό κράτος. Πολύ σύντομα ανακάλυψαν πως δεν μπορούσαν να επιμένουν σε κάτι που δεν μπορούσαν να τεκμηριώσουν. Έτσι, πέρα από την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων πολύ σύντομα βγήκε στην επιφάνεια η πολιτική μιας κυβέρνησης που δεν είναι και τόσο «ισλαμική» αλλά καθαρά νεοφιλελεύθερη: φτώχεια, ανισότητα, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου, αυταρχισμός.

Μερικά ενδεικτικά στοιχεία είναι τα ακόλουθα[*]: 

• Το πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία κατέχει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος της χώρας, ενώ για το φτωχότερο 20% του πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων πολιτών αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του ΑΕΠ.

• περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας και απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους.

• Το 60,5% του Τουρκικού λαού δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να δαπανήσει χρήματα για να φάει κρέας, το 44% δεν μπορεί να αγοράσει καινούρια ρούχα ενώ το 87% του πληθυσμού δεν έχει τα χρήματα που απαιτούνται για μια βδομάδα διακοπών».[*]

Αν αυτά δεν είναι επαρκείς λόγοι για κοινωνική έκρηξη, τότε τι θα μπορούσε να είναι ;

Οι άρχουσες τάξεις έχουν τα επιτελεία τους – οι εργαζόμενοι όχι

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη οι άρχουσες τάξεις έχουν ξεσπαθώσει σε ένα αλαζονικό, ωμό και προκλητικό πόλεμο ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Οι άρχουσες τάξεις ξέρουν τι θέλουν και πώς θα το πετύχουν – έχουν αυτό που δεν έχουν τα μαζικά κινήματα: επιτελεία. Επιτελεία, που επεξεργάζονται τα σχέδιά τους σε κάθε λεπτομέρεια.

Απέναντι σ’ αυτά τα σχέδια έχουμε τις εκπληκτικές, ηρωικές εκρήξεις των λαών, με τις μάχες τους, τις αγωνίες τους, τον πόνο, την οργή και τους νεκρούς τους.

Η άρχουσα τάξη ωστόσο ξέρει ότι τα λαϊκά κινήματα δεν έχουν στην εμπροσθοφυλακή τους δυνάμεις που να ξέρουν τι θέλουν και πώς θα το πετύχουν. Δεν έχουν ένα πολιτικό επιτελείο που να μπορεί να σχεδιάσει και να συντονίσει τον αγώνα. Κι κατανοεί ότι γι’ αυτό το λόγο νικητές στο τέλος της ημέρας θα είναι αυτοί – η άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό είναι τόσο ωμοί και κυνικοί – γιατί θεωρούν πως παίζουν μονότερμα, πως δεν έχουν πραγματικά αντίπαλο, πολιτικό αντίπαλο.

Προετοιμάζουν επαναστάσεις

Μ’ αυτές τις πολιτικές βέβαια προετοιμάζουν επαναστάσεις.

Ζούμε σε μια εποχή επαναστάσεων και εξεγέρσεων, ιστορικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων. Αυτό είναι κάτι που το «Ξ» επαναλαμβάνει σταθερά στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων.

Τα παραδείγματα είναι πια υπερβολικά πολλά για να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτή την αλήθεια: από την Τυνησία και την Αίγυπτο, στον ιστορικό αγώνα των εργατών στα ορυχεία πλατίνας και χρυσού στη Νότια Αφρική, στις δεκάδες γενικές απεργίες στην Ελλάδα, στους μεγάλους αγώνες σ’ όλο τον ευρωπαϊκό Νότο… Και τώρα στην Τουρκία.

Και μπορεί σήμερα αυτά τα κινήματα να μην μπορούν να νικήσουν, ακριβώς γιατί δεν έχουν στην ηγεσία τους πολιτικούς φορείς που να θέλουν να δώσουν τη μάχη μέχρι το τέλος. Όμως μέσα απ’ αυτούς τους αγώνες είναι που θα χτιστούν οι «ηγεσίες» αυτές.

Αυτές οι ηγεσίες δεν είναι άλλες από νέους σχηματισμούς της Αριστεράς που θα έχουν βγάλει τα συμπεράσματα από τους μεγάλους αγώνες που δίνει το κίνημα σήμερα. Που θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως χωρίς ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει μέλλον για τους λαούς της γης. Που θα συνδέσουν την πάλη για τα σημερινά άμεσα αιτήματα με την πάλη για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία. Που θα σέβονται τη δημοκρατία του κινήματος και θα παλεύουν για να πείσουν με επιχειρήματα κι όχι να επιβάλλουν με καπελώματα. Και που θα έχουν ένα σαφή διεθνιστικό προσανατολισμό, στη βάση της κατανόησης ότι χρειάζεται η κοινή πάλη των εργαζομένων σε επίπεδο ηπειρωτικό και διεθνές για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα και να ανατρέψουμε με τα καπιταλιστικά θηρία και εθνικά και διεθνώς.

Αυτή την πάλη δίνει και στην Τουρκία η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική», αδελφή οργάνωση του «Ξ» και τουρκικό τμήμα της CWI. Δείτε την προκήρυξη της τουρκικής «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής» στη συνέχεια.

____________________
[*] Ριζοσπάστης, 4 Ιούνη 2013, http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=4/6/2013&id=14627&pageNo=31&direction=1

Τουρκία – «Σοσιαλιστική Εναλλακτική»: Γενική Απεργία για να πέσει η κυβέρνηση!

Το κείμενο που ακολουθεί συνοψίζει τις θέσεις και τις προτάσεις της "Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής", αδελφής οργάνωσης του "Ξ" στην Τουρκία, για την ηρωική εξέγερση του τουρκικού λαού

Η Συνομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων Τουρκίας, KESK, ανακοίνωσε διήμερη απεργία ενάντια στην αστυνομική βία για σήμερα και αύριο, 4 και 5 Ιούνη. Εκατοντάδες χιλιάδες αναμένεται να συμμετάσχουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, την ώρα που η αστυνομία εξακολουθεί να επιτίθεται με μανία και να πνίγει στα χημικά τους διαδηλωτές.

Η συνεχιζόμενη αστυνομική βία, που ξεκίνησε από το πάρκο Γκεζί, στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, αποδεικνύει την αλαζονεία με την οποία το κυβερνών «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» (ΚΔΑ) βασίζει την ισχύ του στην άγρια καταστολή. Εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί, πολλοί από τους οποίους σοβαρά, ενώ το κίνημα μετράει ήδη δυο νεκρούς διαδηλωτές.

Με τις αποφάσεις της κυβέρνησης σχετικά με το πάρκο Γκεζί να αποτελούν τη σπίθα που πυροδότησε την έκρηξη, η οργή που συσσωρευόταν για χρόνια είναι πλέον εμφανής. Πέρα από την Κωνσταντινούπολη, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε ολόκληρη τη χώρα. Από την Άγκυρα μέχρι το Ισμίρ, έχουν καταγραφεί συνολικά μαζικές διαδηλώσεις σε 67 πόλεις. Υπάρχουν ακόμη και αναφορές σε σημάδια εσωτερικών ρηγμάτων στον κρατικό μηχανισμό, όπως π.χ. περιπτώσεις στρατιωτικών που μοίραζαν αντιασφυξιογόνες μάσκες στον κόσμο και αστυνομικών που υποστήριζαν τους διαδηλωτές.

Οι δυνατότητες να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα αμφισβητήσει την τουρκική άρχουσα τάξη είναι περισσότερο από εμφανείς.

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής, με την κυβέρνηση του ΚΔΑ να απειλείται από ένα μαζικό κίνημα, την ώρα που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σημαντική πτώση στους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας. Η συνεχής άνοδος του ΚΔΑ κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: ανάμεσά τους η βαθιά απογοήτευση του κόσμου από τις παλιές ισχυρές δυνάμεις του Κεμαλισμού, μια σοβαρή οικονομική κρίση στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η αποξένωση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας από την κρατική γραφειοκρατία και μια μακρά ιστορία παρεμβάσεων του στρατού στην πολιτική ζωή, που περιλάμβαναν ανάμεσα στα άλλα και βίαιες δικτατορίες. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το ΚΔΑ κατάφερε να αυτοπαρουσιαστεί σαν η «μοντέρνα» ισλαμική εναλλακτική στο παλιό σύστημα, εφαρμόζοντας κατά διαστήματα μια λαϊκίστικη κοινωνική πολιτική. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών ωστόσο έχουν ταρακουνήσει σε μεγάλο βαθμό το ΚΔΑ και τον Ερντογάν.

Το κίνημα της πλατείας Ταξίμ αρχικά κυριαρχήθηκε από τα πιο χτυπημένα τμήματα της μεσαίας τάξης, για να πλαισιωθεί αρκετά γρήγορα από τη νεολαία των φτωχών προαστίων.

Αν και σε αρχικά στάδια ακόμα, είναι πλέον φανερή η εμπλοκή του οργανωμένου εργατικού κινήματος, την ώρα που όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας εντάσσονται στον αγώνα. Δεν αποκλείεται να βρεθούμε μπροστά σε ακόμη μεγαλύτερα κινήματα, με κατεύθυνση προς μια προεπαναστατική, ή επαναστατική κατάσταση, πολύ περισσότερο όταν είναι ήδη εμφανή τα πρώτα σημάδια διαιρέσεων στις κορυφές του καθεστώτος. Είναι πιθανό να δούμε το «τουρκικό καλοκαίρι» σαν συνέχεια της Αραβικής Άνοιξης (πάνω στην οποία ρίχνει βαριά την σκιά του ο εμφύλιος που μαίνεται στην Συρία) με το ξετύλιγμα ενός νέου γύρου αγώνων για δημοκρατικές ελευθερίες και κοινωνικές κατακτήσεις.

«Tayyip istifa» – «Ταγίπ παραιτήσου»!

Το κίνημα ξεκίνησε σαν μια διαμαρτυρία περιβαλλοντικών ακτιβιστών που προσπάθησαν να σταματήσουν την κοπή δέντρων, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα νέο εμπορικό κέντρο στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης. Η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί να επιβάλει τα συμφέροντα των εργολάβων, πατώντας πάνω στην άγρια καταστολή. Στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων στην Τουρκία, αυτή είναι και η ουσία του προγράμματος της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του ΚΔΑ.

Το «Tayyip istifa» («Ταγίπ παραιτήσου»), έχει γίνει το κεντρικό σύνθημα του κινήματος. Κομμάτια του CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) του βασικού φιλοκαπιταλιστικού κόμματος της αντιπολίτευσης, ακόμα και το ακροδεξιό MHP, έχουν προσπαθήσει να εκμεταλευτούν το κίνημα προς όφελός τους. Μέχρι στιγμής ωστόσο, ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των διαδηλώσεων δεν έχει επιτρέψει στο MHP να κυριαρχήσει.

Ωστόσο, είναι απαραίτητη μια ουσιαστική συζήτηση στο εσωτερικό του κινήματος για το πως θα προχωρήσει μπροστά, για το πως μπορεί να χτιστεί μια μαζική δύναμη που θα υποστηρίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων, των φτωχών και της νεολαίας και θα καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση Ερντογάν, προσφέροντας μια πραγματική εναλλακτική. Μια τέτοια δύναμη, που θα ενώνει τους εργαζόμενους και τους νέους, χρειάζεται ένα πρόγραμμα που να απαιτεί πραγματικά δημοκρατικά δικαιώματα, δουλειές για όλους, αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης, ανθρώπινους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα. Ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, που δε θα διστάσει να αμφισβητήσει τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και των πολυεθνικών.

Να μπει ένα τέλος στην καταπάτηση των δικαιωμάτων από την κυβέρνηση του AKP

Αυτή η κυβέρνηση συστηματικά καταπατά τα δημοκρατικά δικαιώματα, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και καταπιέζει τις μειονότητες.

Η βία της αστυνομίας στο πάρκο Γκεζί είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα υπάρχουν σήμερα περίπου 8.000 φυλακισμένοι συνδικαλιστές, αριστεροί ακτιβιστές, δημοσιογράφοι και μέλη του κουρδικού κινήματος.

Την ίδια ώρα, ακολουθώντας τις εντολές του πρωθυπουργού, τα μέσα ενημέρωσης στην Τουρκία παρουσιάζουν σχεδόν αποκλειστικά προγράμματα με συνταγές μαγειρικής, όσο ο κόσμος προσπαθεί να ανακαλύψει μέσω ίντερνετ και ξένων μέσων ενημέρωσης τι συμβαίνει στην ίδια του τη χώρα!

Απαιτούμε:

• Την άμεση απελευθέρωση όσων φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, αλλά και όλων των πολιτικών κρατουμένων

• Μια ανεξάρτητη επιτροπή εργαζομένων, που να χτιστεί με ευθύνη των συνδικάτων, δημοκρατικά εκλεγμένη με εκπροσώπους του κινήματος, προκειμένου να ερευνήσει τις εγκληματικές ενέργειες της αστυνομίας και να φέρει τους υπεύθυνους στη δικαιοσύνη

• Πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα, όχι στην ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, της συνδικαλιστικής και της πολιτικής δράσης

• Ανατροπή των “αντι-τρομοκρατικών” νόμων, των ειδικών δικαστηρίων, όπως και όλων των αντιδραστικών, καταπιεστικών νόμων που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση του AKP

• Να μπει ένα τέλος στην καταπίεση των Κούρδων

Παράλληλα, η κυβέρνηση αυτό το διάστημα επιχειρεί μια συνολική επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα.

Σχεδιάζει άρση της μονιμότητας, απολύσεις και μειώσεις μισθών, ζητήματα για τα οποία το μεγαλύτερο συνδικάτο του δημοσίου, η KESK, προγραμμάτιζε απεργιακές δράσεις πριν ακόμη ξεσπάσει το κίνημα.

Επιπλέον, ανάμεσα στα σχέδια της διεφθαρμένης κυβέρνησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουσίων, βρίσκονται και νέες, μαζικής κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις.

Απέναντι στα σχέδιά τους διεκδικούμε:

• Κανένα σχέδιο «ανάπλασης» της πλατείας Ταξίμ να μην περάσει, ακόμη κι αν πρόκειται για «μικρές» επεμβάσεις στη σημερινή της εικόνα.

• Να σταματήσει κάθε σχέδιο για επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις, επανεθνικοποίηση της δημόσιας περιουσίας που έχει ξεπουληθεί μέχρι σήμερα

• Αύξηση του κατώτατου μισθού, ώστε να απαντάει στις ανάγκες των εργαζομένων

• Να σταματήσει η επίθεση στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα

• Να σταματήσει η εφαρμογή πολιτικών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών

«Διαίρει και βασίλευε»

Τα τμήματα της τουρκικής αστικής τάξης και των διεθνών επιχειρηματικών κύκλων που βρίσκονται στον στενό περίγυρο του Ερντογάν, έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να θησαυρίσουν.

Προκειμένου να καταφέρει να εφαρμόσει τις πολιτικές που επέτρεψαν στους πλούσιους φίλους της να αυξήσουν τα κέρδη τους, η κυβέρνηση προσπαθεί να αυτοπαρουσιαστεί σαν ο βασικός θεματοφύλακας των αξιών του ισλαμισμού.

Αυτή η προσπάθεια οδηγεί σε μέτρα όπως αυτά που πέρασαν πρόσφατα και απαγορεύουν την πώληση αλκοόλ σε συγκεκριμένες περιοχές, ή το δικαίωμα των ανθρώπων να φιλιούνται δημόσια.

Με αυτά τα μέτρα, και άλλα παρόμοια, το ΚΔΑ προσπαθεί να κερδίσει υποστήριξη ανάμεσα στα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας, και να κρύψει κάτω από το χαλί το πραγματικό περιεχόμενο των πολιτικών του.

Ανοίγοντας ξανά τη συζήτηση για την κατασκευή τζαμιού στην πλατεία Ταξίμ, ο Ερντογάν προσπαθεί να προκαλέσει τα πιο «κοσμικά» αισθήματα του πληθυσμού, πολώνοντας την κοινωνία γύρω από εθνικά και θρησκευτικά ζητήματα.

Μάλιστα, την προηγούμενη βδομάδα ανακοίνωσε ότι η τρίτη γέφυρα πάνω από το Βόσπορο θα πάρει το όνομα του Σελίμ Ά, του σουλτάνου που οργάνωσε τη γενοκτονία ενάντια στη μειονότητα των Αλεβιτών στις αρχές του 16ου αιώνα.

Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν προσπαθεί να τρομοκρατήσει τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας, παροτρύνοντάς τα στην ουσία να βγουν στους δρόμους και να χτυπήσουν το κίνημα. Σε απάντηση σε αυτή την προσπάθεια, το κίνημα χρειάζεται υιοθετήσει μια πολιτική προσέγγισης των αγροτικών μαζών και των φτωχών στις πόλεις, δηλαδή των πιο ευάλωτων στρωμάτων σε αυτή τη ρητορική, ώστε να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το σχέδιο «διαίρει και βασίλευε». Οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν έχουν την πολυτέλεια να επιτρέψουν να διασπαστούν από την κυβέρνηση, την ώρα που αντιστέκονται στις επιθέσεις της, που δίνουν μάχη για ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας και για τη διασφάλιση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων.

Καθήκοντα για το εργατικό κίνημα και την αριστερά

Το κάλεσμα της απεργίας στο δημόσιο τομέα, είναι ένα βήμα που πρέπει να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα συνδικάτα της χώρας. Μια 24ωρη γενική απεργία στην Τουρκία, μπορεί να είναι το επόμενο βήμα για τους εξεγερμένους, που έχοντας στο επίκεντρό τους το οργανωμένο εργατικό κίνημα, θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη ενάντια στην κυβέρνηση του Ερντογάν.

Τα μαχητικά συνδικάτα, τα αριστερά κόμματα και οργανώσεις, οι κουρδικές ενώσεις κ.α. μπορούν να συμβάλουν σε όλα τα επίπεδα, ώστε να μετατραπεί αυτή η απεργία σε ένα εξαιρετικά μαζικό γεγονός, με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή εργαζομένων, νεολαίας και τοπικών κοινοτήτων. Είναι ακόμη απαραίτητη η δημιουργία επιτροπών, εκλεγμένων από μαζικές συνελεύσεις εργασιακών χώρων και γειτονιών, προκειμένου να υπερασπιστεί το κίνημα τον εαυτό του από τις βίαιες επιθέσεις της αστυνομίας, να οργανωθούν δράσεις αλληλεγγύης στις απεργιακές κινητοποιήσεις, να ανοίξουν σε κάθε επίπεδο συζητήσεις για την πολιτική κατάσταση και τις προτάσεις του κινήματος.

Η επέκταση μιας τέτοιας δομής, από τις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, στις πόλεις, αλλά και κεντρικά, με πραγματικά δημοκρατικά χαρακτηριστικά, με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους, μπορεί να αποτελέσει τη βάση της νέας δύναμης που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και θα βάλει τα θεμέλια για μια κυβέρνηση των εργαζομένων και των φτωχών.

Με αυτά τα βήματα, υπάρχει η δυνατότητα να χτιστεί ένα κίνημα που όχι μόνο θα ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά θα αποτελέσει μια πραγματική εναλλακτική για την εργατική τάξη και τη νεολαία, στην υπεράσπιση των αναγκών της κοινωνίας συνολικά. Η δυνατότητα να χτιστεί ένα μαζικό κόμμα των εργαζομένων, με ένα πραγματικά σοσιαλιστικό πρόγραμμα.

• Κάτω η κυβέρνηση του Ερντογάν! Πάλη για μια κυβέρνηση των εργαζομένων και των φτωχών.

• Τέρμα στη δικτατορία των αφεντικών και των πολιτικών τους.

• Εθνικοποίηση των εταιριών που αποτελούν τη βάση της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.

• Για ένα δημοκρατικό, σοσιαλιστικό σχέδιο οργάνωσης και ανάπτυξης της οικονομίας με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.

Αλληλεγγύη στο κίνημα στην Τουρκία!

Ο ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Paul Murphy ταξίδεψε πρόσφατα στην Κωνσταντινούπολη και έζησε από κοντά το κίνημα, αλλά και τις βιαιότητες της αστυνομίας. Μεταφέρουμε αποσπάσματα από το ημερολόγιο της επίσκεψής του.  

«Στις μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις πλατειών σε πάνω από 70 πόλεις, έχουν συμμετάσχει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Πολλές από αυτές τις καταλήψεις, όπως αυτή της πλατείας Ταξίμ, περιλαμβάνουν οδοφράγματα φτιαγμένα από οικοδομικά υλικά και καμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας, δημιουργώντας ζώνες ελεύθερες από την αστυνομία. Πίσω από τα οδοφράγματα, λειτουργούν επιτροπές εθελοντών που έχουν αναλάβει τη διανομή τροφής και νερού, την ασφάλεια των παιδιών, την περιφρούρηση και την παροχή πρώτων βοηθειών.

Παρακολούθησα το τέλος μιας μαζικής οδομαχίας, στην οποία πάνω από 10.000 εργαζόμενοι και νέοι συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα αναμειγνυόταν με αυτή του καπνού από τις φωτιές που είχαν ανάψει στους δρόμους, ενώ η αστυνομία κινούνταν απειλητικά προς το μέρος μας με κανόνια νερού. Πριν από λίγες μέρες ένας δεκαενιάχρονος διαδηλωτής, ο Τουράν Ακμπάς δέχτηκε δακρυγόνο στο κεφάλι και μεταφέρθηκε όπως και πολλοί άλλοι στο νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση.

Για τους κατοίκους της περιοχής γύρω από το πάρκο, όπως και για πολλούς άλλους, αυτή η εξέγερση κυοφορούνταν εδώ και δεκαετίες καταπίεσης, βιαιότητας και περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων».

Res–Istambul – Συμπαράσταση στην τουρκική εξέγερση, Νέα Υόρκη, 8/6

Σε πολλές πόλεις διεθνώς έγιναν κινητοποιήσεις συμπαράστασης στην εξέγερση των Τούρκων εργαζομένων και νέων. Μια απ’ αυτές ήταν η Νέα Υόρκη, στο ιστορικό πάρκο «Ζουκότι Παρκ» απ΄ όπου ξεκίνησε και το κίνημα «Occupy Wall Street». Σύντροφοι από την Αριστερή Κίνηση της Νέας Υόρκης ήταν εκεί και μαζί με την ελληνική σημαία έτυχαν της πιο θερμής υποδοχής από τους Τούρκους καταληψίες.

Ακολουθεί μια σύντομη ανταπόκριση από τη συντρόφισσα Φραγκώ Ακριβού, που ζει στη Νέα Υόρκη 

Χιλιάδες άτομα έλαβαν μέρος σε διαδήλωση διαμαρτυρίας, με κεντρικό τίτλο «Resistambul», σε συμπαράσταση με το κίνημα στην Τουρκία, το περασμένο Σάββατο 8 Ιούνη. Η συγκέντρωση έγινε στο Ζουκότι Πάρκ, το χώρο που γεννήθηκε το κίνημα Occupy Wall Street τον Οκτώβρη του 2011.

Η μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν Τούρκοι ή τουρκικής καταγωγής, όχι μόνο από  τη Νέα Υόρκη αλλά και από γειτονικές πόλεις. Συμμετείχαν πολλοί νέοι αλλά και οικογένειες με μικρά παιδιά.

Συνθήματα και πλακάτ απαιτούσαν την παραίτηση του Ερντογάν, την άμεση παύση της καταπίεσης και το σεβασμό των ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων καθώς και τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος. Τουρκικές σημαίες, συνθήματα και τραγούδια κυριαρχούσαν στην πλατεία που τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια έχει γίνει σύμβολο διαμαρτυρίας ενάντια στο σύστημα.

Στη διαδήλωση έλαβαν επίσης μέρος ακτιβιστές του Occupy Wall Street και άλλοι υποστηρικτές του κινήματος. Ομάδα μελών της ελληνο-αμερικανικής οργάνωσης Αριστερή Κίνηση Νέας Υόρκης, συμμετείχε στη διαδήλωση. Οι διαδηλωτές καλωσόρισαν πανηγυρικά την ομάδα της ΑΚΝΥ που κατέφθασε με πανό και μια ελληνική σημαία. Μέλος της ΑΚΝΥ απεύθυνε μήνυμα υποστήριξης προς το κίνημα στην Τουρκία και τους διαδηλωτές στο Ζουκότι Πάρκ.

Στον ίδιο χώρο, πριν από ένα χρόνο διαδηλώσεις με το σύνθημα «We are all Greeks Now» (είμαστε όλοι Έλληνες τώρα) προς υποστήριξη του λαού στην Ελλάδα ενάντια στην Τρόικα και το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο έγιναν αφορμή να δημιουργηθεί η Αριστερή Κίνηση ΝΥ – Greece Solidarity Movement.