«Μου κουβαλιέσαι με το σαπιοκαραβάκι σου και το μισό σου σόι, κι αν είσαι τυχερός θα βουλιάξεις κοντά στην ακτή…»
«…δεν είναι ότι θέλω να πεθάνεις, αλλά μακριά από μένα, εμένα δεν θέλω να ενοχλείς…»
«…όποιος θες ας είσαι. Στη χώρα σου. Στη δικιά μου κάνε ό,τι σε παίρνει… Και για να τελειώνουμε, μακάρι να υπήρχαν λεφτά για όλους, δεν υπάρχουν πια ούτε για μας.»
«Έρχεσαι από την άλλη άκρη της γης και υποφέρεις μες τα μούτρα μου. Γι’ αυτό σε απεχθάνομαι, γι΄αυτό δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις, γι’ αυτό αν θες να πεθάνεις στη θάλασσα μου πέθανε, μόνο ένα σε θερμοπαρακαλώ: πέθανε σιωπηλά, χωρίς να μας το πούνε στις ειδήσεις, χωρίς να μας πετάξουν το θάνατό σου στα μούτρα μας»
Αυτά είναι κάποια από τα πολλά εμετικά αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκαν στο τοπικό σάιτ της Ρόδου Rodos-press.gr, με τον τίτλο «Μπορείς τουλάχιστον να μην υποφέρεις μεσ’ τα μούτρα μου;».
Στο άρθρο αυτό, η αρθρογράφος Στέλλα Καρατζίκη- εμφανώς εξοργισμένη με τους μετανάστες που (αν είναι δυνατόν!) έχουν το «θράσος» να πνίγονται στις θάλασσες του νησιού της- μας λέει ότι ξέρει πως οι μετανάστες περνάνε δύσκολα, αλλά ότι τους μισεί που τους βλέπει δυστυχισμένους στα φανάρια να θέλουν να καθαρίσουν τα τζάμια της, ότι "δεν υπάρχουν λεφτά πια" που να φτάνουν για όλους μας, κι ότι πρέπει επιτέλους οι μετανάστες να γυρίσουν στις χώρες τους, κι εκεί ας κάνουν ό,τι θέλουν…
Αν έχεις την στοιχειώδη ευαισθησία, αλλά και πολιτική λογική, στα ζητήματα της μετανάστευσης, διαβάζοντας το άρθρο αυτό νοιώθεις κυριολεκτικά να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Αξίζει όμως να σταθείς μια στιγμή και να σκεφτείς πόσα από αυτά τα επιχειρήματα, διατυπωμένα βέβαια συνήθως με πιο ήπιο τρόπο, ακούς καθημερινά δεξιά κι αριστερά για το ζήτημα της μετανάστευσης. Κι όχι μόνο από φασίστες. Αλλά κι από ανθρώπους που σκέφτεσαι ότι κανονικά θα έπρεπε να είναι μαζί σου από την ίδια πλευρά του οδοφράγματος, και να παλεύετε παρέα ενάντια στη φτώχεια και την εκμετάλλευση όλων των λαών, όχι μόνο του δικού σου.
Η παλιά, καλή «επιχειρηματολογία»…
Εκφράσεις του τύπου «λεφτά δεν υπάρχουν», «δε χωράμε άλλοι σε αυτόν τον τόπο», «στη χώρα σου να πας να κάνεις ότι θέλεις», «κι εγώ τραβάω ζόρι, αλλά δεν ήρθα στη χώρα σου να σε ενοχλήσω» είναι μια επιχειρηματολογία που δεν έκανε ξαφνικά την εμφάνισή της με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Προϋπήρχε και χτιζόταν αργά και σταθερά στις συνειδήσεις του κόσμου εδώ και χρόνια από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ που τις υπηρετούν. Γιατί κάποιος έπρεπε να στοχοποιηθεί και να φορτωθεί τις ευθύνες για όλα τα δεινά που περνάμε, κι αν όχι οι μετανάστες, ποιος? Έτσι, και οι κυβερνήσεις και το κατεστημένο βγαίνουν «λάδι», και η οργή της κοινωνίας διοχετεύεται στους ανυπεράσπιστους και ανήμπορους, που κανονικά είναι ταξικά μας αδέλφια.
Τι «ζόρι» τραβάς…;
«Γιατί έφυγες από’ κει; Τόσο ζόρι ήταν;», αναρωτιέται η αρθρογράφος… Προφανώς η κα Καρατζίκη δεν παρακολουθεί και πολύ διεθνείς ειδήσεις και δεν έχει καμία εικόνα για τα «ζόρια» που τραβάνε μια σειρά από χώρες του πλανήτη. «Ζόρια» όπως φτώχεια, πείνα και πολέμοι που αναγκάζουν ανθρώπους να ξεκινούν να πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου, με οποιονδήποτε τρόπο, απλά και μόνο για να καταφέρουν να σώσουν τη ζωή τους. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η μετανάστευση δεν είναι απλά μία επιλογή. Είναι η μόνη επιλογή. Και είναι διατεθιμένοι να το κάνουν, ανεξαρτήτως κόστους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να πεθάνουν πατώντας νάρκες στον Έβρο, ή να πνιγούν στα νερά κάποιου πελάγους. Όσο κι αν αυτό ενοχλεί την κα Καρατζίκη…
Με λίγα λόγια, η άποψη «να σταματήσουν να έρχονται στη χώρα», που λέγεται ελαφρά τη καρδία και υπονοοείται σε άρθρα σαν το παραπάνω, σημαίνει πρακτικά να πυροβολούμε τους μετανάστες στα σύνορα! Αυτό δεν χαλάει την αισθητική της αρθρογράφου μας?
Ξεχνάει, επίσης, η αρθρογράφος ότι την δυστυχία των χωρών πρόελευσης των μεταναστών την προκαλούν καπιταλιστές που τις καταληστεύουν εδώ και αιώνες και στρατοί που στέλνονται για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Για παράδειγμα στο Αφγανιστάν ή στο Κόσσοβο είναι και δικά μας στρατεύματα στο πλευρό των «συμμάχων».
Οι ξεχασμένοι Βρωμοέλληνες
Το εντυπωσιακό είναι ότι λίγο παρακάτω στο ίδιο άρθρο, η κα Καρατζίκη αναφέρει ότι σκέφτεται κι η ίδια να φύγει από τη χώρα μας γιατί δεν αντέχει άλλο… Αλήθεια, πώς θα της φαινόταν αν στην προσπάθειά της να μεταναστεύσει βρισκόταν αυτή στιβαγμένη σε ένα σαπιοκάραβο με δεκάδες άλλους Έλληνες και κίνδυνο να πνιγεί; Πώς θα της φαινόταν αν η ίδια, ο αδερφός της, το παιδί της, ο φίλος της, προσπαθώντας να βρει μια δουλειά στο εξωτερικό για να επιβιώσει έπαιρνε την απάντηση «Μπορείς να μην υποφέρεις μες τα μούτρα μου άνεργε Έλληνα;». Γιατί το άρθρο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από έναν Αυστραλό, Γερμανό ή Αμερικάνο για τους «Βρωμοέλληνες» που μεταναστεύουν στη χώρα του.
Αντί λοιπόν να τους σκοτώνουμε για να μην τους έχουμε «μες τα μούτρα μας», ας κάτσουμε να σκεφτούμε τι τους οδήγησε εδώ, ας σκεφτούμε τις γενιές Ελλήνων που μεταναστεύσανε μαζικά στο παρελθόν (και οι οποίοι αποτελούσαν το «μαύρο πρόβατο» της κοινωνίας στην οποία μετανάστευαν). Στο ερώτημα που απευθύνει η αρθρογράφος στους μετανάστες «Μήπως να γίνω σαν και σένα, μήπως να γίνουμε όλοι σαν και σένα, για να υπάρξει επιτέλους δικαιοσύνη και ισότητα;», ας της πούμε ότι ναι, αργά ή γρήγορα- αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε ριζικά τα πράγματα- θα βρεθούμε στη θέση τους. Η ισοπέδωση των ζωών μας έχει ήδη οδηγήσει την πλειοψηφία της νεολαίας να προσπαθεί ή να σκέφτεται να φύγει από τη χώρα, αν δεν το έχει κάνει ήδη.
Τελικά υπάρχουν λεφτά ή όχι;
Όσο για το αγαπημένο, πολυακουσμένο επιχείρημα «δεν υπάρχουν λεφτά για όλους μας», έχει πάψει πια προ πολλού να είναι πιστευτό. Λεφτά υπάρχουν (όχι μόνο στη δική μας χώρα, σε κάθε χώρα που τη χτυπά η κρίση) μόνο που τα έχουν οι τραπεζίτες και οι καπιταλιστές καλά φυλαγμένα και αρνούνται να τα ρίξουν στην «αγορά», στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στο κοινωνικό κράτος. Και την ίδια στιγμή συνεχίζουν να αυγατίζουν τις περιουσίες τους εις βάρους της δικής μας εργασίας και ζωής.
Και χάρη σε αυτή την πολιτική είναι που από τη φτώχεια και την πείνα υποφέρουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια και της ελληνικής κοινωνίας. Οι άστεγοι που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς, οι οικογένειες που περιμένουν τα συσσίτια για να φάνε, τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, όλα αυτά γίνονται επίσης «μες τα μούτρα μας». Αύριο μεθαύριο θα πεθαίνουν «μες τα μούτρα μας» και εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι Έλληνες, όχι μόνο ξένοι. Με αυτούς τι θα κάνουμε; Μήπως να τους αφήσουμε κι αυτούς να «πεθάνουν σιωπηλά», χωρίς να μας «ζαλίζουν» στις ειδήσεις για να μας ενοχλούν με τα «ζόρια» τους;
Ή μήπως είναι άλλοι αυτοί που θα έπρεπε να μην έχουμε «μες τα μούτρα μας» αν θέλουμε να σταματήσουμε να είμαστε δυστυχισμένοι κι εμείς, κι όσοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη;
«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα. Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα..»
(λόγος του Γερμανού αντιφασίστα πάστορα Martin Niemöller)
