Η αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων προχωρά…
Και να που η πρώτη δικαστική απόφαση υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων έγινε πραγματικότητα. Πρωτοβάθμιο δικαστήριο αποφά-σισε ότι τα πτυχία του γαλλικού Κολεγίου Idef είναι ισότιμα με αυτά των ελληνικών ΑΕΙ, ενώ επιπλέον το κολέγιο θα λάβει και αποζημίωση 20.000 ευρώ από το Δημόσιο, επειδή ο ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ) αρνήθηκε να εξετάσει αίτηση αναγνώρισης των πτυχίων που εκδίδει το εν λόγω κολέγιο. Φοβούμενος μην ξαναζωντανέψει το κίνημα της παιδείας, ο νέος υπουργός παιδείας αρνήθηκε να σχολιάσει επί της ουσίας την απόφαση της «ανεξάρτητης» ελληνικής δικαιοσύνης, ενώ ο υφυπουργός του, δήλωνε ότι το ΥΠΕΠΘ θα κινηθεί δικαστικά, ασκώντας έφεση στην απόφαση του δικαστηρίου. Είμαστε σίγουροι ότι το ΥΠ. Παιδείας θα δώσει μια σκληρή δικαστική μάχη, παρόμοια με αυτή που έδωσε το Δημόσιο ενάντια στο ενάντια στο Βατοπέδι.
Η εφαρμογή του Νόμου Πλαίσιο συνεχίζεται…
Την περασμένη ακαδημαϊκή χρονιά ψηφίστηκαν με τις διατάξεις του νέου νόμου Πρυτάνεις και Προέδροι σε μια σειρά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Σήμερα, σύμφωνα με τον ίδιο νόμο πάμε για εξεταστικές… χωρίς βι-βλία. Πιο χαρακτηριστικά είναι ίσως τα παραδείγματα
α) του Φυσικού Αθήνας όπου οι δηλώσεις μαθημάτων και συγγραμμάτων ακόμα δεν έχουν αρχίσει καθώς το υπουργείο έκρινε ότι τα βιβλία της λίστας συγγραμμάτων είναι πολύ ακριβά και οι καθηγητές πρέπει να προτείνουν φθηνότερα
β) του Χημικού Θεσ/νίκης όπου ένα βι-βλίο δίνεται ανά δυο φοιτητές και
γ) οι περιπτώσεις φοιτητών «με-γάλων» ετών, που «δεν δικαιούνται» πλέον βιβλία.
Το φοιτητικό Κίνημα
Σήμερα δυστυχώς το κύμα καταλήψεων του Δεκέμβρη έχει φτάσει τα όριά του. Δεν πρέπει όμως ν’ αρχίσουμε τις κατηγορίες ότι οι φοιτητές δεν καταλαβαίνουν, δεν «τραβάνε» κοκ. Πρέπει να δούμε τι πήγε στραβά και τι χρειάζεται να κάνουμε στον επόμενο γύρο των κινητοποιήσεών μας… Γιατί πρέπει να υπάρξει επόμενος γύρος. Αν δεν αντισταθούμε, σύντομα σειρά θα πάρουν:
– ο περιορισμός και τελικά η κατάργηση του ασύλου,
– τα πειθαρχικά συμβούλια,
– η εντατικοποίηση των σπουδών μας (βλ. μαθήματα αλυσίδες, ανώτατη διάρκεια σπουδών, κοκ.),
– η πλήρης κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας και η αντικατάστα-σή της από τα φοιτητοδάνεια,
– η περαιτέρω μείωση των δαπανών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (κατά τας γραφάς του Νόμου όλες οι σχολές θα πρέπει να βρουν χρηματοδότηση και «από άλλες πηγές εκτός κρατικού προϋπολογισμού»),
– η εισβολή ιδιωτών στα δημόσια πανεπιστήμια,
και όλα όσα προβλέπει ο νόμος πλαίσιο. Ο Υπουργός άλλαξε για μια ακόμα φορά, αλλά η πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου παραμένει η ίδια.
Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλουμε και πώς πρέπει να οργανωθεί ο νέος γύρος των κινητοποιήσεών μας.
– Χρειάζεται να οργανώνουμε μεγάλες εκστρατείες ενημέρωσης των φοιτητών πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα, έτσι ώστε κάθε φοιτητής να ξέρει για ποιο λόγο γίνονται οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις.
– Να κρατάμε τις καταλήψεις ζωντανές και να τις μετατρέπουμε σε πραγματικά κέντρα ζύμωσης και αγώνα. Να διοργανώνουμε συζητήσεις, προβολές, αντιμαθήματα, εκδηλώσεις κοκ το (προτεινό-μενο) πρόγραμμα των οποίων, να κατατίθεται μαζί με το πλαίσιο στις γενικές συνελεύσεις, έτσι ώστε όλοι οι φοιτητές να γνωρίζουν ότι κατάληψη σημαίνει δράση κι’ όχι μια έρημη κλειστή σχολή.
– Πραγματική δημοκρατία στο κίνημα. Για να νιώθει ο κάθε φοιτητής τον αγώνα δική του υπόθεση χρειάζεται να μπορεί να συμμετέχει στα όργανα λήψης αποφάσεων. Γι’ αυτό πρέπει το κίνημα μας και ιδιαίτερα τα συντονιστικά μας να λειτουργούν πραγματικά δημοκρατικά, με τερματισμό του καπελώματός τους, από τις «μεγάλες δυνάμεις» της φοιτητικής αριστεράς (ΕΑΑΚ και ΠΚΣ). Χρειάζεται οι γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας να εκλέγουν αντιπροσώπους για τα συντονιστικά οι οποίοι, θα είναι υπόλογοι σε αυτές και ανακλητοί. Ένα αντιπροσωπευτικό συντονιστικό δεν αναιρεί βέβαι-α το δικαίωμα οποιουδήποτε θέλει να παρευρίσκεται και να τοποθετείται.
– Συντονισμός, κατ’ αρχήν πανεκπαιδευτικός και στη συνέχεια με τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες. Θα πρέπει να συντονιζόμαστε με τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες κλπ και να πιέσουμε τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ να καλούν σοβαρές απεργιακές κινητοποιήσεις όταν οι αγώνες μας κλιμακώνονται. Για να γίνει αυτός ο συντονισμός πραγματικότητα δεν αρκεί να δηλώνεται σ’ ένα πλαίσιο στη γενική συνέλευση της μιας ή της άλλης σχολής. Εμείς οι φοιτητές πρέπει να δουλεύουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση στέλνοντας αντιπροσώπους από κάθε σχολή στο αντίστοιχο σωματείο και στις τοπικές κοινωνίες που περιβάλλουν τις σχολές μας.
– Περιφρούρηση των πορειών και ασύλου. Τα μπάχαλα και τα σπασίματα δεν μπορούν να βοηθήσουν το κίνημα μας, να προβάλουν τα αιτήματά μας και να μας οδηγήσουν στη νίκη. Αντιθέτως βοηθούν την άλλη πλευρά να συκοφαντήσει τους αγώνες μας. Γι’ αυτό τον λόγο, πρέπει να συνεχίσουμε να περιφρουρούμε τις πορείες μας και το άσυλο, όπως κάναμε στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 9ης Γενάρη στην Αθήνα.
– Ενότητα. Η συνεργασία της αριστεράς μέσα κι’ έξω από τις σχο-λές είναι αναγκαία σε κάθε αγώνα. Με κοινά πλαίσια στις γενικές συνελεύσεις, κοινές πορείες και κοινά συντονιστικά αγώνα στο επίπεδο των φοιτητών, αλλά και με κοινή πάλη των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Εξωκοινοβουλευ-τική) στα συνδικάτα και την κοινωνία μπορούμε να νικήσουμε. Σ’ αυτή την κατεύθυνση καλούμε τα μέλη της ΠΚΣ και της ΚΝΕ να δώσουν μάχη ενάντια στη διασπαστική λογική της ηγεσίας τους που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους εχθρούς από τους συμμάχους και καταλήγει να επιβάλλει ενέργειες που τελικά εξυπηρετούν όχι το κίνημα, αλλά την κυβέρνηση.
