Ήταν μεσημέρι της Τρίτης 4 Σεπτέμβρη όταν κτύπησε το τηλέφωνο στα γραφεία του Ξ. Ήταν ο σ. Νίκος Ρεμούνδος. Αφού μου έδωσε σύντομη «αναφορά» για τις πρόσφατες καλοκαιρινές του διακοπές στα Σελιανίτικα Αιγίου και την κατάσταση της υγείας του πέρασε αμέσως στις ερωτήσεις για την πορεία της οργάνωσης: πως πήγε το καλοκαιρινό κάμπινγκ, πότε βγαίνει η εφημερίδα, πόσοι καινούργιοι σ. εντάχτηκαν στο Ξ, ποιο είναι το κλίμα στην κοινωνία και το εργατικό κίνημα κοκ. Δεν είχε σταματημό. Κλείσαμε το τηλέφωνο καταλήγοντας ότι θα τα λέγαμε σύντομα σπίτι του. Αυτό το ραντεβού δυστυχώς δεν θα γίνει ποτέ.
Λίγες ώρες αργότερα γύρω στις 8 το βράδυ μέσα από το κρύο ακουστικό του τηλεφώνου μάθαινα από την αδελφική φίλη του Νίκου σ. Λίτσα ότι ο Νίκος είχε πεθάνει.
Παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μάθαινα για το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου μου ήταν αδύνατο να το χωνέψω. Ένοιωσα πολύ χειρότερα από όταν είχα χάσει πρόσωπα του στενού μου οικογενειακού περιβάλλοντος. Άλλωστε για πολλούς από εμάς ο Νίκος δεν ήταν απλά σύντροφος ή φίλος. Ήταν σαν πατέρας μας.
Συνήθως τέτοιες στιγμές περνάνε από το μυαλό σου όλες εκείνες οι στιγμές που σημαδεύουν τη σχέση σου με έναν δικό σου άνθρωπο.
Και πέρα από την οδύνη υπάρχει ένα συναίσθημα πιο δυνατό από τα άλλα. Η δύναμη του χαρακτήρα του Νίκου. Η πίστη στα ίδια ιδανικά σε όλη του τη ζωή. Αυτό που χαρακτηρίζει όσους παλεύουν με ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια και συνέπεια και τους κάνει ακόμα πιο σημαντικούς και απαραίτητους στις εποχές που ζούμε.
Νίκο δεν θα βρεις πουθενά την λέξη αντίο στα κείμενα που θα γράψουμε για σένα.
Θα έχουμε πάντα μια θέση κενή για σένα στα γραφεία μας, στην εφημερίδα και προπάντων εκεί που σου άρεσε περισσότερο: στους αγώνες της τάξης μας για την κοινωνική απελευθέρωση.
Φωνάζοντας πάντα: Νίκος Ρεμούνδος – Παρών!
Τάκης Γιαννόπουλος
