Δημοσιεύουμε Δελτίο Τύπου της «Πανελλαδικής Συμμαχίας για το ΝΕΡΟ – Δίκτυο Κινημάτων και Συλλογικοτήτων» που καταγγέλλει τις μεθοδεύσεις για την ιδιωτικοποίηση του Νερού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Σε εξέλιξη νομοθετική πρωτοβουλία ως ο προθάλαμος της ιδιωτικοποίησης του νερού, με τεράστια επιβάρυνση των πολιτών. Ταυτόχρονα, μόνο για δύο εβδομάδες μέσα στο καλοκαίρι έδωσε τη δυνατότητα στους πολίτες το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας να εκφράσουν τη γνώμη τους για τον πιο πολύτιμο πόρο της ζωής τους : το ΝΕΡΟ!
Ο λόγος είναι απλός : Η Εθνική Επιτροπή Υδάτων (ΕΕΥ), δηλ. η μισή κυβέρνηση, αποφασίζει να μετατρέψει το Νερό σε εμπόρευμα, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και αποφάσεις διεθνών οργανισμών που θεωρούν το Νερό ανθρώπινο δικαίωμα (ΟΗΕ, Ε.Ε. κλπ.), και άρα πρέπει να παρέχεται με “σχέσεις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα”.
Αντίθετα η ΕΕΥ προβλέπει ότι το “συνολικό κόστος” των υπηρεσιών ύδατος είναι το άθροισμα του “χρηματοοικονομικού κόστους”, του “περιβαλλοντικού κόστους” και του “κόστους πόρου”. Συγκεκριμένα:
- Στο Άρθρο 3, παρ.3 προβλέπεται ότι το χρηματοοικονομικό κόστος περιλαμβάνει το κόστος κεφαλαίου, το λειτουργικό κόστος, το κόστος συντήρησης και το κόστος διοίκησης.
- Στο Άρθρο 4, περιγράφει τον υπολογισμό του χρηματοοικονομικού κόστους, στο οποίο περιλαμβάνονται τα εξής “συνιστώσες κόστους” : κόστος κεφαλαίου, λειτουργικό κόστος, κόστος συντήρησης, κόστος διοίκησης και άλλα κόστη.
- Στο Άρθρο 4, παρ.2.αα, προβλέπεται ότι το κόστος κεφαλαίου υπολογίζεται από τον πάροχο, και προφανώς βάση θα είναι το κόστος δανεισμού του κεφαλαίου που θα επενδύσει. Είναι γνωστές οι πρακτικές των πολυεθνικών εταιρειών, που δανείζονται υπέρογκα, καταχρεώνουν υγιείς εταιρείες για να έχουν τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγια, μεγάλες αποσβέσεις και μικρή έως μηδενική φορολόγηση στις χώρες που επενδύουν.
- Στο Άρθρο 4, παρ.2αβ, προβλέπεται ότι “το κόστος ευκαιρίας του επενδεδυμένου κεφαλαίου, που είναι η απόδοση του κεφαλαίου σε εναλλακτικές τοποθετήσεις”. Δηλαδή ο “επενδυτής” θα πρέπει να αποκομίζει κέρδος από την παροχή υπηρεσιών ύδρευσης, όσο περίπου και από οποιαδήποτε άλλη επένδυση θα μπορούσε να κάνει γενικά.
- Στο Άρθρο 4, παρ.β προβλέπεται ότι το λειτουργικό κόστος περιλαμβάνει κάθε δαπάνη εκτός εκείνων για τη συντήρηση και τη διοίκηση, που τις εξετάζει χωριστά. Έτσι πέρα από την κάλυψη των εθνικών υπεργολάβων που έχουν ήδη εξασφαλίσει λεόντιες συμβάσεις σε βάρος των πολιτών, στα τιμολόγια θα προστίθενται κάθε είδους κόστη που θα παρουσιάζει ο “επενδυτής”, με κριτήριο την αύξηση των κερδών του. Το ίδιο ισχύει και για τα κόστη συντήρησης και διοίκησης. Είναι γνωστές οι τακτικές των πολυεθνικών να αμείβουν υπέρογκα τα στελέχη τους, των οποίων οι αμοιβές είναι συχνά μεγαλύτερες από τους φόρους που πληρώνουν στις χώρες που επενδύουν.
Είναι προφανές ότι αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία είναι ο προθάλαμος της ιδιωτικοποίησης του νερού, γιατί χωρίς κέρδος δεν επενδύει κανείς. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως μιλάμε για νομοθετικά εξασφαλισμένο κέρδος, χωρίς κανένα επενδυτικό ρίσκο, με τεράστια επιβάρυνση των πολιτών που θα κληθούν να πληρώσουν τα κέρδη των πολυεθνικών που καραδοκούν.
Όμως πέρα από το χρηματοοικονομικό κόστος προστίθενται και άλλα νέα κόστη, που κανείς δε μπορεί από τώρα να προσδιορίσει και είναι απολύτως αβέβαιο αν θα μπορέσει να υπολογίσει στο μέλλον. Είναι το “περιβαλλοντικό κόστος” και το “κόστος πόρου”.
Το μόνο που εξασφαλίζουν οι προβλέψεις είναι ότι οι πολίτες θα πληρώνουν το υπολογιζόμενο κόστος. Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ότι οι ρυπαίνοντες θα πληρώνουν και όχι οι τελικοί χρήστες.
Η πρόβλεψη στο Παράρτημα ΙΙ, παρ.1 για το “ισοζύγιο ποσοτήτων νερού που αντιστοιχούν σε κάθε χρήση” δεν είναι καθόλου δίκαιος τρόπος κατανομής του περιβαλλοντικού κόστους, ούτε για όσους συμμετέχουν στη χρήση, ούτε για όσους καλούνται να πληρώσουν. Με την έννοια αυτή έρχεται σε αντίθεση και με την αρχή “ο ρυπαίνων πληρώνει”, και προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το πως περιλαμβάνεται σε ν/σ του υπουργείου περιβάλλοντος.
Το ίδιο, αναλογικά, ισχύει και με το “κόστος πόρου”. Δεν υπάρχει πρόνοια για το ποιός ή ποιοί πραγματοποιούν “υπεραπολήψεις” και πόσο πρέπει να πληρώνουν γι΄ αυτές, αλλά το μόνο που εξασφαλίζεται είναι η κατανομή του σχετικού κόστους “επί δικαίων και αδίκων”. Αυτό και πάλι δεν ταιριάζει σε μια αντίληψη προστασίας του περιβάλλοντος και είναι πάλι απορίας άξιο το πως περιλαμβάνεται σε ν/σ του αρμόδιου υπουργείου. Δεν είναι σε γνώση των αρμοδίων τι γίνεται σε πολλά μέρη του πλανήτη από πολυεθνικές εταιρείες που έχουν υδροβόρες δραστηριότητες και οι κάτοικοι λένε “το νερό νεράκι”; Αυτό θέλουν να γίνει και στη χώρα μας;
Τελικά ζητάμε :
- Την απόσυρση αυτού του ν/σ από το αρμόδιο υπουργείο και την κυβέρνηση και την έναρξη μιας πραγματικής διαβούλευσης με τα κινήματα του νερού και όλους τους ενδιαφερόμενους, για να μην επαναληφθούν και στη χώρα μας όσα συμβαίνουν αλλού καταστρέφοντας τις κοινωνίες και το περιβάλλον.
- Τη δημοσιοποίηση της μελέτης που εκπόνησε με χρηματοδότηση του ΥΠΕΧΩΔΕ, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονική Ομάδα της επίκ. καθηγήτριας Φοίβης Κουντούρη και δημοσιοποίησε το Μάρτιο του 2008, με αντικείμενο ακριβώς την “Εφαρμογή των Οικονομικών Πτυχών του Άρθρου 5 της Κοινοτικής Οδηγίας περί Υδάτων 2000/60/ΕΚ στην Ελλάδα”. Η μελέτη αυτή παρουσιάζει την ανάλυση της εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Οδηγίας ανά υδατικό διαμέρισμα της χώρας και έτσι οι πολίτες μπορούν να πάρουν μια εικόνα για τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει πάνω τους. Οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν για να συμμετέχουν!
