Οι ευρωεκλογές που διεξάγονται στις 13 Ιούνη δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, να στείλουν ένα μήνυμα καταδίκης των πολιτικών που επιβάλλει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Πολιτικών λιτότητας, πολιτικών αντεργατικών, που το βασικό τους αποτέλεσμα είναι η ανεργία, η μείωση του βιοτικού επιπέδου, η εντατικοποίηση, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, το χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων, το χτύπημα των αγροτικών στρωμάτων.
Αυτές τις πολιτικές τις εφαρμόζουν από κοινού Συντηρητικά και Σοσιαλδημοκρατικά (ΣΔ) Κόμματα, χωρίς καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους. Μάλιστα, λόγω της επιρροής που έχουν τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, συχνά οι αστικές τάξεις των διάφορων ευρωπαϊκών χωρών προτιμούν τους «Σοσιαλιστές» στην κυβέρνηση από τους Συντηρητικούς.
Σ’ αυτές τις ευρωεκλογές κεντρικός στόχος πρέπει να είναι η αποδυνάμωση των κομμάτων της Δεξιάς και της ΣΔ των κομμάτων του κεφαλαίου.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, κι αυτό είναι όχι μόνο ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό, είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση στα κόμματα του κεφαλαίου. Η εικόνα της αριστεράς, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, είναι απογοητευτική για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους.
Ο κύριος όγκος της αριστεράς κινείται στην τροχιά της κεντροαριστεράς, της συνεργασίας δηλαδή με τα ΣΔ κόμματα στο όνομα μιας δήθεν προοδευτικής διακυβέρνησης κι έτσι αναλαμβάνουν να εφαρμόσουν τις πολιτικές του κεφαλαίου.
Πρόσφατα συγκροτήθηκε το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο οποίο κόμματα που έχουν συμμετέχει σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις όπως το ΚΚ Γαλλίας, το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (πρώην ΚΚ) Γερμανίας, και η ισπανική Ενωμένη Αριστερά, παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η απόφαση για συμμετοχή της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και του ελληνικού ΣΥΝ στη Ευρ. Αριστερά δείχνει πως μετά από κάποια κλικ προς τ’ αριστερά την προηγούμενη περίοδο, τα κόμματα αυτά επιστρέφουν σήμερα, ξανά, σε μια δεξιόστροφη πορεία.
Πλήρη αδυναμία εμφανίζει και η ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική αριστερά (ε.α.α.). Ενώ τα προηγούμενα 1-2 χρόνια είχε ανοίξει στις γραμμές της η συζήτηση για την κοινή κάθοδο ενός ευρωψηφοδελτίου στις εκλογές του Ιούνη, τελικά τίποτα δεν έγινε. Επικεφαλής της προσπάθειας αυτής τέθηκαν η γαλλική LCR (Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα) και το βρετανικό SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) και για το γεγονός πως ο απολογισμός αυτής της προσπάθειας δεν είναι θετικός, ασφαλώς έχουν τεράστιες ευθύνες (για την αριστερά στην Ευρώπη, συνολικά, δες σελ 5)
Στην Ελλάδα το Ξ πρότεινε εδώ και πάνω από ένα χρόνο στις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συμμετείχανε στο ελληνικό κοινωνικό φόρουμ, τη συγκρότηση ενός κοινού ψηφοδελτίου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (α.α.) ανεξάρτητα από το τι γινότανε στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αυτό δεν έγινε δυνατό καθώς κάποιες απ’ αυτές τις οργανώσεις (ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ) επέλεξαν τη συνεργασία με το ΣΥΝ για τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. (Η ΚΟΕ κράτησε μια ενδιάμεση στάση η οποία όμως καθόλου δεν βοήθησε την προοπτική της συσπείρωσης της α.α.).
Αντιμέτωπο μ’ αυτή την πραγματικότητα, το Ξ δεν έχει άλλη επιλογή από το να προτείνει ψήφο στα κόμματα και τους συνδυασμούς της αριστεράς (όπως τους ξέρουμε ήδη, δηλαδή ΚΚΕ, ΣΥΝ, εξωκοινοβουλευτικούς). Δεν επιλέγουμε κάποιο συγκεκριμένο συνδυασμό για να προτείνουμε, γιατί δεν θέλουμε να ταυτιστούμε με κανένα αφήνουμε έτσι την επιλογή στους φίλους της Οργάνωσης και τους αναγνώστες της εφημερίδας μας.
Κατανοούμε πως η ψήφος στα κόμματα αυτά κάθε άλλο παρά εμπνέει δεκάδες χιλιάδες αριστερούς, ιδιαίτερα νέους. Τα μαζικά κόμματα της αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, κάθε άλλο παρά αντλούν συμπεράσματα από την μέχρι τώρα πορεία τους, κάθε άλλο παρά διορθώνουν «λάθη» και αδιέξοδες πολιτικές.
Την τελευταία περίοδο, «κτυπάει» η αναξιοπιστία της ηγεσίας του ΣΥΝ, ο οποίος τίναξε στον αέρα τον ΣΥΡΙΖΑ αναιρώντας τις δεσμεύσεις που είχε δώσει στους μέχρι χτες συμμάχους του. Έδειξε έτσι πόσο ρηχή ήταν η «αριστερή» στροφή της, της προηγούμενης περιόδου. Το ΚΚΕ, από την άλλη, δεν κάνει καμιά προσπάθεια να δει αυτοκριτικά, την προηγούμενη πορεία του αρνείται κάθε συνεργασία με την υπόλοιπη αριστερά, ακολουθεί μια διασπαστική τακτική και το καπέλωμα κάθε κίνησης ή αγώνα. Στο θέμα της ΕΕ, η ηγεσία του ΣΥΝ διακατέχεται από αυταπάτες για τη δημιουργία μιας Ευρώπης «ανθρώπινης», φιλειρηνικής κλπ, (πράγμα που την οδηγεί στην κατεύθυνση της κεντροαριστεράς), ενώ το ΚΚΕ επιμένει να προβάλλει το εθνοκεντρικό «έξω από την ΕΕ» σαν την κεντρική απάντησή του στη λιτότητα της ΕΕ.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά από την άλλη δεν έχει σε κανένα επίπεδο μέχρι στιγμής παρουσιάσει μια σοβαρή πρόταση την οποία να αγκαλιάσουν κάποια τμήματα, μικρά έστω, του μαζικού κινήματος και η οποία να έχει προοπτική.
Η ψήφος σ’ αυτή την αριστερά, επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι έντονα κριτική.
Ξέρουμε πως δεκάδες χιλιάδες αριστεροί, ειδικά νέοι, θα επιλέξουν το λευκό το άκυρο ή την αποχή, όχι γιατί δεν θέλουν να καταδικάσουν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αλλά γιατί έχουν απορρίψει τα υπάρχοντα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς. Όσο κι αν αυτή η στάση δεν αποτελεί λύση, δεν μπορούμε να αδικήσουμε όσους θα κινηθούν μ’ αυτό το σκεπτικό. Αυτό που οφείλουμε να τονίσουμε είναι πως η ευθύνη γι’ αυτό δεν βαρύνει τους ίδιους, βαρύνει τις ηγεσίες της αριστεράς.
Το βασικότερο ζήτημα απ’ όλα όμως δεν είναι οι εκλογές καθ’ εαυτές, είναι η προσπάθεια να υπάρξει μια άλλη αριστερά, διαφορετική απ’ τη μίζερη εικόνα που βλέπουμε σήμερα. Μια αριστερά που να φέρει στην επιφάνεια τις παραδόσεις της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, μιας αριστεράς η οποία να είναι δημοκρατική στο εσωτερικό της, και να σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες και να είναι ενωτική ως προς το μαζικό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Αυτή η αριστερά, μια μαζική επαναστατική αριστερά, «αργεί» να κτιστεί, κι αυτό είναι μερικές φορές, εκνευριστικό. Όμως θα κτιστεί! Γιατί το καθήκον αυτό προκύπτει μέσα από τις ανάγκες του κινήματος! Και το Ξ έχει εμπιστοσύνη στο κίνημα, ότι θα βρει το δρόμο του σ’ αυτό τον στόχο!
