Στις 9/10 ξεκίνησε μια νέα φάση του πολέμου στη Συρία, με τον τουρκικό στρατό να εξαπολύει επίθεση στα συριακά εδάφη που ελέγχονται από τους Κούρδους. Ήδη, υπάρχουν αναφορές για δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούν να διαφύγουν για να γλυτώσουν τη ζωή τους.
Ο Ερντογάν εξήγησε ότι το σχέδιο με την οργουελική ονομασία «Πηγή Ειρήνης» είναι να δημιουργήσει μια «ασφαλή ζώνη» στα σύνορα της Τουρκίας πλάτους 30 και μήκους 480 χλμ! Ουσιαστικά, σκοπεύει να επεκτείνει μονομερώς και μόνιμα τα σύνορα της Τουρκίας σε βάρος της Συρίας, καταλαμβάνοντας μια περιοχή που ζουν περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως Κούρδοι. Το εφιαλτικό πολεμικό σχέδιο περιλαμβάνει την αναγκαστική εγκατάσταση 1-2 εκατομμυρίων Σύρων προσφύγων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Τουρκία. Με λίγα λόγια ο Ερντογάν σκοπεύει να καταλάβει μόνιμα εδάφη ξένης χώρας, να διώξει τους Κούρδους από τη γη που ζουν, και να εγκαταστήσει εκεί με τη βία και σε άθλιες συνθήκες τους πρόσφυγες από τη Συρία – πρόκειται για σχέδιο εθνοκάθαρσης.
***
Η Τουρκία επικαλέστηκε το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ που αναφέρεται «στο δικαίωμα μιας χώρας ή μιας συμμαχίας κρατών στην αυτοάμυνα όταν δέχεται επίθεση». Μόνο που η Τουρκία καμία στρατιωτική επίθεση δεν έχει δεχτεί στα σύνορα της. Η προπαγάνδα του Ερντογάν ότι πρέπει «να εξαλειφθεί ο “διάδρομος” του τρόμου κατά μήκος των τουρκικών συνόρων» είναι απλά μια δικαιολογία. Στην ουσία, αυτό που δεν μπορεί με τίποτα να αποδεχτεί το τούρκικο κατεστημένο είναι η δημιουργία μιας αυτόνομης περιοχής των Κούρδων στην Συρία, γιατί αυτό θα λειτουργούσε ως πόλος έλξης και για τα 20 εκατομμύρια Κούρδους που ζουν στην Τουρκία, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν..
Οι κουρδικές δυνάμεις της Συρίας περιέγραψαν την απόφαση του Τραμπ για αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή ως «πισώπλατη μαχαιριά». Και πράγματι, οι Κούρδοι της Συρίας ήταν αυτοί που κατάφεραν με ηρωισμό αίμα να κερδίσουν και να περιορίσουν τον ISIS (Ισλαμικό Κράτος). Έτσι περίμεναν ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ θα παραμείνουν στην περιοχή, κόβοντας το δρόμο του Ερντογάν. Ωστόσο, αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι οι «υποσχέσεις» των ιμπεριαλιστών δεν έχουν κανένα αντίκρισμα.
Οι Κούρδοι συμμάχησαν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό τα τελευταία 15 χρόνια πιστεύοντας ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος να κερδίσουν πόντους στο δρόμο για ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος. Η «συμμαχία» αυτή όμως ήταν στην πραγματικότητα μονόπλευρη. Όπως εξηγήσαμε ξανά σαν «Ξ» οι ΗΠΑ, δεν θα ήταν διατεθειμένες να καταστρέψουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία για χάρη των Κούρδων, για την οποία η ύπαρξη κουρδικού κράτους είναι κάτι ανάλογο με το τι είναι ένα παλαιστινιακό κράτος για το Ισραήλ.
***
Το «άδειασμα» των Κούρδων έχει προκαλέσει αντιδράσεις ακόμα και εντός του αμερικάνικου κατεστημένου. Ενδεικτική είναι η συνέντευξη που δημοσίευσε το αμερικάνικο υπερ-συντηρητικό μέσο Fox News -που είναι από τους βασικούς υποστηρικτές του Τραμπ- ενός από τους 1000 Αμερικανούς στρατιωτικούς που έχουν παραμείνει στην περιοχή με εντολή να μην παρέμβουν στον πόλεμο:
«Ντρέπομαι για πρώτη φορά στην καριέρα μου»
ήταν η δήλωση του στελέχους των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ ο οποίος έχει συνυπηρετήσει με τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) και έχει εμπλακεί στη στρατιωτική εκπαίδευση τους. Και συνέχισε:
«Η Τουρκία δεν τηρεί τη συμφωνία… Οι Κούρδοι τήρησαν κάθε συμφωνία που έκαναν (με τους Τούρκους). Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για το Τουρκικό κράτος -κανένας- σε αυτή την πλευρά των συνόρων»
Τέτοιες δηλώσεις, από τμήματα του στρατού, σε περίοδο στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν είναι καθόλου συνηθισμένες, και δείχνουν τις αντιθέσεις που υπάρχουν και εντός της αμερικάνικης άρχουσας τάξης για το πως να αντιμετωπίσουν την πορεία πτώσης της «αυτοκρατορίας» τους.
Από την άλλη οι δηλώσεις του Τραμπ πως
«Μας αρέσουν οι Κούρδοι αλλά δεν μας βοήθησαν στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, δε μας βοήθησαν στη Νορμανδία…»
το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν την κυνικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων.
***
Στην πραγματικότητα βέβαια, η απόσυρση των αμερικάνικων δυνάμεων από τη Συρία είναι μια κίνηση που αποκαλύπτει την αδυναμία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στη διάρκεια των προηγούμενων 9 χρόνων στη Συρία διεξήχθη ένας πόλεμος στον οποίο είχαν εμπλοκή όλες οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη και οι ΗΠΑ έχασαν. Βασικότεροι κερδισμένοι ήταν η Ρωσία και το Ιράν και βέβαια το καθεστώς Άσαντ που μπόρεσε να επιβιώσει, χωρίς να έχει την τύχη του Καντάφι στη γειτονική Λιβύη. Σήμερα, η αμερικανική κυβέρνηση υποχωρεί απέναντι στον ωμό εκβιασμό του Ερντογάν, ο οποίος παίζει ένα παιγνίδι ισορροπιών ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία (έχοντας αγοράσει το ρωσικό αμυντικό σύστημα S-400 και απειλώντας να αγοράσει ρωσικά μαχητικά αντί των αμερικανικών F-35).
Η νέα αυτή φάση της σύγκρουσης στη Συρία θέτει ξανά σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία στην περιοχή και απειλεί να δημιουργήσει νέα μαζικά κύματα προσφύγων.
Η εισβολή της Τουρκίας στη Ροτζάβα φυσικά θα ενισχύσει τον ISIS. Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες κρατούμενοι φανατικοί ισλαμιστές στρατιώτες που κρατούνται στις κουρδικές περιοχές και είναι πιθανό να διαφύγουν στα πλαίσια της σύγκρουσης που μαίνεται αυτή τη στιγμή. Είναι και ότι αναγκαστικά ο πόλεμος των Κούρδων με την Τουρκία θα αποδυναμώσει το μέτωπο με το Ισλαμικό Κράτος όπως ήδη προειδοποιούν οι Κούρδοι δίνοντάς του την ευκαιρία για ανασύσταση των δυνάμεών του.
***
Οι κουρδικές Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (YPG) και η Γυναικεία Κουρδική Πολιτοφυλακή (YPJ) ήταν αυτές που πολέμησαν και νίκησαν τον ISIS όταν ο στρατός του Ιράκ και της Συρίας κατέρρεε πανικόβλητος στα μέτωπα του πολέμου. Ωστόσο οι Κούρδοι δεν έχουν τρόπο να αντιμετωπίσουν σε ανοιχτή μάχη το στρατό της Τουρκίας που είναι πολύ μεγαλύτερος και έχει τεχνολογικά εξελιγμένο και βαρύ οπλισμό.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κατοχή μιας τεράστιας σε έκταση περιοχής στη Βόρεια Συρία (σχεδόν δύο φορές το μέγεθος της Κρήτης) θα είναι «παιχνιδάκι» για τον τουρκικό στρατό. Οι κουρδικές δυνάμεις μπορεί να αναπτύξουν αντάρτικο κι έτσι η σύγκρουση ανάμεσα στους Κούρδους και το τουρκικό καθεστώς να συνεχιστεί, απλά με άλλη μορφή.
Ξεκάθαρο είναι πάντως ότι ο ΟΗΕ δεν πρόκειται να σταματήσει ούτε αυτόν τον πόλεμο. Το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν κατάφερε να καταλήξει σε κοινό ανακοινωθέν, ενώ η δήλωση του γραμματέα του, Αντόνιο Γκουτιέρες, ότι «οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση» πρέπει να χαρακτηριστεί από «απόλυτο σεβασμό του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» προκαλεί γέλια και κλάματα.
Οι Κούρδοι θα δώσουν φυσικά την μάχη για την υπεράσπιση των περιοχών τους και σε αυτό τον αγώνα πρέπει να έχουν την διεθνιστική αλληλεγγύη μας. Είναι απαραίτητο να χτίσουμε ένα αντιπολεμικό κίνημα που εκτός από εκδηλώσεις αλληλεγγύης, πορείες και διαμαρτυρίες, θα ασκήσει πίεση και στις χώρες που τροφοδοτούν την Τουρκία με στρατιωτικό εξοπλισμό με βάση τον οποίο διεξάγει τον πόλεμο αυτό.
Ταυτόχρονα τα κουρδικά εργατικά και λαϊκά στρώματα, πρέπει να αντλήσουν όλα τα συμπεράσματα από τις μέχρι σήμερα εμπειρίες τους: καμία μεγάλη δύναμη και καμία τοπική δύναμη δεν πρόκειται να τους βοηθήσει να λύσουν το βασικό τους πρόβλημα που είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το δικαίωμα δηλαδή να έχουν το δικό τους κράτος. Οι μόνοι πραγματικοί σύμμαχοι του κουρδικού λαού είναι οι λαοί της περιοχής, και πάνω απ’ όλα το τουρκικό εργατικό κίνημα. Η προσέγγιση και των χτίσιμο κοινών μετώπων αγώνα ανάμεσα στους Κούρδους και του γειτονικούς τους λαούς δεν μπορεί να χτιστεί πάρα μόνο στη βάση ενός προγράμματος πάλης ενάντια στη φτώχεια, τους πολέμους και τους ιμπεριαλιστές, δηλαδή ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής ανατροπής. Οι επαναστάσεις στη Β. Αφρική το 2011 (γνωστές σαν Αραβική Άνοιξη) και οι νέες επαναστατικές εκρήξεις στο Σουδάν και την Αλγερία στις αρχές του φετινού χρόνου δείχνουν τις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν. Αυτό που λείπει είναι οι μαζικοί πολιτικοί φορείς που να τεθούν επικεφαλής αυτών των επαναστατικών κινημάτων ώστε η εξουσία να φύγει από τις ντόπιες διεφθαρμένες ελίτ, τους δικτάτορες και τους Ιμπεριαλιστές και να περάσει στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Το κουρδικό λαϊκό κίνημα, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτές τις διεργασίες, αν ταυτόχρονα με την ένοπλη αντίσταση στον τουρκικό στρατό, προχωρήσει σε διεθνιστικό κάλεσμα στους καταπιεσμένους της περιοχής, για έναν κοινό αγώνα ενάντια σε ιμπεριαλιστές και τοπικούς δικτάτορες. Για το χτίσιμο ενός μαζικού κινήματος υπεράσπισης των εθνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, μάχης ενάντια στην ταξική καταπίεση, και στόχευσης στην ανατροπή του καπιταλισμού στην περιοχή και εγκαθίδρυσης μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας των λαών της.
