Παύση πληρωμής του χρέους
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
Η χτεσινή μεγαλειώδης πορεία των εργαζομένων στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η Αθήνα «βούλιαξε» κάτω από το βάρος εκατοντάδων χιλιάδων που βγήκαν, στη μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση της μεταπολίτευσης, για να στείλουν μήνυμα αποφασιστικής αντίστασης στα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ.
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούν ότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις «ανάγκες» του ελληνικού λαού. Αλλά στοχεύουν στο να υποχρεώσουν τους Έλληνες εργαζόμενους να πληρώσουν τα χρέη στους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες! Χρέη που δημιούργησε η πολιτική των διαρκών φοροελαφρύνσεων και παροχών παντός είδους στο ελληνικό κεφάλαιο για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του και να επεκταθεί στα Βαλκάνια στη διάρκεια των προηγούμενων δύο δεκαετιών!
Η χτεσινή μεγαλειώδης απάντηση του εργατικού κινήματος πρέπει να αποτελέσει την αρχή νέων μεγάλων αγώνων. Η ανατροπή των σχεδίων της κυβέρνησης και της τρόικας είναι δυνατή! Δυστυχώς όμως, η χτεσινή μεγάλη μέρα αμαυρώθηκε από τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων στη Μαρφίν!
Θλίψη και οργή για τις ζωές των τριών εργαζομένων
Εκφράζουμε την τεράστια θλίψη, αγανάκτηση και οργή μας για το θάνατο των τριών εργαζομένων και καταγγέλλουμε με τον πιο απερίφραστο τρόπο την εγκληματική ανευθυνότητα των λεγόμενων αντιεξουσιαστικών ομάδων.
Ασφαλώς η κατ’ αρχήν ευθύνη ανήκει στην ίδια την κυβέρνηση η οποία με τις πολιτικές που ακολουθεί οδηγεί την κοινωνία σε ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση σαν αποτέλεσμα της οποίας οι εκρήξεις βίας είναι εντελώς αναπόφευκτες. Στη συνέχεια οι ευθύνες βαρύνουν τη διοίκηση της Marfin καθώς, όπως όλα δείχνουν, υποχρέωσαν τους εργαζόμενους να δουλεύουν τη μέρα της γενικής απεργίας, κάτω από συνθήκες μεγάλων κινδύνων καθώς η τράπεζα ήταν στο δρόμο της διαδήλωσης και τα επεισόδια ήταν αναμενόμενα, κι ενώ απ’ φαίνεται δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου ούτε επαρκής πυρασφάλεια…
Η εγκληματική ανευθυνότητα των «αντιεξουσιαστικών» ομάδων
Αυτά όμως καθόλου δεν απαλλάσσουν τις ομάδες των υποτιθέμενων «αντιεξουσιαστών» από εγκληματικές ευθύνες. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν και αυτό – με την απίστευτη ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει αυτές τις ομάδες, κάποια στιγμή θα προκαλούσαν το χαμό ανθρώπινων ζωών. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν βάλει φωτιά σε χώρους στους οποίους υπάρχουν εργαζόμενοι οι οποίοι τρέχουν πανικόβλητοι να σωθούν! Κάποιοι απ’ αυτούς αποδίδουν τις ενέργειές τους αυτές στην αναρχική τους ιδεολογία. Κάποιοι άλλοι είναι απλά ασφαλίτες, οι οποίοι λειτουργούν συνειδητά σαν προβοκάτορες – στοιχείο αποδεδειγμένο και εξακριβωμένο από αναρίθμητο φωτογραφικό υλικό, αλλά που καθόλου δεν φαίνεται να προβληματίζει και πολύ τις αναρχικές ομάδες.
Οι «μπάχαλοι» αυτοί, κάθε είδους και απόχρωσης, προσφέρουν με τη στάση τους τις καλύτερες υπηρεσίες στο αστικό κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να καταλύσουν! Γι’ αυτό είναι αντιεξουσιαστές στα λόγια κι όχι στην ουσία! Το κράτος χρησιμοποιεί τις μεθόδους τους, οι οποίες προκαλούν τον αποτροπιασμό των εργαζομένων, για να νομιμοποιήσει στη συνείδηση του κόσμου και να εντείνει την κρατική καταστολή! Οι μέθοδοί τους αποπροσανατολίζουν το εργατικό κίνημα, το οποίο αντί να συζητά τους τρόπους κλιμάκωσης του αγώνα συζητά για τις συνέπειες των εγκληματικών τους ενεργειών! Τέλος οι ομάδες των «αντιεξουσιαστών» αυτών χαρακτηρίζονται από απύθμενο θράσος και αλαζονεία καθώς ξεφτιλίζουν την έννοια της επανάστασης της κοινωνίας ταυτίζοντάς την με τον δικό τους «επαναστατημένο» παροξυσμό.
Ενωτικές πορείες περιφρουρημένες – ένα άμεσο καθήκον!
Γι’ αυτό, ένα άμεσο καθήκον στο οποίο χρειάζεται να ανταποκριθεί το οργανωμένο εργατικό κίνημα και προπάντων τα κόμματα της αριστεράς είναι η περιφρούρηση των πορειών του εργατικού κινήματος, όχι μόνο από την αστυνομία αλλά κι από τέτοιους «αντιεξουσιαστές».
Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχουν ευθύνη να δουν την οργάνωση κοινών πορειών με κοινή περιφρούρηση. Η ανευθυνότητα στο επίπεδο των ξεχωριστών πορειών και της αδυναμίας περιφρούρησης έχει πια ξεπεράσει κάθε όριο!
Επόμενα βήματα
Tο κεντρικό ερώτημα αυτή τη στιγμή, για το εργατικό κίνημα, είναι ποια μορφή πρέπει να πάρει η συνέχιση του αγώνα.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ξέρουν ότι τα μέτρα της κυβέρνησης σημαίνουν μείωση του βιοτικού τους επίπεδου συντριπτικής πλειοψηφίας κατά 20–30%! Είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να παλέψουν μαχητικά ενάντια σε αυτά τα μέτρα. Αξίζει να χάσουν και 5 και 10 και 15 μεροκάματα, για να αναχαιτίσουν αυτή την επίθεση και είναι διατεθειμένοι να το κάνουν!
Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό είναι να δοθεί αυτή η κατεύθυνση πάλης από τη μεριά των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς. Γι’ αυτό, οι προτάσεις για κλιμάκωση του αγώνα που πρέπει να υιοθετηθούν από την Αριστερά και το εργατικό κίνημα αυτή τη στιγμή, είναι:
- Το άμεσο κάλεσμα 48ωρης γενικής απεργίας και η συνέχιση με επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες, σε συνδυασμό με πολυήμερες απεργίες ομοσπονδιών και συντονιστικές επιτροπές του αγώνα του κινήματος δημοκρατικά εκλεγμένες από τα κάτω.
- Καταλήψεις εργατικών χωρών, μέσα από δημοκρατικά παρμένες αποφάσεις συνελεύσεων των εργαζομένων, όπως της ΝΕΤ, των λιμανιών, των αμαξοστασίων κλπ, σε συνδυασμό με καταλήψεις διαρκείας στις σχολές και αποκλεισμούς εθνικών οδών από το αγροτικό κίνημα της χώρας μας.
- Ενωτικές μαζικές πορείες, από το σύνολο της αριστεράς, περιφρουρημένες από «μπάχαλους» και προβοκάτορες.
- Κεντρικό πολιτικό αίτημα πρέπει να είναι το να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν, που σημαίνει άρνηση πληρωμής του χρέους στους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες – κερδοσκόπους – τοκογλύφους και εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
- Ο αγώνας αυτός πρέπει να στοχεύει ταυτόχρονα στην κοινή πάλη με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης, που σήμερα κοιτάνε το δικό μας κίνημα με ελπίδα. Ξεκινώντας από τους εργαζόμενους του Νότου (Πορτογαλία, Ισπανία, κλπ) και της Ιρλανδίας που δέχονται την ίδια επίθεση, να βάλουμε σαν στόχο την ανατροπή των πολιτικών της ΕΕ και του ΔΝΤ και την πάλη για την Ευρώπη των εργαζομένων, μια Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.
Πάλη αντικαπιταλιστική, για το σοσιαλισμό και την εργατική δημοκρατία!
Από εκεί και πέρα, η Αριστερά για να είναι συνεπής με τις αρχές και διακηρύξεις της οφείλει να πει καθαρά ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι σάπιο, απάνθρωπο και βάρβαρο και ότι ο μόνος τρόπος να υπάρξουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους είναι να συνδεθεί αυτή η πάλη με την εθνικοποίηση, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, για να μπορέσουν να υπάρξουν πραγματικές, παραγωγικές, επενδύσεις για να αντιμετωπιστεί η ανεργία και η φτώχεια και να σχεδιαστεί η οικονομία για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Το θέμα της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας των αγορών και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, της πάλης για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία, μακριά από τον σταλινισμό και στηριγμένη στην εργατική δημοκρατία, οφείλει να γίνει η σημαία των κομμάτων της αριστεράς. Έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει κτήμα του μαζικού εργατικού κινήματος, μπροστά στην ταραγμένη περίοδο στην οποία έχουμε ήδη μπει, στην Ελλάδα την Ευρώπη και παγκόσμια.
