Νέο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις προτίθεται να φέρει η κυβέρνηση άμεσα. Από το βήμα του 13ου συνεδρίου της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε με στόμφο ότι:
«Κάποιοι λίγοι θέλησαν να ταλαιπωρήσουν τους πολλούς. Με το “έτσι θέλω” αποφάσισαν για την ζωή όλων. Ε, λοιπόν, όχι! Η λέξη κανονικότητα προέρχεται από τη λέξη κανόνας».
Χρησιμοποίησε μάλιστα ως αφορμή το κλείσιμο κεντρικών δρόμων της Αθήνας από την συναυλία που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία ενάντια στην καταστολή το Σάββατο 30 Νοέμβρη στα Προπύλαια.
Όμως η συγκεκριμένη συναυλία ήταν πολύ μαζική. Σχεδόν 10.000 άτομα κατέκλυσαν τον χώρο για να ακούσουν περισσότερα από 20 πολύ γνωστά συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής καθώς και stand up κωμικών, προκειμένου να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους για το κύμα καταστολής που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα με βασικό στόχο την νεολαία. Και δεν έκλεισε όλο το κέντρο. Βασικά χρειάστηκε να κλείσει για κάποιες ώρες η Πανεπιστημίου. Και όχι μόνο αυτό. Οι διοργανωτές μετά το τέλος της συναυλίας μάζεψαν όλα τα σκουπίδια καθαρίζοντας τελείως τον χώρο της εκδήλωσης.
Επομένως το συγκεκριμένο παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο Μητσοτάκης δεν ισχύει. Όπως δεν ισχύει και συνολικά η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για το θέμα.
Οι αριθμοί που δίνει η ΕΛΑΣ
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΑΣ:
Συνολικά 2.783 πορείες έχουν γίνει στην Αθήνα σε διάστημα 334 ημερών.
Οι 1.713 (περίπου 10 την ημέρα κατά μέσο όρο) έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2019, δηλαδή επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Oι υπόλοιπες 1.070, με μέσο όρο 7 την ημέρα, κατά το τελευταίο πεντάμηνο επί διακυβέρνησης ΝΔ.
Σε μία στις τρεις διαδηλώσεις συμμετείχαν κάτω από 200 άτομα.
Αυτοί οι αριθμοί χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ για να καλλιεργήσουν κλίμα αποδοχής του περιορισμού των διαδηλώσεων στην κοινή γνώμη.
Γιατί η κυβέρνηση ουδόλως ενδιαφέρεται για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η τρομοκράτηση και η καταστολή των τωρινών αλλά κυρίως των μελλοντικών κινημάτων.
Γιατί γίνονται οι διαδηλώσεις;
Είναι οι πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης αλλά και όλων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων που εφάρμοσαν πολιτικές λιτότητας και περικοπές, οι οποίες προκαλούν τις διαδηλώσεις.
Οι πορείες όπως και οι απεργίες δεν γίνονται για χόμπι. Γίνονται γιατί είναι ο μόνος πρακτικός τρόπος που διαθέτουν τα κινήματα προκειμένου να κάνουν γνωστά τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους και παράλληλα να πιέσουν για την επίτευξή τους.
Με τα ΜΜΕ και το κοινοβούλιο να είναι απόλυτα χειραγωγημένα από μεγαλοεπιχειρηματίες και το πολιτικό τους προσωπικό, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια στα κοινωνικά κινήματα από το να παλέψουν προκειμένου να ακουστούν.
Ασφαλώς οι συγκεντρώσεις και οι πορείες δεν είναι η αρχή και το τέλος ενός αγώνα, κάθε άλλο. Αποτελούν κομμάτι του αγώνα, μαζί με ενημερωτικές δράσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις κλπ, έτσι ο κόσμος του αγώνα αλληλοεπιδρά με την κοινωνία και βέβαια πιέζει για την δικαίωση των αιτημάτων του. Όποιος προσπαθεί να τις περιορίσει, στην ουσία στρέφεται ενάντια στις διεκδικήσεις του κινήματος. Και ένας καλά οργανωμένος συνδυασμός δράσεων πάλης μπορεί να έχει νικηφόρα αποτελέσματα. Όπως για παράδειγμα η ανατροπή των σχεδίων Σημίτη-Γιαννίτση για το ασφαλιστικό το 2001 ή το φοιτητικό κίνημα του 2006-07 που έβαλε φρένο στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και στην αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Κάθε πορεία όπως και κάθε απεργία έχει κόστος στον καθένα που συμμετέχει. Κόστος οικονομικό, χρόνου, ταλαιπωρίας και ρίσκο ο διαδηλωτής να έρθει αντιμέτωπος με συλλήψεις και την διαρκώς αυξανόμενη βία της αστυνομίας και των ΜΑΤ.
Η κυβέρνηση αποκρύπτει επιμελώς ότι οι ίδιοι οι διοργανωτές των πορειών φροντίζουν όταν αυτές είναι σχετικά μικρές να περιορίζονται στην μια λωρίδα του οδοστρώματος. Άλλωστε οι μικρές διαδηλώσεις κάτω των 200 ατόμων, ακόμα και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΑΣ, αφορούν μόνο το 1/3 των διαδηλώσεων του 2019. Όταν λοιπόν η κυβέρνηση μιλάει για τον περιορισμό των διαδηλώσεων σαν να εννοεί ότι κάθε μέρα λίγα άτομα κλείνουν τα κέντρα των πόλεων, δεν αναφέρεται στη μειοψηφία των περιπτώσεων. Αναφέρεται στις διαδηλώσεις, γενικά. Και τελικά ο στόχος της είναι το σύνολο των διαδηλώσεων και όχι μόνο οι μικρές.
Είναι άπειρα τα παραδείγματα όπου η αστυνομία πολλές ώρες πριν και χωρίς λόγο, κλείνει σταθμούς μετρό και υπερβολικά πολλούς δρόμους άσχετους με το δρομολόγιο μιας πορείας, προκειμένου να διογκώσει το αίσθημα δυσφορίας στους καταστηματάρχες και την κοινή γνώμη.
Για να μην αναφέρουμε τα κλεισίματα δρόμων και το κυκλοφοριακό κομφούζιο που προκαλούν οι μαραθώνιοι και τα διάφορα events των χορηγών τα οποία διοργανώνονται με κρατική στήριξη και πρωτοβουλία και για τα οποία προφανώς δεν ενοχλείται ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση.
Κάποιοι ιδιοκτήτες καταστημάτων, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας, που βλέπουν το νέο νομοσχέδιο ως «ευχής έργον» επειδή σε ημέρες πορείας αναγκάζονται να κλείνουν κάποιες φορές τα καταστήματά τους για δύο ώρες, χάνοντας ποσοστό του τζίρου τους, ξεχνούν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του τζίρου τους χάνεται από τις διαρκείς κυβερνητικές επιθέσεις στα εισοδήματα και τα εργασιακά δικαιώματα των καταναλωτών πελατών τους.
Άλλωστε οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες έχουν τοπικούς συλλόγους και ομοσπονδία την ΓΣΕΒΕΕ, και έχουν κλείσει και οι ίδιοι τα μαγαζιά τους συμμετέχοντας σε κινητοποιήσεις του κλάδου τους ή συμμετέχοντας σε γενικές απεργίες. Οπότε γνωρίζουν ότι οι διαδηλώσεις δεν έχουν στόχο να εμποδίζουν καταστηματάρχες ή καταναλωτές στην ελεύθερη πρόσβαση στο κέντρο και την κυκλοφορία.
Και τέλος, αν η κυβέρνηση δεν θέλει να εκφράζεται κοινωνική διαμαρτυρία, ας κάνει κάτι για να απαλείψει τους λόγους που προκαλούν τέτοιες διαμαρτυρίες. Αντί για αυτό βέβαια, η κυβέρνηση κάθε μέρα προκαλεί ακόμα περισσότερες διαμαρτυρίες με την πολιτική της.
Τι θα περιλαμβάνει το νομοσχέδιο
Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας, Γιώργο Γεροπετρίτη στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha στις 3/12/2019:
«οι πορείες ή οι διαδηλώσεις οι οποίες είναι μικρού όγκου θα μπορούν να περιορίζονται στον αντίστοιχο χώρο του οδοστρώματος της κάθε πόλης ή θα μπορούν να διοχετεύονται από συγκεκριμένες οδούς».
Ο Μητσοτάκης εξήγγειλε ότι το νομοσχέδιο θα προβλέπει την «κατανομή των διαδηλώσεων». Όπως εξήγησε, θα ορίζεται το πού μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα «ανάλογα με τον όγκο και την επιβάρυνση που προκαλεί».
Αυτές οι εξαγγελίες πρακτικά προδιαγράφουν ένα νομοσχέδιο που πραγματικό στόχο θα έχει την αποτροπή, την καταστολή και τον περιορισμό των διαδηλώσεων.
Γιατί σε τελική ανάλυση, η αστυνομία και η κυβέρνηση θα αποφασίζουν πότε μια διαδήλωση είναι μικρή, το δρομολόγιό της και αν μπορεί να γίνει. Αν οι διαδηλωτές διαφωνούν προφανώς θα υπάρχουν συλλήψεις, δακρυγόνα και ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ. Αν συμφωνούν η πορεία θα γίνεται από άλλους δρόμους ή θα αναγκάζεται να σταματήσει σε κάποιο σημείο. Όμως μια πορεία πχ που θέλει να πάει στην Βουλή ή στο υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα ή στο υπουργείο Εργασίας στην οδό Σταδίου για να καταθέσει τα αιτήματά της ή να συναντηθεί με τους αρμόδιους, από ποιους άλλους δρόμους θα μπορεί να πάει; Αν η νεολαία θέλει να πάει στο υπουργείο Παιδείας που βρίσκεται έξω από τον σταθμό Νερατζιώτισσα από ποιους άλλους δρόμους θα μπορεί να πάει;
Αναφέρουμε αυτά τα σημεία γιατί αποτελούν τις πιο συνηθισμένες επιλογές διαδρομών των πορειών στην Αθήνα. Στις άλλες πόλεις που έχουν λιγότερα κρατικά κτίρια τα δεδομένα των διαδηλώσεων είναι ακόμα πιο συγκεκριμένα.
Στην στρατηγική της έντασης απαντάμε με την κλιμάκωση των αγώνων
Ο νέος νόμος για τις διαδηλώσεις είναι ένας ακόμα κρίκος στο σχέδιο «Νόμος και Τάξη» της κυβέρνησης που ακολουθεί πιστά όλη την τελευταία περίοδο.
Εισβολή σε φοιτητικές σχολές, περιορισμός συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, εκκενώσεις καταλήψεων στέγης προσφύγων, αθρόες συλλήψεις νεολαίων μετά την πορεία του Πολυτεχνείου, επανάληψη του ίδιου σκηνικού την 6η Δεκέμβρη, τελεσίγραφο 15 ημερών Χρυσοχοΐδη για εκκενώσεις όλων των καταλήψεων και τώρα ο περιορισμός των διαδηλώσεων.
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι κερδίζει δημοσκοπικούς πόντους από την καταστολή και ταυτόχρονα προφυλάσσει τα νώτα της από τα κινήματα του όχι και πολύ μακρινού μέλλοντος που θα προκαλέσει η πολιτική της. Κάνει λάθος και στα δύο.
Η περίοδος χάριτος στις δημοσκοπήσεις είναι προσωρινή και έχει ημερομηνία λήξης. Και η απόπειρα τρομοκράτησης και καταστολής ρίχνει λάδι στην φωτιά και σπρώχνει νέα κοινωνικά στρώματα στον δρόμο του αγώνα.
Οι μαζικές πορείες πανελλαδικά στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου και την 6η Δεκέμβρη ήταν ένα μικρό πρώτο δείγμα.
Τα διεθνή παραδείγματα του Χονγκ Κονγκ, της Χιλής, του Ιράκ και πάνω από 18 χωρών που βρέθηκαν ή βρίσκονται σε συνθήκες εξέγερσης μέσα στο 2019 δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μία νέα φάση αγώνων και κινητοποιήσεων.
Ο Κ. Μητσοτάκης σωστά ανησυχεί. Το κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας θα φροντίσει για μια ακόμη φορά να επιβεβαιώσει τους φόβους της κυβέρνησης και του κατεστημένου. Και θα στείλει τις αντιδραστικές διατάξεις για τον περιορισμό των διαδηλώσεων στον κάλαθο της ιστορίας.
