Του Ν. Μπογιόπουλου
Αναδημοσίευση από το Unfollow
Oσα ακολούθησαν στις δεκαετίες που πέρασαν από τιςεκλογές του 1981 δεν αναίρεσαν ποτέ την παλλαϊκή τότε απαίτηση: «Να φύγει η Δεξιά!».Όσα ενδεχομένως ακολουθήσουν σήμερα, δεν αναιρούν στο ελάχιστο ότι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Και πρέπει να φύγει μια ώρα αρχύτερα. Τώρα! Να θυμόμαστε όμως: Τον Οκτώβρη του 1981 εκείνο που ακουγόταν (και από χιλιάδες αριστερούς) ήταν: «Τώρα ΠΑΣΟΚ και μετά βλέπουμε». Και είδαμε… Τηρουμένων λοιπόν, των ιστορικών και πολιτικών αναλογιών, ορισμένες παρατηρήσεις:
Πρώτον: Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, «είναι άλλο πράγμα το μνημόνιο, και είναι άλλο πράγμα η δανειακή σύμβαση». Το μνημόνιο θα καταργηθεί από το πρώτο βράδυ των εκλογών εφόσον πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Τη δεύτερη, τη δανειακή σύμβαση (σ.σ.: που είναι «άλλο πράγμα» από τομνημόνιο) θα τη «διαπραγματευτούμε» για να την αλλάξουμε, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται (για να το πούμε κομψά) σε απόσταση από την πραγματικότητα ως προς την ουσία της σχέσης που διέπει τα δύο κείμενα (μνημόνιο-δανειακή σύμβαση). Για παράδειγμα, στη σελίδα 59, παράγραφος 8 της δανειακής σύμβασης, απερίφραστα αναφέρεται: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο…». Δηλαδή,το μνημόνιο και η δανειακή δεν είναι «δύο πράγματα». Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτό πιστοποιείται και από το γεγονός ότι η θέση «άλλο το μνημόνιο, άλλο η δανειακή σύμβαση» βρίσκεται σε απόσταση από προηγούμενες θέσεις ακόμα και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα:
«Πράξη εθνικής ευθύνης είναι η απόρριψη της δανειακής σύμβασης. είναι η απόρριψη των νέων μέτρων που θα βυθίσουν τον λαό μας στη δυστυχία (…). Με έναν νέο συνασπισμό εξουσίας δεν θα αναγνωρίσουμε τις παράνομες και αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις…». (Α. Τσίπρας, Γραφείο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ, 11/2/2012) «με τη συμφωνία τους για τη νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση, το δρακόντειο μνημόνιο που τη συνοδεύει (…) οδηγούν το λαό σε εξανδραποδισμό, ταπείνωση και αφανισμό». (Δ. Στρατούλης, ρ/σ «Στο κόκκινο», 9/2/2012).
«Αν περάσει αυτό το πακέτο (σ.σ.: μνημόνιο και δανειακή σύμβαση) θα δεθεί η χώρα και οι πολίτες της χειροπόδαρα για δεκαετίες, μηδενίζεται κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης σαν κι αυτή που υποσχότανε παλιά ο κ. Σαμαράς» (Δ. Παπαδημούλης, ρ/σ «Στο κόκκινο», 9/2/2012).
Τρεις μήνες, λοιπόν, πριν από τις εκλογές του περασμένου Μάη, για τον ΣΥΡΙΖΑ η δανειακή σύμβαση δεν ήταν «άλλο πράγμα» από το μνημόνιο. Ήταν ένα και το αυτό «πακέτο», που μηδένιζε «κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης». Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «απόρριψη» της «υποτέλειας» που συνεπαγόταν η δανειακή σύμβαση. Σήμερα γίνεται λόγος για «διαπραγμάτευση». Ερώτημα: Την υποτέλεια τη διαπραγματεύεσαι;Ή την απορρίπτεις αδιαπραγμάτευτα;…
Δεύτερον: Με τη δανειακή σύμβαση, η Ελλάδα (άρθρο 13, παράγραφος 1, σ. 86) τίθεται υπό το «αγγλικό δίκαιο». Με τη δανειακή σύμβαση (άρθρο 13, παράγραφος 2, σ. 86), η Ελλάδα τίθεται υπό την «αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου». Με τη δανειακή σύμβαση (άρθρο 13, παράγραφος 4, σσ. 86-87), η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας» σε σχέση με τα περιουσιακά της στοιχεία!
Αλήθεια: Μια τέτοια σύμβαση, που περιλαμβάνει τέτοιες διατάξεις, ανήκει στην κατηγορία των συμβάσεων που τις «διαπραγματεύεσαι» ή που τις απορρίπτεις; Ασυζητητί! Κατά τη δική μας γνώμη, η πολιτική που διαχωρίζει τα μνημόνια από τις δανειακές συμβάσεις και υποστηρίζει την («αριστερή», «δεξιά», «κεντρώα» κτλ.) διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης δεν αποτελεί πορεία εξόδου του λαού και της χώρας από την κόλαση. Αντίθετα, αυτή η εξαγγελία οδηγεί προοπτικά σε μια νέα («αριστερή», «δεξιά», κεντρώα» κτλ.) διαχείριση της δανειακής σύμβασης (και της κόλασης με ή χωρίς μνημόνια). Αλλά -κατά τη δική μας γνώμη- την «υποτέλεία», την «αποικιοκρατία», την «επιτροπεία», την «εξόντωση του λαού» (και την «κόλαση» γενικώς) δεν τα συζητάς και δεν τα διαπραγματεύεσαι με τους «αποικιοκράτες». Τα απορρίπτεις. Τα καταγγέλλεις. Τα ακυρώνεις. Τα «χειρίζεσαι» καταργώντας τα. Δεν τα «διαχειρίζεσαι» συζητώντας τα. Και προχωράς. Μόνο έτσι. Σε αντίθετη περίπτωση ισχύει τούτο: «… να διαχειριστούμε αυτή τη δανειακή σύμβαση, είναι οξύμωρο, είναι εγκληματικό, είναι καταστροφικό και σε κάθε περίπτωση είναι αναξιόπιστο». Τα λόγια αυτά, που καταγγέλλουν ως «αναξιόπιστο» όποιον μιλά για διαχείρηση της δανειακής σύμβασης, ανήκουν στον… κ. Τσίπρα peal Fm, 8/2/2012).
Τρίτον: Το Μάρτη του 2014 ο κ.Τσίπρας δήλωσε: «Τρόικα και μνημονιακές κυβερνήσεις κάθονται από τη μια πλευρά του τραπεζιού και η άλλη πλευρά είναι κενή. Όταν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα καθίσει με μεγάλη αυτοπεποίθηση στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Επιτέλους, θα σταματήσει η άλλη πλευρά να είναι άδεια».
Αλήθεια: Το θέμα για τον λαό μας είναι να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με την τρόικα ένας καλός διαπραγματευτής ή να ξεκουμπιστεί η τρόικα -και η πολιτική της- από την Ελλάδα;
Τέταρτον: Ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα σχεδόν τα θέματα, από το δημόσιο χρέος μέχρι τις σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους (δηλώσεις της κυρίας Δούρου στο Αγιορείτικο Βήμα), επαναλαμβάνει ότι δεν θα προβεί σε «μονομερείς ενέργειες». Δηλαδή εκείνο που προτείνει να προσδοκάμε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα λαϊκά δίκαια θα τύχουν συνηγορίας από «κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιους δεσποτάδες»; Εκτός αν δεν μιλάμε για τα λαϊκά δίκαια, αλλά για εκ νέου «διευθετήσεις» πάνω στην προκρούστεια κλίνη της διαιώνισης της «συνύπαρξης» και με τους «κοτζαμπάσηδες» και με τους «πασάδες» και με τους «σεβάσμιους δεσποτάδες».
Πέμπτον: Όποιος υποσχεθεί ότι το ΔΝΤ θα μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο ή το NATO σε περιστέρι της ειρήνης, μάλλον θα θεωρηθεί (ακόμα και από μη αριστερούς) εκτός τόπου και χρόνου. Να, όμως, που αντίστοιχοι ισχυρισμοί διατυπώνονται για την EE. Θυμίζουμε ότι η τρόικα κατά τα 2/3 της αποτελείται από την EE. Είναι η Ελλάδα της EE που κατάντησε με 1,5 εκατομμύριο ανέργους και με 600.000 υποσιτισμένα παιδιά. Αυτή είναι η EE. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται μια Ελλάδα που θα παραμένει στο πλαίσιο της («διαφορετικής») EE, προδιαγράφοντας, ουσιαστικά την παραμονή της Ελλάδας στη μόνη EE που υπάρχει και μπορεί να υπάρχει: Των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, των ιδιωτικοποιήσεων και των «απελευθερωμένων αγορών».
Έκτον: Στο σύστημα όπου ζούμε υπάρχουν τάξεις. Τάξεις καταπιεστών και τάξεις καταπιεζόμενων. Ο ΣΕΒ του κ. Δασκαλόπουλου ανήκει στην πρώτη τάξη. Ως Αριστερά δεν μπορείς να είσαι και με τους δύο, ακόμα κι αν οι πρώτοι -οι καταπιεστές- επιδοθούν στην άσκηση της (τάχα) «υγιούς επιχειρηματικότητας». Η Αριστερά που δεν δίνει πολιτική προοπτική, αλλά ευνουχίζει την πάλη των τάξεων μπορεί να λέει και να είναι όσο Αριστερά θέλει. Αλλά Αριστερά της ρήξης και της ανατροπής, δεν είναι. Των «κοινωνικών διαλόγων» και της «ταξικής συνεργασίας», μπορεί…
