Του Τάκη Γιαννόπουλου
1. Η ΝΔ κέρδισε και θα κάνει κυβέρνηση μακράς πνοής….
Αυτό δεν το πιστεύει κανένας σοβαρός πολιτικός του κατεστημένου. Καταρχήν δεν το πιστεύουν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί εταίροι του Α. Σαμαρά – δηλ το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ – που φρόντισαν ουσιαστικά απλώς να ψηφίσουν την κυβέρνηση και να μη συμμετάσχουν με βασικά τους στελέχη γνωρίζοντας την φθορά που θα υποστούν.
Ο ίδιος ο Α.Σαμαράς μιλάει για κυβέρνηση «τουλάχιστον διετίας» δείχνοντας ότι η εξάντληση της 4ετίας ως στόχος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί..
Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου σπέρνοντας αυταπάτες και απατηλές υποσχέσεις τον Οκτώβρη του 2009 πήρε 44% και 160 βουλευτές, είχε τον έλεγχο των μεγαλύτερων συνδικάτων, άντεξε 2 χρόνια. Η τρικομματική (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου με 255 βουλευτές στην πορεία έμεινε με 2 κόμματα καθώς το ΛΑΟΣ αποχώρησε και στις πρόσφατες εκλογές έγινε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. Ταυτόχρονα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις εκλογές της 6ης Μάη έχασαν 3.3 εκατομμύρια ψηφοφόρους! Από αυτούς το ΠΑΣΟΚ έχασε ακόμα 80.000 στις 17 Ιούνη ενώ η ΝΔ ξανακέρδισε 633.000.
Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι στην πραγματικότητα θνησιγενής από γεννησιμιού της καθώς κάνει αυτό που δεν ήθελε, δηλαδή κυβέρνηση συνεργασίας, έχοντας το χαμηλότερο ποσοστό που είχε κυβερνητικό κόμμα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας και ταυτόχρονα πολλές έριδες και ομάδες στο εσωτερικό του (πχ Ντόρα, Καραμανλικοί κτλ).
Να θυμίσουμε ότι ο Σαμαράς ζητούσε αυτοδυναμία πριν τις εκλογές της 6ης Μάης και απειλούσε με απανωτές εκλογές μέχρι να την πετύχει.
Το 18% της 6ης Μάη τον προσγείωσε ανώμαλα και τον ανάγκασε να δώσει τα χέρια με την άσπονδη «φίλη του» Ντόρα και να συνεργαστεί μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ για το οποίο δήλωνε στις 3/5/12:
«Δεν θέλω να συγκυβερνήσω με το ΠΑΣΟΚ και δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια συγκυβέρνηση, συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ για να πέσει στα μαλακά, συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα.»
Το ΠΑΣΟΚ κατέγραψε το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του ενώ ενδεικτικό της απήχησής του είναι το γεγονός ότι έκανε την κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση της Αθήνας στο… Μενίδι!!! Μακριά από κάμερες και ενώπιον στενών φίλων και συγγενών.
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ έχει ήδη αρχίσει να πληρώνει τις συνέπειες της στάσης της με δημόσιες αποχωρήσεις στελεχών της προεκλογικά και ανοικτές διαφωνίες στην ΚΕ της μετεκλογικά.
Όμως δεν τους έπαιρνε να πάνε σε τρίτες εκλογές για να επιτύχουν αυτοδυναμία (όπως είχε κάνει ο Μητσοτάκης το 1990) γιατί δεν είχαν καμία ελπίδα για κάτι τέτοιο. Τώρα με τη ΝΔ στο 29.66% και αθροιστικά με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο 48.3% αισθάνονται λίγο καλύτερα. Στην πραγματικότητα το μόνο που τους σώζει είναι το καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα που τους επιτρέπει με το 48.3% των ψήφων στο 60% του εκλογικού σώματος που πήγε και ψήφισε να παίρνουν 179 έδρες στη βουλή.
2. «Φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό»…
Είναι λογικό σε πολλούς εργαζόμενους να υπάρχει η αίσθηση ότι φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό. Επιπλέον η διατήρηση της Χρυσής Αυγής κοντά στο 7% με ελάχιστες απώλειες 15.000 ψήφων επιτείνει την αίσθηση ενός κακού αποτελέσματος.
Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση σε αναμονή. Πάντα βέβαια με την προϋπόθεση ότι δεν θα κάνει χοντρά λάθη, θα λύσει τις πολιτικές και προγραμματικές του ανεπάρκειες και δεν θα ακολουθήσει τις απόψεις Παπαδημούλη-Δούρου κα για «αντιπολίτευση που θα κρατάει τα μπόσικα στην κυβέρνηση και θα την ταράξει στα σχέδια και τις προτάσεις νόμων».
Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ από το 4.6% το 2009 στο 16.78% στις 6 Μάη και στο 26.89% στις 17 Ιούνη (δηλαδή μέσα σε 40 μέρες) δεν έχει προηγούμενο.
Το ΠΑΣΟΚ όταν μιλούσε αριστερά τη δεκαετία του 70 χρειάστηκε 7 χρόνια για να πάει από το 13% στο 25% το 1977 και στο 48% το 1981. Στις πρώτες εκλογές το Νοέμβρη του 1974 ο Α. Παπανδρέου ήταν τόσο απογοητευμένος από το 13% του ΠΑΣΟΚ και το 54% του Κ. Καραμανλή, που ήταν έτοιμος να φύγει από τη χώρα. Το ιστορικό προηγούμενο της ΕΔΑ το 1958 που είχε βγει αντιπολίτευση με 24.5% είναι ήδη 54 χρόνια πίσω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τα πιο δυναμικά στρώματα της κοινωνίας μαζί του. Είναι πρώτος στους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Στους αυτοαπασχολούμενους. Στη νεολαία και τις παραγωγικές ηλικίες 18-54 ετών, στους φοιτητές και τους άνεργους. Είναι πρώτος στο λεκανοπέδιο Αττικής (β΄ Αθήνας, β΄ Πειραιά, υπόλοιπο Αττικής) στο Δήμο του Πειραιά και σε 16 περιφέρειες της χώρας. Είναι πρώτος σε μια σειρά μεγάλες πόλεις (Πάτρα, Ηράκλειο Κρήτης, Βόλος). Πήρε την πρώτη θέση σε όλους τους δήμους της Α΄ Θεσ/νίκης με εξαίρεση το δήμο Θεσ/νίκης.
Στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας στη β΄ Αθήνας ξεπέρασε το 31% σαρώνοντας σε όλες τις εργατογειτονιές. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
- Περιστέρι: 37.71%
- Ίλιον: 37.17%
- Πετρούπολη: 37.17%
- Αιγάλεω: 37.15%
- Νέα Ιωνία: 36.75%
- Άγιοι Ανάργυροι-Καματερό: 35.75%
- Καισαριανή: 34.06%
Την ίδια ώρα η ΝΔ σάρωνε στην Κηφισιά(44.49%), στο Ψυχικό(51.48%), στου Παπάγου (38.11%)
Στη β΄ Πειραιά ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε:
- Νίκαια-Ρέντης: 37.85% έναντι 17.34% της ΝΔ
- Κορυδαλλό: 37.38% έναντι 18.26% της ΝΔ
- Κερατσίνι-Δραπετσώνα: 37.23% έναντι 17.29% της ΝΔ
- Πέραμα: 35.79% έναντι 19.37% της ΝΔ
- Στο υπόλοιπο Αττικής ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το πιο ψηλό του ποσοστό στην Λαυρεωτική(36.14%) που έδωσε τους μεγάλους αγώνες της Κερατέας και στην Ελευσίνα (35.33%).
Αντίστοιχα η ΝΔ πήρε τα πιο ψηλά ποσοστά της σε Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη (43.43%) και στο Διόνυσο (35.98%).
Συνοπτικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπερίσχυσαν ή πήραν τα πιο ψηλά ποσοστά τους στις ηλικίες άνω των 55 ετών, τους συνταξιούχους, τις νοικοκυρές, στα «ευγενή» προάστια και τους αγρότες, δηλαδή στρώματα που συμμετείχαν λιγότερο ή καθόλου στα κινήματα της διετίας και επηρεάστηκαν πιο εύκολα από τα τρομολαγνικά διλήμματα τύπου ευρώ ή δραχμή.
Η ΝΔ κέρδισε 40 περιφέρειες της χώρας παίρνοντας πανελλαδικά 170.000 ψήφους παραπάνω από το ΣΥΡΙΖΑ στη βάση του φόβου που έσπειρε η πρωτοφανής εκστρατεία ντόπιων και ξένων ΜΜΕ και εκπροσώπων του κατεστημένου.
Οι 170.000 ψήφοι που χώρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση δείχνουν το μέγεθος του εγκλήματος της ηγεσίας του ΚΚΕ που με τη σεκταριστική της στάση το μόνο που κατάφερε ήταν να ξαναφέρει από το παράθυρο στην κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τσόντα αυτή τη φορά τη ΔΗΜΑΡ.
3. Η αποχή πρώτο κόμμα
Ήταν απρόσμενα μεγάλη καθώς έφτασε στο 37.53%. Δηλαδή σχεδόν 4 στους 10 ψηφοφόρους δεν πήγαν να ψηφίσουν παρά την κρισιμότητα των εκλογών. Πρόκειται για ρεκόρ βουλευτικών εκλογών 15ετίας. Ήταν 2.5% μεγαλύτερη από αυτή της 6ης Μάη και 7% μεγαλύτερη από τις βουλευτικές εκλογές του 2009.
Για να έχουμε μια αίσθηση της αναλογίας στις 17 Ιούνη ψήφισαν λίγο πάνω από 6.000.000 δηλαδή περίπου όσοι ψήφιζαν στο παρελθόν τα 2 κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).
Η ΝΔ με 1.825.000 ψήφους σε 9.950.000 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους ουσιαστικά θα κυβερνήσει με λιγότερο από το 20% του εκλογικού σώματος.
Υπήρξε ασφαλώς ένα μέρος του κόσμου που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάει να ψηφίσει ειδικά σε πιο μακρινά μέρη όπου η αποχή ξεπέρασε το 50% (πχ Φλώρινα, Κεφαλονιά, Λέσβος κτλ). Ωστόσο ακόμα και στα αστικά κέντρα η αποχή είχε διακυμάνσεις. Για παράδειγμα στην Α΄ Αθήνας η αποχή έφτασε το 40.90% ενώ στην Β΄ Αθήνας ήταν 29.19% και στο υπόλοιπο Αττικής το 27.34%. Εδώ οι διαφορές έχουν να κάνουν βασικά με την ταξική σύνθεση των περιοχών.
Όμως ο βασικός παράγοντας της αποχής που παγιώνεται σε ψηλά επίπεδα είναι η αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος και η αίσθηση του «όλοι ίδιοι είναι».
Κι αν αυτό βολεύει το κατεστημένο καθώς κρατάει δυνάμεις που πλήττονται από την πολιτική του κεφαλαίου μακριά από τις εκλογικές μάχες, είναι ένα καμπανάκι για την αριστερά που δείχνει ότι δεν καταφέρνει να πείσει ότι είναι κάτι πραγματικά διαφορετικό.
4. ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «ο λαός δεν κατάλαβε»
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ηγεσιών τόσο του ΚΚΕ όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για μια ακόμα φορά ο λαός δεν κατάλαβε και παρασύρθηκε.
Ωστόσο οι αριθμοί και η πραγματικότητα είναι αμείλικτοι και οι διεργασίες και στα δύο κόμματα είναι ήδη πολύ έντονες.
Το ΚΚΕ πήρε το χαμηλότερο μεταπολιτευτικό του ποσοστό. Έχασε 250.000 ψήφους από τις εκλογές της 6ης Μάη και κατάφερε να πάρει λιγότερες από τις 313.000 ψήφους και 4.54% που πήρε το 1993 μετά τη διάσπασή του, τη διάλυση της ΚΝΕ και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ.
Έχασε γειτονιές και περιοχές που ήταν κάστρα του για δεκαετίες ( Λέσβος, Ικαρία-Σάμος, δήμοι σε β΄ Αθήνας και β΄ Πειραιά. Κατάφερε να έρθει 7ο και τελευταίο στη βουλή με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής να το ξεπερνούν και να είναι στην 5η θέση!
Δεκάδες χιλιάδες μέλη του παρακολουθούν αποσβολωμένα την ηγεσία τους να θεωρεί για μια ακόμη φορά ότι έχει το αλάθητο και όλοι οι άλλοι δεν κατάλαβαν. Ο λαός «παρασύρθηκε», «ξεγελάστηκε», «τα μέλη του κόμματος δεν δούλεψαν όπως έπρεπε», ο μόνος που ήταν εντάξει ήταν το ΠΓ του κόμματος.
Στην πραγματικότητα για τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ 2 δρόμοι υπάρχουν: είτε θα παρακολουθούν ανήμποροι την ηγεσία τους να πηγαίνει το κόμμα και το κίνημα στα τάρταρα είτε θα παρέμβουν άμεσα για να επιβάλλουν αλλαγή ηγεσίας και πολιτικής.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε 55.000 ψήφους και πήρε επίσης το χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό από τότε που κατεβαίνει σε εκλογές.
«Κατάφερε» να μείνει πίσω από το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και να ξεπεράσει για λίγο σχήματα όπως το Παναθηναϊκό Κίνημα. Ούτε η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να έχει βγάλει συμπεράσματα από το αποτέλεσμα κόλαφο. Οι πρώτες ανακοινώσεις πχ του ΝΑΡ κινούνται στα βασικά σε παρόμοιο μήκος κύματος με αυτές του ΚΚΕ. Τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι «η σχετικά επίμονη λαϊκή τάση προς τα αριστερά που καταγράφεται και στις εκλογές της 17/6, παρά την αστάθεια και τις αντιφάσεις της, αποτελεί θετικό δεδομένο για τις σκληρές συγκρούσεις που έχουμε μπροστά μας».
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι διαφωνίες είχαν ξεκινήσει πριν τις εκλογές και είχαν πάρει δημόσιο χαρακτήρα. Τώρα ασφαλώς θα πολλαπλασιαστούν.
5. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση με την τακτική του ώριμου φρούτου
«Αργά ή γρήγορα θα κυβερνήσουμε» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Ρόιτερ. Συμπληρώνει όμως ότι «Δεν θα καλέσουμε τους υποστηρικτές μας να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας».
Σε άρθρο στο www.left.gr υποστηρίζεται ότι έγινε παραποίηση των δηλώσεών του και ότι η σωστή δήλωση είναι η εξής:
"Η αλληλεγγύη και η αντίσταση είναι εξίσου σημαντικές, αλλά αυτή τη στιγμή η αλληλεγγύη είναι πιο σημαντική. Ο ρόλος μας είναι να είμαστε και μέσα και έξω από τη Βουλή, να χειροκροτούμε οτιδήποτε θετικό, να καταδικάζουμε τα αρνητικά και να προτείνουμε εναλλακτικές".
Και τι ακριβώς θα κάνει ο κόσμος όταν θα βλέπει να έρχονται νέα μέτρα που του κάνουν τη ζωή ακόμα μεγαλύτερο μαρτύριο; «κινήσεις αλληλεγγύης και σοβαρή αντιπολίτευση μέσα στο κοινοβούλιο» απαντά ο Α. Τσίπρας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Καταρχήν γιατί έτσι θα περάσουν και μάλιστα αμαχητί μια σειρά ακόμα μέτρα απογοητεύοντας το κίνημα. Έπειτα γιατί την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα δίνει διαπιστευτήρια καλού παιδιού στο εγχώριο και διεθνές κατεστημένο, ταυτόχρονα θα παίρνει διαζύγιο από τα στρώματα εκείνα που τον στηρίζουν ακριβώς γιατί τον βλέπουν σαν δύναμη ανατροπής και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Σε αυτά ασφαλώς δεν περιλαμβάνονται οι λογής-λογής ΠΑΣΟΚοι, καιροσκόποι που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος της κουτάλας της εξουσίας και οι οποίοι θα λυμαίνονται το ΣΥΡΙΖΑ μόνο για όσο πείθονται ότι μπορεί να ικανοποιήσει τις βλέψεις τους.
Το πρώτο που πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μαχητική αντιπολίτευση στα κινήματα και τους αγώνες με στόχο να μην περάσει κανένα νέο μέτρο και να μη μείνει σε χλωρό κλαρί η νέα μνημονιακή κυβέρνηση. Με αυτό τον τρόπο θα αποδεκατίσει ακόμα παραπέρα το ΠΑΣΟΚ, θα κάνει τη ΔΗΜΑΡ νέο ΛΑΟΣ εκλογικά και θα αποδυναμώσει τη ΝΔ ώστε αυτή η κυβέρνηση να πέσει μια ώρα αρχύτερα.
Παράλληλα θα ενισχύσει τους δεσμούς του με την υπόλοιπη Αριστερά, το εργατικό κίνημα, τις λαϊκές συνελεύσεις, τα τοπικά κινήματα, στην προοπτική της κυβέρνησης της αριστεράς στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος.
Που δεν θα έχει ανάγκη τη σύμπραξη καμιάς ΔΗΜΑΡ και κανενός Καμμένου για να κάνει πράξη τα όνειρα και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού.
